Let's count to three, cuz we're playing hide 'nd seek! {Scorchpaw}

Eindeloos wuifde de hoge heide rond, net genoeg om zijn jonge, zwarte lichaam te verbergen. Een lichte grijns verscheen op zijn gelaat terwijl hij met zijn briljant blauwe ogen de bewegende gras. Eventjes snoof hij eraan, tot het kietelde aan zijn zwarte neusje. Eventjes nieste het katertje zacht en tilde hij een fluwelen poot op om over zijn neus te wrijven.
Pas toen zag hij een andere kat zichzelf door de heide drukken en drukte hij zichzelf weer plat tegen de grond, met een ondeugende glimlach op zijn gelaat. Hij had geen idee wie het was, maar hij had wel een ander idee gekregen. Langzaam sloop hij dichterbij, waarna hij plots voor de kat uit de heide sprong. "Boe!" Miauwde hij lachend.

{Eerste post gereserveerd voor Scorchpaw~}

Als een bezetene sjeesde de kleine Calico achter de muis aan. De grassprieten kietelde en prikte in haar vacht, maar ze gaf niet op. Het diertje verdween ergens tussen de lange grassprieten. Hijgend keek Scorch om zich heen. ''Damn,'' gromde ze zacht. Wat ze vergeten was, was dat ze als een kip zonder kop de heatherfields was ingerend. Door alle inspanning had ze ook niet opgelet waar ze vandaan was gekomen. Geïrriteerd stapte ze verder, hopend om haar weg terug te vinden. Plots sprong er een zwarte kat voor haar neus. Scorch bleef staan en verroerde geen fin. "Boe!" Miauwde hij lachend. ''Schrik.'' Antwoordde ze droog.

Met nieuwsgierig twinkelende blauwe ogen keek hij naar de calico poes met de mooie groene ogen voor hem. Terwijl hij haar reactie afwachtte, hield hij zijn kopje vrolijk ietsjes scheef. Frostpaw grinnikte eventjes vrolijk toen ze droogjes 'schrik' antwoordde op zijn boe. Zo hoorde het! Hij plofte eventjes rustig neer op zijn achterwerk en drapeerde zijn staart over zijn voorpoten heen. "Scorchpaw, is het niet?" Vroeg hij vervolgens met een onschuldige grijns op zijn gezicht. "Aangenaam!" Miauwde hij vervolgens vrolijk.

De kater voor haar was duidelijk alles behalve slecht gehumeurd. En tja, wie was zij dan om hem af te katten enkel omdat haar vangst mislukt was? Alsof hij daar wat aan kan doen. Ook zij liet zich langzaam door haar achterpoten in een gemakkelijkere houding zakken. "Scorchpaw, is het niet?" Ze knikte. "Frostpaw, als ik het goed heb?'' Haar stem klonk even neutraal als altijd. Ze stond er immers om bekend niet veel emoties te tonen. Zelf was ze zich hier niet bewust van, het ging gewoon vanzelf.

Frostpaw was niet de kater om bij het pakken neer te zitten. Hij had altijd een zeker optimisme over zich heen, of tenminste, dat probeerde hij zoveel mogelijk. Zelfs ten kosten van zichzelf zou hij anderen opvrolijken. Een ietwat aparte mentaliteit, maar als hij anderen gelukkig zou kunnen maken, zou hij zelf ook gelukkig zijn. Daar was hij van overtuigd. Wat kon hem hem nou schelen dat zijn moeder hem en zijn littermates op de moors had achtergelaten om te sterven? Eigenlijk heel veel... Maar dat gaf hij niet toe aan zichzelf. "Frostpaw, als ik het goed heb?' Miauwde de andere poes neutraal. "Correct!" Snorde het katertje. "Dus, wat was jij hier aan het doen?" Vroeg hij vervolgens nieuwsgierig.

Opgelucht hield ze adem. Ze was erg blij dat deze apprentice niet over haar oog begon. Zelf had ze geleerd er geen last meer van te hebben, maar bij het jagen ging het meestal wel wat moeilijker. Ze had erg veel moeite met diepte zien. Het incident waardoor ze haar handicap had gekregen wou ze liever zo snel mogelijk vergeten, al wist ze zelf ergens wel dat dat niet zomaar ging. Ze deed haar best om te jagen voor de Clan, ookal wist ze dat ze elder zou gaan worden.
Haar gedachtes werden verstoord door het vrolijke gespin van het katertje voor haar. "Correct!" Scorch probeerde een klein glimlachje op haar snoet te persen. "Dus, wat was jij hier aan het doen?" Ze haalde haar schouders op. ''De zoveelste poging om een prooi mee te kunnen nemen naar het kamp..'' Het kwam er wat teleurgesteld uit. ''Maar het was ze bijna gelukt!'' Voegde ze er haastig aan toe. ''En hoe zit het met jou?'' Ze zwiepte even met haar staart en keek Frostpaw aan.

Frostpaw hief zijn voorpootje en haalde deze over zijn glanzende, lakzwarte oortjes. De kater hield zijn heldere blauwe blik echter wel nieuwsgierig op de poes voor hem gericht, duidelijke interesse in zijn blik. Hij probeerde altijd vrienden te maken, altijd anderen te helpen. Natuurlijk was hij wel nieuwsgierig naar het oog van de andere poes, maar iets i hem zei hem dat het niet verstandig was om zoiets te vragen. Daisysong had hem een keer verteld dat sommige katten liever niet spraken over nare dingen. ''De zoveelste poging om een prooi mee te kunnen nemen naar het kamp..'' Het kwam er wat teleurgesteld uit. Frostpaw's oren gingen hierop iets hangen. ''Maar het was ze bijna gelukt!'' Voegde ze er haastig aan toe. ''En hoe zit het met jou?'' Meteen sprong Frostpaw overeind. "Ik weet zeker dat het je de volgende keer wel gaat lukken!" Miauwde het katertje met een optimistische grijns, "Als je je best doet, lukt het je vanzelf!" Hierna werd zijn grijns wat schaapachtiger. "En ik... Ik.. euh, nou ja, ik zou moeten gaan jagen, maar ik raakte een beetje afgeleid." Gaf hij wat schaapachtig toe, hopende dat de poes hem niet uit zou lachen om veroordelen. "Ik zat me te bedenken hoe goed je je kunt verstoppen in dit gras!" Besloot hij vervolgens, om zijn redenatie ietsjes te ondersteunen.

De positieve uitstraling van de kater bracht een kleine, maar niet geforceerde glimlach op haar snoet. "Ik weet zeker dat het je de volgende keer wel gaat lukken!" Sprak hij. Scorch knikte. ''Ik hoop het.'' Sprak ze. "Als je je best doet, lukt het je vanzelf!" Haar best doen? Dat deed ze toch altijd wel.. Of niet soms? "En ik... Ik.. euh, nou ja, ik zou moeten gaan jagen, maar ik raakte een beetje afgeleid." Scorch grinnekte zachtjes. "Ik zat me te bedenken hoe goed je je kunt verstoppen in dit gras!" Ze keek om zich heen. Wat hij zei was inderdaad waar. Dit gras was zo hoog. ''Ik weet wat,'' Miauwde ze. ''Misschien kunnen we verstoppertje gaan spelen?'' Ze speelde niet vaak met andere leerlingen. De meeste wouden niet eens met haar spelen. Meestal was ze best wel kortaf tegen anderen, maar dat kwam ook doordat de meeste zelf zo schijnheilig waren.

Frostpaw hield zijn onschuldige, schaapachtige grijns op zijn gezicht, degene die zijn heldere blauwe oogjes liet twinkelen en oplichten. Nieuwsgierig keek hij Scorchpaw aan toen deze weer begon te spreken. ''Ik weet wat,'' Miauwde de calico apprentice. ''Misschien kunnen we verstoppertje gaan spelen?' Dat nieuws liet Frostpaw al helemaal vrolijk worden, als dat dan al mogelijk was. Hij maakte een vrolijk sprongetje. "Dat klinkt goed!" Snorde hij, "Wil jij je als eerst verstoppen of zal ik als eerste gaan?" Vroeg hij vervolgens. Hij vond spelen met mede apprentices sowieso altijd heel erg leuk, vooral als ze wat hem betrof aardig waren.

De zwarte leerling gaf al snel antwoord. "Dat klinkt goed!" Snorde hij. Scorch glimlachte, dit was eigenlijk de eerste keer dat ze speelde met een mede leerling. De laatste keer dat ze met iemand had gespeeld was in de nursery, en dat waren haar siblings. "Wil jij je als eerst verstoppen of zal ik als eerste gaan?" Scorch dacht even na. ''Ga jij maar als eerst.'' Miauwde ze, waarna ze ineen dook en haar pootje over haar oog legde. Ze begon te tellen. Dit spel speelde ze vroeger ook vaak met haar broer in de nursery, dus ergens gaf het wel een vertrouwd gevoel.

Frostpaw kon het niet laten om licht te stuiteren terwijl ze naar de andere apprentice keek. Hij was dol op spelletjes. Hij kon dan ook niet wachten om te beginnen. ''Ga jij maar als eerst.'' Miauwde Scorchpaw, waarna ze meteen begon te tellen. Eventjes was Frostpaw van zijn stuk gebracht, zo snel als Scorchpaw al begon. Waar moest hij zich verstoppen?! Oh help. Hij dook meteen het hoge gras in en begon hard te lopen. Pas toen hij hoorde dat Scorchpaw bijna klaar was met tellen zonk hij weg achter een grote klomp gras, zo ver ineengedoken als hij kon. In stilte wachtte hij af tot de andere apprentice hem zou zoeken en vinden.

''..9, 10!'' Ze sprong enthousiast overeind. ''Ready or not, here I come~!'' Ze keek om zich heen en spitste haar oren. Waar kon hij zijn? In de nursery was dit best wel makkelijk. De enige plekjes waar je je daar kon verstoppen waren achter anderen katten of een blaadje dat perrongeluk naar binnen was gewaaid. Voorzichtig duwde ze wat grassprietjes opzij, maar geen Frostpaw. Plots besefte ze wat haar zus haar verteld had; Als je iets of iemand zocht, kon je het beste je neus gebruiken. Ze stak haar neus in de lucht en concentreerde zich. Stap voor stap stapte ze in de richting van de geur van Frostpaw, tot ze aankwam bij een klomp gras. Een stuk van zijn zwarte vacht was zichtbaar. Scorch grijnsde, en sprong erbovenop. ''Boe!'' Lachte ze terwijl ze zich op hem neerstortte. Het was alweer een tijdje geleden dat ze voor het laatst lol had gemaakt.

Frostpaw hield zichzelf zo goed en kwaad als het ging verborgen tussen het hoge gras. Zelfs zijn inktzwarte staart had de kater ingetrokken en tegen zich aangedrukt! Daar wachtte hij dan ook vol spanning af, zijn blik geconcentreerd ietwat vernauwd terwijl hij vooruit staarde. Hij vergat echter zijn overige zintuigen te gebruiken, iets wat het katertje wel vaker vergat. En uiteindelijk was hij al helemaal weggezonken in een dagdroom, iets wat niet helemaal strategisch was. Daarom schrok hij zich uiteindelijk het leplazeres toen er plotseling een andere kat op hem sprong. "Ah!" Bracht hij geschrokken uit, zijn ogen opensperrende. Zijn pels piekte alle kanten op van schrik en pas toen hij merkte dat Scorchpaw aan het lachen was. "Oh ik zal je krijgen!" Miauwde hij lachend, waarna hij zich op de calico apprentice stortte en lachend haar in haar buik begon te prikken met zijn voorpoot.

Frostpaw had haar verrassingsaanval blijkbaar niet zien aankomen, maar deze Apprentice had duidelijk wat meer ervaring dan zij, en wist zich meteen lachend op haar te werken. ''Wacht jij maar!'' Bracht ze lachend uit toen ze in haar buik geprikt werd. Ze probeerde de rollen weer om te draaien, maar dit ging moeilijker dan ze gedacht had. Na lang spartelen wist ze zich uit zijn greep wist te ontsnappen. ''Zo makkelijk geef ik me niet over!" Miauwde ze lachend terwijl ze hem een speelse duw op zijn schouder gaf.

-Wow inspiloos xD-

Frostpaw was niet van plan om het op te geven en bleef prikken. ''Wacht jij maar!'' Bracht Scorchpaw lachend uit. Maar dat wachten duurde wel even, want hij had haar goed beetgepakt. Ze had duidelijk moeite zichzelf los te wringen en Frostpaw lachte de hele tijd vrolijk. ''Zo makkelijk geef ik me niet over!" Miauwde de poes uiteindelijk toen ze zich losgewrongen had en ze gaf hem een speelse duw. Hij raakte eventjes uit balans maar lachte vrolijk verder. "Misschien niet, maar uiteindelijk win ik wel hoor!" Lachte Frostpaw vrolijk, waarna hij haar terugduwde.