When my heart skips a beat [Quietkit, Flowkit & Honeyspots]

Het was al een tijdje newleaf. De tijd was snel voorbij gegaan. Hij had tijd nodig gehad, alleen. Hij had een tijdje buiten het kamp gewoond, en dit had hem goed gedaan. Hij baalde ervan dat hij er niet was voor Honeyspots, hij heeft haar zo gemist.. Langzaam stond hij op en keek naar de lucht, die een mooie lichtblauwe kleur had gekregen. Ja, dit was de dag dat hij terug zou gaan. Hij strekte zich rustig uit en begon te lopen. Pootje voor pootje, stapje voor stapje. Het duurde dan ook niet lang voordat hij de vertrouwde geur van de Riverclan weer rook, de clan die hij in zijn hart droeg, waar zijn geweldige partner woonde en hij een geweldige tijd had beleefd. Langzaamaan kwam hij langs de rivier. Hij bleef even zitten, denkend aan de tijd waarbij hij en Honey elkaar voor het eerst hadden ontmoet en het een middag was geweest vol vrolijkheid, maar ook serieuze dingen. Ze konden meteen goed met elkaar praten en dat was te blijken ook. Alle herinneringen aan Honey kwamen naar boven, die middag bij de rivier, het gevecht met Icy.. Ze hadden samen al zoveel meegemaakt in hun kleine 20 & 19 manen. Beiden je ouders verliezen, toen het gevecht met Icy, Honey in de medicine cat's den.. Dat was het mooiste moment vond hij, ze hadden elkaar die middag verteld wat ze voor elkaar voelden, en het voelde meteen goed. Hij stond toen weer op en vervolgde zijn reis op weg naar het kamp, om Honey te verrassen.

Toen hij bij het kamp aankwam, liep hij vrolijk naar binnen, zijn staart vrolijk achter hem aan zwiepend. Hij liep naar de warrior den, naar de plek waar zijn en Honey's nest was. Deze was leeg. Algauw hoorde hij iets wat hij nooit had verwacht..
..Honey lag in de nursery en had twee kittens gebaard. Dat had hij allemaal gemist? Hij was meteen boos op zichzelf dat hij er niet voor haar was geweest tijdens de bevalling, en al die tijd daarvoor. Hij schaamde zich diep. Met zijn moed in de schoenen liep hij de nursery binnen. Overal waren kittens aan het stoeien, aan het spelen of lekker bij hun moeders aan het liggen. Algauw zag hij wat hij wilde zien, Honeyspots. Hij liep rustig op haar af, om niet alle andere kittens of moeders te storen. "Honeyspots.." was het enigste wat hij kon uitbrengen. Hij keek met grote ogen naar de twee kleine kittens die voor haar lagen. De eerste leek op haar, en de andere op hem. Hij was meteen verliefd op ze. "..het spijt me zo dat ik er niet voor je was tijdens de bevalling.. en dat ik het niet wist.. als ik het had geweten dan dan.." zei hij stotterend, duidelijk onder de indruk van wat er allemaal was gebeurd. "Ik houd van je weet dat.." Toen gaf hij haar een kopje en raakte haar neusje aan. Hij ging naast haar zitten als een soort van bewaker, al was dat natuurlijk helemaal niet nodig. "Maar maar.. wat een enorm schattige kittens.. hoe hoe heb je ze genoemd?" Hij was er nog steeds diep van onder de indruk en bleef stilletjes zitten.

Eerst Honeyspots, daarna de kittens (:

Let the bed sheet soak up my tears and watch the only way out disappear. Don't tell me why, kiss me goodbye. Neither ever, nor never. Goodbye.
Honeyspots was gelukkig. Of was ze dat wel echt? Ze bracht de meeste tijd door zich vertederend over de kits die van haar waren. Maar ze was alleen. De tijden dat alle katten sliepen en de kraamkamer stil was .. die waren het ergst. Het had een hele maan geduurd maar ze hield zich staande. Staande voor haar kits. Het was dus ook niet dat ze dit moment aan zag komen. Toen hij de kraamkamer binnen stapte herkende ze hem even niet meer. Ook al keek ze hem recht in de ogen was Cindersmoke niet meer hetzelfde. Hij liep op haar af en pruttelde nutteloze woorden. Ze wilde huilen en tegen hem aan kruipen en zeggen dat alles oké was nu dat hij er was. Waarom voelde het dan zo leeg en waarom zei ze dan niets ..? Ze reageerde niet op zijn aanraking en staarde verdoofd naar hem met haar baby blauwe ogen op oneindig. Ze zweerde dat op dit moment haar hart stopte met kloppen. Ze draaide heel langzaam naar hem toe en in haar ogen vlamde blauwe vuren op. Ze rees overeind en met een venijnig gesis verkocht ze hem een uithaal naar zijn wang. ”Hoe dúrf je!” Riep ze uit en ze begon hem uit de kraamkamer te werken geen acht slaand op iedereen om haar heen. Ze wierp haar kits één blik toe en werkte hem naar buiten. Eenmaal buiten de kraamkamer zakte haar hele lichaam in en had ze moeite met staan en zelfs ademhalen. De zon die op zijn vacht streek .. de wind die met zijn lange haren speelde .. die gouden juwelen van ogen. Ze waren allemaal hetzelfde, en hij was hier. Met stokkende adem en tranen in haar ogen schudde ze haar hoofd en stond ze zichzelf toe om heel even naar de grond te kijken. Toen ze hem weer aankeek was haar blik volledig verloren. Ze voelde zich vreselijk klein en onbelangrijk en haatte het. Ze haatte dit en ze haatte zichzelf en ze haatte elke kat in dit klote kamp! Waarom kon het leven haar nooit sparen? StarClan had dat zeker niet gedaan.. ”Hoe .. hoe kon je …?” Haar stem was nauwelijks een fluistering en haar ogen begonnen te tranen. Weken lang had ze zitten bidden en smeken, twee manen lang en hier stond hij dan. Zonder excuus of aankondiging. Ze had hem vertrouwd en hij had dat vertrouwen beschaamd .. net als ieder anders. Ze had haar hart uitgestort en elke avond tegen hem aangelegen .. ze had het nest met hem gedeeld toen ze haar twee kits verwekte en wat kreeg ze terug? Honeyspots begon te snikken en ze moest nu wel gaan zitten voor ze in elkaar zakte. Ze dwong zichzelf om hem aan te kijken maar het bleek onmogelijk. Ze kon die ogen niet verdragen. ”Heb je enig idee hoe ik me voelde?” haar stem sloeg een octaaf omhoog van woede en verdriet. ”Welk recht had je toen je mij en de kits verliet? Heb je enig idee hoe lang ik op je heb gewacht .. en om je hebt gehuild en gesmeekt en geschreeuwd. Waarom kwam je niet, Cindersmoke? Waarom kwam je niet?” Jammerde ze. Was dit een of andere slechte grap? Haar eerst zich veilig laten voelen en haar gelukkig maken en het dan in één keer afpakken en dan weer terugsturen als een pakketje? Ze schudde haar hoofd in ongeloof. Voor een moment was het enige wat ze hoorde haar hart dat hard klopte en haar diepe gescheurde ademhaling. Dit zou ze niet snel vergeten .. niet snel vergeven. ”Blijf bij me- BLIJF BIJ MIJN KITS UIT DE BUURT!” Riep ze toen zonder waarschuwing en haar woede vlamde heter dan ooit omhoog. Niemand zou haar haar kits afpakken! Niet zonder dat zij mee ging!

Fold out your hands give me a sign. Hold down your lies lay down next to me. Don't listen when I scream bury your thoughts (doubts) and fall asleep. Find out....I was just a bad dream.
OOC; De kits mogen 1 maan worden! (:

Zijn ogen rustten op de kittens, die daar rustig sliepen. Hun buikjes gingen op en neer, als teken dat ze ademden. Hij had dat allemaal niet willen missen. Maar het was zo'n schok voor hem dat hij ineens vader was. Hij zag Honey niet reageren op zijn aanrakingen en ze staarde in het oneindige. Ze was waarschijnlijk boos op hem, wat hij heel goed kon begrijpen. Het was gewoon een slechte beslissing geweest, hij had nooit weg moeten gaan. Maar dat is allemaal achteraf. Hij voelde zich schuldig, helemaal tegenover de kittens, al snapten die waarschijnlijk nog niet alles, waar hij erg blij van was. Ineens voelde hij de klauw van zijn partner op zijn wang brandden. Hij keek om, met een soort van verbaasde en angstige blik in zijn ogen. Hij zag dat Honey's ogen waren verandert in blauwe vlammen. Zijn gevoel had dus gelijk, ze was boos. “Hoe dúrf je!” siste ze venijnig. Hij legde z'n oren op z'n kop toen hij haar zag op staan. Langzaam liep hij de nursery uit, op de voet gevolgd door Honey. Hij voelde de blikken van de andere queens op hen rustten. Eenmaal buiten de kraamkamer zakte ze in. Hij schrok ervan, maar wist dat het door de bevalling kwam, die nog niet zo lang geleden was, aan de kittens te zien. Hij voelde zich schuldig, hij was niet goed genoeg om haar partner te zijn. Met een schokkende adem en tranen in haar ogen schudde ze haar hoofd en keek naar de grond. Het liet hem nog slechter voelen dan hij zich al voelde. Haar zien huilen brak zijn hart. Toen ze weer omhoog keek was ze haar blik helemaal kwijt, haar ogen stonden vol tranen. “Hoe.. hoe kon je..” zei ze bijna onhoorbaar. Hij keek haar aan, voelde tranen opkomen maar slikte ze weg. “Ik.. ik..” was het enige wat hij uit kon brengen. Die herinneringen, alles wat ze samen hadden gedeeld, alle diepe gesprekken.. was dat nu allemaal weg? Het liefst wilde hij haar gerust stellen maar hij wist dat dat geen optie was. Wat hij had gedaan kon niet zomaar worden vergeten. Hij hoorde dat ze begon te snikken, en keek haar hulpeloos aan. “Heb je enig idee hoe ik me voelde?” zei ze wat harder dan net, waarschijnlijk van woede en verdriet tegelijk. “Welk recht had je toen je mij en de kits verliet? Heb je enig idee hoe lang ik op je heb gewacht .. en om je heb gehuild en gesmeekt en geschreeuwd?” Zijn hart brak, hij voelde een traan zich een weg banen over zijn wang en langzaam naar beneden gaan, tot het op de grond viel. “Waarom kwam je niet, Cindersmoke, waarom kwam je niet?” jammerde ze. Hij keek naar de grond, hij kon haar niet aankijken. “Ik.. ik wist niet dat je.. je kits kreeg..” stotterde hij, bijna onhoorbaar. Hij voelde zich slecht. Hij voelde opnieuw een traan naar beneden vallen. “Blijf bij me- BLIJF BIJ MIJN KITS UIT DE BUURT!” riep ze toen vol woede. Hij keek haar hulpeloos aan maar snapte het wel. Er viel nog een traan op de grond. “Honey.. Honey.. alsjeblieft.. laten we het proberen voor de kittens.. ze moeten niet het.. hetzelfde meemaken.. als wij..” zei hij toen zachtjes. Hij kon het niet opbrengen om haar nog aan te kijken.

Met een lichte snorrend geluid rolde Quietkit zich om en greep de witte vacht van haar moeder met haar pootjes vast. nooit, nooit mocht ze weggaan van haar, dan zou ze elk hoekje van het kamp onderzoeken totdat ze haar moeder weer had gevonden. Maar gelukkig was dit nog niet gebeurd en zou het hopelijk ook zo blijven. De calico kitten was aardig gegroeid in die ene Moon, maar was nog te zwak en te klein om te gaan spelen met de oudere kittens. Ze verlangde er ook niet echt naar, ze wilde bij haar moeder blijven, ook al zou iemand haar zo lief vragen om mee te gaan. Plots voelde de kleine kitten een beweging, de zachte vacht van haar moeder verdween. Een hulpeloze piep ontsnapte uit haar mond toen de kou haar te pakken krijgen en Quietkit opende haar oogjes. Geschrokken keek ze om zich heen en drukte zich wat dichter tegen haar zusje aan, Flowkit was gelukkig nog niet verdwenen, maar waar was haar mama? Een rilling gleed over haar rug toen ze de warmte begon te missen en de zoete geur van Honeyspots, maar angst begon haar gedachten pas over te nemen toen ze een bekende stem hoorde. ”Blijf bij me- BLIJF BIJ MIJN KITS UIT DE BUURT!” Woede golfde door de lucht en Quietkit hief direct haar kopje op. De woorden waren nog wartaal voor haar, maar ze wist dat haar moeder in de problemen zat. Met al haar kracht hief ze zich op, wat nog een hele opgave bleek te zijn en strompelde half struikelend haar nest uit. De kitten belandde op de grond toen ze het mos verlaten had en bleef even versuft naar voren kijken. Het lopen ging haar niet bepaald goed af, omdat ze zich meestal oprolde in de vacht van haar moeder, maar nu ze weg was, voelde ze zich uitermate zwak. Ze moest haar vinden! Quietkit kwam met trillende pootjes overeind en strompelde weer verder. Het licht dat door de ingang van de Nursery scheen droeg de bekende zoete geur met zich mee en een kleine glimlach streek over haar gelaat. Mama? Energiek versnelde Quietkit haar pas, maar misstapte een paar keer zodat ze wat vaker een struikeling veroorzaakte. Voor de eerste keer verliet ze Nursery, maar daar interesseerde ze zich niet voor. Vlak voor haar zag ze de bekende vacht, waar die van haar zo ontzettend veel op leek. Gelukkig rende de kitten naar haar moeder toe, geen acht slaande op de kater die zich bij haar bevond. Met een grote glimlach begroef ze zich in de vacht van haar moeder. "Mama.." Mompelde ze snorrend en sloot haar oogjes even en keek vervolgens haar moeder aan nadat ze haar kopje naar boven had gericht.

Honeyspots voelde een golf van afkeer en triomf. Afkeer ging zowel naar Cindersmoke als naar zichzelf uit en de triomf kwam door Cindersmoke zelf. Hij keek haar niet meer aan. Dit was de laatste keer dat ze zwak was. Ze haalde diep adem en voelde haar binnenste in elkaar krimpen. Ze mocht niet huilen.. dan vergaf ze hem. Bij het horen van zijn laatste woorden leek ze alle zelfbeheersing te verliezen .. en toen voelde ze iets kleins tegen zich aan. Ze keek naar beneden en hoorde hoe Quietkit iets kleins pruttelde. Vlug gaf ze haar dochter een lik over haar kleine hoofdje en sloeg ze haar staart om haar heen. Ze moest sterk zijn. Voor haar kittens! Ze richtte haar baby blauwe ogen op en dwong zichzelf om haar stem vlak te houden. ”Durf nooit meer zo iets te zeggen ..” Haar stem klonk zwak door de dreigende woede die er achter stak. Hoe dúrfde hij haar familie er in te halen!? ”Ik wil dat je vertrekt en voorlopig wegblijft van mij en mijn kits” Zei ze toen. Het deed pijn maar de woede verbrande het gedeeltelijk. Gedeeltelijk, niet helemaal. Ze vernauwde haar ogen. Ze zou hem niet vergeven.. niet nu. Niet hier. “Alsjeblieft Cindersmoke .. hoe durf je nog terug te komen zo vanzelfsprekend als je deed? Na al die tijd? Ik ben niet een of ander stokje waar je mee kunt spelen en dan weg kunt gooien als je geen zin meer hebt. Ik ben nu een moeder en ik moet er zijn voor mijn kits” Zei ze toonloos en haar vlam doofde langzaam. Ze was meer verdoofd dan wat anders. Ze kapselde haar emoties mooi in deze keer. Net was het mis gegaan en ze kon maar één keer herinneren dat ze zich zo gevoeld had. Honeyspots wierp een blik op de krijgers den waar haar clan genootje ongetwijfeld in lag. Ze voelde een brok zich vormen in haar keel en voor ze heel haar stem kwijt zou raken draaide ze zich om. ”Tot ziens, Cindersmoke” Ze pakte Quietkit op en droeg haar terug de kraamkamer in. Ze wilde niet langer bij hem zijn, hem ruiken of hem zelfs maar zien. Nu wilde ze enkel eventjes in haar eentje zijn. Nou ja, bijna in haar eentje. Ze legde Quietkit neer en krulde zich om haar en Flowkit heen. Met haar rug naar de kraamkamer gericht, onzeker of Cindersmoke zou volgen of zou vertrekken staarde ze naar haar voorpoten. Hoe kon haar leven zo zijn gelopen? Hoe kon het leven haar dit aandoen? Ze wilde hem bij haar hebben en ze wilde hem nooit meer zien. Nu hij eindelijk terug was gekomen voelde ze zich hol. Ze had een maan geleden gebeden dat hij bij haar was tijdens de bevalling maar van die begering was nu geen spat meer over. Gefrustreerd dat haar hoofd zo vol zat krulde ze zich op en kreunde ze zacht in Quietkit haar vachtje waar ze haar neus in duwde.

So don't fall in love, there's just too much to lose
If given the choice, then, I'm begging you, choose
To walk away, walk away, don't let her get you.
I can't bear to see the same happen to you.

Now son, I'm only telling you this...
...Because life, can do terrible things

Een klein bolletje kwam op hen afgewaggeld, zag Cindersmoke in zijn ooghoeken. Het waggelde op Honeyspots af, hij schatte het pas een maan oud. Het brabbelde wat, iets onverstaanbaars, dat lag waarschijnlijk aan de leeftijd. Het poesje kroop tegen Honeyspots aan, en toen viel het kwartje bij hem. Het was zijn dochter, en ze leek als twee druppels water op haar moeder. Hij schonk een glimlachje naar de kleine kitten, die er nog zo schattig uit zag. Toen hij weer op keek zag hij de babyblauwe ogen van Honeyspots op hem gericht. "Durf nooit meer zoiets te zeggen.." klonk haar stem. Ze klonk zwak, maar hij wist dat ze het meende, daar kende hij haar lang genoeg voor. Waarschijnlijk kwam zo gewoon de woede naar buiten. Hij voelde zich schuldig, en wist dat het nooit meer zo zou zijn als het was voordat hij weg was gegaan. "Ik wil dat je vertrekt en verlopig wegblijft van mij en mijn kits," klonk het al wat minder zwak dan daarnet. Hij voelde zijn hart stoppen, hij wist dat ze het meende en het deed hem enorm veel pijn. Hij had niemand om op terug te vallen, helemaal niemand. De enige wie hij echt vertrouwde vertelde hem net dat ze hem niet meer wilde zien.. Het deed hem pijn, heel veel pijn. Hopelijk kon de tijd de wond helen, maar dat wist hij niet zeker. Zijn ogen stonden droevig en schuldig. "Alsjeblieft Cindersmoke .. hoe durf je nog terug te komen zo vanzelfsprekend als je deed? Na al die tijd? Ik ben niet een of ander stokje waar je mee kunt spelen en dan weg kan gooien als je geen zin meer hebt. Ik ben nu een moeder en ik moet er zijn voor mijn kits," zei ze toonloos, bijna kil. Het voelde als een soort van afscheid na een geweldige tijd. Alsof het verhaal af was gelopen, hun sprookje was geëindigd. Het enige verschil was dat het dit keer niet goed eindigde zoals in de meeste sprookjes. "Ik wist het gewoon niet meer .. ik had tijd nodig, denk ik.. Maar ik snap het dat je boos bent, ik voel me schuldig en .. ooit wordt het weer zoals vroeger, tenminste dat hoop ik .. Ik weet zeker dat je een geweldige moeder bent. En we zullen er komen, als je dat nog steeds wilt," sprak hij eerlijk met een schuldige ondertoon. Hij zag haar omdraaien. "Tot ziens, Cindersmoke," zei ze nog en toen droeg ze de kleine kitten de nursery in. "Ik ga je missen, Honeyspots," zei hij alleen nog maar. Hij liep nog even achter haar aan, raakte heel voorzichtig de neusjes aan van de twee kittens, met als laatste Honeyspots' neus. "Tot ziens," zei hij en toen liep hij de nursery uit.

F L O W P E T A L

Flowkit werd wakker toen ze wat hoorde, iets van luid gepraat, maar het was niet zo duidelijk wat er gezegd werd. Ze keek richting de ingang, het was haar moeder en een zwart-witte kater. Ze slikte even toen ze naar hem keek. Ze bleef in de den, maar kwam steeds dichterbij. Ze keek een beetje nieuwsgierig naar de kater, Was dit dan hun vader? Hij was er 1 maan niet geweest voor hen, en nu verscheen hij zomaar? Verlegen kwam ze wat dichterbij om het gesprek te volgen. ”Tot ziens, Cindersmoke” hoorde ze haar moeder zeggen, ze pakte Quietkit op om naar haar nest te lopen, dus Flowkit rende er ook naartoe. Cindersmoke, zo heette haar vader dus. Haar moeder zette Quietkit neer, om daarna zelf te gaan liggen. Flowkit wurmde zich er ook tussen. Hun vader kwam nog even naar binnen om haar en Quietkit een neusje te geven. En als laatste hun moeder. "Tot ziens," zei hun vader, Flowkit keek hem na. Was dit dan het? Was hij hun vader? Zou ze hem ooit nog zien? Zou haar moeder hem ooit nog accepteren? Ze keek naar haar moeder, Was zij verdrietig? Ze had eigenlijk de dwang om te vragen wat er gebeurt was, maar ze hield haar mond maar. Het was waarschijnlijk niet het juiste moment voor dit. Toch besloot ze een ding te vragen. "Mam?" vroeg ze een beetje nieuwschierig, maar verlegen aan haar moeder. ''Was dit onze papa?" vroeg ze verder aan haar moeder. Zo niet, wie was dit dan wel? Dit moest hun vader toch zijn? Ze leek zoveel op hem...

OOC & WORDS	FEELINGS & COMPANY
Little bit Late, sowry, veel HW ^^"	Curious
267 Words	& Honeyspots & Quietkit