By the time I lose it I'm not afraid [Kitten topic]

Evertime I get it I throw it away.
It's a sign, I get it, I wanna stay by the time I lose it I'm not afraid of looking at you truly fake it.

Honeyspots wist dat het elk moment ging komen. Voor alsnog was ze er totaal niet op voorbereid of klaar voor. De eerste waarschuwing kwam toen ze terugkeerde van een klein uitstapje het territorium in. Ze ging niet ver weg, maar de weg terug voelde alsof het dagen duurde. De pijn was anders dan elke pijn in elke vorm die ze ooit had gevoeld in haar levensperiodes. Op het moment zou ze er alles voor gegeven hebben om het te laten eindigen! Hijgend en vloekend viel ze letterlijk het kamp in en riep ze meteen met alle kracht die in ze uit haar longen kon persen "NIGHSTREAM!" Ze gooide haar dikke, lompe lijf de kraamkamer in en krulde zich op om te beginnen aan een pathetische jammerklank. Waar was die rot kater van haar als ze hem nodig had? Ze had hem op het hart gedrukt dat ze deze rot klus niet alleen zou doen en dat hij naast haar kwam zitten als het gebeurde al moest ze hem met nagels en al vasthouden. De gedachte dat hij er nu en misschien nooit niet de gezichtjes van zíjn kittens kon zien maakte haar slapper dan ze al was. Ze vermande zich en haalde diep adem. Nee! Ik moet sterk zijn. Voor míjn kittens! Sprak ze zichzelf streng toe en haar ogen opende. Een vastberaden blauwe vlam laaide op die haar angst voor enkele tellen deed vergeten. De huidige angst, kits er uit persen kwam er voor in de plaats.

Nightstream/Otterpaw, de kits, eventuele andere met toestemming van mij binnen komen

How can I believe when this cloud hangs over me. You're the part of me that I don't wanna see.

Zoals altijd leek het leven in de Clan aan haar voorbij te rollen als de stroming in de rivier. Hoewel ze een betrokken lid was in de Clan, was het nog alsof ze er niet helemaal bij was. Het droomwereldje dat ooit slechts een kleine uitweg was geweest, maakte nu deel van haar dagelijkse routine. Het liefste zat ze aan de oever van de rivier en zonk weg in een soort perfecte wereld. Diep van binnen wist ze wel waardoor het kwam. Ze miste haar moeder, haar broer en zus, haar mentor, de onbezorgde houding die ze eens had gedragen. Dat was allemaal weggeslagen toen Ashpaw in beeld kwam, en ze voelde zich nog steeds schuldig over het feit dat ze hem leuk had gevonden. Dat was haar fout geweest en ze had ervoor geboet.

Tijdens het sorteren van de kruiden, hoorde ze plotseling een harde kreet van buiten. De poes die haar naam schreeuwde was haar bekend. Honeyspots, een queen in de Clan, wat moest betekenen dat de kittens eraan kwamen. Haastig greep ze wat papaverzaadjes en kamille uit haar voorraad, waarna ze zich naar de nursery snelde. Haar zilver gestreepte staart sierlijk achter haar lichaam aan golvend. Nightstream's ijsblauwe ogen vielen direct op Honeyspots, die al jammerend haar nest in was gekropen. "Rustig aan, Honeyspots" zei ze kalmerend, voor ze haar kruiden aan de kant legde en op de poes afsnelde. "Wanneer begon de pijn?" vroeg ze, waarna ze met één van haar pootjes zacht op de buik van de poes drukte om te voelen of de kittens bewogen.

Honeyspots viel bijna flauw van opluchting toen Nightstream met de snelheid van het licht bij haar was gekomen. Ze wilde een bedankje en smeekbede haar kant op sturen maar een hevige pijnscheut benam haar de adem. 'Wanneer begon de pijn?' Vroeg de medicijn kat haar. Eens zien, zodra ik vijf manen werd en mijn moeder overleed. Haar ogen sloten zich en opende zich weer terwijl ze nerveus met haar poten bleef wriemelen. Het was ook niet verbazend dat haar adem dus ook gejaagd was en haar antwoorden niet helemaal helder klonken "Ik weet het niet, misschien een uur geleden, ik weet het niet" Brabbelde ze. "Ik was buiten toen het begon- buiten het kamp" Ze lachte nerveus "Ongeveer .. een kwartier geleden?" Gooide ze het er toch maar op. Toen een pijnscheut heviger dan voorheen haar bereikte kreunde ze luid en begon een onbekend instinct op te borrelen. "Oh goden nog aan toe .. ik denk dat ik moet persen" Gilde ze bijna. Alle spanning en angst van de afgelopen manen ging nu samen met de stres van dit hele gebeuren. Bevallen was zeker een klote opdracht. Een beetje hulpeloos keek ze Nightstream aan alsof ze daadwerkelijk overwoog om te vragen hóe ze moest persen. Instincten dreven haar echter naar het goede toe en ze hield haar adem in. Het was niet echt een zaak van doen of laten maar toch keek ze de medicijn kat vragend aan. "Moet ik persen? Wat moet ik doen!?" Het kwam er veel triester uit dan bedoeld en hoopte ze dat de pijn elk moment op kon houden.. maar ze was nog niet eens begonnen met het werpen .. wie weet duurde dit wel uren!?

Het was haar meteen duidelijk dat Honeyspots veel pijn had, zoals de meeste she-cats tijdens een bevalling. Haar antwoorden kwamen gehaast, tussen snelle happen lucht door. Ongeveer een kwartier geleden, buiten het kamp. Nightstream knikte even. Toen de poes het zowat uitschreeuwde en even later aan haar vroeg wat ze moest doen, antwoordde ze direct. "Pers maar, volg je instinct, dat is het beste wat je op het moment kan doen," zei ze kalm terwijl ze haar ijsblauwe ogen op Honey's gezicht liet vallen. "Blijf ademen, ik heb wat meegenomen voor de pijn, maar ik mag je niet te veel geven, evenals de kamille" vervolgde ze, waarna ze zich omdraaide om een papaverzaadje op te pakken met wat kamille. Als de pijn iets verlicht was en de poes iets rustiger werd, zou het makkelijker worden om de kittens te baren. Nightstream legde het bij haar hoofd neer, zodat ze het gemakkelijk kon pakken als ze daar klaar voor was. Nooit zou ze iemand dwingen om bepaalde kruiden in te nemen, maar waarschijnlijk had de poes voor haar er niets op tegen om wat verlichting te krijgen. Zelf wist ze niet hoe het voelde, maar de ervaring met bevallingen kende ze wel vanuit een andere blik. Ze had al genoeg poezen moeten helpen met het baren van hun kittens. Ergens was het wel een opluchting dat ze de pijn nooit zou hoeven meemaken, maar die gedachte bracht meer met zich mee dan alleen opluchting. Focus, het woord dreef door in haar hoofd en werkte al het andere eruit.

Honeyspots keek Nightstream wanhopig aan maar besloot inderdaad haar instinct te volgen. Ze liet haar instinct zich de weg wijzen maar voor ze goed en wel ging persen griste ze de papaverzaadjes op en nam ze zonder porren ze meteen in. Toen ging ze. Met gejaagde en angstige piepjes begon ze te persen al ging haar jammerklacht al snel door in een pijnkreet. Ergens wilde ze zo hard schreeuwen dat het onmogelijk was om het niet op te vangen buiten het kamp, zodat ze alle emoties er in die ene schreeuw uit kon laten. Maar haar gedachten zaten niet helemaal op een rijtje. Het was net een wervelwind in haar hoofd. Hij waaide een gedachte naar voren maar voor je hem echt kon uitbuiten was hij al weggetrokken door de snelle luchtstroom. Honeyspots keek Nightstream met de meest vuilste blik aan die ze teweeg kon brengen wetend dat de medicijn kat nooit deze verdomde pijn zou voelen. Ze wilde de pijn met iemand delen maar er was níemand. Ze perste. Perste alsof haar leven er van af hing en het duurde veel langer dan ze eigenlijk origineel had gewild. Maar het eerste hoofdje kwam in zich en met één laatste oerkreet en pers kwam de aller eerste kitten ter wereld. Onzeker of ze nu verder wilde persen of haar kitten wilde zien sloot ze een compromis door verder te persen. De pijn die zich daar achter afspeelde was onbeschrijfelijk. Het was verdorie alsof iemand zich agressief met een klauw een weg naar buiten werkte. Overmand door pijn en woest dat de papaverzaadjes niet zo snel werkte als Honeyspots altijd had gedacht kreunde ze luid toen een hevige pijnscheut door haar buik schoot. "Ik denk dat er meer komen!" Riep ze paniekerig en geheel overbodig naar Nightstream met een verloren blik in haar ogen.

Kit 1 mag zich eventueel nu gaan presenteren in een post~

Nightstream bleef ten alle tijden kalm, terwijl ze de poes zorgvuldig in de gaten hield terwijl ze haar kittens ter wereld bracht. Ze negeerde de vuile blik die ze toegestuurd kreeg, wetende dat een queen nooit helemaal helder was op het moment van een bevalling en vaak zeer uit hun humeur, door de pijn. Toen de eerste kitten tevoorschijn kwam, hielp de medicine cat het kleintje door de kitten wat richting de buik van zijn moeder te drukken. Het was nog niet voorbij, dus moest ze de queen helpen waar maar kon. Nightstream richtte haar aandacht weer op de queen toen ze zag dat de eerste kitten zich nu op de goede plaats bevond en er niets aan leek te mankeren. Ze knikte bevestigend toen Honey haar zei dat er nog meer kwamen, waarna ze even een paar passen richting de uitgang van de den stapte, om een stevig stokje op te pakken. Deze legde ze neer naast de queen, om vervolgens uit te leggen waar het voor diende. "Als je wil kan je die in je mond nemen en erop bijten om jezelf wat af te leiden van de pijn. In ieder geval tot de papaverzaadjes gaan werken." Het was moeilijk om er naast te staan en niets te kunnen doen, althans niets was ze al niet gedaan had. Het verbaasde haar niets dat ze soms een opmerking als "Je weet niet hoe het voelt, dus wat kom jij mij vertellen", naar haar hoofd geslingerd kreeg. Als ze toch eens wisten dat mentale pijn soms op een lijn zat met fysiek..

Knus. Als ze dan toch een woord moest kiezen voor haar verblijfplaats, was dit het. Ruimte was overbodig. Wat wilde ze gaan doen dan? Een paar meter rennen? Wat had je daar aan? Hier voelde ze zich veilig, meer dan dat zelfs. Niemand kon haar hier wat doen, geen enkele slechtheid wist haar hier te bereiken. En nog beter, ze was niet eens alleen! Er was altijd nog een andere levensvorm aan haar zijde die door dezelfde fases als zij ging. Maar nee, aan deze vredige situatie kwam plots abrupt een einde. Bewegingen zorgden ervoor dat de nog ongeboren kitten van haar plaats werd gegooid. Met tevergeefse pogingen probeerde ze zich stand te houden, maar hetgeen wat zich buiten bevond trok haar met krachtige halen mee.

Het eerste wat ze voelde, in die vreemde buitenwereld, waren de ijzige klauwen van de koude wind. Rillingen schoten door haar kleine natte lichaam en toen ze een aanraking voelde, hief ze haar kopje wat moeizaam op. Was dit iemand die ze 'mama' moest noemen? Nee. De aanraking zorgde er alleen maar voor dat ze ergens anders heen werd gestuurd. Maar waar? Waar moest ze heen dan? Kon niemand haar helpen? Een angstige piep verliet haar mond terwijl ze met moeizame passen vooruit kwam. En toen voelde ze iets. Een vacht, een zachte vacht. Een sterke vertrouwde geur kwam haar neus binnen en iets in haar lijfje dwong haar om dichterbij te komen. Hier was niets om bang voor te zijn, dit was veilig. De kittens strompelde wat naar voren en liet zich direct in de vacht vallen. Warme zoete geuren trokken haar aandacht en toen ze haar kopje had gedraaid naar de tepel klampte ze zich eraan vast om te drinken. Ja. Dit was goed. Anders was ze allang weggestuurd. Toen de kitten genoeg had gedronken en zich te slaperig voelde om nog iets te doen, verliet een zuchtje haar keel en begroef ze zichzelf in de vacht van haar moeder.

OOC; Eventhough ze nog niet geaccepteerd is, heb ik gewoon al gepost (:

Honeyspots voelde zich slap worden en haalde diep adem. Nu was ze op het moment dat ze helemaal besefte dat er geen enkele weg terug was. De volgende kit ging er uit komen. Ze wilde haar blik op de eerste kit richten maar Nightstream onderbrak haar en gaf haar een stok. Kronkelend van de pijn knikte ze en pakte ze het vast. Toen er een luid gepiep klonk schoot haar hart gelijk omhoog en keek ze geschrokken naar het kleine bundeltje wat ondertussen bij haar tepel lag. Een gemene wee trok door haar heen en ze beet flink op de tak om haar kreet in te houden en begon te persen. Zowel innerlijk als uiterlijk vloekte ze en duwde ze. Een gepijnigd maar gedempte kreet ontsnapte uit haar keel. De pijn in haar onderbuik en alles daar nog achter was constant. Ze zou er alles voor geven om het te laten ophouden. Ze perste nogmaals en had bijna geen kracht meer om door te gaan. Kreunend keek ze Nighstream paniekerig aan maar perste door. Vastberaden om dit te doen en haar geliefde kits ter wereld te brengen! Al koste het haar het leven, ze kwamen er! Met één laatste krachtinspanning en veel geschreeuw dat ze nu openlijk deed perste ze de aller laatste kit er uit en legde ze haar kop vermoeid neer. Het waren maar twee kits maar het voelde als het dubbele. Haar hele lichaam zette zich schrap om de nageboorte er uit te halen. Vermoeid keek Honeyspots naar Nightstream en ze zuchtte zacht. Ze hief haar kop op en wierp haar aller eerste goede blik op de twee kleine bundeltjes geluk die aan haar tepel lagen.

Kit 2 mag zich hier ergens ook in persen~

F L O W P E T A L

Samen met haar broertje of zusje zat ze in de buik van haar moeder, het was hier fijn warm en ze hadden niks nodig. Ze werden wel steeds groter, iets te groot voor deze fijne plek, dat begreep ze eigenlijk wel. Het was tijd om eruit te gaan! Ook de natuur had dat begrepen en ze voelde hoe de wand bewoog, in de zin van dat ze eruit werden gehaald! Eigenlijk wou ze er niet uit, maar ze voelde dat haar broertje of zusje als eerste ging. Dat duurde een tijdje, en toen was zij aan de beurt! Help eigenlijk wou ze niet eens uit deze fase! Het was hier warm! Ze kon er niks aandoen, ze was weg uit de veilige fase.

Plof, daar lag ze dan, de kleine kitten van Honeyspots en Cindersmoke. De jongste kitten van de twee. Het was koud, te koud! Ze begon te piepen, het was veelste koud! Iets legde haar tegen iets zachts en warms aan, was dit dan haar moeder? Ze had het gevoel dat ze iets kleiner was dan haar broertje of zusje naast haar. Ze vond al snel iets wat harder was en ze begon instinctief te zuigen eraan. Er kwam warm spul in haar mond wat lekker smaakte. Ze dronk gulzig, waarna ze zich moe voelde, er was nog 1 andere kat hier, was dat papa? Ze viel al snel in slaap, met de gedachte dat dit goed zou zijn, in de lekkere zachte en warme vacht van haar moeder.

OOC & WORDS	FEELINGS & COMPANY
Sorry voor beetje laat, was in Frankrijk ^^"	Cold
251 Words	Quietkit & Honeyspots & Nightstream

Er viel nu een heel lange stilte. Honeyspots' gekerm, geschreeuw en gesmeek was weggestorven en had plaatsgemaakt voor een geladen stilte. Het was onbeschrijfelijk. Opeens leek niets er mee toe te doen het moment dat ze haar ogen op haar twee kits liet rusten. Haar kits. Haar twee kits. Tranen vulde haar ogen en voor ze het kon tegen houden begonnen ze geluidloos te stromen van geluk. Eentje leek op haar en eentje leek op Cindersmoke. Bij die gedachte leek ze wel voor een moment te vallen. Alsof ze plots in een kuil viel die ondiep was maar je toch gedesoriënteerd achter liet omdat je hem niet had zien liggen. “Cindersmoke ..” Fluisterde ze. Een waterig glimlachje speelde om haar lippen en ze gaf beide kits een lik. Dit waren haar kits. Helemaal van haar en niemand kon haar die afnemen. Niet echt. Ze vouwde haar zwakke lijfje om hen heen en bedekte ze met haar gevederde staart. Haar adem stokte in een gesmoorde snik en ze legde haar kop bij haar kits neer. Al haar leven had ze hier naartoe geleefd en het was nu gebeurd. Waarom voelde het dan toch nog zo leeg? De leegte was aanwezig maar ook weer niet. Het sluimerde op de achtergrond. Die leegde kon alleen gevuld worden door haar voormalige partner. Ook al wilde ze dit perfecte moment niet verpesten kon ze het niet helpen. Haar ogen gleden naar Nightstream, alsof ze haar nu pas leek op te merken en haar nu pas goed zag. “Zijn .. zijn ze .. g-g-gezond?” Smoorde ze. Haar stem was aan het wegsterven door de emotie die haar met het gewicht van een stenen muur raakte. Ze moesten een naam hebben .. Vanaf de kraamkamer kon je de sterren niet zien.. Ze keek verlangend naar buiten om voor een enkele tel naar de sterren te gaan ook al was StarClan niets meer voor haar. Maar haar moederinstincten hielden haar binnen. Ze zouden haar naar buiten moeten slepen eerder dat ze haar kits alleen zou laten.