I don't like this ... rank-gap. You're still my sister, right?

Minnowspots was vanmorgen al vroeg het kamp uit gegaan, de zon was nog niet heel erg warm, maar genoeg om haar gekleurde vacht op te warmen. Ze was van plan om bij de sunningrocks wat te gaan jagen en dan misschien 's middags nog wat te gaan liggen zonnen. Haar leventjes als Warrior was tot nu toe rustig verlopen, maar ze had er nog steeds een hekel aan dat haar zus, Poppypaw, nog steeds apprentice was. Ze wist dat het niet haar schuld was, maar het voelde niet zo goed aan. Nu leek het alsof ze veel ouder was dan haar zus, terwijl ze van dezelfde leeftijd waren.
Minnowspots had een muis in het oog en sloop dichterbij, zetten haar pootjes langzaam neer op de grond en sprong! Haar klauwen omsloten het diertje en met een snelle beet maakte ze het dood. Haar ambere oogjes keken op toen ze opeens een geluid achter zich hoorde, en niet snel daarna een bekende geur rook. "Sis?" vroeg ze daarna voorzichtig, terwijl ze zich omdraaide.

[First post for Poppypaw~]

Licht hijgend kwam Poppypaw de struiken uit, waarna ze eventjes zacht begon te hoesten. Ondanks dat ze de medicine cat den uit was, omdat ze gezond genoeg verklaard was, voelde ze zich nog niet helemaal gezond en dat kon ze merken aan zichzelf, tot haar eigen grote irritatie. Toch bleef ze koppig volhouden, ze kon het wel. Ze wilde ook een warrior worden, net zoals haar twee zussen. Stiekem baalde ze er een beetje van dat ze de enige achterblijver was. Maar dat ging ze niet laten merken, net zoals ze niet ging laten merken dat het nog niet helemaal goed was. Dan zou ze haar trainingen weer moeten sstaken en dat was ze absoluut niet van plan. Ze liep naar de zonnerotsen toe en liet zich neerploffen op een rots, haar ogen eventjes sluitende en wachtende tot het benauwde gevoel weg zou trekken. Tenminste, dat was het plan, totdat er een stem tot haar doordrong. "Sis?" Klonk het ietwat zachtjes. Poppypaw opende haar honingkleurige ogen weer en keek wat verrast op. "Hey, Minnowpa- spots," Begroette ze haar zusje warm, eventjes struikelende over de naam. "Hoe is het?"

Er kwam een vrolijke glans in haar ambere oogjes toen ze merkte dat het inderdaad haar zus was die achter d'r stond. Ze glimlachte en liep naar Poppypaw toe, ze had haar zus gemist in de tijd dat ze in de Medicine Den had gelegen, ondanks dat ze had geprobeerd nog wel eens op bezoek te komen. ”Hey, Minnowpa- spots,” werd ze warm begroet. Minnowspots' oren zakte iets omlaag, ze vond haar nieuwe naam geweldig, maar het liefst had ze die samen met al haar siblings willen krijgen. ”Hoe is het?” werd er daarna aan d'r gevraagd. De gevlekte poes ging zitten bij haar zus en haalde d'r schouders op. ”Het is wennen, die warrior taken, maar voor de rest gaat 't wel.” Ze glimlachte wat voorzichtig en staarde daarna een beetje leeg in de verte. Ze knipperde een paar keer met d'r ogen en keek Poppypaw weer aan. ”En met jou? Weer een beetje gewend aan je apprentice taken?” Ze wist niet zeker of het het juiste was om 't erover te hebben, maar anders zou het gesprek zo dood vallen en daar had ze niet echt veel zin in.

Voorzichtig glimlachte Poppypaw naar haar zuster, waarna ze haar pootje wat over haar oor haalde om een vervelend pluisje ervanaf te poetsen. ”Het is wennen, die warrior taken, maar voor de rest gaat 't wel.” Vertelde haar zus, waarna ze haar aandacht verloor in de verte. Eventjes volgde Poppypaw de blik van de zus, tot ze tot de conclusie kwam dat er eigenlijk niks te zien viel. "Zeg, gaat het wel? Is er iets?" Vroeg de langharige tortoiseshell met een scheef gehouden kop, verbaasd knipperende met haar ogen. Toen verscheen er een plagerige glimlach op haar gelaat. "Dromende van een heerlijke Riverclankater misschien?" Vroeg ze vervolgens onschuldig. Maar het gesprek kwam al snel weer op andere taken. ”En met jou? Weer een beetje gewend aan je apprentice taken?” Vroeg haar zus. Poppypaw glimlachte de zorgen die ze erover had weg en twinkelende pretlichtjes in haar ogen. "Oh jawel hoor," Miauwde ze optimistisch, "Ik heb een warrior van mijn leeftijd als mentor gekregen," Grinnikte ze, "Die gaat het absoluut niet makkelijk krijgen." Haar glimlach verzachtte en verwaterde iets hierna. "Maar ik heb zo nu en dan nog steeds last van... het." Ze pauzeerde eventjes toen ze haar ziekte noemde, de verschrikkelijke benauwdheid, het hoesten, het geen lucht krijgen... "Dus ik hoop dat ik geen elder hoef te worden." Bekende ze.