nightmares {OPEN+SPT}

Gleampool keek rustig om zich heen. De wereld rondom hem was in een duistere waas gehuld, een dikke sneeuwlaag bedekte de grond. De grijze kater liep naar de great rock, dook inneen en ging er met een machtige sprong op zitten. Hij had altijd al op deze rots willen staan, ookal wist hij niet waarom. Hij ging liggen, met zijn poten onder zijn lichaam. Gleampool haalde diep adem. vannacht had hij weer last gehad van de nachtmerries die hem al een tijdje bezig hielden. "Ik haat nachtmerries", fluisterde hij voordat hij terug opstond, hij begon het koud te krijgen. Zijn oren spitste zich, hij hoorde iets. Zijn kop draaide zich in de richting waarovan het geluid kwam. "Is daar iemand?", vroeg hij.

Littleface zuchtte. Dit was al de zoveelste keer dat ze wakker werd van zo'n akelige nachtmerrie! Ik zou liever gewoon nooit meer willen slapen, dacht ze. Ze stond op en liep de Warriorsden uit. De bruine poes viel niet heel erg op in de duisternis, iets waar ze wel van hield. Ze had allang geroken dat er nog iemand wakker was, en ze wilde diegene is lekker laten schrikken. Tja, Littleface was wel loyaal aan Firestar en aan de clan, maar ze hield er ook van om andere katten is lekker terecht te wijzen op dat ze niet goed opletten wat er allemaal gebeurd. Ze snorde zachtjes in zichzelf. Soepel bewoog ze zichzelf in de schaduwen van de omgeving van de Thunderclan. Ze was heel dichtbij, nog maar een paar meter... Op dat moment knapte er een takje onder haar voeten. Ze kreunde inwendig. "Is daar iemand?" Littleface hield zich stil. Maar ze hoorde geen pootstappen weggaan, dus kwam ze maar uit de schaduwen, en ging ze in het maanlicht staan. "Kan jij ook al niet slapen?" vroeg ze, maar ze zorgde wel dat ze een beetje uit de buurt bleef van de kat. Op dat moment zag ze dat het Gleampool was, een andere Warrior.

"Kan jij ook al niet slapen?", vroeg de kat, die hij herkende als Littleface, een andere Thunderclan warrior. "Anders zou ik hier niet staan", antwoorde hij met een bitter gezicht. Hij strekte zich teen voor teen uit en sprong van de great rock af, de sneeuw kraakte onder zijn poten. "Ik heb al een tijd lang dezelfde nachtmerrie", zei hij, voordat hij ging zitten, hij kon juist de geeuw die zijn mond wou verlaten, onderdrukken.

"Nou nou, rustig aan zeg," zei Littleface toen hij zei dat hij er anders niet zou staan. Ze zette nog wat stappen naar hem toe, en bekeek hem nog is rustig. Ze opende haar bek om wat gemeens te zeggen, maar slikte het in en zei toen maar; "Wat voor nachtmerrie heb je dan?" Iets had haar tegen gehouden om die nare woorden te zeggen, zoiets had ze nog nooit gehad. Littleface dacht terug aan haar eigen nachtmerrie, die ze die nacht had gehad. Littleface had pijn, heel veel pijn. Ze keek verdwaasd om zich heen, maar ze zag niemand. Na een tijdje kwamen er een paar katten. Ze hadden geen gezichten, maar ze zagen haar wel. Toen werd ze wakker. Ze had geen idee wat dat nou weer betekende, maar de rillingen liepen haar nog over de rug als ze eraan terug dacht. Misschien betekende het wel niks, hield ze zichzelf voor, en haar starende blik viel weer op Gleampool.