Hey you, the 'clanleader' or just my friend.

 
Misschien gaat de tijd zo snel, omdat je het zelf niet in de gaten hebt. De dingen gaan snel aan je voorbij en de tijd glipt tussen je vingers door, voor je het weet ben je jaren verder. De dingen veranderen zonder dat je het zelf in de gaten hebt of zelfs wil weten. Er worden keuzes gemaakt die je nooit had verwacht en de levensvormen om je heen veranderen met je mee. Zelfs je omgeving verandert, het word kleiner naarmate je groeit. Ooit was het een mega reuze boom, maar nu gewoon een boom. Ooit was het de vet coole mega rivier, maar nu doodgewoon de rivier. Als jonge geest op de wereld gezet, naïef voor de normale dingen. De dingen worden zo anders gezien naarmate je opgroeit. De dingen worden minder spectaculair en je verwondert je minder, komt er achter dat het leven pijn kan doen en dat de dingen soms niet gaan zoals je zelf wilt. Een poes die daar alles vanaf wist, zat op een van de rotsen die bedekt waren met een dunne laag poedersneeuw. Ze had haar ogen gesloten en dacht na, terwijl een koud zonnetje op haar langzaam oud wordende vacht scheen. Ze dacht aan vroeger.

Samen lachend door het gras met een witte poes, de stralende blauwe ogen keken de cyper vrolijk aan. Sluipen, jagen, duiken en rennen. Jong en onstuitbaar op weg naar avontuur. Ze zag de schimmen rennen naar wat huizen, nieuwsgierig en baldadig. Ze zagen een rode kater zitten en ze raakte aan de praat, het ging allemaal zo snel. De kater ontmoette ze later weer, hij kwam met hen mee. Ze vond dat heel leuk en hupste als een gekkie tussen alle katten door, enthousiast was zacht uitgedrukt.
De kater groeide op net als zij, haar witte vriendin en haar andere vrienden. Een schaduw trok over haar herinneringen. Een zwarte kater die vermoorde haar sneeuwitte vriendin genaamd Winterstorm. Vele andere katten die werden vermoord, grote gevechten, een hond en veel onheil. Het was... allemaal zo snel gegaan. Haar leven was als een flits aan haar voorbij gegaan. Herinneringen die ze met bijna niemand meer kon delen. Winterstorm, dood. Honeyfeather, dood. Steelfang, verdwenen. Purplestorm of Blacknight, zag ze nooit meer. Ze zuchtte en hield nog steeds haar ogen gesloten. De enige die nog leefde, was erg.. druk. Hij had veel meegemaakt, en nu was hij de clanleader. Nooit had ze durven dromen dat dit allemaal met hem zou gebeuren. Ze was zo ontzettend trots op hem en kon niet anders dan genegenheid voor hem voelen. Hij had zijn partner verloren, Icestorm. Sunpelt had haar altijd heel aardig gevonden en kon op zich goed met haar opschieten als ze niet in een angstige bui was. Een zucht ontsnapte weer uit haar mond. Wanneer was haar tijd? De enige die uit die tijd over was, die wist te overleven, volhouden samen met hem. Ze hoopte op een gelukkig leven, maar wie zei dat ze gelukkig was. Sunpelt was niet gelukkig, ze verloor iedereen waar ze van hield. De kater wist precies wat ze bedoelde op dat vlak, hij had dezelfde vrienden gehad die tijd, en ook hij had ze verloren. De wind speelde met haar vacht en ze hoorde een riedeltje van een vogel. Haar ogen nog steeds gesloten zat ze nog steeds op de rots en ze had Firestar opgemerkt, haar nog altijd heldere stem sprak vriendelijk. ''Dat is een tijd terug mijn goede vriend.''

Mijn kader deed behoorlijk vreemd dus ik heb even een nood kader genomen van Babs X3
Muziekje voor erbij: