Tweebenen gevaar!

Owlpaw was net klaar met zijn training met Solidtail, maar Owlpaw was nog lang niet moe. De zon was op zijn hoogste punt, de warmte drong in Owlpaws vacht. Hij vond de zon heerlijk als die zo scheen. Owlpawl liep richting van het kamp en legde de prooi die hij gevangen had op de prooi stapel. " Misschien zijn er al apprentices klaar met hun trainingen." Zei Owlpaw in zichzelf. Hij liep naar de apprentice den en gluurde naar binnen. De den was leeg en de geuren van de apprentices waren een halve dag oud. Teleurgesteld liep Owlpaw uit deden en keek het kamp rond. Als hij niks zou gaan doen zouden de ouderen en de warriors gaan zeuren dat hij iets moest gaan doen. En een simpel excuus als " Ik wou net iets gaan doen" werkt dan niet. Misschien kon hij iets doen voor de ouderen.
Hij liep naar de den en keek naar binnen, maar de ouderen sliepen. Het zou onbeleefd zijn om ze wakker te maken. Owlpaw zag dat ze net gegeten hadden, want er lagen prooibotjes voor de ingang. Owlpaw pakte de botjes op en bracht ze buiten het kamp om ze te begraven. Er stroomde een bekende geur in Owlpaws neus binnen. Kittyheart! "Misschien wil Kittyheart iets met mij doen " Dacht Owlpaw, hij liep richting de licht grijze poes.
" Kittyheart, wil jij misschien iets gaan doen met mij, ik ben net klaar met mijn training. Ik heb nu niks te doen." Zei Owlpaw, hij keek de poes aan en zag dat zij nu ook niks te doen had.

Kittyheart was die nacht gewoon in slaap gevallen, had gewone dromen gehad en was gewoon wakker geworden. Niets interessants, niets verontrustends. 's Ochtends had ze vrolijk de Warriors begroet, was door het kamp gaan lopen tot ze echt wakker was en had daarna wat gegeten. Niets gebeurd. Niets te doen. Kittyheart onderdrukte een gaap terwijl ze de botjes van het muisje dat ze opgegeten had opruimde. Ze ging die ochtend even kort jagen, maar ving niets omdat ze dicht in de buurt bleef van het kamp. Ondertussen had ze rond gekeken of er iets vreemds was bij de grenzen, maar dat was ook het geval niet. Met grote moeite had ze zich beziggehouden tot Zonhoog. Mousewhisker, eerst Mousepaw, was nu Warrior en hoefde dus niet meer getraind te worden. Andere katten waren wel aan het trainen en sommigen hadden andere taken. Met andere woorden; ze verveelde zich een ongeluk. Ze ging bij de ingang van het kamp zitten, staarde verveeld voor zich uit. Plots rook ze een bekende geur en klonk er een iets minder bekende stem. Kittyheart draaide zich om met een glimlach. 'Is goed Owlpaw! Gezellig! Ik heb helemaal niets te doen,' antwoordde ze vrolijk. 'Gaan we wat jagen?' stelde ze voor. Kittyheart begon alvast te lopen. 'Hoe ging je training met Solidtail? Ik heb gehoord dat hij best een goede mentor is,' vroeg Kittyheart om een gesprekje te starten. Het was erg onwaarschijnlijk dat er vandaag iets ongewoons of spannends ging gebeuren.. dacht ze.

Kittyheart keek hemmet aardige ogen aan, gelukkig had ze niks te doen anders had Owlpaw zich verveeld. "Ja, ik denk dat we nu welwat kunnen jagen" Zei Owlpaw, hij keek richting de prooistapel en zag dat die al wel wat gevuld was, maar het was nog niet genoeg. Owlpaw liep richting de ingang van het kamp en vroeg Kittyheart: "Zullen we naar de Hoge vlaktes gaan?"

Het graskriebelde onder Owlpaws poten en hij snoof de lucht op. Hij rook verschillende prooigeuren. De bosjes ritselden en hij dook in de sluiphouding. Hij sloop langzaam richting de struiken en duwde voorzichtig de struiken weg. Hij zag een muis knabbelen op een hazelnootje. Hij had de wind tegen dus hij kon het muisje makkelijk vangen. Hij zette zich klaar voor de sprong, maar net op het moment dat hij wou gaan springen hoorde hij een luid gebonk. De muis had het blijkbaar ook gehoord, want hij holde naar zijn hol. "Muizenkeutels!" Riep Owlpaw kwaad, hij liep richting het geluid en zag verschillende monsters op de hoge vlaktes. Owlpaw kon zijn ogen niet geloven. De monsters graafden in de aarde en gooiden het zand in andere monsters die weggingen. Verderop waren tweebenen bezig met een berg die bestond uit rotsen. Het geluid zal alle prooi weg jagen! Dacht Owlpaw, hij keek verder en zag dat de tweebenen opeens een paar rode takjes tegen de stenen legden. Owlpaw liep wat dichterbij en bekeek de takjes, er zat een dunner takje in het rode takje. "Kittyheart! Dit moet je zien!" Schreeuwde Owlpaw, opeens voelde hij een warmegloed. Hij draaide zich om en zag dat de tweebenen met vuur tegen de takjes drukten. Er ontstond een klein vlammetje en het liep langzaam naar het takje. De tweebenen vluchtten snel weg. Waarom zouden ze dat doen? Vroeg Owlpaw zich af, het vlammetje werd opeens erg groot en Owlpaw begon ook maar weg te rennen. Hij sprong snel naar de bosjes voordat de tweebenen hem zagen. Hij draaide zich zo snel mogelijk om, hij kon nog net het takje zien. De vlam was weg en even dacht Owlpaw dat hij voor niks was weg gegaan, maar daarna volgde een enorme knal en het rotsblok was helemaal verdwenen. Als ik daar was gebleven was ik kraaienvoer! Dacht Owlpaw, hij rende zo snel mogelijk weg. Weg van deze plek! "Kittyheart! Kittyheart!" Schreeuwde Owlpaw, hij probeerde het takje en de grote knal uit zijn gedachte te zetten.

Kittyheart knikte instemmend. De Hoge Vlaktes; goed idee! Ze hield van die plaats, ook omdat ze Bluewave, haar huidige partner, daar ontmoet had. Kittyheart liep even wat sneller tot ze weer naast Owlpaw liep. De Apprentice leek er zin in te hebben! Verveling was ook ondragelijk, dat gaf ze toe. Kittyheart had er genoeg ervaring mee. Uren had ze in verveling doorgebracht, tot zelfs dat woord een understatement leek voor het gevoel van.. niets.
De Hoge Vlaktes kwamen in zicht. Kittyheart merkte het al snel, omdat ze bijna ieder grassprietje wist te staan; zo vaak was ze hier geweest. Owlpaw ging de ene kant op, zij de andere. Kittyheart dook in sluiphouding. Een muis was niet moeilijk te vangen met een flinke wind tegen. Haar blik concentreerde zich op de prooi die nu doelwit was. Haar staart zwiepte achter haar gebogen figuurtje heen en weer; deels uit concentratie, deels voor evenwichtsbehoud. Een plotse knal liet haar opspringen van schrik. De muis rende weg, watervlug en buiten haar bereik. Kittyheart rolde geïrriteerd met haar ogen. Nu was alle prooi weg! Owlpaw's stem doorboorde de stilte. Snel draaide ze zich in de richting van zijn stem en liep er vlug naartoe. Twee tweebenen zaten met vuur tegen takjes te drukken.. dat kon nooit goed zijn. Kittyheart keek vragend naar Owlpaw. De tweebenen begonnen te rennen. Kittyheart keek verbaasd toe. Ook Owlpaw begon te rennen. De grijze poes bedacht zich geen moment en vluchtte.. een seconde te laat. Een enorme knal leek haar trommelvliezen te scheuren en ze werd een stukje opgetild en vooruit geslingerd door de schokgolf. Kittyheart kwam langzaam overeind, een piep klonk in haar oren, maar die zou zo wel verdwijnen. Ze hoorde Owlpaw haar naam roepen. Kittyheart stelde haar blik weer scherp. 'Wat was dat?' Verbaasd liep ze naar de Apprentice toe. 'Misschien moeten we maar ergens anders gaan jagen..' Plots zag Kittyheart de tweebenen zitten, rustig in het gras, alsof er niets gebeurd was. Straks deden ze dat nog een keer.. moesten ze hen wegjagen?

Owlpaw was nog steeds in shock, hoe konden die tweebenen zijn thuis afpakken en vernietigen! Kittyheart kwam naar hem toe, ze zei dat ze maar ergens anders moesten jagen. Ja dag! "Kittyheart, ik ga een plan tegen die tweebenen verzinnen. Ik kan je hulp goed gebruiken." Zei Owlpaw, zijn stem zat vol met woede het liefst had met een normale toon gesproken tegen een warrior maar hij was woedend! Hij bleef kijken naar de tweebenen, hoe ze de takjes aanstaken en hun huis vernietigden. Hij zette een stap naar voren, maar een stemmetje zei: doe het niet! Maar hij moest wel. Owlpaw rende weg. Op weg naar de tweebenen. Voor wraak! Hij keek niet achterom naar Kittyheart. Ze zou vast zijn ongehoorzaamheid tegen Solidtail of Tallstar vertellen. Dan zou het nog langer duren voordat hij een warrior werd. Hij zette die gedachtes uit zijn hoofd en rende richting de monsters en de tweebenen.

Owlpaw begon te rennen, richting de tweebenen. Kittyheart wist waarom hij dat deed; zij zou vroeger hetzelfde gedaan hebben. Nu wist ze het echter niet zeker. Er zaten teveel gevolgen bij, teveel onzekerheden.. 'Ik zal je helpen, Owlpaw,' zei ze meteen nadat hij wat had uitgeroepen. Deze kater kon ze niet stoppen. Ze ging trouwens liever mee dan dat ze hem alleen in het gevaar zag storten, terwijl ze er wat aan had kunnen doen. Nee, dat was pas ondragelijk! Kittyheart rende snel achter hem aan, vastbesloten hem te helpen. De tweebenen waren nog niets van plan.. maar dat kon snel veranderen. Wat nu? Haar staart zwiepte achter haar heen en weer. Wat moest ze nu doen? Owlpaw had gelijk, maar de tweebenen konden toch gevaarlijk zijn? 'Owlpaw! Wacht! Wat ga je doen? We moeten eerst een plan hebben!' Ze riep de boodschap achter hem aan. Zomaar aanvallen ging niet. Het gras schoot voorbij als in een waas; ze zag alleen Owlpaw voor zich en haar doel gonsde door haar hoofd. Owlpaw veilig stellen, dan pas aan de tweebenen denken. 'Owlpaw! Alsjeblieft!'

- excuses voor de korte post! Ik heb geen inspi..-

Owlpaw hoorde nog net Kittyheart, hij stopte snel en draaide zich om. Kittyheart we moeten nu echt iets doen! Anders hebben ze de hele Hoge Vlaktes vernietigd! Riep hij, hij keek haar aan met bezorgde ogen. De tweebenen waren ondertussen weer bezig met de takjes, Owlpaws ogen vloeide vol met woede. Hij draaide zich weer om en hij rende weer naar de tweebenen. Zijn poten renden extra hard nu hij zijn territorium moest redden. Hij sprong snel in een van de weinige struiken die er over waren. De tweebenen keken nu waar hij twee seconden geleden was. Hij sloop voorzichtig naar een van de rotsen en zag een takje de net was aangestoken. De tweebenen waren niet in de buurt dus pakte owlpaw zijn kans. Hij rende op het takje af en pakte het in zijn mond. Het smaakte vreselijk, net als modder maar dan hard. Wat Owlpaw nu aan het doen was was erg dom, maar hij moest wel! Hij sprong in een van de monsters, hij legde het takje op een zacht nest en rende zo snel als hij kon het monster uit. Kittyheart! Weg! Ik heb een aangestoken takje in een monster gelegd! Schreeuwde hij, hij wist niet waar ze was maar als ze in de buurt was moest ze het wel horen! Anders zou ze er geweest zijn!

Owlpaw bleef doorrennen, de paniek leek door zijn aderen te vloeien. Kittyheart voelde haar hart in haar borst op en neer pompen, aangestoken als bij massahysterie. De tweebenen begonnen weer met de takjes. Waarom vernietigden ze hun gebied? Kittyheart vond het maar onverantwoordelijk van die tweebenen. Als Owlpaw gezien werd.. dan was het echt goed mis. Er moest iets gebeuren, en snel! Kittyheart spoorde zichzelf aan harder te rennen, terwijl ze continu achter struikjes en stenen dekking zocht. Zagen ze haar? Nee, toch, dat mocht niet.. Kittyheart keek verbaasd om zich heen. Waar was Owlpaw nu naartoe? Hij was toch niet.. Ze zag hem rennen, een takje in zijn bek geklemd. Een aangestoken takje. Meteen begon ze weer te rennen, achter hem aan. Ze moest kunnen helpen als het mis ging. Het gras werd weer wazig, haar blik was alleen op de Apprentice gericht. Plots hoorde ze hem schreeuwen. Iets over een monster en het stokje. Haar hersenen vertaalden de boodschap maar gedeeltelijk, maar wat ze eruit trokken als conclusie was maar één woord; RENNEN! Ze remde af, draaide om, rende, sneller, vlugger, harder, rennen.. Haar adem kwam in horten en stoten uit haar bekje. Weg. Ze moest weg.. De ontploffing was harder dan ze verwacht had, maar haar poten hadden haar ver genoeg gedragen. Kittyheart stopte, probeerde op adem te komen en zocht Owlpaw met haar blik. De tweebenen renden naar het ontplofte monster. Daar waren ze even vanaf.

Owlpaw dook in de struiken, hij had zijn oren bedekt met zijn poten en hij lag op de grond. De knal was onverdraaglijk veel harder dan bij de rotsen. Toen de knal voorbij was deed Owlpaw zijn ogen open. Hij keek rond opzoek naar Kittyheart, zou ze zijn waarschuwing wel gehoord hebben? Schuldgevoel kroop door zijn ruggegraat, hij had misschien een krijger gedood of ernstig verwond. Hij keek nog een keer in de hoop haar te zien, toen zag hij haar naar de struiken rennen waar hij zat. Kittyheart, het spijt me echt ik was dom. Zei Owlpaw, hij legde zijn oren naar achter en keek naar zijn poten. Maar de spanning van het optijd wegkomen was gewoon te leuk! Zei hij vrijk, maar toen Kittyheart hem aankeek keek hij weer naar zijn poten. Zou ze het aan zijn mentor vertellen?

Kittyheart's ademhaling ging weer terug naar normaal, ze ontspande weer voldoende om rationeel na te kunnen denken. Gelukkig had ze Owlpaw's waarschuwing gehoord, anders.. nee, daar moest ze niet aan denken. Van ontploffingen waar je zelf bij betrokken was werd je nu niet bepaald vrolijk. Owlpaw had het - hopelijk - niet expres gedaan, dat geloofde ze niet. Geen reden voor paniek. Eerlijk gezegd was dit wel het laatste wat ze verwacht had op zo'n saaie dag. 'Je hebt je best gedaan, maar volgende keer ook nadenken, graag,' glimlachte Kittyheart. Solidtail zou het verhaal vanzelf wel horen. 'Nu hebben we wel wat te vertellen aan de rest!' Kittyheart sloeg tevreden met haar staart. Bluewave zou vast ontzettend ongerust zijn als hij hoorde dat ze bijna ontploft was. Hij hield er niet van als haar wat overkwam. Ze kzou er ook niet tegen kunnen als hem wat gebeurde. 'Zullen we nog wat gaan jagen?' vroeg Kittyheart toen. 'Nu we er toch zijn.'