Smile at the sun and it will smile back

"Zullen we dan meteen iets gaan doen? Of wil je al terug naar je lieve Mentor?" Glimlachte hij plagerig, na hij haar not een stevige por had gegeven waardoor ze even haar evenwicht verloor en speels grauwde. "Je zou eens moeten weten, hij maakt me elke dag zeer goed gehumeurd wakker met vers eten, en legt alles zeer voorzichtig uit. Dus niet." Grapte ze plagerig. "We zouden stiekem kruiden kunnen gaan zoeken?" De geheimzinnige toon in haar stem maakte duidelijk dat ze gebruik konden maken van deze gelegenheid. Al ging ze het wel niet altijd doen, ze wou ook weer geen slechte naam krijgen in de andere Clans. Het smoesje dan ze een warrior mee had genomen om haar te beschermen zou niet altijd werken, zeker niet als het altijd dezelfde kat was. Maar goed, voor nu ging het nog.

"Je zou eens moeten weten, hij maakt me elke dag zeer goed gehumeurd wakker met vers eten, en legt alles zeer voorzichtig uit. Dus niet." De kater haalde zijn wenkbrauwen wat verbaasd op. Dus ze was niet echt beter af met deze Mentor? Goed, ze kon het niet opgeven, want dan zou Smokebreath nog zuurder worden. En dat kon geen enkele kat aan, serieus niet. "We zouden stiekem kruiden kunnen gaan zoeken?" Eerst dacht hij dat ze hier iets stiekems wilde gaan doen, dus was zijn reactie eerst wat verveeld. Maar natuurlijk, haar privilege kon hen naar de andere Clans leiden. "Alles om geen katten te laten sterven in Leafbare, toch?" Grinnikte hij wat enthousiaster en zwiepte even met zijn staart. "Waar wilde je gaan zoeken dan?" Nieuwsgierigheid kwam dit keer in hem op en daardoor liet hij zijn kopje wat scheef hangen.

"Alles om geen katten te laten sterven in Leafbare, toch?" Ze grinnikte en zette een onschuldige blik op haar gelaat. "Waar wilde je gaan zoeken dan?" Ze zag aan zijn houding dat hij nu wel iets enthousiaster werd, oef. Ze keek hem even uitdagend aan en opende haar mond. "We hebben onze vorige missie nog niet afgemaakt," Begon ze speels. Littlepaw vroeg zich af of Ashdrizzle wel wist waarover ze had. Vast wel, hij was tevens degene die de missie had georganiseerd. "Windclan gebied." Vervolgde ze nadien vrolijk. Ook al waren ze duidelijk iets aan het plannen dat eigenlijk niet mocht, ze hadden altijd het excuus dat ze naar kruiden aan het zoeken waren. En dan nog; Ze was nog altijd een Shadowclan poes, en die deden wel vaker zulke dingen, toch? Ze verloste zichzelf algauw weer van haar discussie met haarzelf en wierp een vragende blik op de grijze tabby kat die vlak voor haar zat.

"We hebben onze vorige missie nog niet afgemaakt," De kater fronste, missie? Lichtelijk had hij wel een idee waar ze het over had, maar het was maar een abstract iets. Zelf had hij even geen idee meer waar de poes het over had. "Windclan gebied." Meteen werd alles duidelijk. Die 'missie' ja! Een grote glimlach trok over zijn gezicht en net zoals nog geen Moon geleden begon hij zachtjes op zijn poten te wiegen. Hij wilde eens wat verder dan alleen maar het Thunderpath, dat zeker! "Maar natuurlijk! Wie weet hebben die vreemde wezens wel belangrijke informatie voor ons" Grinnikte Ashdrizzle terwijl hij zijn blik langzaam over de plaats heen liet gaan. Geen afluisteraars die de lol voor hen zouden verpesten? Nee. Niet dat hij kon zien. Vervolgens keek hij Littlepaw weer aan met zijn blauwe blik.

OOC; Misschien dat we beter dat eerdere topic kunnen afsluiten zodat er geen verwarring ontstaat? xD

Nee, volgens mij is het handiger dat we doen dat ze zijn terug gekeerd na dat "ongeval" (:

"Maar natuurlijk! Wie weet hebben die vreemde wezens wel belangrijke informatie voor ons" Grinnikte Ashdrizzle. Plots voelde ze een steek van jaloezie. Ashdrizzle gedroeg zich weer als Ashpaw, toen hij nog een apprentice was. Toen zij nog een gewone leerling was. Toen ze dichter bij elkaar stonden als rang. Hij zou vrolijk en wel ouder worden, een partner krijgen en misschien zelfs kittens. Maar zij zou voor eeuwig opgesloten zitten in die Medicine den, nooit gelukkig oud worden en nakomelingen krijgen. Nooit, nooit, nooit... Haar ogen begonnen de eerste tekens van tranen te vertonen, maar algauw schudde ze haar kopje en sloeg ze haar blik neer op de grond, bang dat hij de eenzame en gekwetste blik in haar groene ogen zou opmerken. "Wie weet.." Mompelde ze ietwat afwezig.

Ashdrizzle had eigenlijk direct een enthousiast antwoord terug verwacht, maar wat hij kreeg was.. een stilte. Eentje waarin hij Littlepaw weer wat zag terugzakken in haar afwezige zelf. Had hij dan iets gedaan waardoor ze plots zo deed? Met een lichte bezorgde blik keek hij haar aan en tot zijn schrik zag hij de eerste glinsteringen van kleine traantjes in haar groene ogen vormen. Vervolgens richtte ze haar blik op de grond, alsof er daar veel meer interessante dingen kropen. "Wie weet.." Antwoordde ze uiteindelijk toch, mar niet echt op een toon die zijn enthousiasme deelde. Zelfs als de kater Littlepaw's blik niet had opgemerkt, zou hij hieruit al hebben opgemaakt dat er iets mis was gegaan. Voorzichtig kwam de kater een paar pasjes dichterbij en deed een poging zijn snuit tegen haar kopje aan te drukken. "Hé," Glimlachte hij zachtjes en trok zijn kopje weer terug. "Met zo'n lang gezicht kom je niet ver, weet je dat?"

Ze verstarde even toen de kater haar snuit tegen kopje drukte, en bleef naar iets staren dat alleen zij zag. "Hé," Glimlachte hij zachtjes. "Met zo'n lang gezicht kom je niet ver, weet je dat?" Sprak Ash nadien. Ze keek op en glimlachte zachtjes. "Je hebt gelijk, sorry." Sprak ze zachtjes, op haar gebruikelijke toon. "Zullen we dan maar vertrekken?" Ze veegde met haar voorpoot de kleine gevormde traantjes weg zodat er vochtige vegen achterbleven op haar gelaat en keek hem weer met een ietwat opgeklaard gezicht aan. Ze mocht niet alleen aan haarzelf denken, Ashdrizzle had het er ook moeilijk mee dat ze nu verder van elkaar stonden als nooit tevoren door hun rangen. Maar hij zou altijd haar eerste en beste vriend blijven, wat er ook mocht gebeuren. Ze mocht jaloezie niet in hun weg laten komen, dat was gewoon egoïstisch.

Hij werd wat gerust gesteld door de glimlach die verscheen op het gezicht van Littlepaw. Gelukkig, zijn opvrolijken werkte dus wel, deels. "Je hebt gelijk, sorry." Een wat normalere toon bekleedde haar stem en Ashdrizzle deed weer een pas naar achteren om de grijze poes haar ruimte terug te geven. "Zullen we dan maar vertrekken?" De kater kon geen klein sprongetje onderdrukken en zijn glimlach werd weer wat groter. "Dat lijkt me een goed idee." Een kleine nerveuze trilling kwam in zijn stem en zijn maag begon wat te borrelen. De vorige keer dat ze dit geprobeerd hadden waren ze al snel teruggekeerd, dus het Thunderpath was misschien iets waar ze voorzichtiger mee moesten zijn. "Maar nemen we dezelfde route als vorige keer of een andere? Misschien kunnen we beter bij Fourtrees naar het WindClan gebied gaan?" Stelde hij wat serieuzer voor, maar de glimlach bleef nog altijd op zijn gezicht staan.

"Dat lijkt me een goed idee." Ze zag dat de kater een sprongetje maken en begon zelf zachtjes te lachen. Ze was al blij dat de kater haar niet meer haatte, zoals hij deed bij de Ceremonie waarin aangekondigd werd dat ze tot Medicine cat zou opgeleid worden. "Maar nemen we dezelfde route als vorige keer of een andere? Misschien kunnen we beter bij Fourtrees naar het WindClan gebied gaan?" Ze beet eventjes op de binnenkant van haar lip en kwam uit op de conclusie dat de route via de Fourtrees misschien wel een betere weg was. "We kunnen inderdaad beter via de Fourtrees gaan, dat is veel veiliger dan het Thunderpath." Stelde ze vast met een serieuze frons op haar voorhoofd.

"We kunnen inderdaad beter via de Fourtrees gaan, dat is veel veiliger dan het Thunderpath." De kater sprong weer eventjes op, om zijn poten wakker te maken en zwiepte blij met zijn staart. Hun zoektocht ging weer van start en dit keer was hij er zeker van dat ze de vreemde wezens zouden vinden, of ze nou gepakt werden of niet. "Dan gaan we maar op pad!" Riep hij vrolijk uit en boog zijn kop naar Littlepaw. "Medicine cat Apprentice gaat altijd als eerste." Grijnsde hij, maar betrapte zichzelf erop dat hij nog wel wat fronste bij haar nieuwe rang. Een verandering in zijn leven die hij misschien niet altijd met een neppe glimlach kon aankijken. Little zou het waarschijnlijk erg druk krijgen en wie weet ook geen tijd meer hebben voor deze Warrior. En dan zou hij ook maar verder moeten gaan met zijn leven. Kon hij nu wel zo dom zijn om Little met zich mee te laten gaan? Om haar bijna elke dag met zich mee te sleuren?

Een nieuwe vrolijke blik vulde haar lippen terwijl ze de grijze kater aankeek. "Dan gaan we maar op pad!" Riep hij vrolijk uit. Ze greens even en knikte instemmend. "Medicine cat Apprentice gaat altijd als eerste." Even verstarde ze, maar algauw nam ze haar oude houding weer aan en sprong ze vrolijk op. Het was nog altijd wennen, aangesproken te worden met haar nieuwe rang. "Oké! Jij volgt mij! Deal is deal." Algauw schoot ze richting de vierboom zonder Ashdrizzle nog een blik waardig te gunnen. Terwijl er een gelach voortkwam uit haar bekje rende ze verder. No way dat ze deze kater haar liet inhalen! Ze mocht misschien dan wel niet de beste zijn op het vlak van vechten, maar dat betekende nog niet dat ze geen potje kon rennen!

"Oké! Jij volgt mij! Deal is deal." De grijze tabby knipperde een paar keer en voelde zijn poten alweer wat energieker. Maar Little was al tussen het struikgewas verdwenen, hem achterlatend. Met een grote grijns zette hij een achtervolging in, haar geurspoor volgend. Zijn pootjes raakten de grond nauwelijks en de wind raasde langs zijn oren, wat ervoor zorgde dat al het geluid een raas voor hem was. Zijn aandacht was nu volledig gevestigd op het inhalen van de grijze poes, hij wilde er alles aan doen om haar niet te laten winnen. Een Apprentice die sneller was dan een Warrior, ha! Dat mocht ze dromen! Langzaamaan dunden de bomen wat uit om plaats te maken voor de grens van ShadowClan met Fourtrees. In de verte rook hij nog de stank van Thunderpath, maar de kater was te veel bezig met het inhalen van de poes voor hem. Maar de kater had zijn blik zo gevestigd op Littlepaw dat hij de struik voor hem niet had gezien. Met een glijdende stop kwam hij tot stilstand, maar belandde nog half in het gewas. "Auch!" Gromde de kater en stopte uit de prikkelende struik. De bladeren hadden vervelende randjes en zijn voorpoten vertoonden al wat rode stipjes. Voorzichtig begon hij ze te likken en merkte op dat het niet al te erg was. Gewoon wat schrammetjes.

Onderwerp: Re: Smile at the sun and it will smile back