Nieuw

De zachte tred van de langharige kat was niet te horen voor het ongelukkige muisje dat dadelijk prooi zou worden voor Greeneye. Hij liet zijn gewicht op zijn zijdes hangen en sloop dichterbij naar het muisje. Een grijns speelde om zijn bek en het muisje keek om. Toen was het al te laat. Met een krachtige slag van zijn poot was het muisje dood. Hij pakte het muisje op en zocht een rustig plaatsje om van het diertje te gaan eten. Hij vond een grote boom en klom erin. Op een stevige tak ging hij liggen en legde het dode muisje voor hem. Hij deed de moeite niet om iets vooraf te doen. In één hap was het muisje weg en zijn buik was gevuld. Vanaf deze plek had hij goed uitzicht over het stuk bosgrond onder hem. Hij sloeg zijn poten naar binnen toe en genoot van de heerlijke boslucht. Het was nu ongeveer 3 jaren geleden dat hij zijn tweebeennest had verlaten. Dat was het beste dat hem ooit was overkomen. Hij kon nu zijn eigen prooi vangen, zijn eigen slaapplaats vinden en hij overleefde in de wildernis, tussen de Clans. Ergens in het begin dacht hij er ook aan om bij een clan te komen, maar hij was van gedachte verandert. In een Clan was je wel veilig, maar je maakte deel uit van een groot geheel. Hij deed liever zijn eigen ding. Trouwens, er was geen Clan die hem wilde. Hij rook een prooidier, beneden in het struikgewas, maar hij had genoeg aan de muis van daarnet. In plaats daarvan wilde hij wel eventjes zijn ogen sluiten. Zijn gedachten zwierven verder weg. Hij was zoon van twee wilde katten, maar zijn vader was al vroeg na de geboorte van hem weggegaan, en zijn moeder had hem naar een tweebeennest gebracht, en daar was hij opgevoed als een poesiepoes. Zijn moeder was hem na een jaar ruw komen halen en had hem geïntroduceerd in het leven van een wilde kat. Na een jaar vond zijn moeder dat hij het wel alleen afkon, en hier was hij nu. Een trotse, wilde kat die wist wat hij moest doen. Broers of zussen had hij niet, die waren niet sterk genoeg geweest om in het wild te overleven. Hij had nooit geweten waarom zijn moeder hem naar de tweebenen had gebracht, misschien de angst dat hij het ook niet zou overleven? Hij maakte zich er niet druk om. Hij rook de geuren van een andere clan. Hij bleef lekker liggen en wachtte af wie het zou zijn.

Sandstorm spitste zijn oren. Was dat.. Ja, het gestijlp van een onschuldig musje dat zijn vleugeltjes uitsloeg om ze te wassen. Niet voor lang, dat was de zandkleurige kater duidelijk. Hoe hij dat wist? Zijn klauwen sloegen al snel in de boomschors, vonden houvast en werden weer verplaatst. Zijn staart hield hem in evenwicht toen hij naar boven klom, allerlei uitsteeksels aan de boom gebruikend als steuntjes. Het vogeltje kwinkelierde vrolijk verder. De wind stond goed, recht in zijn gezicht, zodat het diertje hem niet rook. Zijn poten waren zo getraind dat het geluid dat hij voortbracht minimaal was. Eindelijk bereikte hij de goede tak. Nu werd het gevaarlijk. Als het diertje hem doorkreeg.. de tak kon trillen. Het musje zat echter dichtbij de boomstam. Daar had de kater geluk mee. Als hij achter de mus kon komen en zijn klauwen uit kon slaan, waren zijn poten lang genoeg om de relatief kleine afstand te overbruggen. Sandstorm zorgde dat hij stevig zat voor hij ook maar een poot uitstak. Een smak op de grond was niet bepaald waar hij behoefte aan had. Zijn poot flitste de volgende seconde door de lucht, zijn klauwen sloegen net van tevoren uit.. Het diertje was op slag dood. Tevreden nam Sandstorm het in zijn bek en ging weer naar beneden. De schors van de boom schraapte langs zijn vacht en voelde erg ruw aan vergeleken bij het gras waar hij daarna weer doorheen liep. Met een goed gevoel begroef hij de prooi om later weer mee te nemen, naar Ijsel en de kits. Zij hadden vast honger. Sandstorm liep door, opnieuw op zoek naar prooi. De jacht was nooit over. Een nieuwe geur kwam in zijn neusgaten. Geen Clan, zelfs geen Bloodclan. Sindskort was hij daar lid van; de halsband was het bewijs. Voor wie wist wie Scourge was, stond dat als teken dat je niet met iemand moest sollen. Sandstorm volgde de nieuwe geur en zag een vreemde, oudere kater liggen. 'Goedendag,' groette hij neutraal en net niet opgewekt. 'Ik ben Sandstorm, aangenaam.'

De geur van de Clankat kwam steeds dichterbij, en ergens dichtbij hoorde hij een musje tjilpen. Hij zag de kat dichterbij komen. Het was een zandkleurige kat met een halsband om een aantal tanden eraan. Zelf had hij een hekel aan halsbanden, maar deze halsband betekende dat deze kat bij de Bloodclan hoorde. Greeneye vond dat de geur van de Bloodclan niet zo stonk als die van andere Clans. Hij had respect voor de Bloodclan en de leden ervan. De kat stelde zich voor als Sandstorm. Greeneye knikte eens en zijn pupillen versmalden zich. "Bloodclan, is het niet?" vroeg hij met iets van eerbied in zijn stem. Hij knikte goedkeurend. Het was een jonge kat vol moed. Greeneye stond soepel op en ging weer zitten. Zijn pluizige staart krulde zich om zijn voorpoten heen. Hij had geen zin in beleefdheden. "Greeneye," stelde hij zichzelf kort maar nors voor.

-Sorry dat de post zo kort is, maar ik had geen inspi...

Sandstorm keek even trots naar de halsband, al had hij eerst het idee dat hij verschrikkelijk voor gek liep. Gelukkig was de oudere kater niet van plan hem uit te lachen of zich nogal.. onrespectloos te gedragen. Sandstorm meende zelfs wat.. respect door te horen klinken in de nog vreemde stem. Greeneye.. de naam van de kater. Sandstorm ging rustig tegenover hem zitten. Hij zette zijn pootjes naast elkaar en sloeg zijn staart er netjes omheen. De stem van de kater was nors, alsof hij geen zin had in een gesprek of in wat dan ook. Sandstorm bleef echter zitten; hij voelde er niet veel voor om weg te lopen. Dat was tegen al zijn gewoontes in, het was laf. 'Bloodclan, inderdaad. Ik ben blij dat je ervan gehoord hebt. Geen overwegingen om lid te worden?' Sandstorm had geen zin in een tactvolle vraag als; voel je je niet geroepen? Wat had het voor zin om te slijmen als je ook to the point kon zijn? Tegen wat oudere katten was hij meestal wel netjes, maar hij probeerde ook geen hielenlikker te zijn. Bij lange na niet! Als er iets was waar hij een hekel aan had!

Toen de onvermijdelijke vraag kwam of hij zelf niet bij een Clan wilde horen, zuchtte hij. Ja, was het eerste wat hij wilde zeggen, maar hij wist dat hij niet snel geaccepteerd zou worden. "Ik heb het overwogen, maar ik ben erachter gekomen dat het Clanleven niet voor mij is weggelegd," zei hij, maar niet overtuigd van zichzelf. Natuurlijk, een Clan garandeerde veiligheid, en je kon er je partner vinden, maar Greeneye was nou eenmaal gewend aan het leven voor zichzelf. Als hij een musje had, kon hij zich bijna niet inhouden om het op te eten. Hij had altijd weinig gehad, en als hij iets kreeg, moest hij ervoor vechten. Nee, van zo'n Clanleven zou hij ongelukkig worden, teveel opgesloten. Tenzij er natuurlijk een Clan was die vrijheid voorop stelde. "Wat is de Bloodclan voor Clan? Je hoort er verhalen over, maar ik wil toch wel eens horen hoe het er echt is. Ik geloof niet dat ze elke kat die ze tegenkomen een kopje kleiner maken, en dat soort dingen..." Deze kat leek hem heel loyaal, dus als deze kater in de Bloodclan zat, kon het toch niet zo erg zijn? Eerlijk gezegd vond hij de naam erger klinken dan dat het misschien wel was. Hij voelde er wel wat voor om bij de Clan te komen, maar er was altijd een maar. Hij hield van vechten, en dat werd niet getolereerd in een Clan. En zijn vrijheid wilde hij er echt niet voor opgeven.

De kater had deze vraag waarschijnlijk al verwacht.. maar Sandstorm kon het niet laten hem te stellen. Hoe meer Rogues zich zouden verenigen, hoe sterker ze stonden tegenover de Clans. Maar als Greeneye niet wilde, bleef hij gewoon een onafhankelijke Rogue. Eigen keuze, het was per slot van rekening zijn eigen leven. Sandstorm had voor Bloodclan gekozen vanwege zijn haat tegen de Clans; ze behandelden de Rogues slecht en hadden geen respect voor hen. Ook deed hij het voor de veiligheid van zijn gezinnetje; een partner en vijf kits. Als ze bij Bloodclan zaten werden ze beschermd door anderen en dat gaf hem een zekerder gevoel. Hij had alles voor hen over. Het Clanleven, zo zei de kater met de woorden die hem uit zijn gedachten haalden, was niet voor hem weggelegd. Als je je zo voelde had het geen zin om je ergens bij aan te sluiten. Sandstorm knikte, hij begreep het wel. Anders voelde je je niet fijn. Wat Bloodclan voor Clan was.. Sandstorm dacht even na, probeerde de kern van zijn gevoel en Scourge zijn toespraak te vinden.. 'Bloodclan is een groepering van Rogues die sterker willen staan tegen de Clans. Als zij op kunnen scheppen en in groepen kunnen leven om ons te kleineren, kunnen wij ons tegen die onvermijdelijke neerwaartse spiraal verzetten door samen een groep te vormen. We handhaven wel regels als; katten die niet welkom zijn en toch het territorium betreden worden aangevallen. Dat zijn dezelfde regels als bij de Clans, dus zouden ze daar geen problemen mee hebben. Maar dat over moorden enzo is denk ik eerder om angst in te boezemen dan dat het echt waar is. Het is vooral voor de Rogues en hun rechten,' besloot Sandstorm zijn uitleg. Nieuwsgierig richtte hij zijn blik op de kater; had hij begrepen wat hij bedoelde?

Greeneye knikte begrijpelijk. Misschien was het wel zo. Rogues werden altijd buitengesloten, maar daar hadden ze ook zelf voor gekozen. Daarom werden ze ook zo behandelt. Hij liet zijn gedachten eens eroverheen gaan. Misschien was de Bloodclan wel wat voor hem, maar misschien ook niet. Hij zou graag eens de activiteiten in het kamp binnen de Clan willen zien. Hij had genoeg van zijn oude leventje. Het was zeker niet slecht, maar zijn opvatting van de Bloodclan was dat je wel vrij kon zijn, maar ook tot een Clan behoorde. Dat betekende dat je ook een thuis had. Een grijns speelde om zijn snuit en zijn ogen kregen een ondeugende twinkeling. Misschien... Het leven hing van misschiens aan elkaar. Daar had hij genoeg van. Het zou een grote stap worden, en misschien was het helemaal niets, maar niet geschoten is altijd mis. Hij besloot de kans te wagen. Het leven van een Rogue was altijd onzeker, maar als hij tot een groep Rogues behoorde... "Wil je me misschien voorstellen aan je leider?" vroeg hij.

Greeneye knikte. Mooi zo, het was altijd beter als je begrepen werd. Hoe het uitwerkte was dan nog te bezien, maar hij hoefde in ieder geval niet verder te ploeteren met een uitleg die niemand tegen het einde meer snapte. Zelfs hij niet, degene die het verteld had. Sandstorm kon de gedachten bijna door de kop van de kater zien flitsten. Zijn ogen spraken boekdelen maar verborgen veel achter de lettertjes en tussen de zinnen. Sandstorm besloot niets te zeggen en te wachten tot zijn gedachten uitgeraasd waren. Ondertussen begonnen zijn eigen hersenen echter te werken. Niet over Greeneye, of misschien toch wel door zijn ontmoeting met de kater. Het leven was één grote vraag, alles gebeurde per ongeluk of toevallig of schopte van alles in de war. Net zoals de halsband die hij nooit omgedaan had als er geen betekenis aangezeten had. Het was nog wel een halsband, net als alle andere, maar nu gaf het hem een symbool van.. herkenning. Hij hoorde bij Bloodclan, hij had de moed om in opstand te komen. Greeneye begon weer te spreken. 'Wil je me misschien voorstellen aan je leider?' Sandstorm keek hem met een vaste blik aan, overwoog het even en knikte weer. 'Ik denk dat dat wel moet lukken. Scourge heeft geen bezwaar tegen Rogues die het menen,' zei Sandstorm en een kleine glimlach gleed over zijn gezicht. Deze kater kon nog wel eens een aanwinst zijn. 'Kom je mee, dan laat ik je het kamp zien,' zei hij, al half omgedraaid terwijl hij de woorden sprak.

Hij volgde Sandstorm gedwee en probeerde de kater zo goed mogelijk bij te houden. Zijn lange vacht werkte in zijn nadeel. Overal liet hij plukjes achter. Dadelijk een grondige wasbeurt, nam hij zich voor. Hij bedacht dat Scourge waarschijnlijk niets tegen hem zou hebben. Hij was geboren om te vechten en hij had het makkelijk uitgehouden, aangezien hij was opgegroeid in een poesiepoes nest. Dat was waarschijnlijk niet het beste om te zeggen, maar hij wilde graag eerlijk zijn. Hij keek ondertussen hoe de bomen van soort veranderde. Hij was meestal diep in het bos gebleven, maar hier was hij nooit gekomen. "Zijn we er bijna?" vroeg hij opgewekt.

zrry voor de weinige inspi