>> Freefall... Freefall... All through life {Littlepaw}

song:

Nog steeds keek ze hem niet aan. Terwijl hij haar door het kamp had zien lopen, waren hun blikken even gekruist. Maar zij had haar blik al snel weer afgewend en had hem genegeerd. Hoe kon ze? Hoe kon Snowflurry hem nog steeds zo negeren? Het deed hem meer pijn dan hij wilde toegeven. Veel meer pijn... Af en toe had hij gedacht een glimp van haar opgevangen te hebben, maar uiteindelijk was het dan een andere witte kat met blauwe ogen geweest. Er liepen er meer rond in de Shadowclan dan hij eigenlijk gewild had. Misschien moest hij ze allemaal maar vergiftigen in hun slaap. Maar nee, dat was ook niet ethisch correct...

Hij was het kamp uit gesloft, zijn blik stoïcijns. Niemand keek daar meer vreemd van op. Ze dachten dat het gewoon bij zijn chagrijnige façade hoorde. Maar nee, dat deed dit niet. Het was een masker, een masker om te verbergen dat hij bijna ten onder ging aan wat hij allemaal met zich mee droeg en weigerde te delen. Al zijn dromen, vervlogen. Zijn leven zoals hij dacht dat het zou lopen verpest. Hij kon het maar moeilijk hebben, al die katten die alles hadden wat hij ook gewild had. Dit was zijn keuze niet geweest, dit was hem opgedrongen... Maar toch kon hij er helemaal niks aan doen. Helemaal niks...

Zwijgend ging hij zitten bij een stroom en keek even vluchtig om zich heen. Toen hij er zeker van was dat hij alleen was, begonnen zijn ogen glazig te worden. Hij kon even niet meer. Als regendruppels tikten de tranen weg in de stroom. Zijn schouders schokten. Zelfs Smokebreath had emoties, zelfs Smokebreath kon het zo nu en dan allemaal niet meer aan... Hij liet zijn kop hangen en begroef zijn klauwen eventjes in de modder.

Ze vroeg zich af hoe lang het nog ging duren voordat ze Ashdrizzle's woorden weer in wantrouwen kon nemen. Dat hij Littlepaw werkelijk niet in de steek zou laten wanneer hij een relatie kreeg met Snowynight. Ze wist gewoon dat die twee iets voor elkaar voelden, iets dat zijzelf misschien ook voor de kater had gevoeld. Maar wat zij voelde was niet meer van belang in deze wereld. Ze werd nu Medicine cat en dan kon ze haar dromen om ooit nog gewoon met Ashdrizzle rond te hangen weg gooien. Nee, de kater zou haar sowieso laten stikken. Ze wist het gewoon zeker. Dan zou hij misschien nog wel tijd vrij maken voor Littlepaw, maar dan zou hij niets anders doen dan over de poes te liggen kwijlen, zeggende hoe leuk en lief ze wel niet is. Nee, dan werd ze nog liever met rust gelaten ... of niet dan?

Met trage pootstappen baande ze zich een weg door de varens heen. Af en toe werd de helft van haar pootjes opgezogen door de slijkerige grond waarover ze stapte, en leek het wel alsof ze weer een kitten was. Natuurlijk had de grijze kat nooit iets voor haar gevoeld. Wie wou er nou iets hebben met een kattin die nog het uiterlijk had van een kitten? Niemand dus. Ashdrizzle dacht vast dat ze mentale achterstand had of zo, en dat ze daarom Medicine cat apprentice was geworden. Met een wilde ruk schudde ze haar kopje. Hoe kon ze toch zo over hem nadenken? De kater zou nooit zo iets over haar denken, toch? Het kwam vast door de stress dat ze zich zo raar begon te gedragen, het kon anders amper niet. Het was niet mogelijk dat ze echt aan het veranderen was. Dat ze in zo'n brombeer veranderde als haar mentor, Smokebreath.

Nu ze het over de duivel had: Daar zat hij. Vlak voor haar neus. Maar wat haar eigenlijk echt had doen verbazen was dat ze de kater zag snikken. Zou het echt? Was hij aan het ... huilen? Ietwat voorzichtig naderde ze de wollige kat welke zeker twee koppen boven haar uit heerste, en duwde ze haar neusje zachtjes tegen zijn flank. "Is er iets?" Vroeg ze voorzichtig, ietwat bang dat hij naar haar zou uithalen omdat ze zo'n contact met hem waagde te maken. "Je weet dat als er iets mis is ik je niet zal uitlachen, toch?" Murmelde ze zachtjes. Ze zou hem zeker niet uitlachen. Zeker nu ze het zelf zo moeilijk had kon ze zich perfect in ieders positie plaatsen, behalve in die van de gelukkige, natuurlijk.

Zijn nagels schraapten over de modderige aarde en lieten een diepe krassen achter. Deze klauwen waren niet gemaakt om te helen. Ze waren gemaakt om te strijden en zijn clan te verdedigen. Totdat Starclan hem vastketende aan de medicine cat den bij de eerste misstap. Hadden ze hem gevreesd? Waren ze bang dat zijn ambitie te sterk was geweest? Hij wist het niet. Hij wist alleen dat hij niet gemaakt was om te helen, ondanks dat hij wel een zeer goed geheugen had. En toch leek het alsof het leven hem alleen maar meer obstakels in de weg gooide. Alleen al de clanleader maakte het hem moeilijk. Hij wilde gewoon zijn taken doen en zo veel mogelijk met rust gelaten worden. Was dat nou teveel gevraagd? Blijkbaar wel. En de staat van bijna constante depressie waarin hij eigenlijk verkeerde hielp absoluut ook niet mee.

Maar plotseling drukte een neusje tegen zijn flank en schrok hij op. Sterker nog, hij knikkerde bijna de stroom in met zijn voorpoten. Hij vernauwde zijn ogen en opende zijn mond al in de vorm van een snauw, klaar om de poes af te snauwen. Maar... Er kwam niks, hij keek alleen maar met vernauwde ogen weg en gromde wat binnensmonds. "Alles is al veel te lang mis om opgelost te worden, Littlepaw," Bromde de kater, terwijl hij zo onopvallend mogelijk het glinsterende vocht van zijn gezicht veegde. Niet dat dit echt onopvallend mogelijk was. Ook zijn toon was anders, minder overtuigend.

Ze zag de kater schrikken door haar plotse aanraking, maar ze kreeg geen gesnauw te horen. Iets dat haar dus meer hoop gaf. Misschien had Nightstream wel gelijk en zou ze ooit echt meer moed krijgen, beginnende vanaf vandaag. "Alles is al veel te lang mis om opgelost te worden, Littlepaw," Ze glimlachte zachtjes en ging naast hem zitten. "Daar ben ik het mee eens." Beaamde ze op eerlijke toon terwijl ze terugdacht aan de zilveren tabby kater. Met Smokebreath durfde ze er niet over te praten, bang dat hij haar een overgevoelig wezen zou vinden. Dan had hij nog meer redenen om haar te haten. Maar ze had gewoon iémand nodig waar ze het tegen kwijt kon. Oh, waarom had ze niet gewoon een vriendelijke mentor die haar begreep? "Maar het kan nooit kwaad om over je problemen te praten." Merkte ze vriendelijk, op zachte toon op. Haar eigen gedachten vast stellende.

We clawed, we chained, our hearts in vain.
We jumped, never asking why.
Don't you ever say I just walked away.

Haar verbaasdheid stapelde zich alleen maar meer en meer op. Zag ze nu echt een Smokebreath die ... lachte? Dat kon niet, ze had waarschijnlijk verkeerd gezien. Maar toen de poes even in haar bleke groene ogen wreef met haar voorpootjes om nadien nog eens te checken bleek het dus dat ze toch gelijk had. Hij lachte, oh hemeltje. Wie ben jij en wat heb je met m'n mentor gedaan, spookte er door haar hoofd heen. Ze hield zichzelf maar voor om dat niet luidop te zeggen, want iets zei haar dat ze dan nog wel eens met haar gat in de boter kon vallen. Littlepaw vergrootte haar kijkers wat en keek de grotere kater aan met een blik die kittens gebruikte wanneer ze voor het eerst sneeuw zagen, en ze had dit zelf niet eens door. "Ik scheep niemand met mijn problemen op," Bromde de kater uiteindelijk. Ze maakte binnensmonds een opgeluchte zucht en keek hem weer normaal aan. Gelukkig was zijn stem niet veranderd, anders zou ze nog hebben gedacht dat ze misschien een andere kater voorhad. "Nooit gedaan." Vervolgde hij. Ze haalde haar smalle schouders op en krulde haar asgrijze staart rond haar lichaam. "Je zult me ook niet opschepen met je problemen, ik zal juist blij zijn dat ik je eens waardig kan zijn en kan luisteren naar je problemen. Ik bedoel maar dat het nooit kwaad kan om eens je hart te luchten, soms pept het je zelfs op. Maar de keuze ligt bij jou, en ik zal je beslissing ook respecteren. Als je er niet over wilt praten dan zal ik er ook niet verder op in gaan." Miauwde ze neutraal, echter liet haar zachte stem het waarschijnlijk weer vriendelijk overkomen.

Littlepaw keek haar mentor niet meer aan en had inmiddels haar blik op het landschap voor haar gericht. "Laat me geen spijt krijgen dat ik je dit vertel," Bromde de kater. Voor heel even richtte ze haar ogen weer op hem om te knikken maar nadien wendde ze ze weer van hem af om terug voor zich uit te staren. "Voordat Starclan me verkoos om Medicine cat te worden, was ik een warrior, Littlepaw," Miauwde hij. Littlepaw vernauwde even haar ogen uit verbazing. Ze had wel geweten dat de kater best wel een uitzonderlijk goed vechttalent had voor een Medicine cat. Gezien ze nooit geweten had dat hij voorheen krijger was geweest, toen leefde ze nog niet. "En nog niet eens een slechte... Het liefste, mijn grootste droom, wilde ik leider worden." In haar ooghoeken merkte ze op dat de kater zijn nagels in de grond stak, waarschijnlijk uit frustratie door alle gedachtes en herinneringen die weer in hem opkwamen. Ze wist het niet en durfde ook niet in het wild te gokken. "Ik had alles wat ik wilde, toch wilde ik meer. Ik had een broer, ik had zelfs een partner.." Zijn stem klonk even verstikt. "Totdat er een border gevecht plaatsvond... Tot ik mezelf verloor in dat gevecht. Ik ging te ver." Nu pas richtte ze zich weer volledig tot Smokebreath, haar nieuwsgierigheid stond op het punt de controle over haar lichaam over te nemen. "Plotseling kwam Goldenpelt met het teken dat ik een medicine cat moest worden. Mijn leven stortte in, mijn partner, Snowflurry verliet me en weigert me nog steeds aan te kijken alsof ik haar verraden heb... Starclan heeft me vastgeketend aan de Medicine Cat den..." De kater schudde zijn kop en dat was voor Littlepaw het teken dat hij uitgesproken was. Met een diepe zucht maakte ze duidelijk dat ze het geen al te leuk verhaal vond, eerder triest. "Smokebreath," Begon ze, waarna ze even afkeurend haar kopje schudde. "Ik geloof zeker dat als je nooit Medicine cat was geworden je nu een uitstekende warrior zou zijn geweest, misschien zelfs deputy of leader," Ze keek hem aan en maakte met een zwiep van haar staart duidelijk dat ze nog niet klaar was. "Maar ik zou het Medicine cat leven niet als een straf bezien. Niet dat ik je manier van denken niet snap, maar volgens mij zou Starclan een krijger die één keer té ver is gegaan niet laten boeten voor zijn daden met de straf Medicine cat te worden. Medicine cat worden is eerder een grote eer, katten respecteren je. Soms zelfs meer dan ze een Clanleader respecteren." Hierna zuchtte ze even en wendde ze haar blik weg van de kater, naar de andere kant. "En wat Snowflurry betreft, daar kan ik je momenteel niet bij helpen. Ik moet nu zelf toezien hoe de kater waar ik het meeste om geef uit m'n poten word geplukt." Miauwde ze bitter.