Where are you going little fly? (SPT open)

Skypaw liep maar wat rond, bah wat was het saai om geen mentor te hebben. Eerst vond hij het wel grappig, hij mocht uitslapen en de anderen niet.
Zo nadenkend kwam hij er ineens achter dat er een vlieg op zijn neus zat, zodra Skypaw hem zag vloog 'ie op en ging weg. Skypaw rende er achteraan, "wacht! Waar ga je heen?" Hij wist dat hij er vast uit moest zien als een kit, en toch bleef hij het vliegje achtervolgen. Daardoor had hij niet door dat iemand naar hem keek...

Thornpaw verschool zich in het hoge gras. Ze had net de geur van een konijn opgevangen en dat wilde ze niet kwijt. Sinds een paar weken had ze altijd honger, en ze had schrik dat ze in haar eentje de hele voedselvoorraad van de clan zou opeten. Daarom had ze besloten dat ze maar haar steentje moest bijdragen. Een zucht ontsnapte uit haar mond toen ze angstvallig rondkeek of er geen warriors rondliepen. Ze wist heel goed dat ze eigenlijk niet alleen mocht ronddwalen, zo ver van het kamp. Maaar ja, ze had ook geen mentor die er iets van kon zeggen. De kleine tabby speurde de vlakte af naar een beweging. Ze moest en zou dat konijn hebben. Plotseling hoorde ze het geroffel van poten op de grond. Zonder op de geur te letten spurtte ze naar de plaats. Haar poten vlogen over de grond, in opperste concentratie maakte zich klaar voor de sprong en...... botste tegen een andere apprentice die achter een vliegje aanzat. 'Euhm... sorry' stotterde Thornpaw beschaamd. 'Je hebt je toch geen pijn gedaan, hoop ik?'

Skypaw wankelde toen het poesje tegen hem aan liep. 'Euhm... sorry' zei ze, en daarna 'Je hebt je toch geen pijn gedaan, hoop ik?'
Skypaw keek haar even verbaasd aan, wat was ze mooi! Pas daarna hoorde hij de vraag, hij ging stoer staan en zei: "Nee hoor, ik kan wel tegen een stootje."
Had hij niks dommers kunnen zeggen, hè dat leuke poesje die hij als Thornpaw herkend had moest wel denken dat hij gek was.
"Sorry van je konijn, zullen we samen jagen? Misschien vangen we dan meer." zei hij in de hoop langer bij haar te blijven.

"Nee hoor, ik kan wel tegen een stootje." Zei de apprentice terwijl hij stoer ging staan. Thornpaw snorde geamuseerd."Sorry van je konijn, zullen we samen jagen? Misschien vangen we dan meer." De tabby sprong blij op. "Het maakt helemaal niet uit, ik was gewoon niet zo goed aan het opletten, en natuurlijk wil ik met je jagen!!" lachte ze." ik ben er wel niet zo heel goed in, ik kan juist goed rennen, dat doden valt wel vaak tegen" Miauwde ze. Het was eigenlijk wel logisch, de apprentice was zelf niet groter dan een uit de kluiten gewassen haas. Vaak leek het of het konijn haar aanviel in plaats van omgekeerd. Ze moest even grinniken bij die gedachte. "Oke dan, gaan we?" vroeg ze. Ze wachtte niet op antwoord en probeerde de geur op de pakken. Zachtjes volgde ze het geurspoor en plotseling zag ze dé prooi.Een geweldig grote haas zat nietsvermoedend op een blaadje van een struik te kauwen. Hij zag niet de kleine tabby die dichter en dichter sloop. "Whaw, zo'n grote haas heb ik nog nooit gezien" fluisterde Thornpaw vol ontzag. Ze likte even met haar tong over haar lippen en begon sneller en sneller te sluipen."nog even..." siste ze. Snel sprong ze op uit het hoge gras en begon achter de haas aan te rennen. Met een gigantische sprong haalde ze het dier in en sloeg haar klauwen uit. "Hah, ik heb je, ga dood" riep ze dwaas. Maar dat was nu net het probleem. De haas was het dubbele van Thornpaw en de apprentice hing hulpeloos achter het rennende dier. "Ik laat je niet los, begrepen?" spuugde ze boos. "Skypaaaaaaaw.... helllluuup!" gilde ze even later toen ze door het struikgewas werd gesleurd. Maar ze gaf de strijd niet zo snel op.

"Het maakt helemaal niet uit, ik was gewoon niet zo goed aan het opletten, en natuurlijk wil ik met je jagen!!" Skypaw haalde opgelucht adem, de poes leek niet te merken dat hij het lastig vond om met poezen te praten, hij ging altijd zo vreemd doen!
Ze had een leuke lach, die ze mooi lachte waarna ze zei " ik ben er wel niet zo heel goed in, ik kan juist goed rennen, dat doden valt wel vaak tegen." Na de laatste zin moest ze even grinniken, Skypaw wist niet helemaal waarom, maar voordat hij dat kon vragen vroeg ze al "Oke dan, gaan we? Nu was het Sky's beurt om te grinniken, hij hield er wel van als hij niet de hele tijd hoefde te praten en het leek erop dat dat geen probleem zou worden. Snel rende hij achter haar aan en ging naast haar staan toen ze een haas in beeld kreeg. "Whaw, zo'n grote haas heb ik nog nooit gezien" zei ze, alhoewel Skypaw het niet helemaal hoorde omdat hij te druk was met kijken naar haar vacht, wat was die mooi! Hij zuchtte diep, en daarna focusde hij weer, ze waren aan het jagen! Thornpaw moest hem wel irritant vinden als hij haar de hele tijd aan ging gapen.
Ineens merkte hij dat ze weg was, en hij hoorde in de verte een stem, Skypaaaaaaaw.... helllluuup!" Tijd om te laten zien hoe goed hij was in rennen! Hij schoot ervandoor en al snel had hij haar in het vizier. Het was best een grappig gezicht, het kleine poesje dat meegesleurd werd door een haas die zeker twee keer zo groot was. Grinnikend rende hij naar haar toe en doodde de haas.
"Dat is nou eens een stijl van jagen die ik nog nooit heb gezien." Grapte hij. Maar daarna, wat serieuzer, "gaat het een beetje? Ik hoop dat je je geen pijn hebt gedaan..."
Ineens zag hij een doorn in haar perfecte vachtje, heel zachtjes om haar geen pijn te doen, begon hij hem eruit te likken, en nadat hij voor een tijdje moed verzameld had zei hij: "Ik vind het leuk om met je op te trekken, je bent grappig, aardig, lief, en ik voel me eindelijk eens groot en gaaf als ik naast jou sta..."
Het kostte hem best veel moeite om dit te zeggen, de vorige keer dat hij zoiets gezegd had was hij in zijn gezicht uitgelachen. Hij hoopte enorm dat Thornpaw dat niet zou doen, daar vond hij haar te lief en schattig voor...

"Dat is nou eens een stijl van jagen die ik nog nooit heb gezien." grinnikte de kater terwijl hij Thornpaw verloste uit haar netelige positie door de haas te doden. "Thornpaw schoot in de lach "Mijn originele stijl! Ontworpen én in gebruik genomen door deze apprentice!" lachte ze terwijl ze op zichzelf wees."gaat het een beetje? Ik hoop dat je je geen pijn hebt gedaan..." zei Skypaw, nu serieuzer. "Tuurlijk gaat het! Alleen voel ik iets prikken in mijn vacht" antwoordde ze. Plots begon Skypaw voorzichtig iets uit haar vacht te likken. Het was een grote doorn. "Ik heb mijn naam blijkbaar niet gestolen" grinnikte ze terwijl ze doorn begroef in het zand. "Ik vind het leuk om met je op te trekken, je bent grappig, aardig, lief, en ik voel me eindelijk eens groot en gaaf als ik naast jou sta..." Thornpaw maakte een sprongetje en zag dat Skypaw er een beetje bedremmeld naast stond. "Wow, bedankt" lachte de kleine tabby en sprong vrolijk op en neer. "Dan moet je zeker mijn vriendin Desertpaw ontmoeten! Die kan zo goed jagen!" riep ze. "Weet jij anders nog iets om te doen?"

Skypaw glimlachte toen ze het gelukkig niet erg vond dat hij dat had gezegd. "Dan moet je zeker mijn vriendin Desertpaw ontmoeten! Die kan zo goed jagen!" Nu keek Skypaw wat bedremmeld, hij had Desertpaw gezien, van een afstandje, Thornpaw en zij waren altijd gezellig bezig, en daarom ha Skypaw nog nooit een van de twee meegevraagd om te gaan jagen.
"Euhm... Lijkt me leuk!" Zei hij daarom maar, daarna keek hij naar Thornpaw, die hem weer opgetogen aankeek. Blijkbaar had ze net iets gezegd, oeps, hij had het weer gemist. Hij was zich ondertussen namelijk aan het afvragen hoe Desertpaw ooit leuker kon zijn dan Thornpaw, en hoe ze ooit beter kon jagen.
Thornpaw keek nog steeds naar hem, ze verwachte blijkbaar iets. Skypaw wist niet wat, dus hij zei maar "Wil je bij het meer gaan zitten? Dan kunnen we misschien nog even praten, en de zonsondergang komt bijna, die schijnt daar prachtig te zijn..."

Onderwerp: Re: Where are you going little fly? (SPT open)