Pray it won't fade way

Haar ijzige groene ogen hadden zich geklemd om het figuur van haar afschuwelijke zuster, walging borrelde in haar maag op, als een vreselijk zuur. Het liefst had ze de kleine kitten hier gewoon getackeld en met een grote grijns toegekeken hoe ze op de grond zou liggen, maar nee, die haarbal van een Timefall kon om elke hoek luren, wachtend om haar bij d'r nek te grijpen en nog langer in de Nursery te werpen. Iedereen stond ook altijd aan Gravelkit's kant, alsof ze de Leader zelve was, deed kleine Gravelkit ooit iets fout? Nee, natuurlijk niet, ze doet toch ook altijd goede dingen. Gadver! Ze was veels te zoet, veels te lief. Starlingkit begroef haar grijze voorpootjes in de grond en voelde haar nekharen langzaamaan overeind springen. Nee. Zodra ze haar Apprenticenaam had gekregen zou ze veel vaker met Cinnamonkit optrekken, die zat tenminste in hetzelfde hoekje. Beide hadden ze siblings die smolten bij de gedachten aan hun moeder en niets durfden te doen wat normale kittens wel deden. Kattenkwaad uithalen, maar dan een tikkeltje erger. Niet zomaar het kamp uitglippen, nee, gewoon naar het uiterste gedeelte van het territorium! Niemand gaf toch iets om haar, niemand kwam haar ooit zoeken, dus waarom dan ook de regels blijven volgen? Ze had geen ouders die zich elke dag om haar bekommerden, dus wie kon het dan schelen als ze om kwam? Nee, daarom juist! Toen het mormel zich een weg baande naar de prooistapel, sprong Starlingkit uit haar 'schuilplaats' en richtte een vurige blik op de het kleine gedaante. En ja, het werkte. Gravelkit draaide haar kopje om en Starlingkit zag dit als en cue om op te komen. Haar gelaat stond strak, maar haar groene ogen spuwden vuur. Oh, wat walgde ze van dit mormel. "Wat moet jij hier?" Spuugde ze in de richting van Gravelkit, ze was niet het type dat zich wegtrok van haar vijanden, nee, zij pakte deze met beide poten aan en smeet ze het liefst op de grond, waar ze hoorden.

Oh, dus ze wilde het zo spelen? Wachten dat Starlingkit heftiger ging doen en dan als een kleine huilbaby naar Timefall snikken en dan ervoor zorgen dat ze haar niet meer kon pesten. Wat een watje, zeg! Starlingkit luisterde niet meer naar die zogenaamde regels, Kestrelwing zou haar toch wel het kamp uit leiden en dan zou ze alsnog dingen leren. Gravelkit dacht dan wel dat ze nu slim bezig was, maar zodra Starlingkit de kans had, zou ze de grijze kitten met zich meesleuren en ervoor zorgen dat ze er spijt van kreeg om uit deze oorlog met haar te starten. De grijze kitten pakte een stomme prooi en ging bij de Nursery zitten, haar niet aankijkend. De grijze kitten liet een valse glimlach zien op haar gelaat, voor een moment keek ze achterom, elke kat die haar aankeek uitdagend om haar te pakken, en liep toen op haar zus af. "Gaan we nu volwassen doen? Wat knap zeg, heeft je kleine vriendje je dit geleerd? Hm?" Siste ze vals en cirkelde om Gravelkit heen, wachtende tot de grijze poes een poging deed om weg te komen of om zichzelf te verdedigen. "Als je zo blijft doen zul je nooit een goede Warrior worden, dan wordt je in je eerste gevecht gewoon ingemaakt, maar als jij dat wilt, prima." Ze draaide zich met een ruk om en deed een paar passen van het mormel af en begon daar haar vacht wat te wassen, maar af en toe wierp een ze een uitdagende blik op Gravelkit's rug. Eén beweging en ze kreeg haar zusje weer op zich.