Need you Now

De Hooggrasvelden stonden erom bekend dat ze een doolhof waren, door de vele stenen die er verspreid lagen. Zoals ook bekend was, lijken stenen nogal op elkaar; grijs, afgebrokkeld. Natuurlijk zat er verschil in, maar welke geconcentreerde jager lette daar nu op? Hij wel. Zijn blik liet de stenen niet los, terwijl hij het juiste patroon zocht. Zijn hart had de dingen weer eens onmogelijk gemaakt; verboden maar zo goed. Hij hield van haar, ook al kon dat niet. Was het daarom dat Starclan hem geen Medicine Cat had laten worden? Omdat hij voorbestemd was bij haar te horen? Leopardstrike's blik werd een moment duisterder. Nee. Hij was een goede Medicine Cat. Het was alleen dat Littlecreek te zelfzuchtig was geweest hem een kans te geven, te verblind bij zijn macht om het te delen. Leopardstrike drukte zijn kaken op elkaar om een kreet van frustratie binnen te houden. Het was goed. Hij was Medicine Cat en hij deed het redelijk. Niemand verdacht hem; dat was immers schandelijk. Nee, het zou allemaal wel goed komen. Nu had hij haar immers.. Zij die verboden voor hem was.
Was dit de juiste plaats? Het moest wel, precies de plaats die hij zich herinnerde. Een niet al te grote ruimte tussen de stenen die opviel omdat hij nogal aan de rand van de velden was, maar niet gemakkelijk te bereiken. Zou ze er al zijn? Nee, vast niet. Ze moesten niet tegelijk vertrekken. Het viel nogal op als dat zou gebeuren. Niemand mocht het weten, niemand mocht iets vermoeden. Zijn hart ging al sneller kloppen als hij nog maar aan die diepgroene ogen dacht, die hem vasthielden en nooit meer loslieten tot ze ze neersloeg. Ze had hem betoverd, vanaf het moment dat ze in zijn Den kwam. En zij had hetzelfde gevoeld. Het was nog steeds niet te geloven. Wat als ze nu niet op kwam dagen? Leopardstrike haalde diep adem en drong de gedachtes terug. Zo was ze niet. Ze kwam wel.
Hij krulde zijn staart om zich heen zodra hij zat, om te voorkomen dat hij heen en weer zou gaan lopen. Hij moest haar de tijd geven. Het was verboden, het was te begrijpen als ze niets met hem te maken wilde hebben.. maar dat wilde hij niet. Het zou zijn hart verscheuren. De witte kater bleef zitten, uiterlijk rustig, behalve dan dat zijn ogen telkens weer opnieuw de area scanden, om zeker te weten dat ze niet per ongeluk voorbij zou lopen. Anderen zouden hen hier niet vinden; deze afgelegen plaats was gewoon niet praktisch om er te jagen. Niemand zou erachter komen, niemand. Dat mocht niet, als iemand dit geluk verstoorde dan.. Leopardstrike trok zijn onbewust uitgeslagen klauwen in. Nee.. Hij hield van haar, maar dat kon hij haar niet vertellen. Niet over dat verleden. Ze zou hem haten. Verachten. Dat zou hij nooit zeggen. Ze mocht alles hebben; zijn hart, zijn leven, maar niet zijn verleden. Als hij haar zou verliezen.. Leopardstrike bande de depressieve blik uit zijn ogen en concentreerde zich weer op de buitenwereld. Ze kon er nu toch ieder moment zijn..

[Emberstorm! :3]

Langzaam rees Emberstorm omhoog uit haar nest aan de rand van de warriors den. Het zachte gesnurk van de mede warriors had haar uit haar dromen gehaald en even wenste ze dat ze weer in de medicine cat den kon slapen, nou ja even, ze wenste het constant. Dan had ze weer rust, dan kon ze bij Leopardstrike zijn. En bij Leopardstrike zijn.. Dat was het enige wat ze op dit moment wou. Met een zucht schudde ze de laatste plukjes mos van haar lange, tortoiseshell vacht af. Het groen dwarrelde gewoon weer van haar vacht af terug in haar nest, dat was in ieder geval mooi meegenomen. Ze keek eventjes door de ingang van de warriors den naar buiten, het zonlicht regende in de open plek neer, en een aantal katten waren al op. Maar haar ogen zochten een bepaalde witte gestalte, en die zag ze nog net het kamp uitlopen. Ja, hem zocht ze, haar hart ging alleen al sneller kloppen als ze hem zag. Alleen kon haar blik niet lang op hem gefixeerd zijn, het had niet gemogen, hij was het kamp al uitgelopen, al wist zij net zo goed als hij waarom.
Langzaam stapte Emberstorm toch de warriors den uit, genietend van het zonlicht op haar vacht, al leek haar hele wezen haar naar de plek waar Leopardstrike heen was gegaan te trekken. Maar ze wist dat het niet meteen zou kunnen, anderen mochten geen argwaan krijgen, als het ontdekt was dan was het gedaan, over, uit, afgesloten. Dan was hij zijn rang kwijt, en mochten ze elkaar waarschijnlijk nooit meer zien. Dus, ze liep eerst naar de prooi stapel en liep pakte ze daar een muis vanaf, al dansten de vlinders in haar buik en lag haar maag in de knoop. Ze wou zo snel mogelijk naar Leopardstrike heen, het was een kwelling om te moeten wachten.. In een paar happen had ze de muis verorberd, al had het haar helemaal niet gesmaakt, ze had niet eens op de smaak gelet. Snel rees ze op haar poten en probeerde ze de deputy te ontwijken, zodat ze niet op patrouille gevraagt zou kunnen worden. Daarna rende de poes het kamp uit, de hoge gras velden op.

Het gras streek langs haar lange vacht, het wuifde haar toe, maar Emberstorm had er geen oog voor, ze zou zo snel mogelijk bij Leopardstrike zijn. Behendig als een jong hert sprong ze over meerdere stenen heen, al hadden die halsbrekende toeren haar een week in de medicine cat den bezorgd. Niet dat ze dat erg vond, een week in de medicine cat den zou op dit moment eerder een zegen zijn, dan kon ze langer bij Leopardstrike zijn. Uiteindelijk zag ze het witte gestalte van de kater die ze zo lief had, tussen het hoge gras. Hij zat met zijn rug naar haar toe, dus geruisloos als een echte warrior sloop Emberstorm naar hem toe totdat ze vlak achter hem stond. "Leopardstrike," Spon ze toen zachtjes, en ze ging naast hem zitten, haar kop legde ze tegen zijn borstkas aan en ze gaf hem een zacht kopje.

Als ze wegbleef, wat bleef er dan van hem over? Leopardstrike sloot zijn ogen een kort moment en probeerde te negeren dat hij onzeker was. Iets wat hij bijna nooit was geweest, waar was dat voor nodig? Met geloof in jezelf kon je veel bereiken, meer dan wanneer je jezelf neerhaalde en niet dacht aan iets wat je kon. Hij verachtte dat soort persoonlijkheden niet, maar was blij dat hij zichzelf was, al had zijn eigen zelf zoveel gedaan, goed en verkeerd..
Een zachte stem sprak zijn naam. Het was niet zozeer zijn naam die hem op deed kijken, nee, het was de stem. Haar stem. Direct voelde hij zich licht en gelukkig, al wist hij niet precies hoe hij het gevoel moest omschrijven. Het was.. onbekend, vreemd maar hij zou het voor niets in willen ruilen. Hij zou haar voor niets om willen ruilen. Als hij door haar geen Medicine Cat meer kon zijn, dan was dat zo. Voor haar had hij meer over dan voor iemand anders, behalve Risingvoice misschien. Ze was geruisloos naar hem toe geslopen, maar dat maakte hem niet ongelukkiger om haar te zien. Zij maakte zijn dag weer goed. Leopardstrike kon nog steeds niets zeggen, was zo opgelucht en blij dat ze er was. Uiteindelijk kreeg hij haar naam over zijn lippen. 'Emberstorm..' Met een gelukzalige blik in zijn ogen gaf hij haar een kopje terug en gaf haar ook een lik. Ze was prachtig om te zien, hij had haar gemist..
'Je bent er,' constateerde hij volkomen overbodig. Hij was zo bang geweest dat ze niet zou komen, maar ze was er. Het was vreemd dat iemand van hem hield, maar hij zou haar met niemand kunnen delen. De zon scheen op hen neer, alhoewel het niet de zonnestralen waren die hem warm maakten. 'Ik heb je gemist,' snorde hij voorzichtig. Niemand zou hen ontdekken, hij had haar helemaal voor zichzelf. 'Geen problemen in het kamp gehad?'