Emerald of Rust (story)

Het was stil in de Bloodclan kampen, de volle maan scheen hoog boven de lucht stralend naar bloed. Langzaam trippelde een paar katten over de natte sneeuw heen, je kon in de lucht een paar sneeuw vokken zien vallen.
"Is daar iemand?"
siste een kat minachtig, ze keken langs zich. Maar er was niemand te bekkenen, alleen hun tweeén.
"Rustheart, wat wil je hier doen?"
sprak de kater rustig en staarde koeltjes heen en weer, Rustheart sprak rustig:
"Dat is geheim" ze nam een hap lucht en zocht naar haar woorden want ze wilde het echte niet zeggen, ik doe dit om..... de leider gerust te stellen dat er geen anval komt van de Bloodclan."
De kater knikte en keek naar iets maar ook naar niets, hij was nogal stil. Rustheart ging naast hem zitten en legde haar straat langs het koude lijf van de vorse kater, haar spitse neus wees naar de lucht de vol sterre stond. De vergadering was bezig maar ze moest het doen want de leider mocht dit niet weten eigenlijk niemand, ze stond stevig op haar poten. De kater keek met zijn ijs blauwe ogen haar streng aan en zei "Rustheart wat gaan we hier doen!" siste hij woedend. Rustheart keek op en voelde hoe hij opstond en naar haar begon te grommen, ze keek hem aan met haar groenige ogen en staarde naar de grond. "Vertel dan?! Of ik ga weg want dan sta ik hier mijn tijd te verspillen!" snauwde de kater. Rustheart keek hem aan met half open ogen en wist dat ze moest liegen dus dat deed ze ook:
"Thunderchange, weet een ding het is een geheim van de leider en natuurlijk weet hij dat ik dit stiekem moest doen. Je mag blij zijn dat je met me mee mocht!" zei minachtig.
Thunderchange keek haar boos aan en zei.
"Vertel me dan wat we gaan doen." sprak de Thunder streng. Langzaam werd het stil en waaide de koude ijzige wind langs hen, ze hoorde in de verte pootstappen die kraakte in de harde diepe sneeuw. Langzaam doken de krijgers in een achter een boom en keken ze van een afstand naar de bloodclanners.
"We moeten een schuilplaats zoeken anders worden we betrapt." siste Thunderchange angstig. Rustheart keek hem aan en knikte, samen holden ze naar een struiken gewas en bleven ze daar stil zitten.

Het was een jaar geleden toen Rustheart geboren werd, het was koud en nergens onderdak alleen onder de natte schuur van de leider. In de schuur lag de leider rustig te slapen op het koude mos maar dat was beter dan sneeuw, langzaam sloop iemand naar binnen en zei vermoeit:
"Uw vrouw.... Het gaat beginnen!"
de kater die het zei rende zo snel als hij kon weer naar buiten de koude natte sneeuw in. De leider ging zitten en staarde streng naar zijn ingang, waar de zwangere moeder strompelde naar binnen.
"Lin wat is er?" vroeg de leider bot.
Lin staarde hem aan met een rustige pijnlijdende blik en zei pijnlijk:
"toon medelijden, laat mij voor een keer hier slapen?"
Lin staarde heen en weer en zag de vorse kater zich omdraaien.
De leider likte zijn vlijm scherpe tanden af.
"Waarm zou jij willen om in deze natte vieze schuur te slapen schat?"
sprak hij plaagend en met een grote grimas. Lin kreunde haar pijn er even uit en ging liggen en staarde hem kwaad aan en snauwde woedend.
"Ik ga bevallen van mijn kittens, beteken ik niks voor je Virus?" Virus begon zachjes te lachen en haalde zijn poot omhoog en liet zijn vlijm scherpe nagel zien en wekte de angst op bij Lin, "waarom zou ik liefde tonen voor zulke pluizen bolletjes? wat mij niks boeit! sprak Virus haar aan en sprong van een muurtje af waar hij op zat naar Lin toe. Hij wreef zijn staart in haar gezicht en liep een rondje om haar heen, ze gromde bij elke stap die hij zetten tot hij naast haar kwam en gaf de vorse kater een mep tegen zijn gezicht aan. Virus keek kwaad op en duwde Lin tegen de grond aan, "voel de pijn schandaal!" riep de kater en gaf haar een mep. Lin krijste uit de pijn en kreeg nog een mep vol vlijm scherpe klauwen in haar gezicht steeds weer hoorde je een krijs als de vorse leider dat deed.
"Je zal boete voor wat je deed."
Kreunde Lin uit tranen, Virus draaide zich om en ging zitte en wikelde zijn staart om zijn lichaam heen. Ze zag de duistere kater alleen maar weg lopen naar buiten en hij sprak "Ik ga jagen."   gromde hij en liep de koude scheur uit. Lin wende haar poot naar hem toe en huilde haar pijn nog eens uit, ze legde haar poot op haar gezicht en voelde hoe het warme bloed uit haar stroomde. Ze begon hard te hijgen en te ademen, ze wist dat de kittens zouden komen maar wist ook dat ze, ze moest beschermen. Na een lange tijd kwam Virus terug met een rat tussen zijn kaken en zijn band onder bloed van honden die hij had bevochten, "sorry van net, had een druke dag" zei hij schuldig. Lin kreunde nog steeds van de pijn en keek hem woedend aan, ze legde haar staart om zich heen en het bloed liep nog steeds van haar hoofd af. Lin voelde hoe het bloed van haar lichaam afdruipte en langzaam haar kittens eruit kwamen, ze keek op en zag de eerste kitten. De kitten was prachtig wit zie zijn ogen nog dicht had, ze keek ernaar en zei "Welke naam wil je hem geven?" vroeg Lin aan Virus. Hij keek op en sprak "Meen je dit? wat ik je allemaal heb aangedaan?" ze knikte ja en likte de kitten stevig af. "Emerald." sprak Virus en ging naast Lin liggen. Lin knikte en langzaam kwam er nog een kitten uit, ze pakte de kitten op en begon de kitten ook af te likken. Virus keek ernaar en daarna naar Lin die langzaam kreunde "Dit is Rust, mijn kleine poesje." Rust had een grijze vacht en groenige ogen. Virus knikte en begon troost likjes aan Lin te geven, hij staarde trots ernaar. "Welke van de twee ga ik als ze oud genoeg zijn tot deputy maken en mijn opvolger later worden?" vroeg Virus hard op zich zelf af. Lin staarde hem aan en sprak "geen van deze zieltjes, omdat jij al een deputy hebt en ik laat niet mijn kittens in gevaar komen door jouw gekheid. Niet zo bedoeld natuurlijk" Glimlachte Lin krapjes. Langzaam droop er water in de schuur en lande op het mos, ze keek Virus aan maar hij was stil te stil. Virus keek streng naar haar en draaide zich om en liep weg. Na enkele maanden waren de kittens al iets groter, Virus hun vader had nog geen woord gezecht in de maanden. Emerald keek naar de verte en zei "Mam ik word toch later leider." Hij ging recht en dapper zitten en fluisterde stilletjes: "Ik ben beter dan Rust." Lin keek haar kitten angstig aan en knikte nee. Het was koud maar ook bijna lente, de bladkaal was bijna over voor nieuwblad. Rust sprong op en riep vrolijk "Ik word leider Mama want Emerald doet het alleen maar voor zijn ego." lachte te kit speels. Emerald sprong kwaad op Rust en vochten met elkaar, Rust probeerde de kater van zich af te duwen en probeerde Emerald te beiten maar dat ging niet. Emerald had al zijn klauwen in haar gezet en gaf haar een kei harde klap in haar gezicht, hij duwde haar om en hief zijn kop en zei "zie nu wie de beste is huilen balk." sprak Emerald duidlijk. Rust lag kreunend op de grond, ze was helemaal onder de wonden en lag neer op de grond. Lin rende spoedend naar Rust toe en keek haar angstig en bezorgd aan, "hoe kon je?!" siste ze, "waarom kan je niet spelen normaal met anderen zonder ze te vermorden!?" Emerald keek Lin kwaad aan en ging recht zitten het zelfde als zijn vader deed en sprak "hoe kon ik weten dat zij een zwakkeling is!" Lin keek haar kitten woedend aan en zei "Terug naar je hol!" Even werd het dood stil, elke bloodclanner staarde naar hun en de wind waaide langs hun. Emerald hief zijn neus en likte zijn tanden af en zijn mond hoeken af en zei "Mam waarom ben jij zo klein zielig voor een Bloodclanner." Emerald draaide zich met een ruk om en liep naar zijn hol, het was koud maar gelukkig niet te koud. Virus zat van een afstand te kijken maar bewoog voor geen moer, hij had een ijvige blik maar een duivels lach. Lin zag hem daar staan en hem zien weglopen, ze begon  voorzichtig de wonden af te likken. Lin liep terug naar het hol waar zij met haar kittens sliep met Rust tussen haar kaken, het leek of Rust niet bewoog maar je kon haar rustig horen ademen. Lin legde Rust neer en liep naar Emerald toe en zei "waarom doe je dit je zusje aan? En je hebt nog nooit zo brutaal geweest zoals nu dus vertel." Emerald draaide zich met een ruk weg van zijn moeder en sloot zijn ogen, het was stil net zo als altijd. Emeralds ogen kleurden op en sprak "Ik..... Ik deed het om mijn volk onder mij te houden, mijn clan moet eerst respect tonen en moeten weten dat ik de leider ben." Lin schudde haar hoofd en lachte en zei "Je klinkt net als je vader." ze liep naar hem toe en aaide zijn kopje en gaf hem troost likjes. "Maar hoe kom je aan die kracht? want je leek wel sterker dan een leerling." Lin keek op en ging recht zitten en wiepte met haar staard. "Vertel op!" Emerald schrok van haar reactie en wilden gaan liegen dat kon je zien maar hij schudden zijn hoofd en stampelde naar zijn woorden en zocht er ook naar tot hij sprak.
"Ik heb het geleerd van een meden kitten genaamd Red Hij leerde alles wat kracht, snelheid en slimheid was. Lin knikte en pakte Emerald op en nam hem mee naar Rust en ging bij ze liggen, ze wist niet wat er was een best sterke kitten op gekomen en ze zou hem wel graag een keer zien vechten tegen een krijger.
"Emerald ik zou wel Reds ouders het gaan vertellen wat hij heeft gedaan en wat jij hebt gedaan." zei Lin en likte haar kittens af, meteen keek Emerald naar de donkere koude grond die onder sneeuw lag maar de sneeuw was al bijna gesmolten.

Na de herstelling van Rust was alles weer zo hoe het was, ze staarde naar buiten en zei.
"Mam waarom deed Emerald me dit aan?" het was stil en donker, het was midde in de nacht. Lin staarde haar kitten onzeker aan en schudde haar hoofd, "door een van zijn vrienden, ik heb hem verteld dat hij een keer Red moet mee nemen meer naar dit hol en daar is hij mee bezig." glimlachte Lin onzeker, ze wist dat Rust bang zou zijn voor Emerald en voor zijn vriend want ze waren alle bij gevraarlijk dus ze moesten bijden vechten af leren of niet meer vechten tegen kittens maar tegen krijgers. Rust glimlachte vriendlijk en angstig, maar ze was blij en verheugde erop om haar broer weer is te zien voor die lange tijd. Een vorse duistere kater liep binnen, "Virus?! wat doe jij hier?!" riep Lin angstig en boog zich over haar kitten heen. Virus had een grote glimlach en zijn witte vacht kon je overal zien en zijn fel groene ogen ook, "Ik heb gehoord dat Rust een zwakke is en aangevallen is door haar eigen broer? Ik zou dus graag tegen Emerald vechten om te kijken wat hij kan." zei de Leider met zijn kop schuin en ging naast Lin zitten, zelf voelde ze zich ongemakkelijk bij de kater en schoof een stukje van Virus vandaan. Rust stond op en ging dicht tegen haar moeder aan zitten en rilden van de diepe angst en zei "g..g...gaat Emerald d....d..dd..dddood?" Rust leek angstig en banger dan ooit. Lin staarde naar de grond en zei zacht huilend "weet ik niet..." Emerald liep binnen en sprak half nog tegen Red tot hij de leider zag staan, hij stond stil en hief zijn kop. Red liep binnen en hij was een rozige kater met ijs koude ogen, je kon het ijs in zijn ogen zien. Emerald zei deftig "het is me een eer om je te zien mijn leider." Red keek er koeltjes bij maar je kon zien bij Emerald dat hij zweten en angstig was net zo als Rust. "Hoi, ik denk dat het een fammilie bijeenkomst is dus ben ik weg." zei Red kalmpjes en zwiepte met zijn staart en liep weg. Lin keek Red aan en zei "Jij gaat nergens heen jonge man, jij blijft gewoon hier!" Red draaide zich om en ging naast Emerald zitten en flisterde:
"Is je moeder altijd zo of ligt het aan mij?" Emerald negeerde die reactie en hief zijn kop, het was even stil want de meeste voelde zich ongemakkelijk bij de leider. Virus zei:
"Emerald, nu naar buiten je zal vechten.." zei Virus en liep sierlijk het hol uit en was binnen de snelste seconden op het kamp. "Mam..." kraamde Emerald angstig uit, "wat gaat er buiten gebeuren?" vroeg Emerald duidelijk. Lin was stil net zo als Rust, langzaam liep Rust naar voren en zei stilletjes "je...je....je... gaat dood...." zei ze tranend, ze leunde tegen haar witte broer aan. Emerald leunde ook tegen Rust aan en begon ook te huilen en zei "Ik wil niet dood...." Jankte Emerald. Langzaam kroop de moeder er ook bij en gaf rustig troost likjes, alleen Red was de gene die er gewoon koeltjes emotieloos bij stond. "Niemand gaat dood, alleen maar gewond dan is het." zei Red kalmpjes. "Red waarom denk je dat Emerald niet dood gaat tegen een leider?! wat is er mis met jouw?!" zei Lin tegelijk met Rust. Red knikte en duwde Emerald naar buiten, Lin wilde het tegen houden maar Red was al te snel. Emerald stond angstig midde in het kamp samen met Red en de leider stond daar ook en de andere zaten eromheen. Lin stormde naar buiten samen met Rust maar het was te laat ze konden alleen maar toe kijken. "Emerald, ik ben trots op je mijn zoon maar nu wil ik zien of je waardig bent voor de rang.." zei Virus, hij fluisterde iets en de deputy kwam naast hem staan. "Dit is Evil mijn deputy, je zal tegen hem vechten en zien of je zwak bent." zeu Virus. Evil liep naar het midden, het was een grote zwarte kater met fel roden ogen. "wacht!" riep Rust en nam een hap adem, "Dit kan je geen kitten aandoen! Wat moeten we doen met de bloodclan als we stuk voor stuk onze kittens verwonden, wie zijn we katten of beesten?" zei Rust met haar borst naar voren gemikt en haar spitse neus naar de leider en de deputy. "wat kunnen kittens niks wij leren ze alles om clan katten te vermoorden en te eten!" zei Evil en ging in gevechts houdig. Virus knikte en draaide zich om, Rust ging terug zitten waar ze zat. Naast Lin was ze veilig en bang, "Ben je klaar Emerald voor dit gevecht?" zei Virus rustig. Emerald knikte maar hij wilden het niet. langzaam hoorde hij het aftellen tot het groten gevecht tussen dood of leven. Emerald wilde dit moment niet mee maken, hij zag hoe de zwarte krachtige gespierde kater op hem sprong en hem al beet. Emerald krapte Evil in zijn gezicht en beet daarna in de nek van Evil, hij lachte en sloeg Emerald zo van zijn nek af tegen een boom aan. Emerald zag hoe zijn ogen gloeiden en voelde hoe het koude bloed uit zich stroomde, hij moest opstaan. Virus wilden het stop zetten tot Red langzaam het strijd veld in liep, de katten keken op maar zo had Emerald de tijd om op te staan en langzaam op zijn kracht te komen. "Wat doe je hier Red ga naar je nest of zo." zei Evil geïriteerd en rolden met zijn ogen, hij wende zich weer tot Emerald die in zijn ooghoeken vedwenen was. Emerald sprong op de kater en krapte zijn rug open van Evin, hij lied een kreed en duwde Emerald tegen de grond aan en begon Emerald te klauwen. Na een tijdje was Emerald helemaal rood door zijn bloed alles lag open, alles was rood. Evil stopte en likte zijn poten af, Virus draaide zich om en liep weer terug naar ijn scheur. Rust rende naar Emerald toe en begon hem af te likken, ze hoorde hem zachtjes huilen. Lin was er ook al in tussen tijd, de andere katten waren al weg gelopen behalven Evil en Red. "wat is er mis met jou Red door jou heb ik die kitten bijna vermoord?!" zei Evil overduidelijk van woeden. Red schudde zijn kop en zei "nee want je deed het allemaal zelf, je deed zelf bijna de kitten vermoorden Arme jij." zei Red vanzelf sprekend. Evil deed zijn ogen half dich en had een maakte zijn pupillen tot spletjes maar liep weg, alsof Evil bang was van Red. Rust huilde langzaam naast Emerald samen met Lin, alleen Virus was aan het kijken van een afstand en liet een traan over zijn harde ongewassen vacht lopen.

Rust staarde naar haar broer die op het natte mos lag, ze staarde naar de on einige duisternis van het kamp. Iedere kat was stil na het gevecht van Emerald en Evil, maar het was niet om aan te zien hoe een kitten steeds werd aangevallen. Maar waarom, ze vroeg zich genoeg af in haar kleine hoofdje en staarde wanhopig naar haar broer. Lin staarde naar haar kittens en daarna onzeker naar haar poten waarna ze haar staart erom heen sloeg en stil veder staarden, iedereen wist dat de leider te ver was gegaan maar durfde niks te zeggen. Red dook kalmpjes op en vroeg,
"Wat is er met jullie?"
Hij was nogal bot maar bleef kalm alof er niks aan de hand was. Rust keek minachtig naar Red en daarna naar haar armzalige moeder,
"Mam," Miauwde Rust naar haar moeder.
"Kunnen we echt niks doen dan zitten wachten?" vroeg ze jankend en snikkend. Lin schudde haar kop en liep voorzichtig naar Emerald toe en boog haar kop over haar kitten heen, ze staarde even naar Rust en gaf een jammerende knik. Ze merkte door die knik dat haar moeder Lin geschrokt was, zelf was Rust vanplan om het tegen haar vader te zeggen maar dat kon ze haar moeder niet aandoen. Red staarde de twee aan liep er naar toe en staarde zonder enige medenleven naar de twee en miauwde,
"Hij heelt wel, we moeten iets verzinnen tegen Virus." Zei Red met een knikje naar Rust. Het was even stil, je kon een spelt horen vallen op de ijzige grond die rood kleurden van het bloed. Het was dood stil alles zou kunnen gebeuren ook op het kamp was het stil, langzaam kwamen er pootstappen binnen het hol lopen. Ze waren sneeuw wit en de ogen gif groen, het was Virus die minachtig binnen liep en geniepig in het rond keek. "Hier heeft iedereen het over dus." zei hij geniepig en liep naar Red toe. Red nam meteen afstand van de gespierde kater, hij zei op een normale toon:
"En wat moet dit voor stellen? Zomaar binnen vallen zonder enig gevoel." glimlachte Red, "Je kon minstens miauwen of kloppen als je binnen komt." Virus negeerde de kille reactie van de licht oranje kater en ging zitten. Rust ging recht op zitten en zei,
"Het is me een eer om mijn leider hier te hebben." Ze boog haar kop fier en legde haar oren in haar nek. Lin ging voor Emerald staan en snauwde:
"Blijf weg!!!! Kom niet dichter of ik vecht tegen je tot mijn dood!!"
Lin klonk erg kwaad maar het was eenmaal zo om haar eigen kittens te verdedigen van zo'n moordennaar zoals Virus.
"Ik kom alleen maar vertellen dat ik het recht heb op een kitten en dat is..... Emerald."
sprak Virus, hij duwde haar bot omver en klemde de kitten tussen zijn kaken en wilde het hol uit lopen. Een grote grom ontsnapte bij Red die daarna met een vluche snelheid op de leider sprong, de leider liet Emerald los en ging het gevecht aan met Red. Virus probeerde om de kitten van zijn gespierde rug afteschudden maar Red nam de leiding en gooide de grote kater omver de den uit, algauw sloeg de enorme leider de kitten ver het kamp op. Red stond op en had een enorme kras lopen van zijn ondekant van zijn neus tot de bove kant van zijn oog, hij wreef het warme bloed weg en sprong naar de kater toe met een heftige snelle sprong krapte hij de oog kapot van de leider. Virus probeerde zich te verdedigen maar het enige wat hij zag was rood bloed, hij sloeg even in het rond tot hij zijn boze blik kon vestige op de kitten. Een paar klappen kon Red ontwijken maar algauw werd hij tegen de grond gedrukt en bijna vermoord, hij voelde zijn laaste adem uit hem gaan en zijn leven ook. Red spuchte wat bloed uit en deed met zijn laaste adem de klauw van zich afduwen en sprong op de leider die hij tegen de grond aan drukte en zijn nagels in de keel zette. Virus proeste wat, zij witte vacht was uiteindelijk rood geworden, hij zag hoe de kitten hem bijna wilden vermoorden met een grote grijns maar in plaats van liep hij vermoeit terug om vervolgens daar neer te vallen. Virus stond pijnlijk op en draaide zich vluch om, hij vestigde een moord achtige blik naar Red en liep weg.
"RED!!!!" Gilde Rust uit toen ze aan kwam rennen, elke bloodclanner stond met open mond te kijken maar draaide zich algauw om. Lin achtervolgde haar kitten met Emerald tussen haar stevige kaken geklemd, ze kwam eindelijk aan bij Red en Rust en ze staarde stilletjes toe en zei.
"Red is minder gewond dan Emerald.... Ik denk eerder dat hij moe is..." haar stem verviel bij elke seconden. Wat Lin sprak was waar want Red stond dood moe en pijnlijk op, hij staarde naar Rust en zei:
"Laten we terug keren naar ons hol."
Hij draaide zich om en zette zich voort naar het hol. Lin schudde haar hoofd en deed haar ogen dicht en volgde de kitten naar het hol, ze staarde even terug waar Rust nog stond. Ze staarde naar de grond zonder enig idee, ze voelde haar lichaam zwaar worden maar volgde de andere het hol in. Het was intussen al nacht geworden, de koude wind kwam het duistere hol binnen alleen de maan en de sterren schenen nog. Rust stond voorzichtig op en staarde naar de grond en keek nog hoe Emerald aan het slapen was samen met Lin, ze wilden weg om haar broer en haar fammilie te beschermen van deze verspilling en haar ogen deze hard bloedige gemartel niet mee te maken. Ze liep het hol voorzichtig uit zonder enig geluid.
'ik wist het!" hoorde Rust toen ze buiten was achter zich, ze schrok en draaide zich met een ruk om. Het was Red die er stond en miauwde:
"Als jij gaat, ga ik mee."
Rust rolde even met haar ogen en hoopte eigenlijk dat hij niet mee ging, want het was Red die kilste kater die er was. Rust knikte ijverig en liep het kamp uit met de achtervolging van Red, ze liep na een tijdje naast hem en voelde zich nogal ongemakkelijk ze kende hem twee dagen en wist niet waar hij toe in staat was...

Rust en Red liepen al een tijd over het troendra achtige gebied, er lag sneeuw maar ook stoken er platen en vanalles uit.
"Waarom lopen we zo'n lang stuk!"
riep ze om Red te vervelen en ook omdat ze pijn in haar poten had, ze ging zitten en begon zich af te likken. Ze wist dat ze bezig moest zijn met de missie maar ze was moe en dood op al de hele dag was ze op en ook had Red de zelfde dag nog gevochten met de leider en gewonnen, ze zou eigenlijk willen weten hoe dat afgelopen was.
"Red.."
Vroeg Rust azellend, "Wie had er gewonnen tussen jouw en Virus?"
Even viel er stilten en was Red ook gestopt met lopen, hij ging zitten en oog zijn kop. Rust voelde een steek misschien had ze het niet moeten vragen want Red zat wel helemaal onder de wonden van Virus,
"Ze zeggen vaak tegen me dat ik nooit vrienden kon maken omdat ze dachten dat ik moordachtig was door mijn vader.... maar wij zijn het, wij zijn bizonder."
Miauwde de gladde poes makkelijk, ze het op een andere manier het goed maken dus zo. Het bleef stil tussen Red en Rust, als snel voelde ze een steek een steek van verdriet van haar broer die alleen achter bleef gewond door zijn eigen vader, ze keek naar de grond maar voor ze het wist keek Red haar al aan en sprak haar toe:
"Ik won van je vader maar dat kwam door dat hij nep deed." gromde hij moeilijk, "Hij moest verliezen voor zijn clan om te laten zien dat hij iets om zijn clan gaf." Red legde zijn warme poot op de schouder van Rust en ze gaf een knikje waardoor Red zich alweer omdraaide en veder liep, Hij was niet echt een van de liefste katten maar hij bedoelde het goed ging er door Rust hoofd heen. Rust begon haar lichaam mee te trekken en probeerde veder te lopen in deze warme dag. Red staarde steeds terug of Rust hem kon volgen maar ze was te uitgeput om veder te gaan dus smeet ze haar lichaam tegen de grond en bleef ze daar liggen.
"Kunnen we echt niet even rusten!"
Snauwde en hijgde Rust overduidelijk, de vorse kater keek heen en weer en schudde zijn kop. Red liep naar Rust toe en legde haar op zijn zweterige rug en liep door met geen hijgen of wat dan ook, je kon ook stiekem merken dat Red ook moe was. Rust ging liggen en voelde de wind door haar vacht heen gaan, de zon scheen best fel en ze vond hem wel lief want hij draagde haar. Rust snorde even zachtjes en wist dat er nog iets mis was en wilde het tegen Red vragen:
"Waarom zweet je zo erg?"
Red rolden met zijn ogen en werd een beetje geïriteerd maar zei niks en stormpelde gewoon door het hevige sneeuw en grassen. Rust wist dat ze het moest vragen en vroeg het dus nog een keer, ze keek naar de licht oranje kater waar ze op lag. De ijzige wind ging langs hun en langzaam werd het al kouder, ze was nog steeds dood op maar wist dat Red het ook op een tijdje niet meer zou vol houden. Red haalde haar van zijn rug af en riep:
"Waarom denk je dat mijn rug zo zweterig is!?"
hij stopte even en schudde zich uit waardoor het zweet op Rust landde.
"Was dat echt nodig Red?"
Lachte Rust die zich uitrekte, uiteindelijk kreeg hij een glimlach en liep weer door. Het was koud maar ook prachtig je zag kleine sneeuw vlokjes vallen waar het zon licht prachtig op scheen, het sneeuw verkleurden ook met het zon licht. Ze liepen al uren lang maar moesten vol houden want Red wilden niet stoppen om geen enkele reden. Langzaam kleurde de horizon vol met kleuren door de zon's ondergang, Rust was nog maar een kitten net zo als Rust en ze waren al best ver weg van de Bloodclan want ze hadden een hele dag al gelopen en bijna niks gezegt en niet gestopt. Langzaam begon haar buik te borrelen en kreeg ze pijn,
"Ik kan echt niet meer."
zei ze honerig. Red schudde zijn kop en gaf een rustig knikje en verdween tussen wat struiken, ze probeerde Red nog te volgen maar hij was er niet meer alleen de geur was er nog. Zou hij weg zijn gelopen ging er door haar kleine hoofd heen, al gauw schudde ze haar hoofd. Rust ging zitten en wachtte en staarde naar de lucht, het ging best snel het verkleuren van de lucht want het was al bijna donker. De kou liet haar rillen en ze rolde zich op en zou graag weer terug liggen in haar vertrouwde nest van haar moeder, ze rilde ze voelde de ijskoude sneeuw en hoe de sneeuw smolt onder haar. Na een tijd kwam Red weer uit de struiken met twee dingen tussen zijn kaken geklemd, hij liet het voor haar vallen en ging zitten.
"Eet."
sprak hij bot. Rust rolden met haar ogen en schrok zich dood van een dode muis, al gauw merkte ze dat ze het wel moest eten want Red maakte het niet makkelijk voor haar om het niet te eten. Ze begon vies een hap te nemen en slokte het stukje vol bloed en vlees naar binnen, ze kreeg snel al een grote grijns en slokte alles naar binnen wat er lag.
"Red hoe kom je hier aan het is zo lekker."
Miauwde ze met volle mond, hij rolden met zijn ogen en gitste een andere muis weg van de poes en at die zelf op. "Jagen." zei hij nadat hij zijn eten op had, ze keek hem aan en vroeg "Wat is jagen?" Red schudde zijn kop en begon weer veder te lopen zonder enige blik op Rust te tonen. Rust strompelde erachter en stook haar neus in de lucht "Wat voor geuren zijn dit, deze heb ik nog nooit geroken?" Ze rook nog eens. Red wees naar licht in de verte met zijn spitse snuit, hij liep daar rustiger op af. Rust keek onzeker in het rond en het enige wat ze kon doen was bij de kater blijven, ze waren al te lang aan het lopen dus ze kon niks vezinnen wat Red nu weer van plan was. Ze kwamen uiteindelijk bij het licht aan waar allmaal vremde dingen waren en vuur was,
"Dit is niet veilig we zijn bij tweebeners, REN!"
riep Rust en wilden weg rennen maar al gauw zag ze hoe Red gewoon door liep over het ijzige gebied. Ze trippelde langzaam naar Red toe en fluisterde "Ren, rennen ken je dat woord." Red negeerde haar en liep naar een tweebener toe en zwiepte met zijn staart om Rust te laten weten dat er niks is. Tweebeners liepen naar hun toe en begonnen ze te aaien, ze was er niet blij mee met al dat geknuffel. Red liet een gesnor horen maar daarna ging hij zitten een keek naar de Tweebenige, de tweebenige gooide iets naar hem toe. Red pakte het op en rende weg, zelf volgde Rust hem ook en ze was erg verbaast naar wat hij had. Na een tijdje legde hij het neer en duwde het weer naar Rust, ze staarde hem aan en daarna terug dat deed ze 6 keer en daarna at ze het op. Rust maakte sprongetjes in de lucht, "ZO lekker dit is lekkerde dan dat andere." gilde ze. Red liep naar een boom en wreef het sneeuw van de boom af, het trekte er wat uit. Hij kwam aan met mos tussen zijn kaken en legde dat ergens neer bij een struik, hij keek haar aan en wees daarna naar het mos bed. Rust liep er naar toe en zette een grote glimlach op en sprong op het mos bed en ging er op liggen en rolde zich gauw op als een kleine pluizebal, Red dook even ineen en ging om de poes heen liggen en begon al snel te slapen. Rust vond Red nu wel schattig als hij sliep dan anders was hij een oude taart, ze sloot haar groenige ogen en viel in dieppe slaap. Darkness came and took his time, it will flow just as blood and bloom like flowers. But you will overflow with deep pain... Blood will flow, red faces will devise our eyes from the truth. We make our world full of darkness, only a glimmer of hope could cause this abyss. Angels are going to shine but fail because of our mistake. A bloody world would be created by our hatred and feelings, nothing will remain. They will fight to the last cat falls and dies. Algauw schrok de poes wakker, ze hoorde een stem die steeds vanalles tegen haar zei. Iets wat nergens opsloeg, ze schudde haar hoofd en staarde even naar de gespierde kater en legde haar hoofdje tegen hem aan en viel weer rustig in slaap tegen de rustige kater. "Wat was dat." zei ze in haar droom langzaam verscheen er fel licht die sprak "Je ons moet helpen, de Clans hebben je nodig." Een silvere pels kwam te voorschijn uit het felle licht, een vrouwlijke poes die haar aan straarden. "Mijn naam is Spotteleaf, een oude Medicine cat van de Thunderclan." Rust keek onzeker in het rond en sprak "Is dit een droom?" de slivere poes schudde haar kop en staarde haar aan: "Je hebt een gave Rust, veel katten hebben dat maar jij hebt het sterkst, want je ziet me en hoord me toch?" Rust knikte en keek in het rond waar alle andere katten verschenen. "Heb ik iets ergs gedaan?" stampelde Rust, "je moet ons helpen met de andere katten die de gaven bezitten, help ons Rust, alsjebliefd help ons de Clans redden jij bent onze enige kans. Rust keek angstig naar de silvere poes het leek wel of ze gestipeld was, "je kan niet kiezen allen tussen dood gaan of verliezen of leven dus." Rust dook ineen en zei "IK help jullie maar ik zeg niet dat ik goed genoeg ben." langzaam zag ze hoe de katten naar elkaar keken maar niks zeiden alleen Spotteleaf had wat gezegt, de poes die ze pas kenden. Was dit een droom of echt ging door haar gedachten, langzaam knikte de silvere pels en verdween alles... Rust werd wakker, ze merkte dat het nog steeds nacht was. Ze kroop dichter tegen Red aan en begon hem goed vast te houden,
"Kan je is ophouden met me steeds wakker maken?!"
Kreunde Red vermoeiend en draaide zich slaperig om. Rust hield hem steviger vast en knikte stilletjes, ze viel na een lange tijd in een diepe slaap na al die nachtmerries...

Het was rustiger dan ooit, er waren geen bloodclanners die haar wakker maakte. Ze genoot van het geluid van de frisse prooien, van het gefluid en het geritsel. Je kon de frisse lucht ruiken van de ochtend, deze keer rook het niet vol bloodclanners. Rust geeuwde even en stond rustig op, ze knipperde even met haar ogen en rekte zich vol uit. Ze schrok even van haar diepe vreemde droom en dat Red ineens verdwenen was, was haar droom dan echt. Dat vroeg ze zichzelf af, ze hoopte dat Red wel ergens was gaan jagen of ieder geval niet voor altijd weg bleef. Rust likte even haar mond hoeken af en liep door de pijnlijke struikengewas, ze schudde even nauwkeurig het dauw van zich af en ging zitten. Rust stond afwachtend te kijken en begon wel dorst te krijgen, dus besloot ze nog even te blijven wachte tot Red terug kwam maar misschien gebeurde dat wel niet. Maar het was Red hij zou wel voor zichzelf kunnen zogen dacht ze, ze liep over de ijs koude sneeuw heen. Poot voor Poot ging Rust vooruit. In de verte zag ze een rivier, waar ze uit kon drinken. Hoopte ze dan, ze rende erop af met snelle sprongtjes. Langzaam stopte ze met rennen en boog Rust haar kop net boven het water en begon het lekkere koele water te drinken, ze sloot haar ogen en al snel spitste ze haar oren en draaide ze zich om.
"Hey,"
Sprak een piep stem van een kleine kitten die ook al bijna Apprentices werd, dat kon ze zien aan de groten. "Ik ben Thunderkit en jij?" piepte de bijna leerling. Rust begon te lachen en zei liefjes "Ik ben Rustkit... Mijn ouders zijn gestorven.." ze glimlachte erbij en voelde zich ongemakkelijk want ze loog, waar was Red toch. Thunderkit maakte een paar sprongtjes en sprak "Ben je wel van hier want je ruikt nogal vreemd.." Rust keek Thunderkit aan en begon zich hevig af te likken, ze moest iets bedenken. Ze had het en deed net alsof ze het water in viel, ze sprong het water in en probeerde de kant vast te houden. Thunderkit keek er angstig bij "gaat het?!" riep hij onzeker, hij trok haar omhoog met een vluge blik. Rust stond nat op en proeste wat water uit, ze begon zich af te schudden en zei "Bedankt Thunderkit."
Thunderkit keek haar aan en ging zitten en vroeg: "Kom je mee naar de Clan Rustkit?" Ze schrok zich dood, ze zou dan nooit kunnen terug komen naar de bloodclan dus haar droom bracht haar hier om alle clans te beschermen. Maar wat is er dan met Red waarom is hij er niet, dat vroeg ze zich zelf af. Een grotere poes kwam aan gerend en kwam uit eindelijk bij de twee kittens, "Thunderkit waar was je!? De hele clan is je aan het zoeken er kon iets ergs met je gebeuren?!" De gestreste moeder ging zitten, rustig kwam Rust dichter bij de moeder en gaf haar troost likjes. Thunderkit lachte duivels maar ook weer lief en zei rustig "Maar mam er kon me niks gebeuren, oja dit is Rustkit en haar ouders zijn gestorven." De moeder keek haar rustig aan en miauwde: "Ach arme Rustkit, jij was waarschijnlijk de kitten van kittybreak. Maar Rustig maar ik zorg ook voor je broetjes en zusjes." Rustkit was dus haar nieuwe naam en ze had een broer die heten Emerald maar ze moest dus doen of dat de andere kittens ook haar broertjes en zusjes waren, ze knikte. De moeder pakte de twee kittens op en nam ze mee naar het kamp, ze waren daar in een mum van tijd. Langzaam zette de moeder hun neer en sprak overduidelijk "Gaan jullie maar buiten spelen, ik zie jullie strak wel." Rustkit keek Thunderkit aan en zei "Is hier ergens een licht oranje kater?" vroeg ze en ze keek in het rond. Thunderkit knikte nee en ging zitten en vroeg zich vanalles af en zei "Nee, niet dat ik weet." een kater liep langs hun en zei "Hey kittens willen jullie de Elders voeren?" Rustkit stond op en ging recht staan, "Doe het lekker zelf!" Snauwde ze. Thunderkit keek verbaast op en zag dat de kater een boze blik naar hem vestigde, "Sorry Flamewall dit is een kitten van Kittybreak die overleed en we vonden haar ik en mijn moeder lightstream, zij besloot om voor deze kitten te zorgen. Ze moet dus veel leren en natuurlijk willen we de elders voeren." piepte Thunderkit duidelijk. Rustkit staarde op en knikte erbij, de grote kater liep weg die Flamewall dus hete. Thunderkit keek haar aan en zei "Misschien is hij bij de elders omdat hij ook een kitten is." Rustkit knikte en wist dat Red daar niet zou zijn, ze liep smane met Thunder naar de elder nest tot ze tegen iemand aan liep. "Sorry ik moest snel zijn." stampelde de leerling en ze rende door. Rustkit keek haar na met een vreemde blik en keek daarna naar Thunder en zei "Wie is zij?" Thunderkit probeerde mee te kijken en keek daarna onschuldig naar de poes en zei "Dat is de medicijn kat apprentices, ze doet niks bizonders, ik denk dat ze iemand wilden helpen." Hij liep eervol door. Toch was er iets wat er mankeerde met die poes, Rust liep achter de med. apprentices aan. Thunderkit liep algauw achter Rust aan en zei "Ik geef de elders eten en jij doet jouw ding oké." Hij draaide zich om en liep weer weg naar de prooi stapel. Rustkit had daardoor alle tijd om naar de poes te gaan, ze kwam na een tijdje over de sneeuw bij de medicine hol aan. Een kater lieb eruit en blafte "Wat doe jij hier kit?!" Rustkit ging recht zitten en deed haar staart voor haar poten en zei "Dat kan ik ook aan jouw vragen want ik heb kou gevat dus kom een medicijn halen." verzon ze. De kater keek haar aan en miauwde "Ik ben Leafnose de medicine kat, je bent niet ernstig verkouden maar ga maar langs voidpaw zij helpt je wel." zeurde de kater. Rustkit liep boos naar binnen en zocht door de zieken Voidpaw die leerling die zo nodig weg liep, ze keek in het rond en rook allerlei gekke geuren. "Hey, jij was die kitten waar ik tegen aan liep toch?" zei de leerling, Rustkit knikte even. "Heb jij een licht oranje kater gezien van mij lengte?" sprak ze. Voidpaw keek verbaast op en zei "Licht oranje kater? niet gezien, nee vandaag niet misschien morgen." glimlachte ze onzeker en liep weg. Rustkit keek op en riep "Kom terug ik ben verkouden!" ze liep boos de den uit en ging naar haar pleegmoeder toe en wist dat ze morgen de volgende dag op onderzoek moest gaan, er was iets wat Voidpaw verbergde.

Rustkit schudde haar vacht uit van de dauw steeds meer voelde ze zich bang steeds kreeg ze een beeld van Spotteleaf binnen. Ze rolden even heen en weer en stond voorzichtig op, want ze wilden niet haar pleegoeder en de andere wakker maken. Langzaam sloop ze weg, ze deed stap voor stap naar de uitgang.
"Waar ga je naartoe?"
fluisterde een kitten achter haar, maar ze kon zijn stem overal herkennen want het was Thunderkit weer. Ze keek woedend Thunderkit aan, ze schudde haar kop en liep door.
"Ga je dan niet met je broers en zussen spelen? Weet je wel hoe ze heten?"
zei Thunderkit afwachtend, je kon een klein vonkje in zijn ogen zien als of er iets was wat hij van haar wilden. Rust keek hem niet eens aan en ging veder met haar nobele missie, ze voelde een kleine staart langs haar heen gaan. Ze hoorde wat Thunderkit sprak maar ze luisterde niet en een zachte stem zei liefjes:
"Kom Rust volg mij." De silvere pels verdween naar de uitgang van de den. Rustkit sloop haar donkere nursey uit, ze was jong en moest weten waar Red was dat was haar doel maar ook wat de Starclan kat wilden. Ze kwam uiteindelijk buiten met Thunder achter zich aan,
"Rust, je hebt geluisterd maar je moet niet denken wat je wil maar weten wat je doel is. En je wilt niks verliezen net zo wat er bij mijn kittens gebeurden, ik focuste op mijn wil maar niet op mijn doel." sprak de zilvere pels kalmpjes. Rust knikte en zag hoe Thunderkit alleen naar haar keek met een vreemde blik als of hij de zilvere pels niet zag en niets wist over de Starclan, ze staarde hem aan en daarna naar de zilvere pels en vroeg:
"Wat bedoel je met niet focusen op ijn wil maar op mijn doel?"
De zilvere pels keek haar aan en ging dichter tegen de kit aan zitten en sloot haar ogen en staarde daarna naar boven, "Jij kan het niet begrijpen, later zal je het begrijpen. Ik was me vergeten voortestellen want ik ben Bluestar een van de vorige leiders van de Starclan." Rustkit keek op met sprankelende ogen en open mond, ze was bewonderd door de poes. Al gauw schudde ze haar kop en zag hoe Bluestar verdween, daarna keek ze naar Thunderkit die haar nog steeds zo vreemd aan staarden. Rust draaide zich met een ruk om, weg van Thunder en liep naar de richting van Medicine den om daar het uit te zoeken. Voidpaw moest ergens zijn, ze wilden niet weer de chagerijnige kater zien. Rustkit liep door en zag de donkere vieze den die ze zo erg haatte, ze holden zo snel mogelijk weg toen ze een stevige kater zagen lopen in de richting van de den. Leafnose kwam meteen naar voren en zei met alleen een rustige blik wat, zonder woorden liep de vorse kater sneller naar de Leafnose. Rustkit sloop steeds dichter bij de twee pratende katten, ze keek met haar groenige ogen naar de twee en viel langzaam stil.
"Darkstar, wat een eer om jouw zwarte vacht weer is te zien. De Starclan katten willen geen contact meer maken met me maar dat was het niet waar ik wilden over praten, het is al half moon dus straks al een ceremonie en daarna nog de bijeenkomst van alle clans. We moeten ons voorbereiden, de Starclan heeft niks goeds voor ons deze keer." zei Leafnose duidelijk en fel. Darkstar sloot zij ogen en zwiepte met zijn staart en zei "Dan zullen we afwachten wat er gaat gebeuren, het zal een verassing worden voor de Thunderclan maar ook een uitdaging." sprak de leider en ging zitten en zwiepte even snel met zijn staart en daarna legde hij zijn staart om zijn poten heen. "Hoe gaat het eigenlijk met je Apprentice, Voildpaw?" vroeg Darkstar met een donkere blik naar de medicijn kat. De gestippelde kater met een bruinvlekje over zijn neus knikte en ging ook zitten en zei "Het gaat goed met haar, maar de laaste tijd is ze verdwenen. Ik denk dat zij wel Starclan contact heeft, als jij haar wilt zoeken vind ik het best. Ik heb haar al een dag niet gezien." zei Leafnose verbaast en keek rond met een angstige blik. Darkstar knikte en kreeg een grijns en likte zijn poot, "Er is toch een nieuwe kitten gekomen uit het niets? Misschien is dat een teken van de Starclan." De medicijn kat knikte naar de leider en liep weg. Rustkit had het hele verhaal gevolgd en ja ze was een teken van de Starclan anders kwamen al die katten haar niet stalken, ze keek even en zag hoe Darkstar in de den ging. Of dat de gespierde kater al wist waar Voidpaw zat, Rust sloop erachterna en voelde zich nogal ongemakkelijk. Ze volgde de donkere kater uitmuntend maar hij ging nog een gang binnen en stopten, ze ging erachterna en hoorde een gesprek. "Hey, gaat het wel?" zei Darkstar tegen Voidpaw die hij had gevonden, Rust kon zien dat Voidpaw nep deed. "Het gaat wel Pap ben een beetje ziek." sprak ze met een knikje, "Maar laat de Medicine kat er niks van weten want ik wil probeeren om mezelf te genezen." Darkstar keek haar na een snorde even en sprak "Heb jij al een bericht van de Starclan binnen gekregen?" Voidpaw knikte en stond vermoeiend op en keek even snel naar het mos bed en daarna naar haar vader en zei "Angels will fail in the hate from us, in the fate of everyone. Nobody can safe us beside... The Rust in a Emerald will safe us from the hate of Emerald." ze ging na dat snel terug liggen en snorde liefjes. Darkstar knikte en liep daarna weet weg en verdween in de uitgang. Rustkit had alles gevolgd en had door dat ze iets moest doen maar wist niet wat, ze keek vanaf een hoekje naar de medicine kat Apprentices. Voidpaw stond op en haalde het mos van de plek af, langzaam hoorde je een ligte kreun. Rust keek op toen ze de Kreun hoorde, wie zou het zijn en wat zou het willen en waarom verstopte Voidpaw het?

Rustkit keek in het donkere hoekje en zag hoe Voidpaw zei,
"Rustig maar, ik weet dat je het wel haalt."
Rust wachtte tot de andere in de kamer ook reageren maar het enige wat ze rook was kruiden en bloed. Ze liep steeds een stukje dichter tot Void haar oren spitsten, ze schrok en wilden zich verstoppen maar het was al te laat. Voidpaw had zich al omgedraait en keek haar an en schrok ook en sprak woedend "Wat doe jij hier in mijn den!!!" Rust kroop ineen en keek naar de grond, ze had nooit zomaar mogen binnen dringen als ze dat deed bij een bloodclanner werd ze compleet vermoord. "Ik......Ik b...b.en verkoude." sprak ze angstig met een niesje, ze wilde zich omdraaie en was al bijna uit de donkere plek. "Rust...?" Sprak een vertrouwde stem, al gauw was ze al terug gelopen en gromde boos naar Voidpaw en riep "Wat doe je met Red?!" Voidpaw keek op en voelde zich terug getrokken en ze likte zorg vuldig zich af. "Jij bent dus ook een vuile bloodclanner?! Je loog!" riep de med .app kat duidelijk en fel. Rustkit staarde haar kwaad aan en liep naar voren, ze wist het dat Void iets verborg maar waarom Red? dat vroeg ze zich af. De licht oranje kater stond op en draaide zich om maar liet daarna een kei harde kreun horen en viel weer op de grond, hij staarde Rust aan. Voidpaw keek hem aan en zei "Red blijf liggen, je moet blijven liggen en naar me luisteren." sprak ze fel en haalde wat kruide te voorschijn en legde ze om Red heen. Rust liep meer naar voren om hem beter te bekijken, ze zag hoe zijn poten onder het bloed lagen en bijna alles bij hem open lag. "WAT HEB JE MET HEM GEDAAN!" riep ze kwaad, je kon bijna de stoom uit haar oren zien. Voidpaw keek haar terug aan en daarna naar Red en zei "Ik help hem alleen hoor!? Maar ik vertel het verhaal vanaf het begin als je dat zo graag wilt." De poes nam een hap lucht en staarde streng naar Rust. "Red was op ons terretorie en was aan het jagen, hij had al een konijn en vijf muizen gestolen. Een van onze krijgers zag dat en viel hem aan, het was een mooi gevecht want niemand kon geloven dat ene kitten hem verslagen had. Daarna toen Red die oen had verslagen kwamen er twee bij die hem versloegen en mishandelde, ze hadden zijn prooi en lieten hem zonder medeleide achter. Ik kwam aan en vond deze arme stakker en ben hem aan het verzorgen tot hij terug kan." zei ze kwaad. Rust staarde naar de grond en zei "sorry, maar de Starclan wilden dat ik hier kwam en het enige hoe ik hier kwam, was door Red te verwonden." zei ze met hele erge spijt en staarde naar de grond. Voidpaw werd kwaader en riep "Jij kan niet met de Starclan contact hebben dus je liegt tegen mij!" Red stond op vermoeiend en zei pijnlijk "Waarom zou Rust liegen? Geef me één reden kat. Want ze heeft mij met al die dromen wakker gehouden van de Starclan." Even keek Void ook boos naar Red en liet hem weer naar de grond en, legde hem neer.  Rust keek naar de grond en sprak "De Starclan vertelden dat: Darkness came and took his time, it will flow just as blood and bloom like flowers. But you will overflow with deep pain... Blood will flow, red faces will devise our eyes from the truth. We make our world full of darkness, only a glimmer of hope could cause this abyss. Angels are going to shine but fail because of our mistake. A bloody world would be created by our hatred and feelings, nothing will remain. They will fight to the last cat falls and dies." Haar ogen glimden en zeiden vanalles meer wat de Starclan kon vertellen. Langzaam viel Void stil door Rust en zei "Ik had ook zoiets binnen gekregen maar ik had ook, Empty souls will stand alone..... Je had al bij mijn vader gehoord dat had ik binnen gekregen maar ook dat." Rust keek haar aan en keek weer naar Red, ze voelde zich schuldig ze had hem nooit alleen moeten laten. Langzaam hoorde ze Darkstar roepen:
"We moeten iets doen voor de bijeenkomst en dat is de ceremonie mijn clan, DUS ELKE KAT DIE OUD GENOEG IS EN KAN JAGEN EN ZIJN EIGEN VOEDSEL KAN PAKKEN MOGEN HIER KOMENEN!" schreeuwde hij. Rustkit wist dat ze moest komen maar wilden Red en Void niet alleen laten maar ze draaide zich om en rende de den uit over de koude velden van de Thunderclan, ze was dood en dood moe toen ze daar uiteindelijk was. Er waren te veel katten om waar te zijn maar de leider stond op de hoge rots en tuurde naar de katten en wachtte ook op de medicine katten, zijn ogen keken kil maar ze wist dat Reds ogen erger keken. "We zullen beginnen met deze eervolle ceremonie." Sprak Darkstar eervol en duidelijk, elke kat snorde en keken hem aan alsof hij te veel betekende om te verliezen, zelf vond Rust het prachtig om zoeiets te zien. Iedereen viel stil, het werd iets te stil. "Oké we gaan eerst beginnen met de kittens die leerlingen worden en dus stap maar naar voren: Thunderkit, Cloudkit, Heartkit, Lightkit, paintkit en de laaste... Is het Rustkit. Ik heb van jullie allemaal veel gezien maar jammer genoeg ken ik Rust een ander have dag en weet ik dat ze voorbereid is voor deze Ceremonie." Hij sprak eervol en de kittens deden een stap naar voren, ze keken dapper en voelde zich trots. "Thunderkit je had een goede prestatie opgeleverd de komende maanden en je nieuwe naam is Thunderpaw en je mentor is Flamewall, ik hoop dat je goed je nieuwe leerling kan opleiden Flamewall." Sprak hij met een knikje en sloot even zijn ogen en nam een hap. "Maar hij is niet de enige met een mentor en nieuwe naam, Couldpaw zal zijn mentor ook ontvangen en dat is Skyroad ik hoop dat je voor hem goed kan zorgen en kan opleiden tot een sterke krijger Skyroad. Heartpaw jouw mentor zal Snowflames worden en ik hoop dat mijn eigen deputy jouw goed zal kunnen op leiden en ik zie al in haar ogen dat ze het wel kan," zijn vorse stem was al bijna schoor geworden maar hij nam even een rust pauze. "Lightpaw jouw mentor word Lionheath, hij zal je begeleiden in zijn kracht en slimheid. Veder zal Paintpaw mij als mentor krijgen en Rustpaw jij zal Cindertime krijgen tot je mentor." Hij gaf een korte knik en sprak veder "Ook zijn er nieuwe warriors bij gekomen en dat zijn: Skypaw is nu Skyroad, Cinderpaw is Cindertime. En dit was de Ceremonie van deze prachtige moon." sprak Darkstar makkelijk. Rustkit had een nieuwe naam en ze voelde zich vereerd om de naam Paw te dragen, ze trippelde weer naar Voidpaw maar dat ging niet echt want Cindertime kwam voor haar en licht grijze kater met fel ambere ogen die bot sprak: "Morgen, op zon hoogte wil ik je zien in de trainings kuil." Hij liep weg met een zwiepende staart. Rustpaw keek hem na en knikte, ze draaide zich om. Ze liep naar haar nieuwe den de aprentices den, ze was klaar voor de volgende dag.