Algemene Onzin Topic

In het begin was er Saltkit. Een vrolijke, kleine maar toch ook stoere kitten. Zodra ze kon sloop ze weg van haar broertje, zusje en haar moeder. Dan ging ze op avontuur. Tot ze werd gepakt door een andere kat. Saltkit hield veel van spelen, en dan vooral dat ze een warrior spelen. Warrior worden was haar droom. Haar allergrootste. Ze werd een leergierige apprentice en iedereen vond haar aardig. Ze had een goede band met haar mentor en was een bekend poesje. Ze leerde erg snel. Salt had een goede band met een van de kittens. De kit was nog avontuurlijker als zij was geweest. Met 2 maanden wou de kit het kamp al uit. Saltpaw was het niet met de kit eens, maar na twee maanden kon ze het niet meer uithouden. Ze besloot de kitten een stukje mee te nemen buiten het kamp. Een héél klein stukje. Er zou niks kunnen gebeuren. Niemand zou iets merken als de kitten terug was in het kamp. Maar zodra ze buiten het kamp waren rende het beestje weg. Salt was niet bepaald behendig, en haar maatje wel. Het kroop door bomen, dook onder struiken en sprong over stenen. Pas in de buurt van de slangenrotsen kreeg ze de kit te pakken. Saltpaw was zo druk bezig met de kitten bestraffen dat ze de slang niet opmerkte. Het beet de kitten in de poot. Salt kon nog net wegvluchten en hulp halen. Toen de medicine cat uiteindelijk aankwam was het te laat om de kitten te redden. Toen de zon onderging bestond de kitten niet meer. Salt kreeg de schuld van de dood van de kit. Niemand wou nog met haar omgaan. Er werd geen gedag tegen haar gezegd. Niemand wou naast haar liggen in de den of samen met haar eten. Ze had alleen nog Pepperpaw en Sugarpaw. Maar ook die ontweken haar een beetje. Het maakte Salt kapot. Ze ging steeds vaker in haar eentje jagen, om vervolgens met bijna niets terug te komen. Waarom zou ze nog iets doen? Ze was toch niks waard. Saltpaw hield steeds vaker haar mond en maakte af en toe een bijdehante opmerking. Haar mentor gaf haar amper nog trainingen en als hij dat deed verliep dat in bijna absolute stilte. Op een nacht kon Salt het niet meer aan en vluchtte op een nacht weg. De halve nacht had ze liggen huilen in een verlaten konijnenhol. Toen ze de volgende middag terug kwam had niemand haar gemist. Salt kwam er achter dat haar ceremonie was verplaatst. Ze zou twee maanden later dan het plan was warrior worden. Of misschien wel helemaal niet. Dat was de druppel. Saltpaw deed voortaan alles alleen. Maakte steeds vaker gemene opmerkingen en gaf haar mening niet meer op een voorzichtige manier. Het lieve poesje was met de kitten gestorven. Salt had nog gevoelens. Schuldgevoel. Toen ze warrior werd had ze schijt aan alles en iedereen. Ze werd niet meer aardiger en liet nooit haar gevoelens zien. Daar kwamen alleen maar problemen van. Haar problemen stopte ze weg in een hoekje. Ze maakte haarzelf wijs dat het altijd al zo zou moeten zijn. Saltglow bracht weinig tijd door in het kamp. Ze ging best vaak naar andere territoriums. Gewoon, voor de kick. Zo ging het een paar jaar door. Maar toen ze drie en een half was ging het mis. Ze besloot om verder te gaan dan de clans. Het was niet haar plan geweest de twolegnesten ín te gaan. Het gebeurde gewoon. En dat had ze nou niet moeten doen