You should've walked away [LOKI]

Opgekruld, in een hoekje onder een grote steen lag een zwarte bol. Het rees af en toe gestaag overeind om vervolgens weer te dalen en het stadium na enkele seconden weer te hervatten. De zon kroop heel langzaam tevoorschijn en het merendeel van de plek waar hij lag was nog niet verlicht. Maar toch, hij werd gewekt. En niet door de zonnestralen, maar meer uit zichzelf. Gifgroene ogen opende zich en de pupillen vernauwden zich even, terwijl hij even in zijn geheugen moest graven om te herinneren waar hij zich ook al weer bevond. Toen hij erachter was gekomen gaapte hij en een stel witte, scherpe tanden gaven zich prijs. Loki rekte zich uit en gaf een paar ferme likken over zijn poot om zijn kop mee te wassen. Het was vroeg. In de verte klonk af en toe het geruis van de monsters die voorbij raasden op weg naar hun volgende bestemming. Dat moest hij maar ook eens gaan doen. Hij stond op, rekte zijn achterpoten even en slofte weg. Bij de tweebenen kwam hij absoluut niet vaak en liever ook niet, maar zijn maag rommelde en hij had toevallig gehoord dat er wel wat dikke muizen rondliepen. De hekken kwamen in zicht en Loki bewoog zijn oren even onrustig. Hij haatte tweebenen met hun kittypets. Luie, arrogante en dikke beesten waren het. Maar daar maakte hij zich nu niet druk om, de tweebenen sliepen, en alle kattengeuren waren oud. Tussen de kattengeuren merkte hij een vers spoor van muis op. Hij sloop door alle straatjes en uiteindelijk vond hij het beestje. Scharrelend tussen het afval. Met een grote sprong belandde Loki op de muis, hij keek er naar, hoe het beestje piepend om hulp probeerde weg te vluchten. Hij maakte hem niet meteen dood, dan was de lol er van af. Hij hield er van om anderen pijn te zien leiden. Geamuseerd begon hij te snorren terwijl het beest nog steeds om hulp riep.

Doordat al zijn concentratie naar de muis gericht was had hij de nieuwe, verse geur van kat niet op gemerkt. "Een goede vangst gehad?" Loki schrok op en liet de muis bijna wegglippen. Hij kon hem nog net bij zijn staartje vastgrijpen en hem weer terug sleuren in de veilige kooi van zijn klauwen. De kater die het had gezegd zat op een afstandje fronsend naar hem te kijken. Loki grijnsde. 'Oh ja, zeker wel.' Hij keek weer terug naar de muis en pinde zijn nagels door het lichaam van het beest. Deze slaakte een laatste, pijnlijke gil en viel toen slap sputterend neer. Uiteindelijk bewoog het niet meer. En dat was dat. Loki grijnde bij het aanzien van het warme, dikke bloed dat langzaam uit de wonden van de muis droop. Jammer dat de kater er tussen in was gekomen, hij had graag nog wat verder gespeeld. Loki bekeek het beest eens goed. Wit met oranje, lichte, groene ogen. Weinig aan te zien. 'Waarom verstoorde je mijn binnenpretje eigenlijk?' vroeg hij lichtelijk geïrriteerd. Zijn staart zwiepte wat op en neer en zijn oren bewogen onrustig. Hij voelde zich op zijn gemak, maar dat de kater tussen hem en zijn ochtendmaal was gekomen had zijn stemming redelijk de kop in gedrukt. Hij stond op en rekte voor de tweede keer zijn poten uit. Uiteindelijk pakte hij de muis bij zijn staart en wierp het een donker hoekje in, hij zou hem later, als dit gesprek was afgehandeld, wel weer ophalen. Zijn gifgroene ogen keken de kater aan en Loki werd nu lichtelijk ongeduldig. De kater was zeker zijn woorden aan het uitkiezen. En dat duurde hem te lang.