Drowned [OPEN]

Saxon spande zijn poten en sprong van het hek af, waarbij hij op een kleine twee staartlengtes van de poes met een doffe klap neer kwam op de grond. Hij ging recht staan, schudde zijn bruine vacht uit en ging daarna zetten. Zijn staart zwiepte geamuseerd om zich heen, terwijl zijn blauwe ogen de poes in de gate hielt. "Nee, maar ik leefde in mijn thuisland wel negen van de tien keer op straat." Ah, thuisland. Poesje kwam dus niet uit de buurt. Er glom iets in de blauwe ogen van de kater, terwijl hij een kleine grijns op zijn gezicht liet verschijnen. "Hoe heet je?" vroeg de poes daarna aan hem. Saxon dacht eventjes na, zijn identiteit vrijgeven was niet zo lastig, maar zou hij direct alles vertellen? Nee, dat was geen goed plan. "Mijn naam is Saxon, en wie mag jij wezen?" kaatste hij direct de bal terug.
Het werd stil tussen de twee katten en Saxon had nog een klein dingetje dat hij wilde doorgeven. "Aangezien je niet bekend bent met het leven als Rogue, kan je tijdelijk bij mij wonen. Als je wilt," stelde hij daarna voor. De poes zou hij een kleine training kunnen geven, zoals een echte rogue het betaamde. En misschien een klein beetje Bloodclan erdoorheen. Who knows.

Een glimlach, die zijn lange scherpe hoektanden liet ontbloten, sierde zijn gezicht toen Apple inging op zijn aanbod om bij hem te komen wonen. Great, nu zou hij zijn persoonlijke huismaatje hebben, die hij kon trainen en een character change kon laten ondergaan. Hij ging zich waarschijnlijk hartstikke vermaken met dit poesje*.
Saxon's oren gingen in z'n nek liggen toen er nog een kater bij kwam, een kater die blijkbaar hun gesprek had afgeluisterd, want hij noemde hem bij de naam. De kater gromde zachtjes en knikte daarna, nog enigszins kalm naar de vreemdeling. "Dus onze Apple gaat de weide wereld in?" Saxon rolde met zijn ogen, nee gôh echt? Hij zuchtte zachtjes en keek de kater aan. "Ja, en jij bent wie om haar tegen te houden?" vroeg hij daarna, terwijl hij zijn lange klauwen in de grond planten. Voor de verandering had de bruine kater zijn halsband afgedaan, anders hadden de andere katten al lang door dat hij een Bloodclanner was, of in ieder geval geweest. De geur was immers uit zijn vacht, nu hij daar lang genoeg weg was geweest.
Saxon wilde net aankaarten dat ze beter konden vertrekken, toen kater nummer zoveel erbij kwam. Echt, iedereen probeerde zich ermee te bemoeien blijkbaar. Deze ginger kater had echter geen oog voor hem, maar had wel een sterke kittypet geur om zich heen. En aan zijn mollige lichaam te zien had hij het perfecte leventje. Saxon kon zich nog maar vaag dingen herinneren van zijn leven als kittypet, maar het eten, bah, die smaak zou hij nooit kunnen vergeten. Een muis was veel beter, veel beter dan zooi die mensen katten voerde. "Alsof jouw dat wat aangaat. Alsof júllie dat was aangaat. Apple heeft haar keuze gemaakt om in het wild te gaan leven en als jullie haar willen hebben, zal je eerst langs mij moeten," gromde hij zachtjes. Deze twee katers irriteerde hem mateloos. En hij wilde zijn nieuwe pupil niet verliezen aan een stel huiskatten.