Inhale and exhale and just do it. [Cinnamonpaw]

De hele nacht leek het wel alsof ze geen oog dicht kon doen. Steeds weer moest ze denken aan dat moment waarop haar naam werd genoemd in de ceremonie en waarbij ze een Apprentice toegewezen kreeg. Nee. Shrewstar had een andere keuze moeten maken. Als Perishblossom zelf niet zo stil was geweest had ze de Clanleader allang aangesproken ermee, maar nee, ze durfde het weer eens niet. De poes was al dankbaar genoeg dat het weer licht werd, en waardoor ze zo snel mogelijk kon ontsnappen uit de steeds benauwder wordende Warriors Den. Het was echt vroeg, zelfs in Leafbare en de kou was duidelijk te voelen op haar vacht. De Warrior trippelde met zeer zachte pootstappen op de Apprentice Den af, iets wat ze nooit had verwacht te doen. Na een paar keer diep adem te hebben gehapt kroop ze de Den half binnen en zocht met haar blauwe blik naar Cinnamonpaw. Maak het me alstjeblieft niet moeilijk.. Fluisterde ze zichzelf toe en hoopte op een goede dag, voor haar en de Apprentice zelf. "Cinnamonpaw, wil je alsjeblieft wakker worden?" Ze gaf het witte poesje een zachte por en slikte wat nerveus. Dit wilde ze helemaal niet, ze wilde nu gewoon het kamp verlaten en alleen zijn. Zoals ze altijd gedaan had.

Vaag weerklonk het geluid van een stem die haar naam zei door haar hoofd, maar het drong niet echt tot haar. Een por maakte haar echter wel wakker. Geschrokken schoten haar ogen open en automatisch schoten haar nagels uit hun hoesjes. Werd ze nu aangevallen?! Ze keek de kat vijandig aan die voor haar stond; Perishblossom. Zij had haar aangetikt, zij had haar gewoon aangeraakt! Uit haar blik kon Perish makkelijk halen dat ze dat nooit meer wilde, ze wilde geen fysiek contact met deze poes en vooral niet als ze sliep. Uiteindelijk besloot ze toch om op te staan en een beetje moeite te doen voor haar eerste mentor; ze ging Perishblossom eens even uittesten. Kijken tot wat de poes in staat was, hoe ver ze kon gaan tot ze uitbarstte of haar niet meer als apprentice wilde hebben. Ze wilde toch niet getraind worden door een ander, ze kon het zelf ook wel af. Dan zou ze samen training met Starlingkit, niemand die hen nog tegen zou houden dan!

"Hallo," Miauwde ze toen ze bij de poes aankwam. Meer kwam niet uit haar mond. Geen goedemorgen, geen vragen over wat ze gingen doen. Ze wilde geen gesprek voeren met haar mentor, Perishblossom moest haar wat leren, geen band scheppen met haar.

Voor een kort, maar echt angstaanjagend moment had Perishblossom gedacht dat de Apprentice niet eens zou komen opdagen. Bij de ceremonie had ze haar reactie wel gezien. Natuurlijk, natuurlijk wilde ze haar niet als Mentor, welke kat nou wel? Met een zucht liet de Warrior haar kopje wat hangen. Maar plots hoorde ze dan ook echt pootstapjes, voorzichtig keek de poes op en zag de witte Apprentice. "Hallo," Klonk er uit de mond van Cinnamonpaw. De Warrior haalde wat opgelucht adem en kalmeerde wat. Ze was op komen dagen. Da was al een heel pluspunt, nu nog de rest van de training door komen zonder weer in de stress vast te komen zitten. "H-hallo.." Begon Perishblossom stamelend en sloot haar ogen even om het gestotter wat af te leren. Ze moest er uit zien als een goede Mentor, geen onervaren mormel. "Ben je klaar om het ShadowClan territorium te zien? Of wil je eerst nog wat eten?" Een nerveus glimlachje verscheen op haar gezicht terwijl ze Cinnamonpaw recht aankeek. Elk gevoel in haar lijf wilde dat ze haar kop weer liet hangen, omdat ze het niet meer aan kon, maar iets van zelfverzekerdheid hield dit tegen.

"Ben je klaar om het ShadowClan territorium te zien? Of wil je eerst nog wat eten?" Was de vraag van de poes, fel keek ze haar mentor aan in diens blauwe ogen. "Ik hoef niet te eten." Miauwde ze kortaf, waarna ze haar hoofd naar de uitgang van het kamp richtte. "Gaan we?" Miauwde ze, dit keer wat vriendelijker dan normaal, maar nog steeds een beetje bot.

"Ik hoef niet te eten." Perishblossom drukte haar oortjes wat tegen haar nek aan door de reactie van Cinnamonpaw. Goed ze hoefde dus niet.. "Gaan we?" De zachtere toon kalmeerde de Warrior wat en ze knikte wat beverig. "J-ja.." Antwoordde ze en kneep haar ogen dicht. Nee! Ze had het weer gedaan, weer die knik in haar stem. De poes nam even een paar keer adem voordat ze weer sprak. "Waar wil je als eerste naartoe? Of wil je eerst iets leren?" Nog steeds was Perisblossom er heilig van overtuigd dat ze deze Apprentice niet veel kon leren, maar toch, Shrewstar zou haar niet zomaar haar eigen kitten als leerling gegeven hebben..

Ze wiebelde wat met haar ogen en fel richtte ze haar blik op Perishblossom. Waarom kon haar mentor niet gewoon normaal ja zeggen, zonder te bibberen? De poes maakte het veel te makkelijk voor haar. "Waar wil je als eerste naartoe? Of wil je eerst iets leren?" Zachtjes zuchtte ze, waarna ze haar ogen sloot en met haar hoofd schudde. "Is dat niet aan de mentor om te beslissen?" Oh, dit ging nog een hele leuke dag worden...

Toen haar Apprentice haar hoofd afkeurend schudde, zakte ze bijna door haar poten. Wat was dit..? Deed ze iets fout en had de Apprentice dit dan ook opgemerkt? Perishblossom slikte nerveus en haar voorpootjes trilden wat. "Is dat niet aan de mentor om te beslissen?" Ja, nu trilde ze echt, ze merkte het aan haar visie. Kon ze dan nog wel normaal antwoorden? Zonder dat gebibber? Haar ademhaling stokte wat en slikken ging steeds moeilijker. "D-dat k-kan.." Antwoordde ze stamelend en sloot haar ogen toen het niet wilde lukken. "I-ik vroeg h-het alleen maar.." Ze wilde haar kopje laten hangen, maar vond ergens de moed dit niet te doen. Toch was dit al een lichte overwinning voor haar, want ergens vond ze dat ze Cinnamonpaw wel een wat tegenstribbelend antwoord had gegeven, misschien lichtelijk brutaal als ze niet had gestotterd.

"D-dat k-kan.." Ergens moest ze vanbinnen lachen om hoe de poes stotterde. Het was zo grappig om te zien hoe een oudere poes haar niet aankon. Een jonge apprentice, die niets voorstelde. Wat een warrior was dit. Hoe was deze poes ooit warrior geworden met deze.. verlegenheid? "I-ik vroeg h-het alleen maar.." Ze snoof en wierp haar blik weer van de poes af. "Ga je me nog iets leren of kan ik net zo goed gewoon weer mijn nest in kruipen en nog wat slapen." Miauwde ze. Natuurlijk wilde ze wel iets leren, maar zo kwamen ze niet verder.

Een onhoorbare zucht kwam uit haar voort toen ze verlost werd van de felle blik van haar Apprentice, alsof er een last van haar af was gegaan. "Ga je me nog iets leren of kan ik net zo goed gewoon weer mijn nest in kruipen en nog wat slapen." Perishblossom slikte weer en deed een paar passen in de richting van de ingang. "Ja.." Mompelde ze bijna niet hoorbaar. "We gaan een stukje van het kamp af en dan zal ik je wel beginnen met trainen.." Mompelde ze vervolgens wat harder.