Jacht

Swiftstorm voelde zijn binnenste organen hyper worden en vooral na haar lik. 'Swiftstorm...' zei Appletree zacht, terwijl ze hem aankeek en snorde. Swiftstorm keek naar haar terug met een warme glimlach. 'Ik hou van je,' zei Appletree. Dat kwam als een warme omhelzing aan. 'Lieve Swiftstorm...' begon ze zachtjes en ze gaf hem een lik over zijn rug, Swiftstorm spinde even hij genat van dit moment. 'Wil je mijn partner zijn?' Swiftstorm keek naar Appletree en zweeg even. Hij was wel ouder maar voelde wel wat voor haar, niet wat maar heel erg veel voor Appletree. "Appletree, ja is mijn antwoord. Als je mijn partner wilt zijn tenminste, ik hou ook van jou" zei hij warm. Hij ging nog dichterbij haar en gaf haar een lik terug over haar mond. Hij gaf er nog een en toen een kopje. Hij lag nu helemaal tegen Appletree aan en bleef zachtjes spinnen. Hij was blij om de gedachte dat hij iemand had gevonden na vele manen. Het deed onbewust pijn om te zien hoe anderen hun leven gingen delen terwijl hij daar zat. Niemand had hij nodig, hij had zichzelf. Nu was dat voorbij als Appletree werkelijk iets voor hem voelde dan zouden ze vanaf nu partners zijn. Leeftijd maakt niet uit het gaat om de gedachte van liefde. Hij sloot zijn ogen om dit moment in zijn geheugen te bijtellen. Deze dag zou voor hem vast staan als een van de beste dagen in zijn leven. Hij deed zijn ogen weer open en keek naar rechts en zag de mooie beige-grijzige ogen van Appletree. Hij voelde zich veel beter en schoof zijn rechter voorpoot naar die van haar en legde hem ertegen aan. Zijn oren bewogen rustig en luisterde naar enkele geluiden. Hij vond dit gewoon een bijna perfecte dag en schoof opzij en voelde een steek in zijn poot, die ondertussen een klein rood plasje had gemaakt in het gras links achter hem. Hij merkte het zelf echter niet. Hij bleef maar kijken naar Appletree.

Swiftstorm was blij na haar bevestiging en zijn hart klopte driemaal zo snel als eerder. Ze begon ineens zijn poot schoon te maken en hij keek. Hij was gaan bloedden, hij had het niet eens gemerkt. Zo erg zou het niet zijn dus dat scheelde. Swiftstorm voelde zich echt beter dan eerst. Ik wil altijd bij jou blijven,' snorde Appletree. Ze lagen nu tegen elkaar aan. "Mijn glinsterende ster," zei Swiftstorm en gaf haar een lik over haar wang. 'Mijn knappe, lieve kater,' snorde Appletree. Hij gaf haar een kopje en voelde toen de vele van haar. Hij voelde het toen ze zijn buik begon te vertroetelen. Hij gaf als reactie haar enkele likjes over haar gezicht en enkele kopjes. Swiftstorm lag zo dicht tegen Appletree aan dat hij haar hart voelde kloppen en bonzen. Swiftstorm had hetzelfde en wist dat Appletree dat ook wel moest voelen. Hij keek naar haar, ze was enkele manen jonger en zo mooi. Hij hield zijn ogen gericht op haar en keek toen naar haar ogen. Ze waren als 2 sterren die schenen op hem. Hij gaf haar een kopje en legde zijn hoofd rustig neer, maar zo dat hij haar nog steeds kon aankijken. "Appletree, ik wou dat deze dag eeuwig zou blijven duren. Enkel om bij jouw te kunnen blijven." Hij had zijn hoofd weer geheven gaf haar een lik over haar neus en wreef zijn kop even tegen die van Appletree. Ze was echt een lichtpunt in zijn leven, misschien dat hij nu zich wat meer zou betrekken met zijn clan. Altijd zo stil was misschien wel niks voor hem. Hij gaf Appletree weer een kopje en keek naar haar terwijl hij zich bedacht dat ze misschien wel beter zo terug moesten. Hij wou het niet maar de clan. Die gaat voor alles. Zelfs voor liefde al is het nog zo schoon. Hij keek naar Appletree en merkte dat hij in haar ogen had gestaard "Nu snap ik wat ze bedoelen met verdwalen in prachtige ogen," zei hij tegen Appletree en gaf haar enkele kopjes. Hij zou het liefste nu zwijgen zodat de tijd langzamer ging en hij langer bij Appletree kon zijn. Hij had dus echt eindelijk liefde gevonden na manen van tijd. Na seizoenen vol gebeurtenissen. Hij keek nog steeds naar Appletree met een warme verliefde glimlach. Die eens nooit bij Swiftstorm gepast zou hebben maar nu meer toont dan duizenden woorden bij elkaar.

Hij genoot van de aanraking van Appletree toen ze hem een soort van masseerde. Hij begon hard en luid te spinnen. Hij kroop dichterbij haar aan en voelde haar tong over zijn flank en lichaam. ''Hoe vind je dat?'' vroeg Appletree. Swiftstorm likte haar neus "fijn, heel erg fijn. Wanneer me poot beter is zal ik je datzelfde geven." Hij strekte zijn poot uit en raakte die van haar en begon haar rustig te wassen. Hij waste hetzelfde als hoe zij net had gedaan alleen toen hij bij haar kop kwam gaf hij voorzichtig enkele likjes op haar gezicht en een rustige over haar mond en neus. "Ik hou van je Appletree, ik ben er vanaf nu voor jouw," Hij gaf haar een kopje en zakte weer rustig op de grond. Hij keek met warmte en liefde naar Appletree. De zon was bijna volledig weg. Hij stond voorzichtig op en keek haar aan, "Zullen we maar naar het kamp gaan. Hoe erg we elkaar ook liefhebben de clan mag niet ongerust worden als wij er niet zijn. We kunnen altijd nog samen alleen zijn," Hij gaf haar liefde vol een lik over haar neus en spon nogmaals. Hij keek haar aan om weer even weg te drijven in haar prachtige en glinsterende ogen. Hij wist zeker dat hij van Appletree hield net als de maan van de sterren. Hij likte haar nogmaals. "Of we kunnen nog even snel gaan jagen als je wilt," vroeg Swiftstorm beleefd met een warme glimlach. Hij hield echt van haar met zijn hele hart.


(sorry had me post gedelete....)

''Het is nog maar halverwege de middag hoor, liefje,'' zei Appletree. Swiftstorm keek naar de lucht, hij had weer een fout vermoeden. "Komt door die rot wolken, geef mij maar licht van de zon." Hij schrok toen hij een geblaf hoorde en keek haastig om zich heen. Appletree was even weg. Hij sprong op en zag haar. ''Swiftstorm?'' hoorde hij haar vragen. "ja, Appletree" Hij liep dichterbij Appletree en gaf haar een kopje. Hij was een beetje verward. Hij was een beetje geschrokken van dat vreemde geluid en nu schreeuwde zijn innerlijke stem ´neem haar mee en RENNEEEEEEN!!´ Swiftstorm keek Appletree aan en vroeg "Kreeg jij ook zo´n vreemd gevoel bij dat geluid? Ik wil niet zwak klinken maar misschien kunnen we maar beter gaan," Hij keek naar Appletree en gaf haar een lik over haar wang. Hij wou niet dat er iets gebeurde nu ze net hun liefde hadden getoond aan elkaar. Hij vond het wel genoeg zo, hij hield veel van Appletree maar deze plek maakte hem nu echt nerveus. Hij liep een stukje weg van de plek waar het geluid vandaan kwam. Hij was geen angsthaas maar nu wou hij toch liever minder roekeloos spelen nu hij wist dat er iemand over hem gaf. In plaats van alleen te zijn. Swiftstorm sloot zijn ogen even en dacht aan rennen maar wachtte eerst tot Appletree iets zei. Aangezien hij er toch niet zo bij was vandaag. Hij keek weer naar Appletree, hij gaf echt veel om haar, dat had hij nooit beseft. Zijn leven was altijd rennen en overleven. De clan hoorde daar gewoon standaard bij, verder was er niks gebruikelijk voor hem in zijn leven. Swiftstorm kon voor zichzelf zorgen maar ditmaal kon en lukte dat niet goed. Rot pootwond anders was hij allang weggegaan maar dan had hij ook niks met Appletree gehad. Dus eigenlijk was hij zijn roekeloosheid wel dankbaar.

Appletree zette haar gehoor op scherp. Het was een raar geluid dat door haar trommelvliezen drong. Een geluid dat haar waarschuwde voor wat daar kon zijn. Ze keek opzij naar haar grote liefde. Hij had hoe dan ook gelijk. De bomen verrieden met hun sterk heen en weer waaiende takken dat er iets goed mis was. Meer wind kwam opzetten en Appletree maakte hier dankbaar gebruik van, door diep in te ademen. Een geur, zo vies als wat, drong door haar neus en Appletree maakte een opgewonden piepje. Ze keek naar Swiftstorm en drukte haar – inmiddels vol zweet zittende – flank tegen hem aan en keek hem aan. Haar ogen drongen diep in de zijne, hem proberend te waarschuwen voor wat zich daar verborg tussen de struiken. Het zou haar zo niet lukken, dus knikte ze. ‘De bomen verraden dat er iets is, luister maar en inhaleer,’ sprak Appletree, terwijl ze het zelf ook nog een keer deed. Weer die verrotte stank drong diep in haar neus en haar hersenen begonnen een beeld te krijgen. Het beeld vormde zich langzaam verder. Het waren zij en Swiftstorm die wegrenden. Moesten ze vluchten? Ja, eigenlijk wel. Twijfelachtig keek Appletree naar Swiftstorm’s poot. Misschien als ze hem genoeg ondersteunde. Een nieuw geblaf kondigde aan dat ze nu wel echt weg wou. Ze keek op. Ze kon niks zien. Misschien waren het beesten die een beetje verderop waren. Vastgebonden of zo, aan een ketting in elk geval. En als ze los waren, dan was WindClan niet langer veilig. Dan zouden ze de nieuwe leider, Hollystar, moeten zeggen wat er was. Aan het geblaf dat zich steeds verder verwijderde van hun te horen, zaten ze inderdaad aan een ketting vast. Dan was er niks om voor te vrezen. Ze ontspande zich weer en keek opzij naar Swiftstorm. Ze drukte haar flank tegen de zijne en begroef haar neusje in zijn pels. Ze rook zijn geur en sloot haar ogen. Zijn geur gaf haar, in welke situatie dan ook, altijd veiligheid. Zelfs voordat ze verliefd was had ze ook een veilig gevoel gekregen bij hem. Raar… Net alsof haar lichaam haar erop voorbereidde, op de een of andere manier. Ze keek naar de kater, naar zijn prachtige grijze gevlekte pels. Ze gaf hem nog een kopje en vond dat het nu echt tijd werd om deze plaats te verlaten en een nieuwe op te zoeken, die misschien iets veiliger was.

‘Laten we een betere plaats opzoeken dan,’ snorde Appletree, terwijl ze opzij keek naar Swiftstorm. Het zorgde ervoor dat haar hart sneller begon te kloppen dan ze voor mogelijk kon houden. Ze drukte haar flank zacht bemoedigend tegen die van Swiftstorm en begon een paar stappen te zetten, met haar flank tegen de zijne, zodat Swiftstorm niet anders kon dan volgen. Een grote grijns maakte zich meester van haar. Ze keek naar het gras, dat langzaam weer lager werd naarmate ze verder gingen en controleerde of er geen goed genoeg prooi in de buurt was, zodat ze die zeker niet zouden opjagen. Ze zette haar oren op scherp, waarmee ze een hoop geluid opving, vooral het geluid waar ze veel op getraind was: het ruisen van de wind en het ritselen van de bladeren. Ze sloot haar ogen. Nee, er was hier verder niemand. Ze liet haar poten met een simpele beweging onder die van Swiftstorm glijden, zodat hij waarschijnlijk zijn evenwicht verloor en ging gauw liggen, om hem handig op haar rug te vangen. Zijn gewicht was een fijn gevoel voor haar en het was niet eens te veel. Zo had ze ook met hem gerend door het veld, dus deze tactiek was wel al bekend onder hun tweeën. ‘Ik hou van je,’ snorde Appletree en ze begon te lopen, haar bewegingen goed houdend, zodat Swiftstorm zeker niet kon vallen. Ze luisterde scherp of ze nog meer geblaf hoorde of dat de rottige stank binnen hun bereik was. Toen dit niet het geval was, zuchtte ze opgelucht. Misschien waren die beesten gewoon even buiten geweest of zo. Ze moest toegeven dat WindClan ook erg dichtbij een plaats was weer tweebeners woonden. En die hielden zich niet altijd aan de krijgscode, waarschijnlijk omdat ze gewoon te dom waren om daar begrip voor te hebben. Een nieuwe omgeving kwam in haar zicht: prachtig hoog gras en een uitgestrekte vlakte, waar het rook naar verse geuren van bloemen, die volop in de bloei waren. Appletree snorde en legde zich neer, zodat Swiftstorm van haar af kon gaan. ‘Een heerlijke plek voor een heerlijke liefde,’ snorde ze, terwijl ze opzij keek naar Swiftstorm en hem een paar kopjes gaf. Ze vond het fijn om in zijn buurt te zijn. Maar hoe zou Swiftstorm over hun liefde denken? Wat als ze iets fouts zei? Ze probeerde zich te vermannen. Ze legde haar kopje vermoeid tegen Swiftstorm aan en snorde luid.