Ano Natsu He {Mottledpelt}

Daar zat ze dan. De warme zon verwarmde haar pels en gaf haar een warm gevoel. Haar marine blauwe ogen hadden zich gesloten en in een perfect toonbeeld van rust en kalmte zat ze daar. Mapleleaf had veel manen meegemaakt nu en was moe. Ze voelde zich te oud op zo’n jonge leeftijd. Echokit en Breezekit groeide elke dag net als haar angsten. Ze was overal bang voor, putte haarzelf uit en lachte nog maar nauwelijks. Het leek alsof elk sprankje licht uit haar verdwenen was. Meteen toen Softcream haar dumpte en toen de honden het ThunderClan kamp aan hadden gevallen. Er was veel gebeurd en Fireheart was nu leider. De zoete geur van newleaf maakte haar rustig. Ze kon rust gebruiken. Elk moment leek ze in duigen te kunnen vallen. Ze was zo fragiel en zo nietszeggend. Ze was maar een van de schapen in een kudde. Je liep mee met ze en bleef bij ze om niet gegrepen te worden door wolven. Zo voelde ze zich nu. Ze wilde weg hier en bij tweebenen gaan leven want het leven hier had haar niets meer te geven. Hier was ze nooit veilig. Altijd moest je vechten voor je eten en hopen tijdens leafbare om de volgende dag te halen. Niet langer. Toen ze haar ogen opende ontsnapte een trillerige ademteug en vouwde ze haar poten onder haar borst. Ze staarde naar de stenen onder haar die warm waren en hoopvol warmte over straalde. Mapleleaf keek op naar het dal dat onder haar lag. RiverClan territorium kon ze vanaf hier zien. Ze vroeg zich af hoe de wereld zo langs haar heen kon gaan terwijl zij in haar onzichtbare bubbeltje bleef zitten. Ze vroeg zich veel af.

"What's wrong with you!?" "I'm broken!"

Groene ogen gleden over het territorium heen. Mottledpelt had zich al een tijdje niet meer echt onder de katten gemengd, meestal zat hij gewoon zo lang mogelijk in het territorium alleen te wezen. De afgelopen paar dagen had hij daar in tegen weer een beetje sociaal gedaan en met wat katten gepraat. Voor zo ver dat mogelijk was, want Mottledpelt sprak nooit echt veel, niet meer tenminste. De dood van Nightstripe zat hem nog steeds dwars, ondanks dat het inmiddels al weer een maan of zes geleden was, het bleef achter hem aanzitten. Hij zag haar in dromen, die veranderde in nachtmerries omdat ze de kittens probeerde op te eten.
Ene huivering gleed over zijn rug heen, terwijl Mottledpelt zijn ogen open deed en iets wat verward om zich heen keek. Slapeloze nachten zorgde ervoor dat hij overdag nog maar weinig goed kon focussen en daar leed zijn jacht onder. Hij had vandaag pas twee muisjes gevangen en een vogel afgeschrikt. Hij zuchtte en verruilde zijn plek door te gaan wandelen.

Uiteindelijk kwam de zwarte kater bij de Sunningrocks uit en daar bleef hij eventjes staan, de warme zon begon zijn zwarte vacht al snel op te warmen. Vroeger hadden er vlekken in zijn vacht gezeten, maar net zoals bij zijn vader waren die verdwenen toen hij ouder werd. Vanuit zijn ooghoek zag de kater een andere kat bij de Sunningrocks zitten. Mottledpelt stond op en liep in de richting van de poes. Vaag herkende hij de kattin, haar naam was iets met Maple geweest ofzo. Hij was nooit echt goed geweest met namen. "Hi," miauwde hij kalm, met een rustige toon in zijn stem, terwijl hij op een stem tegenover haar plaats naam en stiekem genoot van de zon die zijn pels verwarmde.

Er klonken voetstappen .. en een geur kwam haar kant op. Meteen verstarde Mapleleaf en deed ze een mentaal gebedje naar StarClan dat ze zich hier snel uit kon werken. Ze wilde gewoon alleen zijn .. was dat zo veel om te vragen? Mapleleaf opende haar ogen heel langzaam toen een schaduw over haar heen viel. Langzaam keek ze op naar de eigenaar van de diepe stem die haar ogen bereikte. Meteen ging haar blik een beetje beschaamd naar haar poten en bloosde ze om een vreemde reden. Nou dit had ze niet verwacht .. iemand sprak haar daadwerkelijk aan en het was een .. vrij knappe kater. Beter kon ze snel verdwijnen het moest vast een fout zijn. Desondanks beantwoordde ze hem beleefd. Niets zeggen zorgde voor problemen. ”Hi ..” Grinnikte ze zacht zoals ze altijd per ongeluk deed. Alsof ze alleen maar goede intenties had. Altijd. Dezelfde oude Mapleleaf. Mapleleaf die zo gedwee meeging. Mapleleaf die niets zei. Mapleleaf die altijd een beetje langzaam leek. Mapleleaf die altijd het buiten beentje was. De kat waarvan niemand de naam wist. Meteen wilde ze weg en kwam ze langzaam overeind met een gepijnigde blik in haar ogen. Er viel een opgelaten stilte, onzeker wat te doen of te zeggen. ”Mooi weer hé-” Gefeliciteerd, je hebt het verknalt! Ren!

De kattin leek er niet echt zeker van te zijn dat hij haar aansprak. Oké... Dan niet, hij kon net zo goed ook weer weg gaan. Maar hij wist dat hij zijn sociale contacten weer een beetje op orde moest zien te krijgen en daarom beter het gesprek voort kon laten duren. Uiteindelijk antwoorden ze toch terug met een simpele “Hi ..” Maar het was in ieder geval beter dan helemaal niets. Ondertussen probeerde Mottledpelt erachter te komen wat haar naam ook al weer was, als hij het goed wist was het een boom geweest. Of zo iets. Maple nog wat, dacht hij tenminste. Hij gaf het op en ging zitten, zijn groene ogen over de kattin heen, kijkend in de verte. Totdat hij haar opeens weer hoorde spreken. ”Mooi weer hé-” Mottledpelt's ogen gleden omlaag en hij keek haar eventjes verrast aan. Het antwoord liet eventjes op zich wachten, maar uiteindelijk knikte de kater. ”Gelukkig wel ja. Ben blij dat het weer New Leaf is, werd gek van die sneeuw,” miauwde hij koeltjes, om het gesprek een beetje aan de praat te houden.

Mapleleaf was opgelucht dat hij antwoord gaf op haar domme antwoord. Zwijgend nam ze hem voor een tel in zich op. Met een zucht die onhoorbaar was voor hem en lichte opluchting dat hij een open vraag stelde miauwde ze zacht "Ja inderdaad.. veel te koud en veel te weinig prooi" Ze haalde diep adem en gooide haar angst over de boeg. Groot zijn nu, Mapleleaf! "New leaf is mijn favorite seizoen .. veel warmer dan leaf bare en kouder dan green leaf" Murmelde ze, angstig dat ze nu een mening had gegeven over een vraag die niet gesteld was. Ze legde haar oortjes naar achteren en knipperde een beetje onschuldig. Haar marine blauwe ogen waren weer gericht op haar voorpootjes. Dat was zo slecht nog niet. Denk aan wat Russetleaf tegen je had gezegd! Gaf ze zichzelf mentaal een steuntje in de rug. Zonder vragen en half blij half bang dat ze iets zei miauwde ze vlug "Zeg .. jouw naam was toch .. Mottledpelt?" Als het fout was zou ze nu een excuus verzinnen en weglopen, wentelend in schaamte. Goed zo .. verknalt! De tranen stonden haar nader maar ze liet niets merken.