Little Sis~ {Starlingkit + SPT}

Het was wennen weer uit de medicine cat den te zijn. Voor een paar manen was de jonge Poppypaw ziek geweest, een deel van haar training missende. Maar nu was ze eindelijk weer bevoegd om te trainen en om de medicine cat den te verlaten. Ze had veel gemist, daar was ze zeker van. De poes glimlachte echter toen ze een kleine kitten in het vizier kreeg, eentje die ze maar al te goed kende. "Starlingkit~!" Miauwde ze met een brede glimlach.

Verveeld blies de kitten een donsveertje naar voren, maar nee, het plezier was er na een paar duizend keer wel vanaf. Met een zucht draaide het poesje zich op haar rug en keek koud naar de grijze lucht. De kou interesseerde haar niet, van haar part mocht er een storm over het Clangebied trekken, als zij maar van die verveeldheid zou afraken! "Starlingkit~!" een stem kwam tot haar gehoor en de kitten draaide zich om bij het horen van haar naam. Haar oudere zus, Poppypaw, kwam op haar af. Die had ze lang niet gezien, bijna niet zelfs. "Hey.." Zichtte de kitten. Nog steeds niet echt wetende hoe ze van haar verveeldheid kon afraken.

Heerlijk, de geur van kruiden kwijt. Ze wilde niet eens weten hoeveel dagen ze wel niet in de medicine cat den had gelegen. Niet veel katten hadden haar, tot haar eigen grote verdriet, opgezocht. Maar nog altijd liep Poppypaw met een grote glimlach op haar gezicht rond, blij voor wat ze had. Ze trippelde vrolijk naar haar kleinere zusje toe en plofte op haar buik naast haar neer. "Hoe is het met je?" Vroeg Poppypaw met een vrolijke glimlach op haar gelaat. "Waarom zo'n diepe zucht?" Haar gezicht werd ietwat bezorgder.

"Hoe is het met je?" Haar grote zus ging naast haar liggen, en Starlingkit keek haar even aan. De glimlach op haar gezicht sloeg echter niet aan bij Starling. Die bleef een beetje nors naar de Apprentice staren. "Waarom zo'n diepe zucht?" De plotselinge bezorgde blik liet de kitten wat fronzen. "Gewoon, ik heb niets te doen in dit saaie kamp. Naar buiten gaan is allang niet leuk meer, ik wil dan wel dingen kunnen doen." Mompelde Starlingkit en keek wat hoopvol naar de lucht, maar nee, de grijze kleur was niet veranderd. Saaaaaai.

"Gewoon, ik heb niets te doen in dit saaie kamp. Naar buiten gaan is allang niet leuk meer, ik wil dan wel dingen kunnen doen." Miauwde haar zusje nors. Poppypaw bleef koppig glimlachen, al werd dit steeds moeilijker en gaf haar kleine zusje een zachte por. "Ik heb ook maanden in het kamp vastgezeten, dus ik ken je pijn," Miauwde Poppypaw met een glimlach. "Maar zullen we dan iets doen wat stiekem niet mag?" Ze verlaagde haar stem tot een fluistering, "Zoals het kamp uitglippen...?" Pretlichtjes verschenen in Poppypaw's ogen. Ze had het op dit moment niet zo nauw met de regels.

Lichte irritatie begon te ontstaan toen haar zus gewoon bleef lachen. Vond ze dit leuk ofzo? Vervolgens werd er een por op haar gericht die de kitten niet kon vermijden. Een korte zachte grom kwam uit haar voort, maar ze bleef haar kalmte behouden. "Ik heb ook maanden in het kamp vastgezeten, dus ik ken je pijn," Oh en dat was hetzelfde? Niemand zou haar vreemd aankijken als ze gewoon het kamp uit zou lopen. "Maar zullen we dan iets doen wat stiekem niet mag?" Starlingkit's oortjes sprongen wat op, haar ogen werden wat groter. "Zoals het kamp uitglippen...?" Zonder ook maar te denken over de gevolgen sprong ze overeind. "Ja!" Riep ze misschien wat hard uit en legde haar oortjes wat tegen haar nek toen een paar katten haar boos aankeken. "Waar gaan we heen dan?" Vroeg ze wat zachter, maar een duidelijk glimlach was op haar gezicht verschenen. Plots leek Poppypaw een veel leukere zus. Veel beter dan Gravelkit die helemaal niets durfde.

Poppypaw was misschien wel irritant vrolijk in de ogen van haar zusje, maar de apprentice had geleerd om altijd te blijven lachen en positief te blijven, dankbaar voor wat je had. Zo hoopte ze ook dat anderen waren jegens het leven, maar dat viel in de praktijk vaak nogal tegen. Toch kon haar zusje haar niet zo aan de regels gebonden houding wel waarderen. En ach, als Starlingkit zich een beetje gedroeg, zouden ze beiden niet in de problemen komen. "Sshh..." Waarschuwde ze haar zusje. Als dit plan wilde werken, moesten ze niet zo erg opvallen. "We gaan niet te ver weg, maar even weg uit het kamp voor een frisse neus kan geen kwaad nog?" Zei Poppypaw met een brede glimlach op haar gelaat.

Haar zusje had haar wat stiller willen hebben, maar Starlingkit was nog wel slim genoeg hier zelf achter te komen. "We gaan niet te ver weg, maar even weg uit het kamp voor een frisse neus kan geen kwaad nog?" Haar oortjes gingen wat hangen. Dat betekende waarschijnlijk één stap naar buiten en dan weer terug. Starlingkit slaakte een kleine zucht en keek naar de uitgang van het kamp. Ja, dat werd nog wel een paar Moons wachten voordat ze er eindelijk zelf uit kon. "Als het maar zo'n klein eindje is, blijf ik wel in het kamp.." Mompelde ze weer op haar verveelde toon.

OOC; Sorry had de reactie niet gezien D: