Back from a hunt

{Raad eens wie er actief probeert te worden met Tallstar }

De doornstruiken die de ingang van het windclan kamp zoals altijd beschermden ritselden en een statige zwart witte kater drong zich er door heen. De doornen probeerden door zijn dikke maar gladde vacht te prikken, maar hij voelde ze niet, zijn vacht blokkeerde elke prik. Hierom was Tallstar blij met zijn vacht. Het was soms wat warmer in groenblad, maar niks wat hij niet aan kon. Zijn vacht bood hem de isolering die je hier soms nodig had, tegen doorns, maar ook tegen tanden en klauwen. Tussen zijn kaken bungelde een vet konijn. Het dier had zijn einde snel gevonden tegenover de klauwen van Tallstar. Met een snelle beet in de nek was het einde verhaal. Tallstar stapte nu voorzichtig het kamp door, oppassend voor kleine kittens die soms voor zijn poten langs schoten, nou ja, dat verwachtte hij. Maar de laatste tijd waren er veel kits apprentices geworden en waren er dus weinig kits. Hij moest er wel aan wennen dat er geen kittens voor zijn poten heen dartelden. Hij hield eigenlijk best wel van kittens en bezocht de nursery dus ook wel eens soms als hij er de tijd voor had. Alleen dat had hij de laatste tijd niet gehad. Tallstar wou graag weten hoe het in zijn clan ging, dus dat was ook bij de kits kijken. Kijken of de queens het comfortabel hadden en meer van dat soort dingen. Hij pakte voorzichtig een jong konijntje van de prooi stapel om op te eten, hij had niet zo'n groot konijn nodig als die hij gevangen had. Hij nam niet meer dan hij op kon, dat was zonde en een ander clanlid kon het voedsel misschien beter gebruiken. Tallstar dacht soms misschien iets te vaak aan anderen, maar zijn clan ging in zijn ogen toch echt voor. Voorzichtig liep hij naar de plek toe waar warriors normaal hun prooi verorberden en hij legde zijn prooi daar neer. Daarna ging hij zelf liggen. Hij wou een hap nemen uit zijn konijntje, maar lag niet lekker. Daarom ging hij even verliggen, vervolgens begon hij te eten. Alleen, hij hoorde iets. Hij keek op toen hij pootstappen in zijn buurt hoorde, misschien kon hij nog met iemand een gesprek starten tijdens het eten?

{Onze geliefde Babs! Guess who's trying to do the same? ;P}

Haar pootstappen waren nauwelijks hoorbaar doordat het geruis van de wind door het gras het overstemde. Misschien was het maar een zacht geluid, het verhulde toch geweldig goed haar geluiden. Kittyheart had veel geleerd van Emberstorm en ze bracht het nu nog in de praktijk. Ze probeerde een goede Warrior te zijn en haar Clan te dienen zoals het moest; er een onderdeel van zijn en er veel voorover hebben. Waarschijnlijk had niemand er zoveel voor over als Tallstar, die leider die zijn hart voor altijd aan de Clan geschonken had.. Wat een verantwoordelijkheid rustte er dan op je schouders. Kittyheart liep naar de prooistapel. Een tijdje geleden had ze daar nog prooi opgelegd, net terug van een jacht. Gezellig met de andere Warriors. Praten over alledaagse dingen, maar zodra er prooi in de buurt was vielen alle stemmen weg, voelden ze de wind aan en verborgen ze hun sporen zorgvuldig. Stilletjes naderbij sluipen, zonder dat de prooi iets wist over het gevaar dat steeds dichterbij kwam.. Sommige prooien zouden het niet eens weten, simpelweg omdat de tanden en klauwen te snel waren voor het trage reactievermogen, dat totaal stopte zodra de dood intrad. Kittyheart snorde tevreden, terwijl ze een muisje van de stapel afpakte. Ze wist niet meer welke ze had gevangen, maar dat maakte haar ook vrij weinig uit. Voorzichtig manoeuvreerde ze daarna langs allerlei katten die al rond de prooistapl lagen te eten. Iedereen at op een andere tijd, maar wel min of meer in hetzelfde uur. Dan kon er gelijk nog meer gekletst worden, nieuwtjes uitgewisseld. Kittyheart vond een plekje dat er comfortabel uitzag en ging liggen. Ze lag nu naast Tallstar. Respectvol knikte ze naar de oudere kater. 'Eet smakelijk, Tallstar,' glimlachte ze, vrolijk als altijd.

De smaak van het konijn vulde zijn gehele mond en hij sloot zijn ogen eventjes, genietend van het rustige momentje. Die had hij de laatste tijd niet vaak gevonden. Zijn rust was ernstig verstoord en hij was ook vaak gestoord door zijn clangenoten. Eerst die shadowclan kitten die in het kamp gebracht werd door Sparrowpelt en die wou blijven op de een of andere manier. Hij vond het nog steeds een vreemd verhaal. Waarom zou een kitten zomaar weg willen bij zijn of haar clan? Misschien moest hij er toch bij de gathering een gokje op wagen door het te vermelden. Maar hij moest oppassen, zijn kaarten voorzichtig spelen, of ze werden doormidden gehakt. Argumenten konden zo scherp zijn als klauwen en dat wist hij maar al te goed, hij had ze zelf zo vaak gebruikt of was er zelf ook wel eens op onderuit gegaan. Hij moest bij een gathering goed oppassen, hij kon het vergelijken met een jacht. Elke stap nauwkeurig gecalculeerd totdat je eindelijk je prooi te pakken had. Het draaide allemaal.. om strategie. Het kon het debat maken of breken. En als je met Brokenstar in discussie was, moest je oppassen, dat wist hij maar al te goed. Denkend en afwezig kauwde hij dus ook op zijn stuk prooi, allang vergeten dat hij iemand aan hoorde komen. Hij had ook nog het feit Littlecreek.. Hij zou het moeten melden op de gathering, maar straks dachten de andere clanleaders dat zijn clan zwak was. Dat kon hij er niet bij hebben. Hij wist zelf niet eens zo goed wat er met Littlecreek gebeurd was, gestikt in zijn medicijnen.. Het klonk in zijn oren toch ergens ongeloofwaardig, hij kon gewoon niet geloven dat Littlecreek met zijn kunde gestikt zou kunnen zijn. Maar Leopardstrike was een waardig warrior en dus geloofde hij hem toch. Hij zou elk van zijn warriors blind geloven. Maar hoe moeilijk het ook was, hij moest eerst een nieuwe medicine cat aanwijzen. Dat had de hoogste prioriteit. Andere clans zouden denken dat Windclan zwak was. En dat kon hij er in deze tijd niet bij hebben... Pas toen merkte hij dat Kittyheart naast hem kwam liggen met haar prooi. HIj boog zijn kop eventjes naar haar als groet. 'Eet smakelijk, Tallstar,' Miauwde Kittyheart vrolijk. 'Jij ook eetsmakelijk, Kittyheart,' Miauwde hij beleefd terug, 'En, hoe bevalt het warrior zijn je?' Hij besloot het maar op een onderwerp te gooien, niet goed wetend wat te zeggen, hij zat te erg met zijn kop in de knoop op dit moment.

De haartjes van de muis kriebelden kortstondig in haar gezicht toen ze begon met het verorberen van de prooi. Het gras onder haar was droog en hard, maar daar raakte je met de manen meer en meer aan gewend. Tevreden, misschien met een lichte snor die ze zelf niet helemaal opmerkte, at ze de muis op. Met liefde voor de Clan gevangen, net zoals alle Warriors die met hun hart voor Windclan leefden. Ze deed dat wel, gewoon omdat deze Clan het enige thuis was dat ze kende en het enige wat ze wilde kennen. Hier had ze liefde gekend, genegenheid en het gevoel van thuiskomen, iedere dag dat ze terug kwam van de jacht. Hier kende iedereen haar, hier kende zij iedereen.. Nee, dit was één van de dingen die ze voor niets op wilde geven. Iedereen was hier altijd samen, pratend, lachend.. Één iemand miste echter. Zijn afwezigheid was duidelijk merkbaar. Iedereen had respect gehad voor Littlecreek, die zowel Medicine Cat als vriend geweest was. Altijd klaar om anderen te helpen, altijd tijd voor een klein kwaaltje. Hij gaf om iedereen en iedereen was dol op hem. Tenminste, dat was hoe zij het ervaren had. Het zou wel wat stiller worden nu hij er niet meer was.. Naar wat zij gehoord had, was hij gestikt in zijn eigen medicijnen, die hij uit had willen proberen. Leopardstrike had hem proberen te redden of iets dergelijks en Bluewave had hen gevonden. Waarom leek hij dan zo oncomfortabel bij dat feit? Er was iets dat hij haar niet wilde vertellen.. Tallstar vroeg iets. Nog steeds vrolijk, ondanks de gedachten van daarnet, keek Kittyheart op. 'Het bevalt me prima! Ik vind het erg gezellig met de anderen en het is altijd zo leuk om met iedereen wat te ondernemen,' snorde ze blij. De momenten dat Tallstar haar tot Warrior gemaakt had zou ze nooit vergeten. Dat waren gewoon van die herinneringen die je altijd bij bleven. Prachtige momenten. Ze was blij dat Emberstorm haar zo'n goede training gegeven had.. 'De Apprentices nu doen ook erg hun best om Warrior te kunnen worden,' glimlachte Kittyheart, toen een jongere kat naar de prooistapel liep om er wat prooi op te leggen. Zelf was ze ooit ook zo ambitieus geweest.. Nu nog steeds, maar met andere doelen, vanzelfsprekend. Je kon niets worden wat je al was, per slot van rekening.