~The adventures of an unknown boy~

In de wereld van Jay is leven lang niet altijd makkelijk. Zeker niet als je met weinig geld in 1 van de slechtste wijken van de stad woont en je vader je plotseling heeft verlaten en je moeder nog amper liefde in je toont. Dit leven is een ruime samenvatting van Jay's leven. Toch laat deze 12 jarige jongen het niet zitten en neemt hij al snel een groot deel van de zorg voor zijn 4 jongere broertjes op. Opgewekt en positief als hij is gaat hij elke dag weer de stad in om met zijn vrienden naar klusjes te zoeken, vaak verdient hij samen met zijn broertjes net genoeg bij elkaar voor een schamele maaltijd en bier. Zijn oudere zus die een baan bij een weverij heeft helpt haar familie soms ook door geld te geven en zelfs moeder probeert het beste. Jay geniet van zijn leven en beseft nooit echt goed dat er meer is, tot hij betrokken raakt bij het bestuur en the gang. Hij leert beide kanten kennen en leert dingen waarvan hij totaal niet wist dat ze bestonden zoals magie, waarzeggerij en stille oorlogen. Al snel verandert zijn hele leven halsoverkop en komt hij voor gevaarlijke en belangrijke keuzes te staan.

"En vergeet het niet..." dringt er nog door hem heen als hij door de straten van de grote stad rent. Het is een grote stad, zeker, maar hij kent de weg precies op de binnenstad na maar daar komt hij nooit. Hij droomt er wel over maar zijn moeder zou hem daar nooit heen laten gaan, en stel eens voor dat er iets gebeurt: Hoe moest het dan met zijn 4 broertjes? Zonder hem zouden ze misschien te weinig geld hebben en straks moest Ton nog naar een klooster of iets dergelijks. Hij zag zijn kleine, verwende broertje al voor zich: zijn vrolijke zwarte krullen afgeschoren, zijn heldere blauw/grijze ogen bang of erger: serieus, en overal over zijn hoofdje vreemde littekens van rituelen die alleen hij en zijn broeders zouden kennen. Maar het kon nog erger: hij kon ook naar een weeshuis gestuurd worden waar hij dagelijks in levensgevaar zal zijn omdat ze hem gebruiken als proefkonijn. Het toppunt was natuurlijk het beeld van Ton in een Geduit-klooster. Waar hij een luxe en rijk leven zal hebben door de geschenken die ze van de burgers krijgen, maar waar hij wel zal moeten leven met angst om gedood te worden. Het Geduit-klooster is geen echt klooster, het is voor vermaak van burgers en rijken gebouwd. Volgens het Geduitairs geloof moet je niet bang zijn om te sterven, moet dat juist een eer zijn omdat de wereld erna beter is. Gelukkig zijn er in Untaii maar weinig mensen die nog Geduitairs zijn en is er maar 1 klooster. In deze kloosters kunnen de allerarmsten terecht en zullen ze geld en andere spullen als goden krijgen. Hun leven zal perfect zijn maar ze moeten er jaarlijks een ritueel voor volgen dat iedereen mag zien. In dat ritueel moeten ze sponsors zien te krijgen door zichzelf onder andere te pijnigen. En door andere afschuwelijke opdrachten uit te voeren die van hun hogepriesters komen. Er vallen jaarlijks veel doden maar het is nodig om de rijkdom op te sparen. Velen overleven het echter niet of zijn zo erg gewond dat ze hetzelfde jaar nog sterven aan hun opgelopen verwondingen. Nee, nooit zal Ton of 1 van zijn andere broertjes daar mogen komen.

Na enkele straten vind hij zijn vertrouwde binnendoor route en als hij op tijd is kan hij misschien nog even meeliften met zijn vriend. Hij sprint een trap op die naast 1 van de huizen is gebouwd. Eenmaal op het dak weet hij rennend, springend en klauterend in razend tempo een rij huizen te beklimmen. Het lijkt moeilijk maar tussen mensen slalommen kost meer tijd, en meer boze blikken. Hij stopt net op tijd op de hoek van de straat en kijkt naar beneden. "Precies op tijd"  mompelt hij tevreden voor zich uit terwijl hij in vol vertrouwen van de rand springt.

Hij land zacht tussen de zakken hooi en andere veemiddelen. Behendig klautert hij naar voren en gaat hij naast de bestuurder zitten. "Hey jonguh. Je was nog bijna te laat." zei de brede man met een boerenaccent. "Gunaï, je weet toch dat ik nooit te laat ben?" en ze lachte beide. "Nog nieuws?" vroeg Jay nieuwsgierig terwijl hij snel even zijn hand door zijn zwarte haar haalde. "Hmm... Jah, ik hürde gister dat er un nieuwe hügranger bij is. Kiek mahr ut vur hem." Hoograngers, stadstaal voor alle mensen die boven de burgers staan, er worden zelden nieuwe benoemd. Zeker niet onaangekondigt. "Een nieuweling? Wat voor 1?" vroeg hij nieuwsgierig. Gunaï leek na te denken en het duurde even tot er antwoord kwam. " Ik dacht gehurd te hebben dat het een opzichter is, in elk geval een huge bewaker ofzo." Jay zag aan zijn gezicht dat er een nieuw onderwerp moest komen, dit was te riskant om zomaar in vol daglicht te bespreken. " Heb je nog klusjes voor me?" besloot hij maar te vragen en tot zijn opluchting ontspande Gunaï grote gezicht zich weer. "Neen, mörgen misschien" en ze keken elkaar weer lachend aan. Het was een soort ritueel wat alleen zij kende en bijna nooit waren de antwoorden anders. Het was ook wel logisch want Gunaï had maar een klein stuk land en verdiende vooral door met zijn hele gezin geschikt paardenvoer te maken, brokken met een luxe molen die hij na veel sparen had kunnen kopen. Het land hoefde maar 2 keer per jaar hulp: Bij het zaaien en bij het oogsten. En het paardenvoer maken was met al zijn zoons makkelijk te doen. Gunaï had geluk met zijn rijkdom, zijn land en familiebezit hadden hem geld voor de molen kunnen geven en zijn paarden deden het meeste werk waardoor hij tijd had om naar de markt te gaan en geld te verdienen. Luxe is het zeker maar hij hielp zoveel anderen dat er amper over geklaagd werd. Jay keek om zich heen en ontdekte de poort vlak voor zich, hij klom naar achter en wachte nog even tot het goede moment. "Lön!" riep hij nog snel voordat hij van de wagen sprong en naar zijn vrienden naast de poort liep en de wagen door reed.

"Jay!" hoorde hij meteen roepen en hij voelde de vertrouwde schouderklopjes en groeten van zijn vrienden. Hij riep een paar keer een groet terug en plofte toen naast Ollo neer. "Al lang hier?" vroeg hij om een gesprek te beginnen. "Jup, heb dit alweer verdient. Je hebt wat gemist Jay" de vrolijke bruine ogen van zijn vriend begonnen te twinkelen terwijl hij liet zien wat er in zijn hand lag: 2 kleine koperen muntjes, genoeg voor een grote maaltijd. Toch wist Jay dat hij er niet veel voor gedaan had, meestal was Ollo er niet heel vroeg omdat er dan nog geen werk te vinden was. "Hoe kom je eraan?" vroeg hij lachend terug. "Gaat je niets aan" zei Ollo weer, nog steeds met zijn stralende lach. Jay gaf hem een duw "Heb je weer eens gejat?" Hij zag de stemming van zijn vriend veranderen naar een duistere wolk en hij stond op. " Ik ga je veraden hoor!" Riep hij lachend en dat was genoeg voor zijn vriend, meteen zette hij het op het rennen. Wetend dat zijn vriend hem zou volgen klom hij behendig weer op 1 van de daken. Al rennend en klimmend tussen het parcour wat de drukke stad vanzelf geworden was weet hij zijn vriend te ontwijken en voor te blijven. "Blijf staan, toaï!" riep zijn vriend lachend, maar Jay rende door en door. Dak op, dak af, rechts afslaan, steegje in en... dood spoor. Nog snel probeerde hij tegen de muur voor hem op te klimmen maar Ollo had zijn voet te pakken en trok hem terug. Al snel lag Jay op de grond met Onno bovenop hem. "Voortaan moet je wat stiller zijn, toaï" en hij haalde lachend een mes uit zijn zak. "Ollo, hou op" maar zijn vriend hield niet op, hij hield het mes tegen Jay's kin en lachte breeduit. Opeens wist Jay zijn hand vrij te wurmen en duwde hij Ollo van hem af, binnen een paar seconden waren de rollen omgedraait. "Hoe kwam je nou aan dat geld?" vroeg Jay grijnzend terwijl hij het mesje onder de kin van zijn vriend hield. "Zeg het! Of je krijgt een mooi litteken.." en hij duwde het mesje iets verder. "Oke, oke jij wint: Iemand liet het vallen en ik raapte het op..." Jay gooide het mesje in de hoek en hielp zijn vriend opstaan. Bij het opstaan zag hij nog duidelijk het litteken op zijn vriend's arm, het litteken wat hij bij hun vorige stoeipotje had gemaakt: Een mooie streep, dat wel. Ze keken elkaar lachend aan terwijl Ollo zijn mes weer opborg en ze samen terug liepen. Vlak voordat ze de poort bereikten hoorde hij opeens iets in zijn oor. "Psst" Hij draaide zich om en keek in een oud gezicht, verborgen onder een grote zwarte kap. "Ik wil dat jij iets voor me doet..."