It H U R T S!

LITTLEPAW

"Jij bent mijn zus niet meer." En daar was het, het moment dat ze al verwacht had vanaf dat ze de haat en jaloezie in de ogen van haar zus, nu ex- zus had gezien. Ze hoorde de voetstappen in de verte steeds stiller en stiller worden, wat betekende dat de zwarte poes haar had achtergelaten in de donkerte. De wereld begon rondom haar heen zachtjes te tollen, maar het tempo schoot als een pas afgeschoten pijl vooruit. Algauw leek alles op z'n kop te staan, alle miserie die ze ooit heeft gehad kwam terug naar boven. De gevoelens die ze allemaal had opgekropt sprongen uit de kast en deden haar hart sneller slaan als een klein vogeltje dat gevangen was. Waarom.. Waarom? Die vraag spookte duizend keer rond in haar gedachten, en zelfs voor enkele seconden kreeg ze het gedacht dat ze misschien een verkeerde keuze had gemaakt. Zou het? Was Medicine cat apprentice worden een fout geweest? Wel, het was dan een fout die ze niet meer kon goedmaken; Neem Fawnpaw maar als voorbeeld. Na enkele minuten welke wel uren leken te zijn stil te hebben gestaan kwam de asgrijze poes langzaam maar zeker in beweging, om haarzelf dieper het territorium in te wringen. Ze wist dat de nachtzwarte poes nu ook ergens rond zwierf in het woud maar de kans dat ze net háár zou tegenkomen was klein. Alsof de hele natuur in slow-motion rond haar bewoog versnelde ze haar passen iet wat en begon ze al rennend over het gebied te kuieren, bang dat als ze terug keerde naar het kamp ze alsnog de ijskoude woorden van Smokebreath zou moeten aanhoren. Littlepaw kneep haar groene ogen samen tot sliertjes en keek niet meer uit waar ze haar pootkussens allemaal wel niet neerzette, als gevolg dat ze met een klap op de grond viel. Zacht gesnik kwam voort uit haar keel toen ze niet eens de moeite nam om terug op te staan maar in plaats daarvan zichzelf oprolde tot een zeer klein balletje wol. Niemand zou haar missen zou ze plots verdwijnen. Haar moeder niet, want Innerghost had toch sowieso al een hekel aan haar. Ashdrizzle zou haar toch in een mum van tijd vergeten, en dan nam Snowynights haar plaats in, zo makkelijk zou ze vervangen kunnen worden. En voor Smokebreath was ze toch alleen maar een last die hij overal mee naartoe zou moeten nemen. Kleine sneeuwvlokjes dwarrelden zachtjes naar beneden en begonnen haar tot op het bot te verkillen; Ze zou eenzaam zijn tot het einde van haar leven.