[Story] Lynn - De zoektocht naar niets

Voorzichtig sloeg ik het oude boek open. Een walm van oud, vochtig papier drong mijn neus binnen, maar ik hield ervan. Als je me zocht, vond je me vrijwel altijd in de bibliotheek, beweerde men. Het grootste deel van mijn tijd bracht ik dan ook het liefste hier door. Maar ik had zo ook mijn verplichtingen als de dochter van Lord Ayrish, de raadgever van de koning. Mijn naam was Lynn Coston. Ik was vernoemd naar mijn overleden moeder.
Mijn vader zei altijd dat het een eer was om deze naam te mogen dragen. Dat was ook wel zo, maar ik had liever toch anders geheten. Ik woonde samen met mijn vader in kasteel Whitedoll, vlakbij ‘Het Huis van de Koning.’ We moesten wel: Ayrish mocht niet te ver weg van zijn werk wonen.
Ik zuchtte, en sloeg het boek weer dicht. Het was nutteloos om een boek te pakken, om er vervolgens niets mee te doen. Ik zette het weer terug. Ayrish was vandaag weer de hele dag weg, naar de koning. Volgens mij heette hij Ragod. Ik vond hem niet zo aardig. Hij was klein, dik en rond, en had een neus als de snavel van een havik. Boven die neus hielden twee fletse blauwe ogen je voortdurend in de gaten. Nee, ik mocht hem niet zo erg.
Mijn vader was het tegenovergestelde. Hij had krullend, goudbruin haar tot zijn schouders, was slank en heel lang. Zijn bruine ogen bleven je rustig aankijken, en hij had een vriendelijk gezicht. Veel mensen zeiden dat het sneu voor hem was dat ik niet op mijn vader leek. Nu kon hij mij moeilijk aan iemand met een hoge rang uithuwelijken. Waarschijnlijk vonden ze dat ik te lelijk was. Ze hadden gelijk: Ik leek helemaal niet op mijn knappe ouders, maar op mijn grootmoeder. Ik had haar nog nooit in mijn hele leven gezien, en toch was het zo. Ik had lang, heel donkerbruin haar met geen enkele krul erin. Mijn ogen hadden de kleur van kruisbessen, en ik was klein en slank.
Mijn vader snapte nooit waar ze om zeurden. ‘Je bent toch knap op je eigen manier, meisje?’ zei hij altijd. Ik geloofde hem niet. Als de mensen mij een minderwaardigheidscomplex wilden aanpraten, waren ze op de goede weg. Ik vond het namelijk helemaal niet leuk wat ze over mij zeiden.
Na een tijdje stond ik op, en liep de bibliotheek uit. Wat voor ‘nuttigs’ kon ik gaan doen? Omdat ik niks anders wist, zadelde ik Breeze maar voor een lange rit. De lichtgrijze merrie vond het heerlijk om vrijuit te galopperen, dus volgde ik het pad dat mij het snelste naar de poort bracht.
Het was markt in Whitedoll. Eigenlijk mocht ik niet alleen naar buiten van mijn vader, zeker nu niet. Ik trok me er weinig van aan, wat waarschijnlijk dom van me was. Hij verbood het me niet voor niks, toch? Ik trok de cap van mijn zijden cape over mijn hoofd. Onderin was hij lichtgroen, waarna het overliep naar lichtblauw. Eigenlijk was het meer een sjaal, bedacht ik me.
Na een kwartier bereikte ik de poort. De wachters lieten me dadelijk door, en in de verte zag ik het bos al. De hoeven van Breeze kletterden op het bruggetje dat ons over de Dibble leidde. De Dibble was een smal riviertje dat door het hele land liep.
Al snel galoppeerde Breeze weer over het zandpad. Er steeg een grote stofwolk achter ons op, maar daar hadden wij toch geen last van. Een tijdje later bereikten we de bosrand. Het rook er alsof het pas geregend had, en ook naar bladeren. Een paar zonnestralen wisten door het bladerdak heen te piepen. Door de groene bladeren, kreeg het licht ook een groenige gloed. Zonder het zelf goed door te hebben, liet ik mijn paard nog eens extra hard galopperen. O, wat genoot ik hiervan! Ik wilde niet meer stoppen, en dat heerlijke zweefgevoel voor altijd blijven voelen.
De wind suisde in mijn oren en de bomen schoten in een groene waas voorbij. Er zou nooit een einde aan komen, ik hoefde nooit meer te stoppen, zelfs die hele ellendige oorlog niet meer mee hoeven te maken. Ik durfde zelfs even mijn ogen te sluiten. Maar de gruwelijke waarheid was, dat er aan alles een einde kwam. Zelfs aan mijn intense geluk, dat meestal niet zo lang mocht duren.
Deze keer werd ik gestoord door het pad, dat tot nu toe nog van zand was geweest. Nu liep het ineens over op kiezelstenen.
Ik dwong mezelf Breeze te laten stoppen. Hier mocht ik niet verder.
Teleurgesteld draaide ik mijn merrie om, en had de hele terugrit een pesthumeur.

Ik kwam net voor het middageten aan, en sloop ongezien de stallen in. Het zadel borg ik netjes op in de kast die hiervoor bedoeld was. Daarna wreef ik Breeze droog met een handvol stro, en legde een droge, warme deken over haar rug.
In haar stal lag nog genoeg hooi, en de staljongen bracht s’ ochtends en s’ avonds verse brokken. Ik besloot haar zo wel achter te kunnen laten, en liep de stallen weer uit. Ik rende de brede, stenen trap op naar de kasteelpoort. Zoals altijd bleek dat ik beter had kunnen lopen: Halverwege de trap struikelde ik over mijn lange donkerblauwe jurk. Ik kon me nog net vastgrijpen aan de eveneens stenen reling. Mijn hart klopte nog in mijn keel van schrik, en ik besloot het rustiger aan te doen.
Toen ik bijna boven was, zag ik dat de poort bewaakt werd. Normaal stond deze overdag gewoon open. De tijden waren veranderd. Tegenwoordig was je poort onbewaakt achterlaten het domste wat je kon doen. Je zei dan als het ware: ‘Kom maar binnen, hoor. De thee is al gezet.’ tegen je vijanden. Je kon bijna niemand meer echt vertrouwen. Ja, het waren lastige tijden.
Eindelijk kwam ik boven aan. De wachters kruisten onmiddellijk hun speren om mij de weg te versperren.
‘Hoho, jongedame. Wat was jij van plan?’ vroeg de rechter dreigend aan mij. Geschrokken stapte ik weer achteruit. Herkende hij mij dan niet?
‘De naam is Lynn Coston, mijnheer.’ Zei ik aarzelend, hopende dat hij daar genoegen mee zou nemen. Maar hij was nog niet klaar met me. Hij zette zijn speer tegen de muur, en stak haastig zijn hand in zijn zak. Er kwam een verfrommeld notitieboekje tevoorschijn, en hij liet het in al zijn haast nog vallen ook. Het kwam vlak bij mij neer, maar ik deed desondanks geen moeite zijn boekje voor hem op te pakken.
Hij keek me woedend aan. Omdat het er naar uitzag dat ik aan het solliciteren was naar en draai om mijn oren, gaf ik het boekje toch maar weer terug. De wachter trok het haastig uit mijn handen, waardoor hij het alwéér bijna liet vallen. Uiteindelijk had hij het notitieboekje toch stevig vast.
Maar nu miste hij nog iets om mee te schrijven.
Zuchtend zocht hij verder in zijn zakken, maar hij vond niets. Uiteindelijk stopte hij zijn boekje ook maar weer terug.
‘Naam?’ vroeg hij. Die had ik toch al gezegd?
‘Lynn Coston.’ herhaalde ik met een zucht.
‘Je échte naam, bedoel ik.’ zei hij nog eens, nu ongeduldig. Verdorie, waarom geloofde hij me nou niet?
‘Zoals ik al zei: Lynn Coston!’ het klonk een beetje wanhopig.
‘Dat kan niet, die zit in het kasteel. Die mag niet naar buiten. Dus voor de laatste keer: Je echte naam?’ Ik begon mijn geduld te verliezen, en  had enorm veel zin om hem eens hard op zijn tenen te trappen, maar dat paste niet bij mijn waardigheid als Lady Lynn Coston.
‘Zeg kwibus, ik weet niet hoelang je dit nog gaat volhouden, maar het heeft toch geen zin.’ sprak ik beledigd, en liet de verbijsterde wachter achter. Met een waardige tred zoals het paste bij iemand van mijn soort, liep ik naar binnen. Die wachter was vast nieuw. Als hij hier ook maar iets langer dan 5 dagen had gewerkt, had hij me best herkend. Wat ik wel vreemd vond, was dat de andere wachter geen enkel woord gesproken had.

Nadat ik het middageten ophad, ging ik nog even bij Breeze kijken. Iemand had haar in de wei gezet, en ze stond lekker te soezen in de zon. Ze bofte maar, sommige paarden kwamen veel minder goed terecht, besloot ik.
Toen liep ik weer naar binnen. Deze keer lieten de wachters me zonder problemen binnen, maar ik ontdekte later dat dit kwam omdat er twee andere wachters stonden.
De rest van de middag bracht ik door in de bibliotheek.

Die avond liep ik voor het avondeten de bibliotheek weer uit.
Ik had een boek gelezen over kevers. Zeer intrigerende beestjes, vond ik nu. Ik besloot ze voortaan met meer respect te behandelen. Met deze gedachte liep ik de eetzaal in.
De geur van champignonsoep bereikte mijn neus. Bah, ik haatte champignons en alles waar champignons inzaten.
Ik kreunde geërgerd, en ging aan de keurig gedekte tafel zitten. Vandaag lag er een donkerrood kleed met franjes op.
De laatste tijd liet mijn vader geen kaarsen meer aansteken, uit angst voor brand. Hij was té voorzichtig geworden. En het hield niet op bij kaarsen.
Zo mochten de ramen bijvoorbeeld s’ nachts niet meer open, al was het 40 graden. Het was een heuse marteling, nu de zomer aangebroken was.
De wachters mochten ook geen alcohol meer drinken, zodat ze scherp bleven. Bovendien werd bijna elke deur nu bewaakt. Mijn vader maakte iederéén zenuwachtig met zijn geklaag over onze veiligheid.
Ik wist dat er nog meer zou komen. Waarschijnlijk lagen we binnenkort met zijn allen in de kelder te slapen. Niet op zolder, stel je voor dat er brand uit zou breken? Het ergerde me, maar het maakte me ook bang.
Want ikzelf begon ook voorzichtiger te worden, ook al merkte je er nog niet veel van. Nóg niet, tenminste.

Een kwartiertje later werd de soep geserveerd. Nog steeds had ik Ayrish niet gezien, en om de een of andere reden wist ik dat hij ook niet meer zou komen.
Ik roerde doelloos met mijn lepel door de champignonsoep. Er dreven bruine en grijze klonten in die champignons moesten voorstellen, en de soep had een eigenaardige kleur. Onze kok Fluick ging naast me zitten. Nee hé, ook dat nog.
‘Eet je soep op, liefje. Het is echt lekker, heus waar. Erewoord.’ sprak hij met zijn zalvende stem. Ik knikte braaf, maar was vastbesloten deze bruingrijze brij in geen enkel geval op te eten. Fluick boezemde mij absoluut niet veel vertrouwen in, met zijn donkerbruine, bijna zwarte ogen en zijn witte dunne haar. Bovendien paste zijn slanke gestalte niet bij zijn titel. Met een zucht schoof ik de soepkom naar voren, en dronk mijn muntthee op.

Die avond ging ik vroeg naar bed.
Niemand wist waar mijn vader gebleven was, en ze wilden er ook niet over praten. Ik lag in mijn bed te woelen, en probeerde niet te veel aan Ayrish te denken.
‘Hij zal er morgenochtend wel zijn.’ sprak ik mezelf moed in.
Ik geloofde mijn eigen woorden niet eens.
Het was stikheet in het kasteel, en ik kon de slaap echt niet vatten. Uiteindelijk viel ik dan toch in slaap. Maar 3 uur later werd ik alweer wakker.
Net toen ik me begon af te vragen wat mij had gewekt, hoorde ik stemmen in de gang. Geschrokken dook ik onder mijn lakens. Mijn hart klopte als een bezetene en ik kneep krampachtig in mijn kussen. Was ik dan zo laf dat ik voor alles bang werd, vroeg ik me af. Maar ik had toch een naar voorgevoel.
Wie waren dat?
Wie liep er in hemelsnaam midden in de nacht nog rond?
Ondanks dat ik doodsbang was, werd ik nu toch ook nieuwsgierig. Uiteindelijk hield ik het niet langer vol zo.
Geheel tegen mijn verstand in, stapte ik uit bed.
Ik had het idee dat mijn hart zo’n honderd keer per seconde sloeg toen ik de deur opende. Meteen werd ik verblind door fel licht. Ik knipperde even met mijn ogen.
Iemand had kaarsen aangestoken. Dan kon mijn vader hier toch niet van op de hoogte zijn?
Maar ik had het mis: Daar stond mijn vader, te midden van allemaal donker geklede mensen. Ik kon hun gezicht niet eens zien. Het leek me ineens toch niet zo verstandig om mijn eerste plan uit te voeren, en mijn vader luidkeels te gaan begroeten.
In alle opwinding had ik mijn lip kapot gebeten. Ik proefde het bloed, en kreeg de neiging om het uit te spugen. Toch kon ik niet stoppen met bijten.
Ineens draaiden ze zich op, en liepen op mijn slaapkamerdeur af.
Verbijsterd schoot ik zo snel en stil mogelijk mijn bed weer in. Wat waren ze van plan?
‘Neem maar afscheid van je dochter, Lord Ayrish Coston!’ klonk het spottend. Ik kneep mijn ogen stijf dicht. Wat waren ze van plan? Wat waren ze toch van plan?
Ik hoorde ze op me af lopen, ze dingen tegen elkaar fluisteren, en ik voelde hun blik die voortdurend op me rustte.. Ik voelde dat Ayrish mij een kus op mijn voorhoofd gaf. Ik dacht dat ik nu elk moment kon flauwvallen, maar het gebeurde niet.
Toen waren ze weg.

Ik had geen idee hoe lang ik stil was blijven liggen. In elk geval waren ze allang mijn kamer uit toen ik mijn ogen openden. Verward keek ik rond.
Wat hadden ze bedoeld met ‘Neem maar afscheid van je dochter.’? Waarom had het zo gemeen geklonken?
Ik wilde er niet over nadenken. Maar het was belachelijk om te doen alsof er niks gebeurd was.
Dus stapte ik weer uit bed, om maar iets te doen te hebben. Toen viel mijn oog op een opgevouwen papiertje.
Ik hurkte, en pakte het op. Met trillende handen vouwde ik het papiertje weer open.
‘Narvána.’
Dat was het enige dat erop stond. Ik had er wel eens van gehoord. Men zei dat het een stadje was in het vijandelijke gebied. Ze noemden het een spookstad.
In de 17 jaar dat ik hier al op aarde rondwandelde, had ik nog nooit gehoord wie die vijand was.
Ondanks dat mijn kennis over Narvána bagger was, had ik het idee dat ze mijn vader daarheen brachten.
Ik wist niets zeker, maar ik besloot morgen langs mijn neus weg eens aan de staljongen te vragen hoe je daar kwam. Die scheen daar op de een of andere manier veel vanaf te weten.
Ik ging weer in bed liggen, en legde het papiertje onder mijn kussen. In de verte sloeg de kerkklok 3 uur. Ik kon die nacht niet meer slapen.

“Hallo Jack!” riep ik opgewonden de stal in.
“Goedemorgen Lady Lynn, wat brengt u hier?” hoorde ik, en nog geen 3 tellen later stond de staljongen zelf voor mijn neus.
Ik aarzelde even. Moest ik maar meteen vragen wat Narvána was? Ik besloot het toch nog even uit te stellen.
“Och, niks belangrijks hoor...” antwoordde ik vaag, en was blij dat hij niet verder vroeg. “Ben je nog altijd zo lang?” zei ik daarna plagend en keek in zijn bruine ogen.
Eigenlijk was het flauw van me om dat te zeggen, want dat hij bijna een kop groter was, kwam vooral doordat ik zo klein was.
“Nog altijd zo klein, Lady Lynn?” was zijn antwoord dan ook. Ik zuchtte, en ging op een bankje zitten voor de stallen.
“Hoe gaat ‘t met je vader?” informeerde ik. Jack ging naast me zitten, en zei dat hij er wel redelijk aan toe was. Zijn vader was ernstig ziek, en niemand wist wat er precies aan de hand was.
We praatten nog een tijdje door, maar na een tijdje kon ik niet langer meer wachten, en vroeg naar waar ik al de hele tijd naar wilde vragen.
“Zeg eens, zou jij me meer kunnen vertellen over Narvána?”
“Narvána? Wat wilt u met die informatie?”
Ik haalde mijn schouders op. “Misschien weet je al dat mijn vader sinds gisterochtend niet meer thuis is gekomen, terwijl dat wel zou moeten. Nou, vannacht hoorde ik stemmen op de gang, en dus ging ik kijken.” ik keek Jack even aan of hij het nog kon volgen. Hij knikt, en gebaarde dat ik verder mocht.
“De kaarsen waren aangestoken! En mijn vader was omringd door donker geklede mannen. Ik weet ook niet wat ze precies zeiden, maar op een gegeven moment ving ik zoiets op als: ‘Neem maar afscheid van je dochter.’, en dat soort dingen!”  ik stopte weer even, en hapte ongelukkig naar adem.
“Dat zei ‘ie! Ze kwamen mijn kamer binnen, en even later waren ze weer weg. Ik ben opgestaan, en heb in mijn kamer een briefje gevonden waar alleen maar Narvána opstond. Dus ik dacht... ik dacht... dan hebben ze vast mijn vader daarheen gebracht...” eindigde ik mijn verhaal, half fluisterend.
“Maar Lynn toch, dat weet je helemaal niet zeker!” zei Jack troostend, en sloeg een arm om mijn schouders. Het viel me niet eens op dat hij geen ‘Lady’, en ‘u’ meer zei.
“Jawel, ik weet het wel zeker!” riep ik uit. Ik voelde mezelf rood worden, en probeerde mijn woede te onderdrukken. Na een tijdje bedaarde ik weer enigzins, en staarde voor me uit.
“Maar wat wil je dan doen, Lynn?”
Ja, wat wilde ik doen? Wat kon een klein meisje zoals ik uitvoeren tegen een ontvoering waarvan ik enkel dacht  te weten dat deze werkelijk plaatsvond? Maar ik had geen zin om op te geven, want ik wist in elk geval wel zeker dat ik het nooit zou volhouden te moeten wachten.
“Erheen rijden. Kijken. Ik weet het niet, er móét iets gebeuren en omdat niemand anders dat zal doen, doe ik het zelf.” zei ik resoluut.
Jack knikte langzaam, en keek me toen weer aan.
“Je bent er echt niet vanaf te brengen hé? Besef wel dat het tegen alle regels in is, en dat het best wel dom is om te doen. Maar goed, dat moet je zelf weten.” dat was het enige dat hij zei. Het klonk teleurgesteld. Misschien was hij ook wel teleurgesteld in me, dat ik erheen wilde.
Het bleef  ijselijk stil, en niemand van ons tweeën wilde de stilte verbreken.
“Je gaat zeker ook niet mee dan...?” vroeg ik uiteindelijk maar. Ik hoefde eigenlijk niet eens op antwoord te wachten, ik wist het toch al.
Jack schudde zijn hoofd. “Nee, ik geef je slechts een enkele tip mee.” hij rommelde in zijn zak, en haalde een briefje tevoorschijn. Ik pakte het van hem aan, en vroeg of ik het mog openmaken.
“Nee, nee, pas als je Whitedoll uit bent. Als je dan toch gaat, moet je maar zo snel mogelijk gaan. Veel geluk.” sprak hij toen haastig, stond op en liep de stallen snel weer in.
“Wacht! Waar staat Breeze?” riep ik hem na. Jack draaide zich nog eenmaal om.
“Oh nee, ik zou niet op je mooie merrie gaan, daar is ze echt niet geschikt voor. Ik heb nog wel een kleine bruine pony staan voor je, die niemand hebben wil.” en met deze woorden liep hij weg.
Ik zuchtte. Waar was ik aan begonnen?
Alleen kon ik dit al helemaal niet tot een goed einde brengen.
Ik kon natuurlijk het beste in de nacht vertrekken, dus had ik nog de hele dag de tijd om de spullen klaar te leggen.

Toen ik de laatste hand aan mijn voedselvoorraad had gelegd, vroeg ik me toch ineens af waar ik nu eigenlijk mee bezig was. Vanbinnen had ik al lang besloten dat ik zou gaan, maar het leek alsof ik nu pas besefte wat dat betekende.
Ik zou iedereen hier voorlopig niet meer zien, en waarschijnlijk nooit meer, tenzij ik nog terugkwam van mijn zoektocht.
‘En dat zal toch niet gebeuren.’

Het avondeten bestond uit gebakken aardappeltjes en een taaie lap spek, omdat de kok ziek was. Ik was bijna de enige die het weg kreeg, en zodra het mocht, sprong ik op van mijn stoel, en schoot de gang in. Ik had nog een boek nodig over Narvána.
Ik wist precies de weg naar de bibliotheek.
Derde deur links, trap op, eerste deur rechts, trap af,  laatste deur rechts....
Ik gooide de deur open, en staarde geschrokken naar het schouwspel voor me.
De twee wachters lagen temidden van plassen bloed op de grond, met wijd opengesperde ogen. Hun hart was doorboord door lange speren, en bij een van de twee was een vuil doek gebonden, als een vlag.
Voorzichtig stapte ik om het bloed heen, en staarde naar de vlag. Het kwam geen moment in me op dat de moordenaar of moordenaars nog steeds in de buurt konden zijn. Ik stak mijn hand uit, en  trok het doek van de speer.
Zwart, met in het midden een rode draak.
Ik herkende de vlag echt niet, hoe hard ik ook mijn best deed.
Een paar tellen lang bleef ik verbijsterd naar de lijken staren, en toen rende ik met een gil de bibliotheek uit.
Trap op, vijfde deur links, trap op, derde  deur links...
Nog geheel in shock liet ik me op mijn bed vallen, en bewoog me een hele tijd niet meer.
Het rustigste plekje van het kasteel was nu ook verstoord door de oorlog.