x Little explorers {Gravelkit}

Het zachte geluid van de nachtelijke krekels was het enige wat ze nog kon horen. Het was een rustgevend geluid, samen met het zachte geritsel van de bladeren dat soms ook de lucht vulde. Haar nest voelde heerlijk warm en dus draaide Vixenkit zich nog een keer extra om. Een gaap ontsnapte uit haar mondje terwijl ze eventjes haar kop op de rand van haar nest legde en zich afvroeg waarom ze eigenlijk niet kon slapen. Het was niet prettig, dat wist ze wel zeker.

Langzaam hief ze zichzelf omhoog uit haar nest en trippelde ze wat onhandig naar de ingang van de nursery. Wat slaperig leunde ze tegen de rand aan en doezelde ze weer wat weg. Tenminste... Totdat ez een vreemd geluid hoorde, het geluid van krakende takken en ritselende bladeren. Veel erger dan zou moeten. Al vlug werd het geluid gevolgd door een luide krak. Wat geschrokken deinsde Vixenkit achteruit. Wat had ze gehoord? Wat was dat? Vielen de vijandelijke katten aan? Geschrokken hobbelde ze weer dieper de nursery in, naar het dichtstbijzijnde nest en de dichtstbijzijnde levensvorm. "Gravelkit, Gravelkit," siste ze geschrokken, terwijl ze tegen de kitten aanduwde met haar voorpootjes, "Er is iets buiten, iets engs," Miauwde ze vervolgens zachtjes met grote ogen.

{Eerste post gereserveerd voor Gravelkit}

your heart beats fast

Gravelkit draaide zich om in de hoop dat als ze op haar andere zij lag ze wél wat slaap te pakken zou krijgen. Maar niets was minder waar. Alweer duurde het niet lang of ze rolde zich weer om, deze keer terwijl een kleine gaap uit haar bekje ontsnapte. Toen ze even haar heldere blauwe ogen opende om te zien of er nog andere kits wakker waren schrok ze op toen er plots een bruine kitten voor haar kwam te staan. Gravelkit knipperde meermaals met haar oogjes en hees zich nadien overeind. "Gravelkit, Gravelkit," Miauwde het jongere poesje. Nu pas herkende ze haar als de kitten van Scorchpath, Vixenkit. Ze was tevens ook de pleegkitten van Firestar. "Ja ja, ik ben er al. Wat is er?" Vroeg ze terwijl ze de slaap uit haar botten verjoeg door haar poten even één voor één uit te strekken. "Er is iets buiten, iets engs," Verklaarde Vixenkit op een zachte toon en met grote oogjes die even rond waren als de maan. Gravelkit's oren wiebelde ietwat ongemakkelijk toen ze de woorden nog eens herhaalde in haar hoofd. Was er buiten iets engs? Dan moest ze dat onderzoeken! Wie weet werd ze dan vervroegd apprentice omdat ze de Clan heeft gered van een angstaanjagend monster! Het blauwgrijze poesje plaatste een nieuwsgierige lach op haar gezichtje en knikte vastberaden. "Ik ga zien wat er aan de hand is!" Ze verliet haar nest door een sprongetje van nervositeit te maken en rende naar de uitgang van de nursery toe. Plots hield een zeker schuldgevoel haar tegen en gleed ze tot stilstand. Met een ondeugende glans in haar ogen keek ze achterom. "Heb je zin om mee te gaan?" Vroeg ze ietwat verlegen, wat kwam omdat ze door de opwinding Vixenkit totaal vergeten was.

Eventjes sloeg de schrik haar om het hart toen Gravelkit zich omdraaide. Het poesje zou toch niet boos op haar zijn dat ze haar gewekt had? Haar oortjes draaiden zich eventjes wat naar achter en ze zette een stapje terug. "Ja ja, ik ben er al. Wat is er?" Vroeg het blauw-grijze poesje slaperig terwijl ze haar blauwe ogen opende. Vixenkit blies haar adem eventjes opgelucht uit. Het klonk in ieder geval niet boos. Ze hield er niet van als andere katten boos op haar werden. Voorzichtig zette ze een stapje weer naar voren en vertelde ze dat ze wat engs gehoord had. Ze wilde niet bang zijn, maar straks werd het kamp aangevallen of iets dergelijks. Dat wilde ze niet... Straks kwamen ze hen halen. Dan konden ze beter maar zelf gaan onderzoeken voordat het te laat was. "Ik ga zien wat er aan de hand is!" Miauwde het poesje, blijkbaar niet zo bang als Vixenkit was. Vixenkit bleef even wat verbijsterd staan en keek het poesje na. Haar oren gingen langzaam iets hangen. "Euh.. Oké," Miauwde ze naar Gravelkit's rug, in haar uppie achterblijvende. Maar toen draaide Gravelkit zich om met een ondeugende glans in haar ogen. "Heb je zin om mee te gaan?" Vroeg het poesje. Meteen klaarde Vixenkit op en stuiterde ze achter Gravelkit aan, die ze mentaal maar tot leider van de 'expeditie' benoemde. "Ja! Prima!" Miauwde ze uitgelaten maar toch ietwat zachtjes. "Ik hoorde een hele luide krak buiten, wie weet is het een vijand..." Vertelde ze ietwat opgelaten.

your heart beats fast

Ze had haar heldere blauwe blik in die van Vixenkit gepriemd en wachtte vol enthousiasme af op het antwoord van de bruine poes. Vixenkit had toen ze haar was komen informeren over het geluid nogal bang geklonken, dus ze wist niet zeker of de poes eigenlijk wel zin had om met haar mee te gaan. Maar gezien zij degene was die het had ontdekt vond Gravelkit dat ze tenminste wel uitgenodigd moest worden, anders leek het zo egoïstisch, al zei ze het zelf. En gelukkig zag ze de oortjes van de kitten alweer omhoog rijzen nadat Gravelkit haar had mee gevraagd. "Ja! Prima!" Miauwde de poes uitgelaten maar toch nog zacht genoeg zodat de andere die nog sliepen niet gewekt zouden worden. Ze durfde er nog niet eens aan te denken wat Starlingkit wel niet zou doen of zeggen als Gravelkit of Vixenkit haar per ongeluk wakker maakte. Haar zus was een pro in het gemeen zijn, dat was zeker. "Ik hoorde een hele luide krak buiten, wie weet is het een vijand..." Klonk Vixenkit's volgende woorden, welke haar ook meteen uit haar dagdroom hadden gesleurd. Nou ja, dagdroom. Nachtdroom dan. Ze voelde een rilling over haar ruggengraat rollen en keek de jongere kat ietwat bang aan. "Wie weet is het een vos.." Piepte ze zachtjes terwijl ze terug voor zich uit keek. Met kleine pootstapjes verliet ze de warme den en keek ze met een ietwat schichtige blik het kamp rond. Maar nee, er waren geen vossen noch vijandelijke katten te bekennen. "De kust is veilig!" Fluisterde ze nadien naar Vixenkit. Echter, toen ze terug naar voren keek merkte ze plots iets vreemds op. Nieuwsgierig trippelde ze naar hetgeen toe dat haar was opgevallen en met grote blauwe ogen staarde ze vol verbazing naar de gebroken schaal van een ei. Hoe kwam die nou hier te liggen? Toen ze het wat van dichterbij bekeek merkte ze op dat langs de onderkant van het ovalen ding een barst zat, waar iets lopend uit kwam gedruppeld. "Vixenkit? Wil je even komen kijken?" Klonk haar stem nieuwsgierig. Gravelkit gaf een klein tikje aan het ei zodat de barst wat zichtbaarder werd en met een frons op haar gelaat bekeek ze het. Nog steeds vroeg ze zich af hoe en wanneer dat ei hier was komen te liggen. Vixen wist vast meer!

Vixenkit schudde haar vossenrode pelsje eventjes wat meer uit en zette deze iets op tegen de tocht die de den binnendreef. Op dit moment zag ze er eerder uit als een grote pluizenbal dan als een kitten. Oftewel, zoals ze eruit hoorde te zien. Met voorzichtige pootstapjes trippelde ze achter de iets oudere kitten aan, haar ogen groot en wijd opengesperd. Hier in de nursery was het nog wel warm, maar er buiten was het vast en zeker koud. De kitten was zelf niet zo'n leider, dus was ze blij dat Gravelkit het heft in eigen pootjes nam. "Wie weet is het een vos.." Piepte Gravelkit. Vixenkit sperde haar ogen open en keek in de richting van de iets oudere kitten. "Nee toch?" Piepte Vixenkit, ietwat verstikt en wel degelijk geschrokken. "Moeten we dan niet iemand anders wakker maken?" Maar voordat ze een reactie kreeg, was Gravelkit al naar buiten gestapt. Eventjes bleef Vixenkit weifelend staan, maar daarna sprong ze achter Gravelkit aan, de duisternis in. "Wacht op mij!.." Piepte ze, terwijl de kou haar om het gelaat sloeg. De kust is veilig!" Fluisterde Gravelkit haar toe, waarna Vixenkit opgelucht haar adem uitblies. Toch bleef de kitten een beetje achter, niet goed wetende wat ze moest doen. Tenminste, totdat Gravelkit plotseling tegen haar begon te spreken. "Vixenkit? Wil je even komen kijken?" Miauwde het poesje. Voorzichtig stapte Vixenkit wat dichterbij en keek ze mee met Gravelkit. Er lag een vreemd rond ding op de grond en het was gebroken... "Wat is het..?" Fluisterde Vixenkit met grote ogen. Ze had nog nooit een ei gezien, nooit in haar hele leven.

your heart beats fast

Gravelkit spitste nu ook haar oortjes en hoopte dat ze zo plots een antwoord van iemand of iets kon opvangen. Dat er een dier uit de struiken kwam gewandeld en haar kwam zeggen dat het haar ei was. Blijkbaar had haar fantasie weer de overmacht genomen, gezien het nooit kon. Als er toch een vreemd dier uit de struiken kwam gewandeld zou ze punt één haar taal niet kunnen verstaan. En het dier zou haar sowieso niet vriendelijk zeggen dat het haar ei was gezien het ovalen ding gebarsten was en dus het dier dat er in groeide nooit meer terug tot leven gewekt zou kunnen worden. Helaas... Ze keek nieuwsgierig op toen Vixenkit zich bij haar kwam voegen en met dezelfde blik als Gravelkit in haar ogen naar het ei keek. "Wat is het..?" Fluisterde Vixenkit. Blijkbaar was de poes even verbaasd als haar en wist ze zelfs nog minder van het ei af dan Gravelkit deed. Een klein lachje begon haar bekje te sieren en ze wiebelde eventjes met haar blauwgrijze oortjes. "Een ei." Verklaarde ze, ietwat trots omdat ze het antwoord op Vixenkit's vraag wist. Maar hierna liet ze haar kopje weer hangen en snuffelde ze met haar neusje aan het obstakel dat voor hun voeten lag. "Alleen zou ik niet weten van welk dier dit ei komt, en het is kapot." Mauwde ze nadien teleurgesteld. Ze was niet alleen teleurgesteld omdat ze het volgende antwoord niet wist maar omdat het ei kapot was. Wie weet zouden ze het zelf uitgebroed kunnen hebben! Nee, dat zou gewoon onmogelijk zijn geweest. Wie weet was het ei gewoon uit een vogelnest gevallen en dus, als het uitkwam zou het toch gewoon op de prooistapel komen te liggen. Helaas... Gravelkit rechtte haar rugje weer wat en keek Vixenkit ietwat verveeld aan. "Er was helemaal niets aan de hand..." Murmelde ze met hangende oortjes. Ze had stiekem gehoopt op wat actie, maar wat konden ze nou doen met een kapot ei? Helemaal niets dus. Als het nog heel was geweest hadden ze er misschien iets mee kunnen uitspoken, een grap met één van de krijgers kunnen uithalen. Maar het enige wat er van het ovalen ding nog overbleef was het kleverige vocht dat er uitliep. Plots viel haar bekje wat open toen er ook een geelachtig spul uitkwam gedrupt. "Wat is dát?" Vroeg ze op een zachte toon terwijl ze weer wat vragend het ei begon te bestuderen.

Wat nerveus bleef Vixenkit op de achtergrond. Haar rugje kromde ze iets vijandig naar het vreemde, gebroken ronde ding en haar ogen waren zo rond opengesperd als de maan vol kon zijn. Ook haar nekharen waren iets overeind gerezen, iets wat ook nog bijdroeg aan haar nerveuze houding. Echt, als het gebroken witte ding een onverwachte beweging zou maken, zou ze ervandoor gaan en rap ook. Ze hief haar kopje wat en richtte haar blik op Gravelkit toen deze begon met uitleggen. Wat slim dat zij wel wist hoe dit allemaal werkte! "Een ei." Verklaarde de blauwgrijze poes. Wat bewonderend keek Vixenkit de andere poes aan, "Wat slim," miauwde ze wat ademloos, "Maar... wat is een ei?" Vroeg ze daarna maar wat weifelend. Ondanks haar aangeboren nieuwsgierigheid, was Vixenkit nog niet zo wereldwijs. Dat bleek maar weer. "Alleen zou ik niet weten van welk dier dit ei komt, en het is kapot." Miauwde Gravelkit vervolgens, waarna haar oren gingen hangen. "Er was helemaal niets aan de hand..." Waarom was ze verdrietig? Het was toch juist goed dat er iets aan de hand was? Of misschien... Vixenkit hield haar kopje wat bedenkelijk scheef toen ze een idee kreeg. "Is het dood?" Vroeg Vixenkit, haar kopje wat scheef houdende en er weer naar kijkende. Een wat verdrietige blik verscheen in haar oogjes bij de gedachte dat het dood was. Daarom was Gravelkit vast teleurgesteld. "Wat is dát?" Vroeg Gravelkit vervolgens op vragende toon. "Wat? Wat?" Vroeg Vixenkit, weer licht nerveus terwijl ze begon te kijken. Met grote ogen keek ze naar het eigeel en zette een pasje achteruit. "Wie weet valt het ons aan!... Omdat we het gestoord hebben!.." Piepte de kitten benauwd.