[Littlepaw.] My life is.. nothing anymore..

_{Ze zag er slecht uit, super slecht zelf. Van het knappe, vriendelijke poesje uit haar kitten tijd was niks meer over. In het begin nog wel, maar nu niet meer. Ze voelde zich een wrak, gebruikt, vernederd.. Ze was zichzelf gewoon niet meer. Al die mentoren hebben haar naar deze hel geholpen, allemaal. De poes lag opgerold in haar nest. Haar lange haren waren warrig, en ze werd met de dag magerder omdat ze bijna niks meer at. Haar vacht had z'n glans verloren en haar ogen de levendige, blauwe vlam. Die twee manen die ze nu moest uitzitten gingen vreselijk lang, en ze wist zelf ook wel dat ze nu nooit een goede Warrior zou kunnen worden. Want ze had dan nog maar een of twee manen om alles, wat een normale Apprentice in zes manen doet, inhalen. En dan was het nog maar te hopen dat ze een mentor kreeg, maar als het aan Shrewstar lag ging dat vast niet meer gebeuren. Ze was een en al triest. Eigenlijk moest ze naar Smokebreath toe, want rond dit tijdstip moest ze de teken van de elders 'verzorgen', maar ze had de krachten niet meer om op te staan, en niemand had door hoe ze langzaam haar levenslust verloor..}

_{Voorzichtig legde het donkergrijze poesje de nieuwe kruiden bovenop de stapel van medicijnen. Nu Newleaf weer was aangebroken was het veel simpeler om kruiden te vinden. Wanneer de sneeuw er nog als een dik tapijt lag waren alle kruiden verdwenen en moesten ze het maar zien te redden met de voorraad die ze nog hadden liggen in het kamp. Eigenlijk vond ze wel dat het best onhandig was: De meeste kruiden waren te vinden tijdens Newleaf en Greenleaf, maar in deze seizoenen waren er veel minder patiënten dan tijdens de koudere dagen. En wanneer de sneeuw er lag waren er juist géén kruiden te vinden. Een zucht verliet haar mond en met kleine pootstappen verliet ze de Medicine den. Het was nog best vroeg maar alsnog waren al vele katten op om hun dagelijkse taken te doen. Zijzelf had nu andere taken, welke soms lastiger waren om te volbrengen en soms ook juist makkelijker. Toen ze met haar bladgroene blik in het kamp rondkeek merkte ze een zwarte doffe vacht op, eentje die ze zelfs kon herkennen al zag 'ie er nu helemaal anders uit. Fawnpaw.. De poes, haar zus die haar geen drupje respect gunde. Maar hoe hard Littlepaw ook maar contact met de poes vermeed, ze kon het niet meer aanzien hoe haar zus leed. Met geluidloze pasjes trippelde ze naar haar toe, proberende de nerveuze houding uit haar lichaam te schoppen. "Hey," Begon ze zachtjes terwijl ze in de zij van Fawnpaw porde. "Misschien, dat als je sorry zegt tegen Shrewstar je straf opgeheven of minder erg word." Vervolgde ze nadien terwijl ze haar zus vriendelijk aankeek.}

_{De zwarte kattin had niet door hoe een andere kat haar naderde. "Hey," Klonk een zachte stem in haar oren binnen. Ze opende een oog half en draaide haar oortjes wat naar achteren. De kat porde in haar zij. "Misschien, dat als je sorry zegt tegen Shrewstar je straf opgeheven of minder erg word." Ze draaide zich om naar de grijze gestalte van haar zusje, Littlepaw. Ze schudde haar kop. ''Nee..'' miauwde ze en haar ogen stonden treurig. ''Wat ik heb gedaan, kán niet meer goed gemaakt worden, Littlepaw..'' Sprak ze met een emotieloze stem. Het was niet zo bedoeld, maar ze voelde niks meer. Geen woede, geen verdriet, geen liefde, niks meer. ''Ik heb het er zelf naar gemaakt...'' Ze legde haar kop weer neer en keek tussen de poten van Littlepaw naar de Den uitgang. Ze lag hier nog niet eens twee dagen, en ze zag er al zo uit. Als ze nu niks meer at zou het snel gedaan zijn met haar, dan had Shrewstar geen last meer van haar, kon Littlepaw verder met haar taken en zou haar moeder niet meer op haar hoeven te letten.. Haar ogen stonden glazig, maar er waren geen tranen meer, die had ze de eerste dag van haar straf al opgemaakt. Ze voelde zich leeg, hol, en haar mond was uitgedroogd. Met veel moeite kwam ze overeind, en ze trilde zowat op haar poten. Ze zag er moe uit. ''Zou je me kunnen uitleggen hoe ik teken bij de elders weg moet halen, dat moet ik twee keer per dag doen.. En jou mentor houd me strikt in de gaten...'' En met dat bedoelde ze dus dat ze het wel zou moeten doen, hoe ziek en zwak ze zich dan toch voelde.}

_{Ze luisterde aandachtig naar de uitleg van Fawnpaw, half blij zijnde dat de poes geen emotie in haar stem had - dus ook geen woede -, en deels bezorgd omdat ze er zo gehavend uitzag. "Fawnpaw, Je bent een geweldige apprentice, de reden dat ik Medicine cat apprentice werd was omdat ik te zwak was om krijger te worden. Jij bent wel sterk genoeg om eentje te worden, daar ben ik zeker van." Ze gunde de zwarte kattin een tedere lik over haar oren en steunde haar toen ze overeind kwam te staan. "Bekijk het als een kans, je kan twee volledige manen even op adem komen, je gedachten terug netjes op een rijtje zetten en zelfs naar verhalen luisteren van de oudsten. Niet iedere apprentice krijgt die gelegenheid." Met een knipoog maakte ze duidelijk dat ze dat meende. ''Zou je me kunnen uitleggen hoe ik teken bij de elders weg moet halen, dat moet ik twee keer per dag doen.. En jou mentor houd me strikt in de gaten...'' Ze greens even en knikte. "Tuurlijk wil ik dat. Maar er is wel iets dat je moet weten: Als je je poten wil proper maken ga dan even naar een plas met water, doe het niet met je tong. De bittere smaak kan soms zelfs tot dagen blijven plakken in je mond." Little maakte even een vertrokken uitdrukking met haar gelaat, alsof ze het zelf al eens had ervaren. "Oh en dat van Smokebreath, let niet op hem. Stiekem is hij gewoon een eenzame brombeer." Glimlachte ze.}

Onderwerp: Re: [Littlepaw.] My life is.. nothing anymore..