I can't tell where my journey will end, but I know where to start

Een rossige poes stond bij de ingang van het ThunderClankamp. Sunpaw zuchtte, ze zou haar hele leven omgooien om hem te vinden en dat ging ze nu dus ook doen. Ze keek nog één laatste keer om, het kamp lag er vredig bij in de schemering. de jonge poes draaide haar hoofd weer terug en stapte het kamp uit. Niemand zou haar missen want niemand kende haar, ze was altijd een kat op de achtergrond geweest. Dat niemand haar kende was niet helemaal waar, er was één kat die haar kende, maar hij was geen ThunderClankat, hij was eigenlijk helemaal geen Clankat. Zijn naam was Moonlit Night en hij was een gitzwarte kater met een witte snuit. Meteen toen ze hem ontmoet had was ze als een blok voor hem gevallen. Dat was enkele manen geleden en nu had ze besloten om haar Clan te verlaten om met Moonlit Night te gaan leven als rogue of loner of hoe de andere Clankatten het ook wilden noemen. Ze begon te sprinten zodra ze aan de top van het ravijn was, ze wilde naar de plek waar zij en Moonlit Night elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Toen ze daar was aangekomen, herkende ze de geur van de kater die ze al dagen weer had willen zien. De geur was nog redelijk vers, waarschijnlijk was hij hier vannacht nog langsgekomen. Een zachte vreugdepiep verliet Sunpaws mond terwijl ze de geur volgde. Ik ga Moonlit Night mooi verrassen! dacht ze terwijl ze doorliep. De geur van Moonlit Night werd ineens vermengd met de geur van bloed. Sunpaw schrok er van en begon te rennen, hopen dat er niks ernstigs aan de hand was met haar geliefde. Een beetje uitgeput kwam ze aan bij de kater, haar ogen werden wijd van schrik en haar vacht kwam omhoog toen ze doorhad wat ze zag. Moonlit Night lag op zijn zij op de grond, zijn buik was opengereten en hij lag in een plas van bloed. De gele ogen van de knappe kater staarden glazig naar iets dat niemand ooit zou kunnen zien. "MOON..!" Verder kwam ze niet. Ze drukte haar neus tegen zijn schouder, hij was koud. Zo bleef ze even zitten, voor Sunpaw leek het een eeuwigheid te duren hoewel het in werkelijkheid misschien maar enkele seconden waren. Toen ze eindelijk overeind kwam waren haar eerder zo zelfverzekerde ogen gevuld met pure haat. "Wacht maar, ik zal de persoon vinden die dit heeft gedaan... En dan zal ik hem of haar terugpakken." Miauwde ze grimmig tegen zichzelf. "Mijn naam zal niet meer Sunaw zijn, nee, vanaf nu ben ik Sunray." Ze draaide zich om toen ze de geur van een andere kat rook. "KOM TEVOORSCHIJN, IK WEET DAT JE DAAR BENT!" siste ze.

De geur van bloed had Silverthorn nieuwsgierig gemaakt. Ze had de geur niet willen volgen, maar was te nieuwsgierig. En nu stond ze hier, tussen de struiken. Ze durfde niet dichterbij te komen, bang dat degene die dit op zijn geweten had, nog in de buurt zou zijn. Maar weglopen, dat wilde ze ook niet. Daarvoor was het tafereel te gruwelijk en daardoor te boeiend. Het liefst wilde ze naar de kat toelopen, kijken of hij nog leefde en hem proberen te helpen als dat zo was, maar ze was te laf. Ze vervloekte zichzelf om die lafheid, maar hoe kwaad ze ook op zichzelf werd, haar poten verroerden zich niet. Ze bleef kijken.

Zo keek ze ook toe toen een poes aangerend kwam. Nog altijd maakte ze geen aanstalte om weg te gaan. Had ze dat maar wel gedaan, zou ze later denken. Maar nu niet, nu dacht ze alleen maar aan al dat bloed, aan de dood die hier rondzweefde. Het deed haar haren overeind staan. Waarom? Wie doet een andere kat zoiets aan? vroeg ze zichzelf in stilte af, terwijl ze toekeek hoe de poes haar snuit tegen de vacht van de kater aan duwde. De aanblik deed haar pijn. Ze wilde de poes troosten, haar vertellen dat de dood van een andere kat niet het einde van de wereld betekende, maar wist dat ze dat nooit zou durven. Bovendien was het niet waar. Hoeveel had zij zelf nog van het leven gehouden nadat zij op eenzelfde manier als de poes, bij haar moeder had staan huilen? Ze hield zich enkel nog aan het leven vast omdat ze bang was te sterven, niet omdat ze hier nog veel geluk vond.

Plotseling sloeg het verdriet van de poes om in pure woede. Dit trok Silverthorn uit haar gedachten. Geschrokken zette ze een stap achteruit. Wegrennen durfde ze nu ook niet meer, bang dat de poes haar aan zou zien voor de dader. ‘Mijn naam zal niet meer Sunaw zijn,’ zei de poes. ‘Vanaf nu ben ik Sunray.’ Silverthorn luisterde in stilte en schrok hevig toen de kat zich plotseling naar haar toedraaide en riep dat ze tevoorschijn moest komen. ‘Ik weet dat je daar bent!’ siste de poes, Sunray. Silverthorn dook ineen. Moest ze tevoorschijn komen? Wat als de poes haar aan zou vallen? Had ze überhaupt een keuze? Met trillende poten kwam ze langzaam tussen de struiken uit, haar hoofd nederig laag, haar blik alles behalve vijandig. Hoe moest ze deze poes, die zo van woede en verdriet vervuld was, duidelijk maken dat ze hier niet als een vijand kwam? Hoe moest ze duidelijk maken dat ze geen last wilde zijn en enkel nieuwsgierig was? Silverthorn was bang dat de poes haar uit pure frustratie aan zou vallen, vanwege dat wat gebeurd was met de kater, die ongetwijfeld een goede bekende van haar was geweest.

Met een stem die haar angst verried en haast onhoorbaar was zo zacht, zei Silverthorn op smekende toon, alsof haar doodvonnis al getekend was: ‘Alsjeblieft, ik heb geen kwaad in de zin.’