[@'Winterpaw+Open] Olw! [S.P.T]

Specklepaw wandelde door het terretorium. Het was de derde keer dat hij het camp verliet. Zijn poten brachtten hem naar een hele grote boom. Nieuwsgierig keek hij naar de reusachtige kale eik. De apprentice trippelde naar de stam. Zou ik erin kunnen klimmen?, dacht hij opgewonden. Voordat hij zijn klauwen in de dikke boom kon zetten scheerde er een uil recht op hem af. Specklepaw kromp ineen. Zijn moeder had hem altijd gezegd dat als je stout was de uilen en vossen je uit de Nusery stelen. Voordat hij verder kon denken voelde hij scherpe klauwen in hem booren. Angst sneed zijn luchtpijp af zodat hij niets kon zeggen. Hij zag zwarte vlekjes voor zich dansen. Plotseling voelde hij hoe zijn poten van de grond werden getild. Nee, ik wil niet weg! Nee! De angst gierde door zijn zenuwen. Na een paar mislukte pogingen om zich te bevrijden gaf hij het op.
Specklepaw wist natuurlijk niet dat uilen dit zomaar doen. Hij dacht dat hij stout was geweest.

-Eerst een paar keer Winter en Speckle daarna misschien meer.-

Geintresseerd staarde Winterpaw naar het muizenholletje in de sneeuw. Ze rilde van de kou, en dat hol leek haar toch wel lekker warm. Maar was het niet een beetje raar om te doen? Eigenlijk te aanlokkelijk om niet te doen. Met een grijns probeerde ze zich in het kleine holletje te wurmen. Nu was zijzelf ook niet groot, maar dit lukte toch echt niet. Misschien dat een pasgeboren kitten erdoor kon, maar de apprentice niet. Na nog een paar mislukte pogingen, gaf ze het op. Hier was ze te groot voor geworden. Ze likte over haar witte rechterpoot. Ze leek als twee druppels water op haar moeder Honeyfeather. Maar die was er niet meer. Met een zucht wandelde Winterpaw naar de Owltree.
Eenmaal aangekomen begreep ze direct dat er iets mis was. Ze zag een gecyperde apprentice, die stevig in de houdgreep door een uil werd meegenomen. Een grom verliet haar keel. Vechten was niet haar specialiteit, maar klimmen des te meer. Met een paar soepele sprongen zat ze in een boom, en rende ze over de takken. Ze konden haar lichte gewicht makkelijk dragen, en ze begon de uil in te halen. Plotseling was Winterpaw vlak boven de uil en de apprentice. "Laat los gevleugeld mormel!" riep ze uit, en liet zich uit de boom op de uil vallen. Ze zette haar nagels en tanden in de verenbos, maar de uil pikte terug. De uil zeilde uit de lucht, en Wnterpaw zelf klapte tegen een dikke tak aan, en bleef roerloos liggen. Ze sloot haar ogen, en voelde zich misselijk. Maar hopelijk was de apprentice goed terecht gekomen.

-Sorry voor dat vage begin, moest voor Ganzenopdracht xD

"Laat los gevleugeld mormel!", hoorde Specklepaw iemand zeggen. Hij probeerde verdoofd zijn kop te draaien maar de stem, maar Het lukte niet. Plotseling voelde de apprentice dat de greep van de uil losser werd. Zwakjes kronkelde hij heen en weer. Het leek uren te duren maar plots liet de uil hem los en bleef gewond liggen naast hem. Specklepaw schudde zijn kop om helder te worden. Hij zette de gebeurtenissen allemaal op een rijtje. Eerst werd hij gepakt door een uil. Daarna moest wel iemand hem geholpen hebben. En zo belandde hij hier. Specklepaw stond trillend op. Hij liep met wankelende passen naar de boom. Toen hij omhoog keek stokte de adem in zijn keel. Een rood-wit figuurtje lag roerloos op een tak. Hijzelf kon niet klimmen en al zeker niet met deze wonden. Hulpeloos keek hij omzich heen. Hij wankelde wat verder en schreeuwde toen; "HELP"! Verder kwam hij niet, hij zakte bewusteloos ineen.

-Van mij mogen er nu meer katten komen x'D
-Ganzenopdracht?

_{Met wat zwierige passen liep de jonge, witte kattin door het besneeuwde woud. Koud had ze het niet, daar zorgde haar vacht wel voor. Zo hier en daar hingen er vlokjes aan haar haren, en ze merkte dat er een sneeuwvolkje op haar neus was geland. Het gaf een nog al grappig effect omdat ze scheel keek om de vlok goed te kunnen bekijken, maar ze zag hoe deze smolt op haar neus, en likte toen het overgebleven restje weg. Ze glimlachte en liep verder, ze had die dag nog niet echt succes met jagen gehad, maar misschien kwam dat nog wel. Opeens drong een oorverdovend lawaai haar oren binnen. Ze opende haar mond en rook de angstgeur van twee ThunderClan katten. Ze begon te rennen en zag een tafereel wat ze nog nooit eerder had gezien, twee apprentices werden aangevallen door een hongerige uil. Toen ze eenmaal aankwam op het plaats delict zag ze hoe een tabbykleurig katertje wat heen en weer wankelde. Als eerste sprintte ze op hem af. De uil die nog niet zo kort daarvoor naast de kater had gelegen stond weer op, gewond, maar dreigend. Cowmilk blies naar de uil en deze wist dat hij verloren had. Ze zag hoe de gedaante opvloog en al snel uit het zicht verdween. Nu herkende ze het katertje pas, Specklepaw was zijn naam. Cowmilk volgde zijn blik en kwam uit bij een rood witte gestalte die daar boven in de boom op een tak lag, doodstil. Ze keek even naar Specklepaw en klom toen behendig de boom in. Langzaam schuifelde ze naar de rode gestalte, en pakte deze bij haar nekvel. Nu herkende ze de dochter van Honeyfeather, Winterpaw genaamd. Ze lichte het lichaam op en schuifelde terug, het was te hoog om zo naar beneden te springen. Ze klemde de rood witte vacht stevig tussen haar kaken en liet hen toen langzaam naar beneden zakken. Eenmaal beneden legde ze de poes neer op een stukje gras waar de sneeuw nog niet goed was gekomen. ''Winterpaw? Wakker worden!'' miauwde ze en boog zich over de poes heen.}

"...w? Wakker worden!'' Specklepaw knipperde verdoofd met zijn ogen. Hij zag een ThunderClan poes genaamd Cowmilk. Cowmilk boog zich over een rosse gedaante. Een beetje wankel stond hij op. Zijn ogen werden groot bij het zien van bloed op de grond. Toen herrinnerde hij zich het gevecht met de uil. Zachtjes schudde hij zijn kop. Met grote passen liep hij naar de poes toe. "Hoe gaat het met haar?", vroeg hij bezorgd.

Alle herinneringen zweefden door haar heen. Ze kon ze niet in de juiste volgorde krijgen, en bovendien bonkte het zo hard in haar kop, dat het haast te veel pijn deed om te denken. Ze wist niks meer, wist niet hoe alles precies was gegaan. Verdoofd van pijn voelde ze half hoe iemand haar naar beneden -of was het juist naar boven?- sleepte. Vage stemmen bereikten haar oor, maar de woorden zeiden haar niets. Wat betekenden ze?
Zo nu en dan zakte Winterpaw weg, om vervolgens weer bij bewustzijn te komen. Maar zelfs dan kon ze zich nauwelijks bewegen, en had ze geen idee waar ze was. Zodra ze haar ogen opende dansten de felle kleuren voor haar gezicht, en leek de wereld op de kop te staan. Het vreemdste was dat ze zich geen moment afvroeg wat er gebeurd was, maar alleen maar dacht aan het gekriebel op haar linkerpoot.

_{Ze keek naar de tabbykleurige kater, die nog wel bij bewustzijn was. "Hoe gaat het met haar?" Vroeg hij bezorgd. Cowmilk wendde zich heel eventjes tot hem. ''We moeten zo snel mogelijk naar het kamp. Denk je dat ze zelf kan lopen, Specklepaw?'' Miauwde ze en ondertussen had ze de kattin over haar rug heen gehesen, zodat ze dwars over haar ruggengraat lag. Ze wachtte nog eventjes af op antwoord en dan zouden ze vertrekken. De poes was zwak, en elke seconden konden kostbaar zijn. Haar gedachten dreven weer even af, deze apprentices hadden wel dood kunnen zijn. Ze zwiepte met haar staart als teken dat Specklepaw mee moest komen en op een aardig gangetje gingen ze naar het kamp.}

''We moeten zo snel mogelijk naar het kamp. Denk je dat ze zelf kan lopen, Specklepaw?'', miauwde Cowmilk. Specklepaw keek eventjes naar zijn diepe rugwonden waar bloed uitdruppelde. Uiteindelijk wende hij zich tot de poes. "het gaat wel.", mompelde hij. Blindelings volgde hij Cowmilk naar het camp. Hij keek zo nu en dan over zijn schouder zodat hij er zeker van was dat de uil hem niet volgde. Aangekomen bij het ravijn keek hij naar de vriendelijke warrior. "Moet ik haar overnemen?", vroeg hij neutraal.

Op een gegeven moment was Winterpaw helemaal de draad kwijt. Ze hoorde niet veel meer, enkel het gebonk in haar kop bleef haar tijsteren. Ze had het idee dat ze op de wolken liepen. Wie waren 'ze' eigenlijk? Ze had geen idee, maar het maakte ook niet uit. Ze bungelde hulpeloos ergens overheen, en het ergerde haar dat het er verschrikkelijk dom uit moest zien. Waarom kon ze zich nou nooit fatsoenlijk gedragen? Misschien was dat een beetje ijdel van haar. Ze slikte eventjes. Wie zou haar uit deze vreselijke situatie redden? Het was niet vol te houden.

Onderwerp: Re: [@'Winterpaw+Open] Olw! [S.P.T]