Flying like a bird {Brokenkit.}

De rode avondzon scheen aan de horizon, die net zichtbaar was vanuit het Windclan camp.

Blackbird lag op zijn rug bij de ingang, vanuit zijn ooghoeken starend naar de contouren van de weinige struiken in het territorium die hel verlicht werden door de zon. De avondster was vaag zichtbaar, enkele muislengten van de zon vandaan. De zwart-witte tom knipperde vermoeid met zijn gifgele ogen, die diep in hun oogkassen lagen door de slechte nachtrust die Blackbird had ondergaan in de afgelopen nachten. Zorgen hadden hem wakker gehouden, en door het vele woelen in zijn mosnest had hij de slaap al helemaal niet meer kunnen vatten. Hij had 's ochtends het idee gekregen om anderen misschien wat te gaan helpen bij het jagen, maar toen hij werd afgekat door enkele she-cats had hij de hoop maar opgegeven. Hij kon toch niets goed doen.

De tom sloot zijn ogen vlug toen hij een andere kat hoorde naderen. Great Starclan, waarom nu? Ik heb geen zin in nog meer nietszeggende gesprekken met idioten. Plots bemerkte hij dat iemand tegen hem aan botste. Verstoord rolde Blackbird om, zodat hij op zijn buik lag. 'Kan je niet uitkijken, mouse-brain!?' siste hij geïrriteerd, en hij wierp een valse blik op de kat die hem had gestoord. Toen hij zag dat dit een kitten was, verzachtte zijn uitdrukking ietsje. Iets, maar niet veel. 'Ik lag net te slapen!' sneerde hij. Het was niet helemaal waar, maar dat maakte hem nu even niets uit.

{Brokenkit.}

Het was weeral avond, een dag was weer voorbij. De zon straalde helrood aan de horizon. En zoals altijd lag Broken op zijn rots. Zijn borst opgeblazen naar voren. Zijn oogleden waren over zijn ogen gezakt en hij genoot nog van de laatste zonnestralen. Ach, dit was het leven... Een voldane grijns sierde zijn lippen. Maar na een paar minuten zo gezeten te hebben, begon een vraag aan zijn hersenen te knabbelen; 'Waarom doe je niet iets anders? Hij opende zijn groenige ogen en zuchtte zachtjes. Oké, hij kon iets anders gaan doen. De kit stond op en draaide zich om, om van de rots te springen en zachtjes te landen. Met zachte, beheerste passen paradeerde Broken door het kamp heen. Er kwamen veel katten terug van een dag buiten het kamp. Het leek wel alsof de katten het leuker vonden buiten het kamp. En eigenlijk zou Brokenkit dit ook leuker vinden. Hij haatte het om constant in de Nursery te liggen en het begon hem eigenlijk ook lichtelijk te irriteren dat hij niet verder mocht dan de 'kamp uitgang'. Hij was toch oud genoeg? Hij was toch slim genoeg? Waarom mocht hij dan niet weg? Hij brieste even, maar al snel struikelde hij over iets heen. Hij rolde een eindje weg en hoorde hoe een kat zich boos maakte. 'Kan je niet uitkijken, mouse-brain!?' De kit kwam overeind en benaderde de kater behoedzaam. Deze had een agressieve toon opgezet, iets waar Broken niet echt tegen kon. 'Ik lag net te slapen!' Bromde hij iets wat zachter naar hem. Broken stak zijn borstkas naar voren en opende zijn bekje. "Het spijt me, maar ik zag je niet liggen," Hij probeerde een zo brommende stem op te zetten. Maar door de lichtelijke woede en zijn misvormde stembanden kwam er al een zware toon uit zijn keel. Soms had die stem voordelen, soms.

Blackbird keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de kit, wachtend op een verontschuldiging of verdediging. De kit probeerde zichzelf groter te laten lijken, en zei met een brommende stem; "Het spijt me, maar ik zag je niet liggen," Blackbird keek even geïrriteerd naar de kit, en daarna naast hem, naar de uitgang. Waarom was deze kit überhaupt in de eerste plaats over hem heen gestruikeld? Was hij van plan het kamp uit te glippen of iets dergelijks? De blik in de ogen van de zwart-witte kater verzachtte iets, toen hij bedacht dat hij enkele manen geleden dezelfde droom had, en daarna keihard werd afgestraft door een volwassen warrior.

Aan de ene kant had de tom-cat zin om zijn frustratie over de afgelopen dag op deze kitten af te reageren, maar aan de andere kant voelde hij sympathie voor het wezentje. Kort dacht hij na. Wat zou hij doen? Uiteindelijk kwam hij tot de beslissing dat hij de kit niet wou straffen zoals bij hem was gebeurd. 'Was je van plan het kamp uit te glippen, kleintje?' mauwde hij, met een iets zachtere stem. Kort erna grijnsde hij eigenwijs naar het katje, om te laten merken dat hij dit niet zou rapporteren aan een van de oudere warriors. Niet dat Blackbird zo iets sowieso al zou doen, hij voelde als hij eerlijk mocht zijn niet veel loyaliteit voor zijn clan. Als hij had mogen kiezen, was hij in Riverclan geboren.

~Flutje ^^"

De kater draaide zijn kop naar uitgang, waarna zijn blik terug op Broken viel. 'Was je van plan het kamp uit te glippen, kleintje?' Vroeg de zwart-witte warrior. Hij slikte, liegen dat was niet zijn sterkste punt. Zijn groene ogen vlogen vluchtig rond. Bang voor de gevolgen. Hij durfde de kater niet aan te kijken en hij ging langzaam gebogen gaan zitten. "Ik, eh.." stotterde hij. Zijn gebroken stem klonk extra sterk door zijn bange gedachten. Straks gooiden ze hem nog het kamp uit! Wat dan? Hij begon achteruit te lopen, maar de kit viel al snel om. "Ik... Sorry," Zijn gebroken stem klonk angstig en gehaast. Straks zag hij geen van zijn vrienden weer! Dan moest hij een Rogue worden! Zijn blik gleed over de warrior's gezicht, de plaats waar hij haat zou verwachten. Maar in de plaats van haat, zag hij zachtheid in zijn ogen. Brokenkit probeerde zich wat te ontspannen en sloot zijn ogen. Kalm blijven was de oplossing. Zijn oogleden schoven terug naar achter. "Wat is jouw naam?"