.:Brother:. [Zebrachase]

Verveeld zat Patchfrost aan de rand van het kamp, het zonnetje probeerde door een lading stapelwolken heen te komen, wat er voor zorgde dat het kamp steeds licht en donker werd. De blauwe ogen van de kater keken het kamp rond, er was niets te doen en nu hij warrior was geworden, moest hij eigenlijk wel iets gaan doen. Zijn broer daar in tegen had direct een apprentice aangewezen gekregen en had daar nu zeker zijn klauwen vol aan. Patchfrost niet, natuurlijk niet. Zijn mentor had hem in de steek gelaten, hij had zichzelf alles geleerd door bij andere mee te kijken. Toch had Firestar hem 'goedgekeurd' en was hij warrior geworden. Maar geen eigen apprentice, natuurlijk niet. De kater gromde zachtjes en zag hoe zijn broer het kamp binnen kwam lopen. Patchfrost liet zijn blik over de lichtere kater glijden, maar deed niet veel moeite om hem te roepen. Als Zebrachase hem wilde spreken, moest 'ie maar uit zichzelf naar hem toekomen.

Een kleine eekhoorn had hij tussen zijn kaken geklemd, het vangen van dit beestje was alles behalve makkelijk geweest. Zijn prooi had zich weten te verstoppen tussen wat boomwortels en Zebrachase had hierdoor zijn hele lichaam ertussen moeten wurmen. Gelukkig was het net Leafbare geweest en daardoor was hij een stuk magerder geworden, de eekhoorn had geen kans gehad! Tevreden stapte hij het kamp in en net toen hij zijn prooi op de stapel wilde leggen, die er wat beter uitzag dan een paar Moons geleden, merkte hij een bekend gezicht op. Meteen verscheen er een glimlach op zijn gezicht en de jonge Warrior trippelde met een hoog opgeheven staart naar zijn broer toe. Speels gooide hij de eekhoorn tegen de zwart witte kater aan en snorde wat. "Hey, Patchie!" Snorde de Warrior en ging voor zijn broer zitten waarna hij zijn voorpootje zorgvuldig begon te wassen. Door dat gegraai waren zijn pootkussentjes wat beschadigd geraakt.

Oh, natuurlijk, Zebrachase merkt hem op, hoe kon het ook anders. Patchfrost's blauwe ogen versmalde zich wantrouwig, maar uiteindelijk liet hij zijn chagrijnige humeur zakken en zetten een neutraal gezicht op toen zijn broer in zijn richting op liep. ”Hey, Patchie!” snorde zijn broer naar hem en een kleine glimlach verscheen op Patch's gezicht. ”Hey daar, Zebra. Goede vangst gehad?” vroeg hij rustig, hintent op het aantal prooien dat Zebrachase net binnen had gebracht. Misschien moest hij zich over deze rivaliteit heen gaan zetten, het was immers niet de schuld van zijn broer dat hij een apprentice had gekregen en Patch niet. ”En je apprentice? Wilt ze een beetje goed leren,” Patchfrost glimlachte eventjes. Als hij het zich goed kon herinneren, was het Poppypaw geweest, de apprentice van Zebrachase. Ze leek hem best een aardige kattin, ondanks haar geschiedenis, hij wist immers dat ze een tijd lang in de medicine den had gelegen.

Er verscheen langzaam een glimlach op het gelaat van zijn broer en tevreden keerde Zebrachase weer terug in een normale zithouding. ”Hey daar, Zebra. Goede vangst gehad?” De tabby grijnsde breed en schudde even met zijn vacht. "Als geluk als goede vangst wordt geteld, dan wel ja. Dit rakkertje was niet echt zo'n opgevertje, maar goed, de Clan ziet daar vast geen verschil in." Misschien hier en daar wat splinters, maar daar moest de kat die ervan ging eten maar even mee uitkijken. ”En je apprentice? Wilt ze een beetje goed leren,” Zebrachase haalde zijn wenkbrauwen even op. "Uhm.." Begon hij met een wat dwaze glimlach. "Ja, Poppypaw is alleen niet echt een, hoe noem je het, gehoorzaam iemand. Ze is aardig, maar zit wat aan de koppige kant. Maar ik red me wel, ze weet al veel en dat helpt me ook voor de eerste keer als Mentor. Maar genoeg over mij, hoe gaat het met jou?"