Lionpaw. Kom je?

Sparrowpelt stond op, en rekte zich uit. De zon scheen de Warriorden in. En verwarmde Sparrowpelt. Sparrowpelt was van plan, om vandaag. Met haar leering te gaan trainen. Gisteren kreeg ze Lionpaw als leering. En ze had beloofd, dat ze vandaag zouden beginnen. Dus liep Sparrowpelt naar de Apprentices den. Om Lionpaw te roepen. Ze stak haar kop in de den. En keek erin. Ze liep maar verder. En vond Lionpaw. Hij lag blijkbaar nog te slapen. '''Hé, Lionpaw.'' zei Sparrowpelt. En stoote met haar kop, tegen het lichaampje. ''Wakker worden.'' zei ze. En wachtte toen af. Ze ging weer naar buiten. En dacht na. Over wat ze konden doen. Misschien op konijnen jagen. Of iets anders. Ze wou nog even wachtte, voordat ze met de vechttaining begon. Sparrowpelt snoof de clangeur in. En wachtte af. Uiteindelijk, hoorde ze beweging in de den. Was Lionpaw dat? Sparrowpeltv draaide zich om. en wachtende af. 'Lionpaw?'' vroeg ze. En keek de den in.

Met vloeiende bewegingen rende Lionpaw door het grote bloemenweiland. Zijn gifgroene ogen richtte zich op een eenzaam konijn. Een glimlach krulde op zijn gezicht. Met ingehouden adem sloop hij erop af. Dit was dan het moment.. Het moment dat hij mischien een konijn ging vangen! De wind waaide zachtjes door zijn wollige vachtje. De wind stond nu de verkeerde kant op. De jonge Apprentice zag het konijn verschrikt opkijken. Het dier sprong weg. Lionpaw dacht geen moment na. Meteen zette hij zijn volle sprint in. Zijn pootjes rende harder dan ooit tevoren. Maar het konijn was nog steeds sneller. Het wollige vachtje van Lionpaw schudde hard heen en weer. Zijn staartje slingerde achter hem aan. Hij was nu dichtbij zijn prooi. Bijna had hij hem... En.. Gewillig sloeg Lionpaw zijn klauwtjes ut, en stoof achter het beest aan. Achter hem voelde hij dat er kleine kluitjes gras en aarde de lucht in vlogen. Maar de jonge Apprentice was er bijna! Nog een paar centimeter... Lionpaw zette nu zijn volle kracht in, en sprintte door. Hij sloeg zijn voorklauwtjes uit, en probeerde het achterwerk van het konijn te pakken te krijgen. Hij zette met volle kracht af met zijn achterpootjes, en vloog letterlijk door de lucht heen. Bijna belande de Apprentice op het konijn, maar het snelle dier was hem te slim af! Met een doffe val lag Lionpaw op de grond. Zuchtend keek hij naar voren. Met wazige ogen zag hij het konijn wegstuiven. Hoe ver had hij wel niet gerend? Met dep hijgende longen keek hij om zich heen. Misschien was het beter als Sparrowpelt hem eerst trainde. Hij had tenslotte nog geen een training gehad.

'Hé, Lionpaw,' Zei een zachte stem. was dat Sparrowpelt soms? Of iemand anders.. Hij voelde een zachte duw in zijn zij. Ben ik nu alweer terug? Dacht Lionpaw verbluft van zijn slaap. 'Wakker worden,' Zei de zachte stem nogmaals. Whut, waar ben ik? dacht de jonge kater nog eens. Daarna kwam hij weer bij zinnen. 'O!' Zei Lionpaw zachtjes. Hij opende zijn gifgroene ogen, en keek verward om zich heen. waar was zijn moeder? En zijn kleine broertjes en zusjes? Toen drong het weer tot hem door. Gisteren was de kleine Lionkit uitgeroepen tot Lionpaw! Opgewonden stond de jonge Apprentice op, en keek naar zijn broertjes. Zij lagen nog vredig te slapen. Met een geruste blik zette hij een poot naar buiten. Was hij hier niet eerder geweest? Nee, dat was maar een droom.. 'Lionpaw?' Hoorde de Apprentice weer met dezelfde zachte stem. Lionpaw keek recht in de ogen van haar mentor. Dat was inderdaat Sparrowpelt! 'O hoi Sparrowpelt!' Zei het katertje blij. 'Gaan we trainen?' Zijn stem klonk opgewonden en half hyper. Hij stond nu al bijna te springen op zijn pootjes. Lionpaw hield zich in, en ging heel onschulding zitten, wachten op antwoord.

Sparrowpelt lachte om Lionpaw. Ze was blij, dat ze nu een leerring had. En ze zal haar best doen, om hem te trainen. ‘’Ja, we gaan trainen,’’ antwoordde ze. En bekeek Lionpaw eens goed. Hij had inderdaad iets weg van een leeuw. ‘’Nou. Zullen we dan maar?’’ vroeg ze. En liep al vast naar voren. ‘’Lionpaw,’’ zei ze. ‘’Let goed op.’’ Vervolgde ze. En Sparrowpelt rook even alle geuren in de buurt in. En een geur van een muis drong haar snuit in. Ze zag hem al vlug. De muis rende weg. Maar Sparrowpelt dook hem achterna. De muis kwam onder haar poot te recht. En Sparrowpelt doodde hem. Ze legde het beestje neer. En keek naar Lionpaw. ‘’Nu jij,’’ zei ze. En ging zitten. Ze wachtte af. Of Lionpaw ging. Haar staart zwiepte even heen en weer.

''Sparrowpelt rende keihard door het bos, terwijl de wind door haar vacht blies. Het konijn schoot weg. Sparrowpelt was er bijna. Opeens sprong een andere kat op de haas. Sparrowpelt stopte met rennen. En herkende de kat. Kittyheart stond voor haar. Sparrowpelt lachte. En zag Bluewave te voorschijn komen. ''Hoi'' groette ze. Gespin ontsnapte haar. Ze voelde zich gelukkig.''

Sparrowpelt schrok op. Ze moest ingedommeld zijn. Vlug keek ze naar Lionpaw.

Lionpaw wachtte blij af. Jij was zo blij dat hij nu eindelijk Apprentice was! 'Ja, we gaan trainen,' Antwoordde Sparrowpelt. 'Nou, zullen we dan maar?' Vroeg ze daarna. Haar mentor draaide zich om, en trippelde weg. Lionpaw stond ook op, en rende achter de poes aan. 'Lionpaw,' Zei ze. Het kleine katertje spitsten zijn oren. Wat gingen ze doen? 'Let goed op,' Zei ze nogmaals. Sparrowpelt stak haar kop in de kucht, en snoof de geuren op. De poes leek al iets te ruiken, en keek verstrakt om zich heen. Iets naast hen, rende een muis weg. Lionpaw snoof de geur in, en nam het goed in het op. Sparrowpelt zette af, en rende achter het diertje aan. Lionpaw keek verwonderd toe, hoe zij de muis onder haar poot drukte, en hem doodde. Ze kwam weer aangelopen met de muis in haar bek. Ze lede het diertje neer. 'Nu jij,' Zij Sparrowpelt tegen de jonge Apprentice. De adrenaline stoof door hem heen, en springerig gaf hij een knikje. Zijn pootjes trilde zowat. Hij mocht een eigen muis vangen! Hij voelde de opwinding door hem heen razen. Vlug stond Lionpaw op, en rende een klein eindje weg. Zo kon Sparrowpelt hem nog zien. Ook het katertje stak zijn kop de lucht in, en probeerde muizen geur op te vangen. Even snoof hij in het rond, en na een paar seconden ving hij een zwak signaal op. Meteen voelde Lionpaw de opwinding weer door hem heen gieren. Vlug, stond hij op, en zo stil als hij kon, probeerde hij de muis in zicht te krijgen. De jonge Apprentice voelde de lucht steeds sterker worden, naarmate hij dichterbij kwam. Met één oog keek hij door een bosje heen. Daar zat iets! De adrenaline gierde door hem heen. Als de muis dat maar niet zou aanvoelen.. Zachtjes zette Lionpaw een stap dichterbij, en bekeek de muis wat dichterbij. Het was een gewone bosmuis. Eentje die je altijd op de prooistapel zag liggen. Lionpaw richtte zijn gifgroene ogen op het diertje, en sprong krachtig door de bosjes heen. Met een doffe klap belandde hij boven op de muis. Lionpaw voelde de blijdschap door zich heen glijden. Hij tilde een poot op, en bekeek de muis. Met een andere poot hield hij het beestje op de grond. Piepend van angst probeerde de muis te ontsnappen, maar Lionpaw was eerder. Hij zette zijn scherpe tandjes in het diertje, en beet hem langzaam dood. De vreugde en opwinding raasde weer door hem heen. Hij had zelf een muis gevangen!! Trots rende hij terug naar Sparrowpelt. Ze leek even ingedoezeld, maar zodra ze Lionpaw hoorde, schrok ze op. 'Parrowpehlt! Ih heb een muiph gevangheh!' Riep hij blij met de muis nog in zijn bek. Het viel ook niet mee om te praten met volle mond! Trots liet hij het diertje voor zijn mentor vallen, en keek haar vol verwachting toe.

Sparrowpelt zag nog net dat Lionpaw weg rende. En keek naar zijn bewegingen. Lionpaw sprong in paar bosjes, dus naam ze aan dat daar iets zat. En al vlug kwam Lionpaw naar haar toe, met een muisje. ''Goed gedaan,'' zei ze. En knikte even. Dit was een goede vangst. ''Zullen we op konijnen jagen?'' vroeg ze opeens. En keek naar Lionpaw, ''Bij de hoge vlaktes,'' vervolgde ze. En Stond op. Ze liep even terug naar de Apprentice den. En keek naar binnen. ''Heeft er nog iemand zien, om mee te gaan?'' vroeg ze. Aan de katten, die al wakker waren. En wachtte toen buiten. Maar omdat niemand reagerende. Liep ze terug naar Lionpaw. "'Kom je?'' vroeg ze. En liep richting de Hoge Vlaktes. Ze keek achterom, en keek of Lionpaw haar achterna ging. Ze liep langst de Warrior den. En keek even naar binnen. Er waren al wat Warriors weg. Dus vervolgde Sparrowpelt haar weg. Zodat ze bij het einde van het kamp was. ''Kom'' zei ze tegen Lionpaw. En liep weg.

(Topic uit)