Really, dude, are you following me? [Lionroar]

Haar ijsblauwe ogen gleden over de rand van het ravijn heen. Hier zou het zijn geweest dat Hollystar was overleden. Icyrose wist nog steeds niet zeker of ze het verhaal dat Everstar had opgehangen waar was, maar wie was zij om eraan te twijfelen wat hun oh zo grote leidster zij. Ze vroeg zich onbewust wel af wanneer ze weer eens een mannelijke leider zouden krijgen, waarschijnlijk zou dat was Lionroar zijn. Mocht hij het tot die tijd volhouden als Deputy tenminste.
De calico kat stapte achteruit, ze wilde niet al te dicht bij de afgrond zijn, bang om er zelf in te vallen. Nee, ze genoot te veel van het leven om het nu weg te gooien. Ze ging op een paar vossenlengtes afstand zitten en keek naar de snel donker wordende lucht boven haar. Enkele sterren kwamen al te voorschijn en het deed Icyrose goed om eventjes alleen te zijn.
Ze keek op toen ze een geur rook en draaide zich om, haar ogen vernauwde zich en geïrriteerd miauwde ze; "Really, dude, are you following me, Lionroar?" Ze draaide zich volledig om, zodat ze perfect zicht had om de plek waar ze de kater had geroken. "Volgens mij hoort het niet bij een Deputy om zijn clanleden te besluipen, toch?" vroeg ze daarna bot.

Zonder dat hij er erg in had, had hij de geur van Icyrose gevolgd. Haar geur had hem aan het denken gezet, hij was in de war en dat kwam door dat ene warme gevoel dat ze hem gaf. Of het nou vriendschap was of iets anders, daar kon de kater maar niet uit komen. Vandaar dat hij haar nogmaals wilde spreken, gewoon twee op twee, niet tijdens een gathering of midden in het kamp. Nu had hij haar gevolgd, wetende dat het niet juist was om haar zo te volgen. Hij voelde zich een stalker, maar hij had toch even wat 'vriendschap' nodig."Really, dude, are you following me, Lionroar?" Miauwde ze, waarna ze zich volledig omdraaide. Hij kreeg het warm, maar het was niet hetzelfde als de vorige keer dat ze elkaar zagen, dit was van schaamte; hij had haar gewoon gevolgd. "Volgens mij hoort het niet bij een Deputy om zijn clanleden te besluipen, toch?" Kalm keek hij de poes aan. Hij moest iets verzinnen, ze mocht hem niet zien als een of andere gek die haar wat gaat achtervolgen. "Ik was je niet aan het besluipen, Icyrose." Miauwde hij koeltjes. "Onze paden kruisen elkaar gewoon, ik wilde hier even checken of er nog sporen te vinden is van Hollystar." Zijn blik gleed naar de afgrond, het ravijn. Zachtjes slikte hij. "Kun je het je voorstellen om zo te eindigen? Naar beneden vallen.. en sterven?" Zijn stem was zachter dan voorheen, breekbaarder.

Icyrose's blauwe ogen versmalde zich toen ze de kater in haar blikveld kreeg. De laatste tijd was ze een stuk spraakzamer geworden en had zichzelf eindelijk een beetje durven openen tegenover andere. Of nou ja, andere, eigenlijk alleen tegen over Lionroar. Ze begon er aan gewent te raken om in zijn gezelschap te zijn, ondanks dat ze katers nog steeds niet helemaal vertrouwde.
De poes was gaan zitten en sloeg haar pluizige staart over d'r witte voetjes heen. ”Ik was je niet aan het besluiten, Icyrose,” hoorde ze de kater koeltjes te miauwen. Icyrose beet op d'r tong om er geen sarcastische opmerking over te maken, ze had geen zin om ruzie te krijgen met haar enige 'vriend'. ”Onze paden kruisen elkaar gewoon, ikwilde hier even checken of er nog sporen te vinden is van Hollystar” Hollystar, de oude leader die volgens verhalen hier naar beneden was gevallen en zodoende haar levens was verloren. Icyrose slikte voorzichtig en even gleden haar ogen naar de afgrond toe. ”Kun je het je voorstellen om zo te eindigen? Naar beneden vallen.. en sterven?” Een trilling liep over haar rug heen toen ze de kater hoorde spreken. Nee, ze wilde er niet aan denken. Voorzichtig schudde ze haar kop. ”Ik wil er niet aan denken,” miauwde ze zachtjes, terwijl ze naast de kater ging staan. ”... Mijn moeder is hier naar beneden gevallen,” kwam er nog zachter achteraan. Dit was een van de zeldzame momenten dat Icyrose over haar verleden sprak, maar onbewust voelde ze dat ze deze kater kon vertrouwen. Dat ze hem kon laten weten dat ze bang was, bang om dood te gaan.

”Ik wil er niet aan denken,” Miauwde ze zachtjes, instemmend knikte hij, terwijl hij zijn blik niet van de afgrond afkreeg. Was Hollystar daar echt in gevallen? Wat had haar over de rand heen gekregen, of moest hij eerder vragen; wie? Zachtjes slikte hij. Ze zouden er waarschijnlijk nooit achter komen, nooit. ”... Mijn moeder is hier naar beneden gevallen,” Zijn blik richtte hij nu op de poes. "Het spijt me zeer om dat te horen, Icyrose." Miauwde hij, waarna hij naar zijn poten keek. "Iemand die je zeer geliefd is verliezen.. doet altijd pijn." Zachtjes kwam er een zucht uit zijn mond. Veel vertelde hij er verder niet over. Het was te moeilijk, hij was bang dat hij zo een einde aan haar leven zou maken. Misschien was het ook wel zijn schuld dat Spottedleaf gestorven was, wie wist waar zijn vader toe in staat was. De woorden van zijn vader gonsden nog steeds als een soort waarschuwing door hem heen.

Icyrose's blauwe ogen waren op de afgrond gefixeerd, al zou ze nooit dichterbij komen dan dat ze nu was. Ze had een lichte angst ontwikkeld door de gebeurtenissen in haar jeugd. Ze was niet bang voor hoogtes, alleen van hoogtes waaraan je kon overlijden. Daar bleef ze zover mogelijk van uit te buurt. "Het spijt me zeer om dat te horen, Icyrose." Haar ogen schoten direct in de richting van de kater. Een flits van woede schoot door haar lichaam heen. Ze hoorde niet eens meer wat hij erachter aan zei. Het enige wat ze deed was opstaan en naar hem toe lopen. "Nee." miauwde ze met een snauw in zijn richting. "Je weet niet hoe het is! Het spijt je helemaal niet." Langzaam maar zeker werd haar stem harder, en haar ogen vochtiger. "Je weet niet hoe het is. Je hebt geen idee. Niemand weet hoe ik me heb gevoeld." Tranen welde op in haar ijzige blauwe ogen. "Niemand weet hoe het is als je er naast staat. Als je er naast staat en je moet toekijken hoe je BLOEDEIGEN VADER JE MOEDER IN HET RAVIJN GOOIT!" Icyrose had het op een schreeuwen gezet, terwijl tranen over haar wangen druppelde. Ze wende haar blik af, sloot haar ogen en draaide zich om. Met twee grote sprongen was ze uit zijn buurt, waar ze achter een overeind staande rots ging liggen. "Laat me toch mer rust, je kan me niet helpen, niemand kan me helpen," mompelde ze daarna, zonder er echt bij na te denken of Lionroar het wel of niet hoorde. Het boeide haar ook niet echt meer. Alles deed pijn nu.

"Nee." Snauwde ze naar hem. Verbaast staarde hij haar aan. Had hij iets verkeerds gezegd? "Je weet niet hoe het is! Het spijt je helemaal niet." Zijn mond viel bijna open van verbazing over haar plotselinge woede. Hij wilde iets zeggen, maar voordat hij ook maar een klein beetje geluid uit zijn mond kon krijgen, begon de poes weer te praten. "Niemand weet hoe het is als je er naast staat. Als je er naast staat en je moet toekijken hoe je BLOEDEIGEN VADER JE MOEDER IN HET RAVIJN GOOIT!" Nu werd alles duidelijker. Dus ze was woedend omdat het hem speet? Zachtjes slikte hij en wendde hij zijn blik van haar af. Dit was hij niet gewend, dat iemand zo flipte. Toen hij zijn blik weer op Icyrose richtte, zag hij hoe ze weg sprong en achter een grote steen verdween. Zijn blauwe ogen staarden enkele seconden naar de steen, waarna hij zijn blik doelloos voor zich uit richtte en zo even bleef zitten. Even wist hij niet wat hij moest doen. Moest hij achter haar aan gaan, of haar met rust laten? Wat zou hij het fijnste vinden? Alleen gelaten worden met alle pijn? Of hulp krijgen? Zachtjes kneedde hij de grond onder zijn poten fijn, terwijl hij met een diepe frons op zijn gezicht nadacht wat hij moest doen.

Nadat hij enkele minuten nagedacht had, wist hij wat hij moest doen. Hij stond op en met rustige, kalme passen stapte hij op de steen af. "Icyrose?" Miauwde hij zachtjes, bijna troostend, toen hij de poes zag. "I-ik.. ik weet hoe je je voelt.." Hij liep naar haar toe, maar bleef een vossenlengte van haar af staan.

Zachtjes snikkend lag de gekleurde kattin achter de steen. Beelden van vroeger flitste voor haar geestesoog. Hoe ze toe moest kijken hoe haar vader lachend haar moeder in de richting van het ravijn dreef en haar met een simpele klap erin duwde. Ze kon zich nog goed herinneren dat ze had geschreeuwd, uit woede, uit verdriet, maar vooral uit angst. Haar vader had haar toen toegesnauwd en bedreigd. Dat ze er nooit over mocht spreken, dat hij haar anders zou vermoorden. Zodoende kwam ze aan haar angst om dood te gaan. Een huivering gleed over haar lichaam heen en ze beefde zachtjes. Nog nooit, nog nooit had Icyrose zichzelf zo zwak en gebroken opgesteld. Meestal hielt ze dit voor zichzelf, niemand hoefde te weten hoe angstig ze was onder het bitchy masker dat ze had opgezet. ”Icyrose?” Lionroar was dus toch achter haar aangekomen. Gemengde gedachtes kwamen in haar op. Aan de ene kant snakte ze naar zijn aandacht, zijn warmte, iemand die haar kon troosten. Aan de andere kant wilde ze dat hij zo snel mogelijk weg zou gaan, anders zou ze zijn oren eraf krabben. Maar momenteel voelde ze zich te gebroken om er tegen in te gaan. ”I-ik.. ik weet hoe je je voelt.." Icyrose beet op haar lip, ze moest hem nu niet afsnauwen. Hij probeerde alleen maar te helpen. Dat moest ze eens leren te waarderen. Ze zei daarom maar niets en bleef gewoon liggen, als een bolletje opgerolde gekleurde vacht, die zachtjes beefde...

Hij kreeg geen antwoord van Icyrose en een beetje hulpeloos bleef hij daar staan. Niet wetend wat hij moest doen. Moest hij nu naar haar toe komen en haar troosten? Of op deze afstand blijven kijken of misschien zelfs weggaan? Nee, hij kon haar hier niet alleen laten. Ze was zijn clangenoot en hij moest er voor haar zijn. "Icy..rose?" Miauwde hij, een beetje onzeker over wat hij moest doen. "G-gaat het een beetje?" Hij zette onzeker een stap vooruit en voelde zich een beetje raar op dit moment. Hij had nooit iemand hoeven te troosten, hij was altijd degene geweest die verdriet had geleden. Die alleen was, de apprentice waarvan zijn zusje was overleden. Maar nee.. hij had nog nooit iemand anders getroost. Hij zette nog een pas vooruit, nu was hij nog maar een paar passen van haar verwijderd.

"Icy..rose?" Zijn stem, het klonk zo onzeker, zo ... medelevend. Het verwarde haar zo erg. Ze wist niet hoe ze er over moest gaan denken, ze had de aandacht nodig momenteel. Ze voelde zichzelf steeds meer uit elkaar vallen. Ze had een houvast nodig, was Lionroar daarvoor als enige die ze genoeg kon vertrouwen? Ze wist het niet meer, het verwarde haar zo erg. "G-gaat het een beetje?" Icyrose beet op har tong, ze moest zichzelf inhouden niet te gaan snauwen. Het antwoord was toch wel obvisious? Ze lag hier te huilen en hij vroeg of het ging? Nee, ze moest er anders over denken, ze had zich kwetsbaar opgesteld en dat verwarde andere katten. Natuurlijk, dat klonk logisch. De kattin zuchtte zachtjes, tussen het snikken door, wie hielt ze toch voor het lapje?
Ze hoorde naderende pootstappen en wilde verder wegkruipen, toch hielt ze zichzelf tegen. Wel schoof ze een klein stukje op, een stille uitnodiging voor de kater om bij haar te komen liggen. Een warme vacht, een echte vriend, iemand die ze kon vertrouwen en d'r verhaal bij kwijt kon. Daar had ze behoefte aan, maar telkens weer joeg ze iedereen weg...

Hij kreeg geen reactie van haar terug. Het deed hem pijn om haar te zien huilen. Hij wilde niet dat anderen zoveel verdriet lijden. Zachtjes zette hij een stap dichterbij de poes. "Icyrose.." Zei hij sussend. "Ik ben er voor je, oké?" Zijn stem klonk zacht en lief, oprecht lief. "Je kunt me vertrouwen, dat beloof ik je." Miauwde hij, waarna hij dichterbij haar kwam. Hij stopte met lopen en keek naar haar. Zou hij naar haar toe gaan? Haar troosten? Hij wist het niet. Hij was bang dat hij dan alles zou breken wat hij nu met haar had geschept. Maar was dat dan al niet weg? Ze was net toch kwaad op hem geworden? Hij wierp zijn blik van de poes af en haalde even diep adem, terwijl hij tot drie telde en vervolgens naar haar toe liep.

"Ik ben er voor je, oké?" Die woorden. Ze bleven zich herhalen in haar kop. Die woorden had ze al zo lang niet meer gehoord. Er was nooit iemand voor haar geweest, iedere 'vriendschap' die ze had gekregen was verbroken door haar bitchy gedrag. Geen enkele kat had het langer dan een paar weken bij haar uitgehouden. Maar op een of andere manier kwam deze kater telkens weer bij haar terug. En zijn stem, het klonk zo lief. Icyrose's ademhaling stokte eventjes en ze huiverde, ze wist niet meer wat ze ervan moest denken. "Je kunt me vertrouwen, dat beloof ik je." Nog steeds bleef ze stil, ze was blij de woorden te horen, maar ze had zichzelf nu al zo zwak opgesteld dat ze niets meer durfde te doen. Straks zou alles verkeerd gaan, zoals het altijd verkeerd ging.
Toch gingen haar oren overeind staan toen ze hoorde dat Lionroar op haar af kwam gelopen. Haar betraande, helderblauwe ogen keken op. Het licht van de zon, die inmiddels langzaam onderging, weerspiegelde in haar ogen en deed de lichte vacht van de kater in vuur en vlam staan. Ze snifte nog een keertje, maar wist een zoveelste huilbui tegen te gaan. "D-Dankje," miauwde ze zachtjes. Het liefst wilde ze nu opstaan, zichzelf in zijn zachte vacht begraven en daar als een kitten bij haar moeder blijven liggen, luisterend naar lieve woordjes dat alles wel goed zou komen...

Op de een of andere manier zag hij haar 'dankje' als een teken dat ze hem bij zich wilde hebben. Dat hij haar mocht troosten, en misschien zelfs dat ze getroost wilde worden. Hij stapte op haar af en naast haar ging hij weer zitten, nu kon hij haar vacht voelen. "Geen dank," Miauwde hij, met een zachte stem, waarna hij zelf ook ging liggen. "Gaat het weer een beetje?" Miauwde hij, terwijl hij haar vragend aankeek.

Ze trilde nog steeds out of controle, maar de tranen waren inmiddels gestopt. Er zat nog steeds een snik in d'r keel, maar die wist ze een beetje weg te slikken. "Geen dank," hoorde ze Lionroar met een zachte stem miauwen. Direct had ze de neiging om te gaan snorren, maar ze hielt zich in. "Gaat het weer een beetje?" Icyrose ontweek de vragende blik van de flame lynx point kater. "Ja ... het gaat wel weer," miauwde ze zachtjes, terwijl ze zichzelf weer verstopte in haar staart. De muur van bitchy gedrag en een scherpe tong was volledig gebroken, nu ze zichzelf had opengesteld tegenover Lionroar. Een hele prestatie, maar alle gebeurtenissen van vandaag hadden haar gewoon volledig gebroken. Ze voelde zich verschrikkelijk, naakt, zwak. Ze kon hier niet tegen, maar had er ook niet de kracht voor om er iets tegen te doen...

Hij was dit soort aanraking niet gewend en het liefst stond hij op en verwijderde hij zich van de poes, maar aan de ene kant voelde het zo fijn.. zo vertrouwd. "Icyrose..?" Miauwde hij uit het niets. Hij wilde haar zeggen wat hij voor haar voelde, maar klapte meteen op het moment dat hij zijn mond weer wilde openen dicht. Het ging gewoon niet. De pijn die hij gevoeld had bij de dood van Angelpaw voelde hij nog steeds en hij was bang dat het nogmaals zou gebeuren. Dat zou hij Icyrose niet willen aandoen. "Ik.. ik.." Daarom begon hij te stotteren, zoekend naar de juiste woorden. Hij opende en sloot zijn mond wel vijf keer. Hoe moest hij zeggen dat hij haar leuk vond? Vond hij haar eigenlijk wel leuk? "Mijn.." Nee, ook geen goed begin van een zin. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar, waar was hij nu mee bezig? Als hij het nou gewoon meteen zei was hij er toch vanaf? "Ik vind.. Heb je ooit na gedacht over kittens?" Mousedung! Hoe kon hij dat nou vragen? Waarom floepte het zo uit zijn mond en waarom durfde hij nou niet te zeggen dat hij haar leuk vind? Nu had hij het verpest.. alles.

Haar uitbarsting en de warme, bijna vertrouwde, aanraking van Lionroar zorgde ervoor dat ze moe begon te worden. Ze geeuwde eventjes en moest daardoor niezen, wat best wel schattig klonk. Ze glimlachte achter d'r staart en ging wat makkelijker liggen. "Icyrose..?" hoorde ze Lionroar naast haar opeens miauwen. Haar pluizige oortjes gingen overeind staan en ze keek de kater nieuwsgierig aan, wat zou erachter aan komen? Ze bleef 'm aankijken, haar blauwe ogen vlogen over zijn lichte pels aan en ze prees zichzelf gelukkig hier te mogen liggen "Mijn.." Lionroar sprak in raadsels, wat wilde de kater van haar? Icyrose was niet bepaald de makkelijkste om mee om te gaan en alles wat tegen haar werd gezegd kon haar stemming volledig omgooien. Zelfs nu ze zo prettig bij elkaar lagen en ze steeds zeker werd over wat ze voor de kater voelde, kon een verkeerde zin alles verpesten. "Ik vind.. Heb je ooit na gedacht over kittens?" Haar gevlekte oren zakte omlaag. Ze keek de kater wat ongelovig aan. Kittens? Really? "Lionroar ... Heb je van de catnip gesnoept?" begon ze moeizaam. "Zie je mij aan voor een moeder? Denk je echt dat ik zit te wachten op kittens!?" Haar ogen werden waterig. "Nee, ik heb nooit nagedacht over kittens, omdat ik niet van kittens hou," miauwde ze daarna erachteraan, terwijl ze haar neus weer verstopte in d'r staart en voor zich uit keek.

[Now; I dont like kittens. Tomorrow; Damn, I'm pregnant xD]

Oh, Lion, wat ben je toch weer een echte romanticus. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Was het nou zo moeilijk om te zeggen dat hij haar leuk vond? Blijkbaar wel, want zeggen dat hij kittens van haar wilde leek veel makkelijker te zijn dan dat simpele zinnetje. Nu had hij het vast helemaal kapot gemaakt, ze zou hem vast een klap verkopen en vertrekken.. nooit meer tegen hem spreken. Bij die gedachte voelde hij zich al rot. Nooit meer met haar spreken? Hoe zou dat zijn? Hij.. hij was verliefd? "Lionroar ... Heb je van de catnip gesnoept?" Hij keek haar kort verbaasd aan, de catnip? Waarom zou hij daar nou aan snoepen? Dat was alleen voor mousedungs, die niet wisten wat voor effect dat had. "Zie je mij aan voor een moeder? Denk je echt dat ik zit te wachten op kittens!?" Nu durfde de flame point kater niet meer naar haar te kijken, zijn blik viel op zijn poten en hij keek er strak naar. "Nee, ik heb nooit nagedacht over kittens, omdat ik niet van kittens hou," Oh.. ze hield niet van kittens? Waarom niet? "Het spijt me.. als ik onder druk zit.. dan zeg ik dingen die ik niet wil zeggen." Mompelde hij, nauwelijks verstaanbaar. "Icyrose.. ik vind je leuk." Zonder na te denken, zonder ook maar even te twijfelen; het kwam oprecht uit zijn mond. Hij keek weer op naar de poes, wachtend op haar reactie. "Waarom vind je kittens niet leuk? Ze zijn nog het enige.. onschuldige hier op deze wereld. Ze denken niet na over oorlog, pijn of verdriet, ze lachen en zijn zo.. naïef." Miauwde hij. "Als ze je iets vragen.. dan doen ze dat omdat ze dat oprecht willen weten, niet om iets tegen je te kunnen gebruiken." Zijn blik wierp hij nu weer op de grond, nu voelde hij zichzelf gebroken. Was hij nog maar een kitten, dan had hij alles kunnen voorkomen wat ooit gebeurd was. Dan was hij nooit bevriend geweest met hém en dan had hij misschien kunnen voorkomen dat zijn zusje stierf.. misschien had hij er dan wel voor kunnen zorgen dat hij in haar plaats gestorven was.. dan leefde zij tenminste nog. Zij verdiende het meer dan hem.