Running too far and a thorn. {Smokebreath/Littlepaw}{Open}

Ratkit loerde vastberaden op de gekleurde vlinder, die voor haar in de sneeuw zat. Vrij bijzonder, een vlinder rond deze tijd, maar dit beestje was toch al aan zijn laatste dag bezig. Maar op die laatste dag hoefde hij niet persé het slachtoffer van een kitten te worden. Ratkit sloop dichterbij en ze maakte zich klaar voor de genadesprong. -Flats- met een plof landde ze in de sneeuw, de vlinder vloog vlug verder. Ratkit schudde de sneeuw van haar kin af en ging de vlinder weer achterna. Ze keek met haar kop omhoog en had dus niet echt door waar ze liep. De vlinder ging lager vliegen, in de hoop ergens te kunnen landen. Ratkit ging sneller rennen. De vlinder vertrok vlug, tussen een gat door. Ratkit volgde hem.

Verbaasd stond Ratkit stil, de vlinder was uit het zicht en ze was weer tot bedaren gekomen. Maar waar was het Camp gebleven? Ze keek rond, en zag toen het Camp achter haar. Ach, ze was er perongeluk uitgegaan. Als ze weer terug ging, en uitlegde wat er gebeurde, dan zou ze vast geen problemen krijgen. Ratkit draaide zich om en wou teruglopen. Opeens ging er pijnschoot door haar linkervoorpoot en ze piepte geschrokken. Wat? Ze draaide haar poot wat moeizaam om en zag toen in een van haar pads een kleine maar dikke doorn zitten. Ze had nog nooit een doorn gehad...Nu ze haar poot niet op de grond had, deed het minder pijn. Misschien viel het mee? Ze zette haar poot terug op de grond en probeerde de lopen. Nope. Vlug ging ze weer zitten. Ratkit zuchtte, ze had gehoopt weer vlug in het Camp te zijn, maar nu ging het nog even duren. Zonet was ze nog niet bang, maar nu ze hier zo zat. Wat als er een gevaarlijk beest kwam? Ze moest hier weg! Maar hoe? ''Um, HELP!''riep ze maar, naar het camp toe. Hopelijk kwam er hulp.

-Smokebreath/Littlepaw in elk geval, voor de rest open-

Al fronsend probeerde de kleine, donkergrijze kattin zich te herinneren wat Smokebreath haar ook alweer had gezegd. De oudste kruiden van onder, de nieuwere vanboven. Voorzichtig legde ze de kruiden die ze zonet nog gaan zoeken was neer op het stapeltje, en trippelde nadien even dieper de den in. Ze was zich er nog van bewust dat Smokebreath het territorium niet in kon, of toch niet zo ver. Dus was ze zelf maar de voorraad gaan bijvullen, om waardig te dienen. Net toen de poes zich weer omdraaide om nog eens na te zien of ze het wel goed had gedaan, reikte een gil haar oren. ''Um, HELP!'' Ze keek achterom, richting de uitgang van de den en knipperde even met haar ogen toen het felle licht zich tegoed deed aan haar kijkers. Had ze dat nou goed gehoord? De poes keek eerst even naar het stapeltje, om nadien terug naar de uitgang te kijken en overwoog dan maar dat het misschien beter was om even een kijkje te gaan nemen. Snel trippelde ze de open plek op en liet ze haar groene blik over de wanden van het kamp glijden. Niets. Een kleine zucht verliet haar bek toen ze verder naar de kamp uitgang toeliep, om daar uiteindelijk naar buiten te kijken en een kleine kit op te merken. "Wat doe jij daar?" Vroeg ze streng, terwijl ze naar het kleine poesje toe kuierde.

Een donkergrijze poes kwam op haar aflopen en Ratkit herkende haar als Littlepaw, de nieuwe Medicine Cat Apprentice. Gelukkig! Hulp! "Wat doe jij daar?" vroeg de poes echter streng en Ratkit moest wel beschaamd naar beneden kijken. ''Ik-Ik ging per ongeluk het camp uit.En toen wou ik terug, maar nu heb ik een doorn in mijn poot''legde ze zachtjes uit, wat niet echt bij haar paste. ''Het was echt niet mijn bedoeling, ik lette even niet op!''sprak ze harder, hopelijk begreep Littlepaw dat ze de waarheid sprak. Ratkit was blij dat ze niet alleen meer was, nu leek alles minder eng.

De kleine kit keek beschaamd naar de grond, wat best wel terecht was. Het was ten strengste verboden voor kittens om alleen het kamp te verlaten. En ook al waren ze maar enkele vossenlengtes van het kamp verwijderd, het kon nog altijd mislopen, zoals nu. ''Ik-Ik ging per ongeluk het camp uit. En toen wou ik terug, maar nu heb ik een doorn in mijn poot'' Legde de poes zachtjes uit. Littlepaw bukte zich even en snuffelde aan de poot welke er inderdaad ietsjes opgezwollen uitzag. ''Het was echt niet mijn bedoeling, ik lette even niet op!'' Littlepaw hees zich weer overeind en keek het poesje neutraal aan. "Het is al goed, ik breng je even naar Smokebreath. Hij zal wel weten wat te doen om de doorn eruit te halen." Miauwde ze al fronsend. Hierna ging ze over het kleine ding hangen, en nam ze de kit vast bij haar nekvel. Dit mocht Ratkit dan misschien wel voor schut zetten, ze had er zelf voor gezorgd. Hierna draaide ze zich om en trippelde ze terug richting de Medicine den, met Ratkit in haar bek bungelende.

Post jij hier nog eventjes? Dan maak ik daarna een topic aan in de Medicine cat den.

"Het is al goed, ik breng je even naar Smokebreath. Hij zal wel weten wat te doen om de doorn eruit te halen." zei Littlepaw neutraal. Blij dat Littlepaw niet boos werd, liet Ratkit zich rustig meenemen door de poes. Het was een beetje beschamend, maar dat maakte haar niks uit. Stiekem keek ze ook wel uit naar een bezoekje bij Smokebreath, zou hij echt zo erg zijn als ze zeiden? Ratkit zag dat ze dat het Camp weer ingingen en richting de Medicine Cat Den. Hoe zal Smokebreath handelen? Zal het pijn doen? Moest ze in de den blijven liggen? Ach, dat zal wel niet, voor zo'n doorn.