{Open} No angel's gonna hear your cry for help

You better pray that theres
Another way out
You better pray that
Someones listening now
(And doesn't wanna watch you drown)
'Cause when you lie like
The devil himself
No angels gonna hear your
Cry for help!

Ondanks dat zijn voetval best zwaar was met gelijkmatige passen, was de grote kater bijna geruisloos terwijl hij voort schreed. Met een blanco expressie op zijn gelaat en konijn tussen zijn tanden geklemd, zag hij er moe uit. Maar hij voelde zich nog niet eens moe, hij voelde zich apathisch. Het was al tijden geleden dat hij echt contact had gemaakt met zijn clangenoten en hij wist zeker dat als hij niet nog productief was door dingen binnen te brengen, dat hij allang de clan uitgetrapt was wegens nutteloosheid. De sympathie van zijn clangenoten had hij immers niet.

Hij viel stil terwijl hij naar een kleine kuil in de grond keek. Een flinter van een ietwat verdrietige emotie kwam in zijn ogen, maar verdronk al snel weer in de apathie. Hier had hij zich verborgen als kitten toen hij het kamp uitgestormd was. Hier was hij gaan liggen toen de toenmalige clanleader een bloodclan kat binnen had gehaald... Vreselijk moment. Maar met een ietwat chagrijnige blik in zijn ogen stapte hij eroverheen. Hij wilde niet terugdenken.

Ashtail trippelde zachtjes door het territory van Windclan. Ze had geen goede jacht gehad; ze had een muis gevangen. Ze hield de muis in haar bek, om hem naar het kamp te brengen. Na een tijdje gelopen te hebben, zag ze een andere kater. Hij was groot en hij had veel spieren, maar hij maakte bijna geen geluid. Ze liep achter hem aan, tot hij stilhield bij een kuil. "Hoi.." zei ze aarzelend en verlegen. Ze was bijna nooit in gezelschap van andere katten, en dat vond ze eigenlijk alleen maar fijn.

Nog eventjes wierp hij een blik op de kuil door vernauwde gele ogen, maar hierna begon hij bruusk met door te lopen. Zijn passen waren kort en redelijk gecontroleerd, tenminste, totdat een stem zijn loopritme onderbrak. De kater bevroor even en draaide zich toen met een lichte frons op. Bijna niemand sprak tegen hem en daar had hij wel vrede mee. "Hallo." Miauwde hij enkel, licht brommend toen hij de zwart met witte poes aankeek, met een licht wantrouwen in zijn ogen.