OPEN - >>And as the water fills my mouth...

...It couldn't wash the echoes out<<

I ran to a tower where the church bells chime
I hoped that they would clear my mind
They left a ringing in my ear
But that drum's still beating loud and clear

Zijn pootstappen maakten slechts gering geluid in het krakerige hoge gras van het Windclan gebied, het land der eeuwige winden. Zijn blauwe aftekening, geplakt op zijn gezicht als een masker, rimpelde iets terwijl de kater fronste. De hele ochtend had hij al gejaagd en nu vond hij dat hij recht had op een pauze.

Het water van het meer klotste zachtjes tegen zijn oevers aan toen Skymask zich voorover boog om te drinken. Zijn ruwe, roze tong schepte het vocht zijn mond binnen en tevreden slikte de kater het weg. Toen hij verzadigd was, hief hij zijn kop weer en wreef hij met zijn poot langs zijn kop. Voor een seconde bevroor hij, toen hij even de reflectie van zijn broer dacht te zien in zijn eigen. Maar zo vlug als dit gekomen was, verdween het weer. De kater schudde zijn kop, zachtjes mompelend.

>>As I'm nothing more but an echo...

_{Het laatste wat ze van het konijn zag, was het donzige staartje dat in een hol verdween. Grommend klauwde ze in de grond. Waarom wilde het jagen nou maar niet lukken? Ze was al meer dan een maan apprentice en alles wat ze had weten te vangen was een dikke, slome kip! Het leek wel alsof de konijnen nauwelijks meer voor haar vluchtten, alsof ze wisten dat ze hen toch niet te pakken kon krijgen. Het leek wel alsof ze haar gewoon uitlachten terwijl ze voor haar wegsprongen! En Lionroar had er vast ook al spijt van dat hij ooit had gezegd dat ze een goede warrior zou worden...
Ze liep verder. Een eindje verderop spotte ze nog een konijn - ze waren echt overal nu neuwblad weer aangebroken was -, maar ze deed niet eens de moeite erachteraan te rennen. Ze had er die ochtend al vier gemist en ze had geen zin om moeite te doen voor niks. Ze naderde het meer. Heel even bleef ze stilstaan en er verscheen een frons op haar gezicht. Die kat bij het water, dat leek wel... Nee, het was Skymask, de broer van. Ze vond het altijd wat vreemd om hem te zien. Ze vroeg zich af of er één kat in de hele clan was die hem kon zien zonder het beeld van Inkmask in zijn hoofd te krijgen. Ze leken echt op elkaar, die twee.
Ze bleef op een afstandje staan en wachtte tot hij haar vanzelf opmerkte. Ze was niet goed in het begroeten van katten die ze niet goed kende.}

Eventjes rekte Skymask zich wat uit, terwijl hij nog een aantal wantrouwende blikken op het water wierp. Een frons was op zijn gelaat verschenen terwijl hij naar het rimpelende oppervlak keek. Nee, alleen zijn hoofd. Geen Inkmask, nooit meer Inkmask. Zijn broer was begraven. Het voelde zo verkeerd. Tegelijkertijd was hij opgelucht, tegelijkertijd wilde hij hem niet kwijt. Net alsof het leven een sadistisch spel met hem speelde. Zijn lichtgekleurde ogen dreven langzaam weg van het water terwijl hij zijn blik lostrok. Hij moest hier niet langer blijven, het speelde met zijn hoofd op veel te veel manieren. Met een lichte zucht schudde hij zijn kop en begon hij zich af te wenden van het water, totdat zijn blik viel op een zwart katje.
Het was zeker geen groot katje, een poesje waarschijnlijk. Ook nog geen Warrior. Ze was lakzwart van kleur en had mooie oranjekleurige ogen. Maar, een naam kon hij eigenlijk niet oplepelen. Hij was nooit zo in trek geweest bij de apprentices en had zich dan ook nooit echt met ze gemoeid. Hij had ook nog nooit, tot zijn eigen teleurstelling, een apprentice ontvangen. Spijtig, maar niks aan te doen. "Hallo daar, jongeling," Begroette hij de apprentice echter op warme toon, ondanks zijn ietwat stormachtige gedachtes. Hoe erg hij zichzelf ook verachte op momenten, hoe erg hij soms de wereld ook haatte, Skymask zou een gentleman blijven. Dat was zijn geloof, dat waren zijn prioriteiten.

_{Teon Skymask zich omdraaide zag hij haar. "Hallo daar, jongeling," zei hij warm. Crowpaw vroeg zich af of hij haar naam niet kende of dat hij alle apprentices zo begroette. "Hallo," zei ze met een flauw glimlachje. Op de dag van de kippen na was haar glimlach al lang niet groter geworden dan dat.
Zou Skymask zijn broer missen? Natuurlijk, wat een stomme vraag, eigenlijk. Hoe kon hij hem niet missen? Zou hij veel aan hem denken? Crowpaw dacht eigenlijk niet eens zo heel vaak meer aan haar moeder. Of tenminste, niet vaak... Niet iedere dag, en dat was al heel wat minder dan vroeger. Ze schaamde zich er altijd een beetje voor als ze zich bedacht dat ze al een hele dag geen moment had stilgestaan bij de gedachte aan haar moeder. En aan Gentlekit dacht ze nog minder. Het was de laatste tijd vaker Spottedleaf die in haar hoofd ronddoolde. Aan Hollystar dacht ze eigenlijk nauwelijks. Dat de poes leidster was geweest betekende niet dat haar dood erger was dan die van anderen. Misschien was het zelfs minder erg. Zij had tenminste meerdere kansen gehad, was al eerder aan de dood ontsnapt. Negen levens. Had Suntail die maar gehad. Had Gentlekit, Inkmask of Spottedleaf die maar gehad.
Ze vroeg zich af of Skymask of Skymask zou zeggen dat ze moest gaan jagen. Was hij een kat die dat soort dingen zei of bemoeide hij zich eigenlijk nooit zo met anderen? Zou Suntail het eigenlijk gezegd hebben? Crowpaw wist eigenlijk maar bar weinig van haar moeder, wat voor kat ze was geweest...}

De wolken dreven onschuldig langs in de lucht. Lang geleden was het niet, dat ze eindeloze reeksen aan sneeuwwitte vlokken lieten vallen. Het was een opluchting op het waterige nieuwblad zonnetje te zien, dat kon hij niet ontkennen. De apprentice groette hem met een flauw glimlachje en plotseling kwam de naam van het katje toch bij hem op. Als hij het niet verkeerd had, was de mentor ervan immers laatst overleden. "Crowpaw, is het niet?" Miauwde hij nog steeds op zijn warme, beleefde toon, waarna hij zijn kop wat begroetend boog. "Aangenaam kennis te maken jongeling." Miauwde hij vervolgens.
De kater richtte eventjes zijn blik op het glanzende water, op de zilveren vissen die onder het wateroppervlak voorbij flitsten. "Ik snap niet hoe de Riverclan zijn vissen vangt," Murmelde hij zachtjes tegen zichzelf, met een lichte frons zijn kop scheef houdende. "Waarschijnlijk de één of andere speciale techniek." Besloot hij vervolgens maar.

_{"Crowpaw, is het niet?" vroeg Skymask. Crowpaw knikte. "Aangenaam kennis te maken jongeling," zei de kater. Crowpaw glimlachte even vriendelijk terug, maar voelde zich wat ongemakkelijk door zijn beleefde houding. Inkmasks evenbeeld keek naar het meer. "Ik snap niet hoe de Riverclan zijn vissen vangt," mompelde hij. "Waarschijnlijk de één of andere speciale techniek." "Hm," zei Crowpaw instemmend en ze haalde haar schouders op. Het maakte haar eigenlijk heel weinig uit hoe RiverClan zijn vissen ving. Wat had ze eraan dat te weten? Zij was toch niet van plan ooit te gaan vissen. "Misschien zijn zij wel benieuwd hoe wij onze konijnen vangen," zei ze na een korte stilte in een poging een gesprek op gang te krijgen. Dit gedoe, af en toe een zin en dan weer stilte, gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Erg op haar gemak was ze sowieso al niet in gezelschap.
Crowpaw keek weer naar het meer en moest opeens denken aan die keer dat een warrior haar mee had genomen naar dit meer, toen ze nog een kitten was geweest. Wat was ze verbaasd geweest toen ze zichzelf opeens in het water had gezien! Ook nu was het wateroppervlak glad, en de wolken die door de lucht dreven werden erin weerspiegeld. Nu was de magie er echter af. Als kitten waren dingen zoveel leuker: een lieveheersbeestje waarbij je je kon afvragen wie die 'lieve heer' dan was, een blaadje waar je op kon jagen. Nu was jagen iets dat moest in plaats van een spel en die lieve heer kon haar niets meer schelen.}

Uiteindelijk glimlachte de zwarte apprentice wel vriendelijk naar hem, iets wat een lichte opluchting dat de apprentice op z'n minst nog wel haar glimlach aan hem wilde laten zien. Hij zou bijna denken dat hij zo afschrikwekkend was, dat hij de appendices angst aanjoeg. Sommigen keken hem dan ook wel eens aan alsof ze een spook hadden gezien. Het was op zich tamelijk vervelend. Hij wist ook wel dat hij op zijn broer leek, alsof hij zijn lichter gekleurde geest was. Maar de katten leken zo nu en dan niet te leren dat hij een andere kat was, met een eigen karakter en eigen ik… "Misschien zijn zij wel benieuwd hoe wij onze konijnen vangen," Miauwde Crowpaw en Skymask haalde zijn schouders op. "Daar zou je op zich wel gelijk in kunnen hebben." Gaf de kater met zijn beleefde glimlach toe. "Ik zou er toch niet aan moeten denken om die slijmerige vissen op te moeten eten. Laat dat maar aan de Riverclan over." Hij grinnikte wat zachtjes, maar toch op beleefde wijzen. Hoe erg het ook zou lijken dat hij open was, Skymask verborg zijn echte ik achter een deur bedekt met doorns.

_{"Daar zou je op zich wel gelijk in kunnen hebben," zei Skymask op dezelfde beleefde toon. Crowpaw begon zich ietwat aan die toon te ergeren. Het maakte het gesprek ongemakkelijk, vond ze. "Ik zou er toch niet aan moeten denken om die slijmerige vissen op te moeten eten. Laat dat maar aan de Riverclan over." Hij grinnikte even, maar zijn toon bleef die van een beleefde conversatie in plaats van die van een simpel praatje. Crowpaw haalde haar schouders op en ging zitten. Ze staarde naar het water. Niets wetend om te zeggen zuchtte ze even. Dit gesprek liep een beetje dood. Zijzelf was niet echt het type dat een gesprek op gang kon houden. Ook niet het type dat gesprekken kon beginnen. Eigenlijk was ze gewoon het type dat maar beter helemaal geen gesprekken kon voeren, maar gewoon ergens in haar eentje zelfmedelijden moest gaan zitten hebben. Want wat kon ze anders? Haar trainingen gingen nou ook niet bepaald geweldig. Zij zou gewoon een onopvallende warrior worden, iets onder het gemiddelde niveau, waar niemand aan zou denken als ze er niet was.}

Eventjes rekte Skymask zich uit. De apprentice was stillig en in zijn ogen stelde ze zijn aanwezigheid niet op prijs. Maar ach, wie deed dat wel? Hij was immers Skymask maar, een onbekende kater zonder enig maatschappelijk nut in de clan, iemand die alleen maar als een schaduw leefde van zijn broer. Zelfs nu de kater overleden was, leefde hij nog steeds als een echo. Het maakte ook niets meer uit. Hij wist waar hij stond in de clan. De apprentice naast hem zuchtte. Dat was voor Skymask het absolute signaal dat hij niet meer welkom was in de nabijheid. Of hij het zich nou verbeelde of niet. Hij schudde zijn kop lichtjes iets terwijl hij overeind kwam, de gedachten wegschuddende. "Als je me zou willen excuseren Crowpaw, ik ga nog eventjes wat jagen." Miauwde de kater enkel op zijn gebruikelijke toon, al klonk deze nu ietwat leger. Hierna draaide de langharige bluepoint kater zich om en liep hij met vluchtige passen weg van het meer.
{Well, that was awkward :'D}

_{Crowpaw keek naar Skymask toen hij overeind kwam. Ging hij weg? "Als je me zou willen excuseren Crowpaw, ik ga nog eventjes wat jagen," zei hij beleefd, maar zijn stem klonk holler. "Eh, oké," mompelde Crowpaw terwijl de warrior zich uit de voeten maakte. Hij liep snel. Had hij zo'n haast om weg te komen? Toen hij weg was zuchtte de apprentice. Had zij hem weggejaagd? Had hij zich zo aan haar aanwezigheid geërgerd? Een deel van haar voelde zich wat schuldig en gekwetst, maar ergens was ze ook wel opgelucht. Hun gesprekje was eerder geforceerd dan gezellig geweest. Nu merkte ze pas hoe gespannen ze had gezeten.
Ze stond ook maar op. Wat kon zij doen? Jagen was voor iemand met haar beperkte vaardigheden niet echt een optie en ze had geen zin om klusjes in het kamp te doen, waar het altijd zo druk was en ze zich zo bekeken voelde. Ze keek rond, zag dat er niemand in de buurt was en ging langs de oever van het meer liggen, starend naar het stille wateroppervlak.}

Onderwerp: Re: OPEN - >>And as the water fills my mouth...