Zonnen.

Met geluidloze pasjes trippelde Wolfclaw door de bossen heen. Heerlijk, die zomer.. Ze snoof de zachte lucht in, en genoot van de zon. Haar dikke vacht, was eindelijk verhaart. Dat dikke, opgesloten gevoel was verdwenen. Met haar kop in de lucht trippelde ze verend door. Ze was van plan om naar de zonnerotsen te gaan. Die heerlijke zon.. Die straling.. Daar was hij het fijnst. Maar voordat ze daar aankwam, spitste haar oren zich. Aan de linkerkant van haar, hippelde een vogeltje. De dicht behaarde poes trok een krul in haar lach. Meteen maakte Wolfclaw zich één met de natuur. Ze maakte kleine lichte pasjes. In een sierlijke sluiphouding liep ze naar de ekster toe. Haar staart hing net een centimeter boven de grond. Bij elke pas hield Wolclaw zich in. De blaadjes knisperde zachtjes onder haar voetkussentjes. De ekster had nog steeds niets in de gaten. Haar ogen focuste zich op de vogel, en haar oren stonden overeind. En de pluimpjes op haar oren bewogen zachtjes heen en weer. Ze was er klaar voor. Wolfclaw spande zich in, en sprong krachtig boven op de ekster. De vogel had het niet verwacht, en krijste het uit. Wild fladderend spartelde hij in haar bek. Maar voordat de ekster nog iets kon roepen, was hij al dood. Tevreden huppelde de Warrior verder.
Daar was ze dan. De zonnerotsen. Wolfclaw versnelde haar pas, en genoot nu al. Met de ekster nog in haar bek, trippelde ze er vrolijk heen. Haar pootjes raakte het warme gesteente, en er ging een gloed door haar lichaam heen. Voetje voor voetje liep ze over de warme rots. Op het uiterste puntje, ging ze zitten. De zon scheen vol in haar dikke vacht. Rustig liet de poes zich vallen, en bleef zo liggen. De stralingen overvloede haar. Wolfclaw had haar ogen dicht. Met de ekster tussen haar poten, lag ze te genieten. Na een tijdje te hebben geluierd, dacht de poes nou echt iets hebben gehoord. Nog steeds liggend, hief Wolfclaw haar kop op. Haar pluizige oren spitste zich naar het naderende geluid. Uit Tussen de schaduwen zag Wolfclaw een hels zwarte kat naar haar toe lopen. 'Hallo!' Zei Wolfclaw vriendelijk. Ze sloot haar ogen, en gaf hem een vriendelijke blik. Haar staart sloeg zachtjes heen en weer. Ze haalde de ekster tussen haar poten vandaan, en legde hem een stukje naast haar. De vacht van de poes glansde in de warme zon.

( Alleen Heatpelt graag =3 )

Hij had Wolfclaw in zijn ooghoek voorbij zien trippelen. Hij had in de struiken op een kleine spitsmuis gejaagd toen ze voorbij was komen lopen. Althans, hoever je het lopen kon noemen. Het was duidelijk geweest dat ze vrolijk was en Heatpelt kon wel raden waarom. Haar dikke wintervacht had zich ingeruild voor een dunne zomervacht. Hij kon gemakkelijk jaloers worden op clangenoten die een dunne vacht kregen. Zijn eigen vacht bleef eigenlijk constant hetzelfde. Ietsje dikker of dunner, maar het verschil merkte je nauwelijks. Zijn zwarte kleur was in de winder net dat extra stukje om warmte vast te houden, maar zomers was het haast niet te doen. Gelukkig was de zon niet meer op haar sterkste punt en werd het elke zomer iets verdragelijker. Zijn huid begon aan de zomers hitte te wennen. Hoewel hij toch liever de zon bleef vermijden. Als er schaduw was koos hij altijd daarvoor. Doordat hij in schaduwen leerde leven was zijn vachtkleur uiterst geschikt voor het jagen. Inmiddels wist Heatpelt ontzettend goed hoe je het minste in de schaduw opviel. Soms moest je net je flank een fractie draaien waardoor het weinige licht een andere inval had.
Hij had de muis al naar de clan gebracht en was daarna terug gegaan om Wolfclaw te zoeken. Aangezien het niet moeilijk was haar geur te ontdekken volgde hij deze, tot de rand van de schaduwen. Hij ging zitten en sloeg zijn staart om zich heen. Een tevreden blik van Wolfclaw maakte hem weer iets vrolijker. De zomer was voor hem gewoon geen leuke tijd, op de ronde buik na! Hij knikte haar vriendelijk toe, waarna zijn blik naar de ekster gleed en weer terug. Hij was niet van plan om uit zijn veilige schaduw te komen, daar waar hij het koeler had. "Hey! Kun je niet hier in de zon komen liggen? De zon is deze dagen zo warm voor mijn vacht" Hij grinnikte erachteraan, maar keek Wolfclaw hoopvol aan. Zo zouden ze allebei hebben wat ze het liefste hadden. Zij de zon, hij de schaduw.

(Aaah, ik heb geen spellingscheck meer gedaan... sorry!)

Vol verwachting keek Wolfclaw naar de gitzwarte kater voor haar. Heatpelt knikte haar vriendelijk toe. 'Hey! Kun je niet hier in de zon komen liggen? De zon is deze dagen zo warm voor mijn vacht' Vroeg Heatpelt, waarbij hij haar hoopvol aankeek. Wolfclaw liet een zacht lachje horen. 'Tuurlijk! Ik kon eraan!' Zei ze vriendelijk terug. Terwijl de dicht behaarde poes opstond, liep ze naar Heatpelt toe. Daar ging ze weer voor hem zitten. Zei in de zon, en hij in de schaduw. Zo hadden ze allebei hun zin. Nieuwschierig keek Wolfclaw naar Heatpelt toe. 'Wat kwam jij hier eigenlijk doen?' Vroeg ze zachtjes, waarbij ze nog steeds nieuwschierig naar de zwarte kater keek. Zelf had ze al een antwoord klaar liggen. Nog even genietend stak de bruine poes haar kop in de lucht. De zon begon steeds warmer aan te voelen leek het wel. Op een gegeven moment werd het Wolfclaw iets té heet. Snel stond ze op, en ging weer naast Heatpelt zitten. In de verkoelende schaduw. Haar huid was nu de zon gewend, en alles voelde koud aan. Maar daar wende ze wel weer aan. Verwachtingsvol wachtte Wolfclaw op zijn antwoord. Nog even snel gaf de poes een lik over haar poot, en keek in de amberkleurige ogen van Heatpelt.

(Korte post, MEEP)

Zijn ogen stonden vrolijk toen ze aankwam lopen en de schaduw opzocht. De vraag van Wolfclaw kwam onverwacht. Hij wist eigenlijk niet zo goed waarom hij was gekomen, misschien omdat hij wist dat Wolfclaw barstte van de vrolijkheid en zo kon genieten van de zon... soms leek ze zelf wel de zon. Iets wat hij soms wel mistte. Juist Wolfclaw was in staat om hem weer de zon te laten voelen, zonder de vervelende hitte. Zo zochten alle clankatten eigenlijk steun bij de ander. Iedereen had zijn stukje waar een clangenoot soms behoefte leek te hebben. Bij Heatpelt was dat de zon, de vrolijkheid zonder warmte die je vacht leek te verschroeien. hij trok even iets bedachtzaam met zijn oren. "Je bent de zon, zonder verschroeiende warmte. Soms heb ik daar de behoefte aan. Om gewoon van de zomer te kunnen genieten zoals iedereen dat kan." Zijn ogen bleven Wolfclaw aankijken. Heatpelt stond wel bekend om zijn oprechtheid en eerlijkheid. "Jij was hier zeker voor de warmte, de bosgeuren en natuurlijk de zon?" Hij zag de humeur er eigenlijk wel van in. Dat maakte hem aan het grinniken. Hij zakte door zijn voorpoten waardoor hij op de grond lag. De grond was nog warm van de zon -die eerder op de stenen had staan branden- tot de schaduw zijn plek met stukje bij beetje had ingenomen. Hij sloeg zijn staart opnieuw om zich heen en sloot zijn ogen. Genieten van de energie naast zich, de warmte van de grond en de verkoelende schaduw. Hij was deze zomer Wolfclaw al vaker komen bezoeken. Hij kon met haar praten, hij kon zichzelf zijn en ze gaf hem zoiets kostbaars... namelijk haar vriendschap.

Nadat Wolfclaw naast hem in de schaduw kwam zitten, zag ze Heatpelt vrolijk kijken. Wolfclaw begon zachtjes te spinnen. Ze vond deze kater wel aardig. Ze had eigenlijk nog bijna nooit met hem gepraat. Opeens trok de gitzwarte kater een beetje met zijn oren. 'Je bent de zon, zonder verschroeiende warmte. Soms heb ik daar de behoefte aan. Om gewoon van de zomer te kunnen genieten zoals iedereen dat kan,' Zijn ogen bleven Wolfclaw aankijken. Wolfclaw glimlachte eventjes. 'Jij was hier zeker voor de warmte, de bosgeuren en natuurlijk de zon?' Zei Heatpelt weer. Zachtjes grinnekte hij. Heatpelt zakte door zijn voorpeten heen, en ging liggen. De kater sloot zijn ogen, en begon zachtje met zijn staart te slaan. 'Ja, ik vind dit zo'n heerlijke plek! Ik kom hier wel vaker,' Snorde de zachtjes. Ook Wolfclaw zakte voorzixhtig door haar voorpeten heen, en ging naast Heatpelt liggen. De grond voelde inderdaat heerlijk aan. Niet te warm, niet te koud, gewoon goed. Zachtjes sloot ze haar ogen, en genoot van de natuurlijke geluiden om haar heen. Alle zomer vogels, en het kabbelende beekje die vlakbij lag. De bruine poes rekte zich uit, en keek naar de lucht. Die was zo blauw.. Geen wolkje te bekennen. 'Vind jij het hier ook zo mooi?' Zuchte ze tegen Heatpelt. Zijn amberkleurige ogen hielden haar blik even vast. Zachtjes spon Wolfclaw verder. Dit was een moment waarvan je kon genieten..

Terwijl hij zijn ogen een tijdje gesloten hield luisterde hij naar het gespin en de woorden van Wolfclaw. Vond hij dit een heerlijke plek? Ja, wanneer de zon lager stond en de schaduwen langer waren. Nu was de schaduw redelijk beperkt. De geluiden waren hier echter wel geweldig. Het beekje was rustgevend en vogels kwamen hier om te baden en vlogen fluitend heen en weer. Hij vond het wel vervelend dat het zo dichtbij de Riverclan lag. Als de wind vanuit hun gebied waaide kon je de clan sterker ruiken dan gewoonlijk. Maar als hij moest kiezen dat zou het ermee instemmen. "Ja, het is hier mooi. 's Avonds wanneer de schaduwen langer worden en de lucht oranje kleurt is het op zijn mooist." hij had zijn ogen geopend op een kiertje, vanuit zijn ooghoeken keek hij Wolfclaw aan. Hij luisterde ontspannen naar haar gespin. Hij opende nu volledig zijn ogen, een nieuwe geur had zijn neus bereikt. Oplettend ging hij zitten en keek naar de overkant. Een Riverclanpatrouille leek dichtbij te zijn, nerveus trok Heatpelt met zijn oren. Toen hij merkte dat de patrouille weer van hun afbogen ontspande hij weer en ging zitten. Hij gaapte even uitgebreid waarna hij weer ging liggen. "Op welke dagen zou jij het liefste je in je nest willen omdraaien?" geïnteresseerd keek hij haar aan. Wolfclaw kon namelijk wel bedenken inmiddels welke dagen hij dat het liefste deed, maar andersom had hij geen idee.

De gitzwarte kater leek te genieten van haar gespin. Tevreden sloot Wolfclaw haar ogen. 'Ja, het is hier mooi. 's Avonds wanneer de schaduwen langer worden en de lucht oranje kleurt is het op zijn mooist,' Zei Heatpelt op zijn antwoord. Hij keek door een kiertje van zijn oog naar Wolfclaw. Rustig spinde de bruine poes verder. Opeens merkte Wolfclaw dat de kater zijn oren had gespitst. Zijn blik tuurde naar de overkant. Heatpelt stond op, en trok nerveus met zijn oren. Gespannen wachtte Wolfclaw af. Ze voelde het. Net als haar neus, die een geur van de RiverClan patrouille opsnoof. Met gespitste oren keek Wolfclaw de verte in. Haar zich was maar beperkt, en de poes kneep haar ambere ogen tot spleetjes. Maar rustig zakte ze weer in. Net zoals Heatpelt, die weer kalm aan ging liggen. Wolfclaw richtte zich weer op de gitzwarte kater, die op het punt stond nog iets te gaan vragen. 'Op welke dagen zou jij het liefste je in je nest willen omdraaien?' Vroeg Heatpelt geïntresseerd. Terwijl hij dat zei, keek hij haar nieuwschierig aan. 'Nou, op vooral stikhete dagen. Deze temperatuur is nog goed, maar als het te hoog ligt, vind ik het best vervelend om naar buiten te gaan,' Zei Wolfclaw vriendelijk terug. Ze wist dat het voor Heatpelt nog erger was. 'Ik denk dat jij het zelfde voelt, Spon ze zachtjes. De twee ThunderClan katten lagen nog steeds in de verkoelende schaduw. Zachtjes begon Wolfclaw weer te spinnen. Tevreden gaf ze nog een lik over haar dikke pels.

(Sorry als er spelfouten in zitten, de spel controling stond weer uit )

Heatpelt had er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat zijn clangenoten met een langere vacht het misschien ook snel warm hadden. Hoewel het nooit zo warm kon zijn als een zwarte vacht. Hij hield zijn kop iets schuin en dacht na. "Ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat een lange vacht wel eens erg warm kon zijn" Hij bekende het eerlijk. Even sloot hij zijn ogen weer, genietend. De tijd leek langzaam, maar toch voorbij te vliegen. Heatpelt vroeg zich af of ze hier al te lang zaten en het niet tijd werd dat ze weer terug richting het kamp zouden keren. Tenslotte hadden ze hier al een poos gezeten en de clan zou niet tevreden zijn als ze niks nuttigs hadden gedaan. Alhoewel Heatpelt zijn dagtaken al erop had zitten wist hij niet in hoeverre Wolfclaw haar taken had. Hij draaide zich op zijn rug en wreef de verkoelende zandkorrels in zijn vacht. Daarna stond hij op en keek Wolfclaw aan. Zijn ogen stonden nog steeds tevreden, maar uitgeput. Uitgeput van de hitte die de dag met zich meegebracht had en de alledaagse dingen erg uitputtend had gemaakt. Hij knikte naar Wolfclaw, als een dank. "Ik ga weer terug naar het kamp. Het is bijna tijd voor het avondmaal" Dat was niet de enige reden waarom hij terug wilde. De riverclan hield hem nog steeds bezig en bang voor een aanval wilde hij toch liever de veiligheid van het kamp. Hij was geen vluchter, maar juist een vechter. Toch had hij vandaag geen zin om een gevecht te moeten hebben. Nog iets wat nerveus trok hij met zijn oren. Afwachtend op wat Wolfclaw ging doen deed Heatpelt al een paar stappen richting meer beschutting, en dus nog meer schaduw. De schaduw leek hem bijna op te slokken, alleen zijn ogen verraden dat hij er nog was. "Ga je ook terug naar het kamp of blijf je hier nog even?"

De gitzwarte kater hield zijn kop een beetje schuin. 'Ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat een lange vacht wel eens erg warm kon zijn,' Zei hij ineens. Wolfclaw keek hem glimlachend aan. 'Nou, een zwarte vacht is nog het aller heetst,' Glimlachte ze tegen hem. Dat was ook wel zo. Met een dikke vacht kreeg je het veel minder warm dan met zo'n zwarte als die van Heatpelt. De 2 lagen nog steeds naast elkaar. Ontspannen sloot Wolfclaw haar ogen weer, en begon muisstil de spinnen. Maar dat hield op toen ze naast haar iets hoorde bewegen. Voorzichtig opende ze haar ogen weer, en zag dat Heatpelt in het zand aan het rollen was. De kater stond weer op, en keek met zijn amberkleurige ogen recht in die van Wolfclaw. Hij keek tevreden, en een uitgeput door de verstrengelde hitte. Wolfclaw kon weer niks anders verzinnen dan een glimlach. Haar amberkleurige ogen staarden diep in de zijne. 'Ik ga weer terug naar het kamp. Het is bijna tijd voor het avondmaal,' Zei Heatpelt tenslotte. Wolfclaw knikte instemmend naar de zwarte kater toe. 'Ga je ook terug naar het kamp of blijf je hier nog even?' 'Ja, ik kom met je mee,' Zei Wolfclaw helder. Langzaam stond ze op, en schudde al het zand uit haar dikke vacht. Snel schoot ze nog even over de zonnerotsen om haar ekster te pakken. Ze was hem al weer bijna vergeten. Daarna trippelde ze tevreden terug naar Heatpelt. De kater trok wat nerveus met zijn oren. Zou het de RiverClan patrouille zijn? Ach, wat maakte het uit. Heatpelt kroop verder de beschutting in. Zijn gitzwarte vacht maakte hem één met de natuur. Zijn amberkleurige ogen gloeiden nog zachtjes. Wolfclaw trippelde naar de kater die blijkbaar opgeslokt werd door de schaduwen. Het zag er indrukwekkend uit, vond Wolfclaw. Deze kater voelde zich blijkbaar thuis in de duisternissen. Wolfclaw begreep hem wel. De duisternis was veilig, en je kon er snel ontsnappen aan je vijand. 'Laten we nog één prooi vangen. Het is een beetje raar als we hier de hele middag zitten, en één ekster hebben gevangen,' Lachte de bruine poes zachtjes. Even stond ze stil, en keek Heatpelt met haar amberkleurige ogen hoopvol aan.

Hij leit haar woorden even tot zich bezinken. Wat nadenktend fronsde hij zijn voorhoofd, waardoor er rimpels ontstonden. "Hmmm.... ik heb voordat ik naar jou kwam al een merel en een muis gebracht..." Hij zuchtte even waarna hij zijn zin vervolgde: "Eigenlijk zie ik het helemaal niet zitten om te moeten jagen... de zon is gewoon teveel." Hij keek Wolfclaw zuchtend aan. Een stilte viel terwijl hij nadacht. "We kunnen misschien in de 's nachts jagen? Sommige dieren worden dan juist actief?" Hoopvol keek hij haar aan. Het zou voor hem een goede uitkomst bieden. De schaduw zorgde voor genoeg verkoeling zolang hij geen sprintjes hoefde te trekken. De bladeren knerpen zachtjes onder zijn gewicht die van de ene naar de andere poot ging. Nee, hij was niet ongeduldig... integendeel. Hij wilde rennen en lekker actief zijn, maar zijn lichaam liet het niet toe. Voortdurend moest hij opletten dat hij geen uitdrogingsverschijnsel kreeg en de paden van de schaduwen bleef volgen. Een vogel was boven hun komen zitten, niet in de gaten hebben dat ze daar stonden. Heatpelt glimlachte, de schaduwen kwamen altijd van pas. Terwijl de vogel druk bezig was om een larve uit het hout te halen berekende Heatpelt zijn kansen. Al snel kwam hij tot de conclusie dat het vanuit zijn positie vrijwel onmogelijk was, maar er was een kans. De vogel zat bijna recht boven hem en wanneer hij de boom zou willen inklimmen was hij allang gezien. Daarom besloot hij gebruik te maken van de schaduwen die van de grond langs de stam omhoog kropen. De vogel zat in een streep zon, wat betekende dat zijn ogen daar nu aan gewend waren.
Hij liet zich op zijn buik zakken en sloop zijwaarts naar de stam. Niet kijkend naar de vogel, omdat die dat misschien zou voelen of het kon hem uit evenwicht brengen. Langzaam maar in volledige perfectie klom hij omhoog. Nauwelijks geluid makend en alleen omhoog klimmend wanneer de wind zich even toonde. De wind was in staat geluiden te versterken maar ook te verdoezelen. Hij klom op de tak die zachtjes doorboog. De vogel keek op maar leek Heatpelt niet op te merken. Heatpelt maakte zich klaar voor de aanval, zette zich met enorme kracht af en plukte de vogel van de tak. De tak was niet al te dik. Heatpelt en de vogel vielen van de tak waarop een luide plof volgde. Zowel de vogel als Heatpelt waren versuft door de klap. Hopelijk zou Wolfclaw eerst de vogel volledig doden en dan pas aandacht aan hem besteden, anders was het voor niet geweest.

(hopelijk is het een beetje duidelijk x) )

"Hmmm.... ik heb voordat ik naar jou kwam al een merel en een muis gebracht..." Antwoordde Heatpelt op Wolfclaw's verzoek. "Eigenlijk zie ik het helemaal niet zitten om te moeten jagen... de zon is gewoon teveel." Wolfclaw keek hem aan. Ze knikte zachtjes. De poes begreep hem wel. "We kunnen misschien in de 's nachts jagen? Sommige dieren worden dan juist actief?" Vroeg de gitzwarte kater daarna op hoopvolle toon. Wolfclaw zette gelijk een glimlach op. 'Dat lijkt mij een uitstekend idee!' Zei ze vrolijk terug. Voor Heatpelt was dat natuurlijk een goed plan. Hij had een goede schutkleur in de nacht. Rustig liepen de 2 katten verder. Onder hen knisperde de blaadjes van hun gewicht. Wolfclaw ontspande zich even, en spon zachtjes. De bruine poes spitste haar oren instinctief. Boven hen was een vogel op een tak gaan zitten. Wolfclaw zag dat Heatpelt een glimlach op zette, en er zachtjes op af sloop. Hij liep met de schaduw van de boom mee. Slim bedacht, vond Wolfclaw. De vogel zat in een streep zon. Heatpelt liet zich zakken, en kroop langs de stam omhoog. Wolfclaw bleef waar ze was, maar liet haar achterpoten ook naar beneden zakken, en lag op de grond. Rustig bleef ze de zwarte kater volgen die nu al bijna op de tak zat. Heatpelt klom met veel succes omhoog. De vogel had wel al opgekeken, maar nog niets ion de gaten gekregen. Nu zat de kater op de tak. Hij was erg dun, en boog al zachtjes door. Heatpelt zette zich af, en sprong met enorme kracht op de vogel af. Wolfclaw keek hem met bewondering aan. Dat was best knap! Hij plukte de vogel van de tak af, en samen vielen ze op de grond. Wolfclaw keek nu een beetje geschokt. Allebei waren ze versuft geraakt van de klap, maar de vogel wurmde zich alweer overeind. De bruine poes dook erop af, en kilde het diertje. Daarna wende ze zich weer naar Heatpelt. De kater lag nog op de grond. 'Heatpelt?' Vroeg Wolfclaw zachtjes. Ze gaf de kater een paar verzorgende likken over zijn kop, en keek hem aan met een scheef kopje. 'Gaat het?' Fluisterde Wolfclaw bezorgt. De val moest hard zijn aangekomen. Rustig legde de poes zich naast hem neer.

Terwijl hij langzaam weer lucht in zijn longen kreeg, voelde hij een ruwe tong over zijn kop gaan. Een ongeblik van desoriantatie volgde, maar binnen een seconde wist hij waar hij was. De klap was hard aangekomen, maar het had gewerkt. Dat was het belangrijkste. Hij tilde zijn kop iets op en keek Wolfclaw aan. Tevreden glimlachte hij naar haar. Het was gelukt! Nu hoefde ze niet eens meer 's nachts te jagen! Hoewel hij het niet erg vond om in de nacht op pad te gaan. Tenslotte was het dan lekker koel en waar er meer actieviteit in het bos dan je zou denken. Hij kreunde even terwijl hij zijn poten onder zich vandaan trok. Ze waren iets gevoelig, maar dat begon langzaam alweer weg te trekken. Volgende keer moest hij toch maar eens beter de hoogte nagaan. Nu pas drongen de woorden van Wolfclaw tot zich door, hoewel ze al een enkele tientallen seconden geleden waren gezegd. Hij knikte naar Wolfclaw, "Het gaat... alleen mijn poten zijn iets gevoelig, maar dat begint alweer weg te trekken. Het was een hardere val dan ik verwacht had." Hij glimlachte opnieuw, "Maar ik kom er wel weer bovenop!" Hij bleef nog even liggen, nog te duizelig om op te staan. Hij dacht na, over het feit dat de vogel hem te laat had opgemerkt. Hij wist niet of Wolfclaw wist waar hij bewust gebruik van maakte tijdens de jacht. Daarom besloot hij dat stukje techniek te delen. Inmiddels was hij er namelijk al sterk van bewust dat iedereen een eigen techniek had, terwijl je met snel denken al ver kon komen... of zelfs verder. "Wolfclaw... het kan zijn dat je het allang wist en zelfs toepaste, maar misschien dat je er toch iets aan hebt." Hij keek Wolfclaw even serieus aan waarna hij zijn verhaal vervolgde: "Weet je hoe het komt dat de vogel een fractie van een seconde later was? Het kon toeval zijn, maar het kan ook gecreeërd worden." Nieuwsgierig naar haar antwoord keek hij haar aan. Ze lagen nu toch prima, in de schaduw met een extra prooi waardoor ze zich niet meer hoefden te haasten. Bovendien was Heatpelt toch nog iets duizelig van de klap.

(Mhoehahaha, snelle reactie terug =D )

Langzaam werd Heatpelt weer een beetje wakker. Hij hief zijn kop zachtjes op, en glimlachte naar Wolfclaw. Zachtjes kreunde de zwarte kater terwijl hij zijn poten onder zich vandaan haalde. Rustig wachtte Wolfclaw op zijn antwoorden. Hij reageerde iets later. Heatpelt gaf een kort knikje. "Het gaat... alleen mijn poten zijn iets gevoelig, maar dat begint alweer weg te trekken. Het was een hardere val dan ik verwacht had." Zei hij glimlachend. 'Maar ik kom er wel weer bovenop!' Zei hij daarna. Wolfclaw glimlachte zachtjes. 'Vast wel,' Zei ze zachtjes. Ze keek de kater weer bezorgt aan. Het was vast best pijnlijk.. "Wolfclaw... het kan zijn dat je het allang wist en zelfs toepaste, maar misschien dat je er toch iets aan hebt." Zei Heatpelt ineens. Hij keek haar serieus aan. "Weet je hoe het komt dat de vogel een fractie van een seconde later was? Het kon toeval zijn, maar het kan ook gecreeërd worden." Zei hij daarna. De zwarte kater keek haar nieuwschierig aan. 'Ja, Dat is waar. Je kan de tijd er tussen creëren.. Als je maar snel genoeg bent.' Glimlachte Wolfclaw zachtjes terug. Ze lagen hier best goed. Op een zachte grond van gevallen blaadjes, midden in de schaduw. Naast hun lag ook nog een stapeltje prooi. Nog lekker vers. 'Gaat het al weer wat beter?' Vroeg Wolfclaw na een tijdje. Haar stem klonk zorgzaam en zacht. Rustig keek ze naar de lucht. Het was ondertussen al heel licht begonnen met schemeren. Maar het was nog steeds licht. Een mooie warme zomeravond. Gelukkig was het alweer flink afgekoeld. Rustig wachtte de poes op antwoord.

(Bleh, korte post xD)

Nogmaals knipperde Heatpelt met zijn ogen waarna hij haar worden rustig in zich opnam. Heatpelt hield van de rust, dat was iets wat voor veel katten al snel duidelijk was. Tenslotte bereikte je met rust veel meer dan met haast. Als antwoord op haar vraag knikte hij, ja hij voelde zich weer beter. Een kleine stilte viel, een prettige, waarna hij zijn verhaal vervolgde: "Ja, je kunt snelheid gebruiken, maar dan heb altijd nog een twijfel. Twijfel of de vogel misschien sneller is, of de omgeving die je tegen zit. Door twijfel kom je de snelheid weer tekort, want in het moment van de twijfel hou je de tijd vast terwijl de tijd van de vogel doorgaat." Terwijl hij Wolfclaw even een moment gaf om het tot zich te nemen vervolgde hij opnieuw zijn verhaal. "Je kunt ook de reflexen en zintuigen gebruiken, ze helpen je maar tegelijk stellen ze je bloot aan gevaar. Was het je opgevallen dat de vogel in de zon zat? Dat ik de schaduw gebruikte om me te camoufleren? Doordat de ogen van de vogel gewend waren aan het licht geeft dat mij de mogelijkheid om zijn pupilreflexen tegen hem te gebruiken. Toen ik mijn aanval inzette, hoorde de vogel mij eerder... maar doordat hij me niet zag, omdat zijn ogen aan de schaduwen moesten wennen gaf het hem twijfel... daardoor stopte de tijd een fractie van een seconde voor de vogel, maar bleef mijn tijd door gaan." Iets geamuseerd keek hij Wolfclaw aan. Hij kon ontzettend goed begrijpen dat het allemaal wat veel informatie was, maar het was wel ontzettende nuttige informatie. Rustig gaf Heatpelt Wolfclaw de tijd alles tot zich te nemen.
Ondertussen dacht Heatpelt na, over het feit dat hij iedereen zoveel kon leren. Toen hij een kitten was had hij vaak in de schaduw gezeten, onzichtbaar voor degene die hem niet opvielen. Terwijl hij daar zo had gezeten, had hij de reflexen bestudeerd, de bewegingen. Dat was eigenlijk nooit meer weg gegaan en nu nog steeds bestudeerde hij het doen en laten van zijn clan genoten, reacties, bewegingen en nog veel meer. Tijdens het jagen had hij soms expres een prooi laten gaan, om te zien wat het deed, hoe het reageerde. Wat afwezig dacht hij na.

"Ja, je kunt snelheid gebruiken, maar dan heb altijd nog een twijfel. Twijfel of de vogel misschien sneller is, of de omgeving die je tegen zit. Door twijfel kom je de snelheid weer tekort, want in het moment van de twijfel hou je de tijd vast terwijl de tijd van de vogel doorgaat." Zei Heatpelt als antwoord. Verwonderd keek Wolfclaw hem aan. Wat slim.. Dacht ze. "Je kunt ook de reflexen en zintuigen gebruiken, ze helpen je maar tegelijk stellen ze je bloot aan gevaar. Was het je opgevallen dat de vogel in de zon zat? Dat ik de schaduw gebruikte om me te camoufleren? Doordat de ogen van de vogel gewend waren aan het licht geeft dat mij de mogelijkheid om zijn pupilreflexen tegen hem te gebruiken. Toen ik mijn aanval inzette, hoorde de vogel mij eerder... maar doordat hij me niet zag, omdat zijn ogen aan de schaduwen moesten wennen gaf het hem twijfel... daardoor stopte de tijd een fractie van een seconde voor de vogel, maar bleef mijn tijd door gaan." Zei hij lichtelijk geamuseerd tegen Wolfclaw. Weer keek de bruine poes hem verwonderd aan. Even dacht ze na. Dat was een behoorlijk slimme, en goede manier van jagen als het je zo uitkwam... 'Wat een handige techniek..' Sprak Wolfclaw zachtjes. Haar amber kleurige ogen richtte zich weer op Heatpelt. Hij was zo te zien ook in gedachten. De temperatuur was alweer gedaald. Nu was hij heerlijk. Een koele zomeravond. Zachtjes begon Wolfclaw te spinnen. Ritmisch bleef ze zo doorgaan. Voor har part kon ze hier nog wel even blijven liggen. Het was ook best gezellig met Heatpelt...

(Omg, korte post vergeleken met de jouwe xD)

Het ritmische gespin van Wolfclaw haalde Heatpelt uit zijn gedachten. Terug naar de realiteit, van het hier en nu. Vanuit zijn ooghoek keek hij Wolfclaw aan. Ze spinde ritmisch, als het zuchten van een koele zomerbries. Zijn ogen gleden terug, omhoog. Het bladerdek kleurde langzaam in geel tinten. De kaalblad kwam er niet aan, nee de nacht was onderweg. Onderweg de zon te verstoten en de maan te laten schijnen. Heatpelt vond de strijd tussen het donker en het licht fascinerend. Het leek alsof zowel de maan en zon beide altijd wilden schijnen, maar toch tevreden waren met de tijd dat ze dat konden. Hij glimlachte, niet zichtbaar, in zijn gedachten. Hij strekte zijn voorpoten en stond op. De tijd zou nu snel voorbijgaan en ze moesten nog terug naar het kamp. De vogel, dat een merel bleek te zijn moest naar het kamp gebracht worden, evenals de ekster. "Zullen we weer verder gaan? Ik voel me goed genoeg, alleen een beetje beurs." Hij keek iets ernstig. Iets in zijn maag vertelde dat er andere tijden aankwamen, dat het groenblad niet lang meer zou duren ondanks dat deze nog maar een kleine periode bezig was. Het kon natuurlijk ook iets anders zijn, maar het voelde verkeerd. Het konden geen roofdieren zijn, daar was hij van overtuigd. Misschien dat het andere tijden waren, nieuwe gevecht. Hij wist het niet.
Niet wachtend op het antwoord van Wolfclaw, ervan uitgaand dat ze wel mee zou komen, ging hij alvast vooruit. Zorgvuldig pakte hij de merel tussen zijn kaken en droeg hem het dichtbegroeide struikgewas in, dat onder de bomen groeide. "De nacht pfalt phijna, we moeften de phrooi nog terug bprengen." Riep hij over zijn schouder. Niet alle woorden waren even duidelijk, de merel tussen zijn kaken maakte praten moeilijker.

Rustig spon Wolfclaw in het ritme van de geluiden om haar heen. Rustig ontspande ze zich. Naast haar voelde ze Heatpelt ook ontspannen. Het leek nu alweer sneller nacht te worden. De maan verscheen als heel zachtjes, en de zon was onder aan het gaan. De poes opende haar ogen even, en keek om zich heen. De omgeving kleurde zachtjes met de zon mee. Een prachtige kleur, vond Wolfclaw altijd. Een kleurrijke, zachte omgeving midden in de zomer. Wolfclaw voelde een koel briesje tegen haar vacht aan komen. "Zullen we weer verder gaan? Ik voel me goed genoeg, alleen een beetje beurs," Zei hij. Wolfclaw keek hem even aan. De gitzwarte kater was inmiddels al opgestaan. Zonder op haar te wachten liep hij alvast verder. De bruine poes wachtte nog heel even. Daarna stond ze op, en pakte de ekster in haar bek. Zachtjes trippelde achter hem aan. Ze voelde zich op haar gemak. Heatpelt had juist een andere blik op zijn gezicht, maar dat vertrok alweer. "De nacht pfalt phijna, we moeften de phrooi nog terug bprengen." Riep de kater over zijn schouder. Wolfclaw lachte zachtjes. Praten met een prooi in je mond viel ook niet mee. Nog trippelend belande de poes naast hem. De blaadjes onder haar knisperde zachtjes. Het had ook al een tijdje niet geregend. Wolfclaw dacht even na. De nacht was eigenlijk best mysterieus. Ook wel mooi tegelijkertijd.. Het had wel iets romantisch. De poes kwam weer bij realiteit, en liep zachtjes met Heatpelt door. Op naar het kamp.

(Omg, inspiratie: 2% xD)

Het was nog maar een klein stukje tot het kamp. Wat diepe kuilen, gehuld in de schaduw van de bomen, maakte de weg terug er niet moeilijker op. De zon was nog verder gezakt en de maan kwam langzaam maar zeker tevoorschijn. Haar licht kleurde steeds meer kleuren in diepe grijstinten. 's Nachts werd de wereld kleurloos, maar tegelijk weer ontzettend kleurrijk. Kleurrijk niet in de zin van kleur, maar van licht en schaduw. Dan pas werden schaduwen zichtbaar. Heatpelt keek even vanuit zijn ooghoek naar Wolfclaw die naast hem was komen lopen. Een laaghangende tak deed Heatpelt vertragen om vervolgens in hetzelfde tempo door te lopen. De gang van het kamp was al zichtbaar. Zowel de omtrekken van clangenoten als de geuren waren nu duidelijk kenbaar. Heatpelt ging Wolfclaw voor de tunnel in en bracht de merel naar de hoop verse prooi. Het was duidelijk al tijd voor eten, hoewel Heatpelt niet erg veel trek had. Hij pakte een muis van de hoop en liep naar het warriorshol. Voor het hol ging hij liggen en begon langzaam de muis van zijn vlees te ontdoen.

(Zullen we het topic voorzetten in het kamp -> Warriorshol? Titel: Nachtgaal of Kleurrijke Schaduwen? Maak jij het topic aan?)

(Topic uit?)