It's the night that bring me here. [Open]

Stilletjes, met kleine passen sloop hij de Nursery uit. Er lag een klein laagje sneeuw op de harde grond. Genoeg op zijn pootjes bij de eerste stappen al koud en nat te maken. Zachtjes rilde het kleine katertje. De eerste zonnestralen waren nog niet boven de horizon uitgekomen. Het was stil en donker in het kamp. Oplettend keek hij om zich heen. Hij had een onrustige nacht gehad, met nachtmerries die telkens maar weer tevoorschijn kwamen, maar dan ook weer snel verdwenen. En nu, vroeg in de ochtend, was hij wakker geworden. Na een tijdje te hebben gewoeld was hij maar opgestaan en zo stil mogelijk naar buiten geslopen. En nu liep hij hier, door het kleine laagje sneeuw, richting de prooistapel. Misschien lag er nog wel iets, iets eetbaars, bedacht Pebblekit en een hebberige blik verscheen op zijn gezicht. Nog steeds zachtjes maar al niet meer zo stil als net trippelde hij richting wat ooit de gevulde en hoge prooistapel was geweest. Hij duwde zijn neusje in het hoopje botten, en ander verrot spul. Daar lag nog een klein musje, het zag er nog vrij eetbaar uit, er waren maar twee hapjes van genomen. Zonde om niet op te eten. Stapje voor stapje liep hij er naar toe. Pakte het vogeltje ruw van de grond en liep ermee weg. In de buurt van de Nursery lag een grote steen, daar zou hij hem opeten. Met de gedachten aan een gevulde maag trippelde hij naar de steen. Ook deze zat onder de sneeuw, maar het gaf Pebblekit niks. Met kleine pasjes klom hij erop. Voor hem was het aardig hoog, ongeveer zo groot als een zittende warrior. Hij hield van stenen, als hij er tegenaan ging staan, was hij door zijn grijze vacht nauwelijks te zien. Boven aangekomen liet hij de mus voor zich vallen, en gulzig begon hij er aan te happen.

[Open]

Owlkit rekte zich uit. Ze was vroeg uit haar bed gekomen, voornamelijk omdat ze niet kon slapen. Vannacht was een heldere, maanloze nacht, en als er iets was dat Owlkit ooit had gefacineerd, waren het de sterren die vannacht aan de hemel straalden. Ze keek op toen ze het geluid van krakende sneeuw hoorde. Pebblekit kwam de nursery uitgetrippeld. Hij kon vast ook niet slapen. Het grijze katertje trippelde naar de plek waar ooit de prooistapel had gestaan, en nam het enige overblijvende stukje prooi mee, een half opgegeten mus. Daarna klom hij op een hoge steen en begon gulzig zijn musje op te eten. Owlkit trippelde naar de steen. "Mag ik ook een hapje?", vroeg ze, toen ze vlakbij de steen stond.

Een kitten die Pebblekit niet meteen goed kon zien en dus ook niet herkennen trippelde naar de steen. Licht geschrokken keek hij die kant uit. "Mag ik ook een hapje?", vroeg de kitten die Pebblekit nu wel herkende, namelijk als Owlkit, toen ze vlakbij de steen stond. Voorzichtig schoof hij een klein stukje op, zodat Owlkit erbij kon komen zitten. Met zijn neusje wenkte hij haar."Ja hoor," Antwoordde hij op een fluistertoon. Zo goed mogelijk probeerde hij het musje in tweeën te delen. Dat lukte aardig. Voorzichtig legde hij een van de twee delen voor Owlkit."Alsjeblieft." Sprak hij met een glimlach op zijn gezicht. Verlegen richtte hij zich op zijn deel en begon er tevreden aan te knagen."Ook vroeg wakker?" Vroeg hij met een volle mond waardoor het waarschijnlijk niet erg goed verstaanbaar klonk. Met een vragende blik keek hij Owlkit aan.

Leafheart liep naar buiten. Haar buurman snurkte, waardoor ze niet kon slapen. Ze besloot dan maar om een ommetje te maken. Ze keek om zich heen en zag twee schimmen bewegen, op een steen die voor een kitten vast als "hoog" benoemd word. Ze sloop ernaartoe en zag, toen ze dichterbij was, twee kittens een muisje delen. Leafheart besloot om ze te laten schrikken, dus liep ze om de steen heen tot ze achter de kittens stond. Een van de twee herkende ze als pebblekit, de andere had een donkere vacht waardoor ze bijna niet te zien was. Ze stond achter de twee kittens en was net op ooghoogte. "Boe!", fluisterde ze op haar meest enge toon.

"Ja hoor", fluisterde Pebblekit vriendelijk. Hij schoof een stukje op zodat Owlkit er bij kon komen zitten. Hij scheurde wat overbleef van het vogeltje in twee en legde Owlkit een stuk voor. "Alsjeblieft.", glimlachte hij verlegen voordat hij aan zijn eigen helft begon te knagen. "Bedankt", zei Owlkit zacht. Ze had nu wel honger, ze had de vorige avond amper iets van eten vastgekregen, zo ging het al een tijdje, maar door haar dikke vacht viel het niet erg op. "Ook vroeg wakker?", mompelde Pebblekit amper verstaanbaar in Owlkits richting. "Wel, ja", begon ze. "Ik was...", toen werd ze onderbroken door een stem die achter hun klonk. "Boe", Owlkit draaide zich om waar ze een bruin witte poes, die ze als Leafheart herkende, zach staan. "O, dag Leafheart", zei ze vriendelijk.

"Wel, ja", begon Owlkit. "Ik was...", toen werd ze onderbroken door een stem die achter hun klonk. "Boe", Geschrokken sprong Pebblekit naar achter, wankelend op een pootje probeerde hij te blijven staan, waarna hij zijn evenwicht weer vond. "O, dag Leafheart", zei Owlkit vriendelijk. Verbaasd keek Pebblekit op.'O, Ehm.. Dag,' Stotterde Pebblekit verlegen. Waarom moest Leafheart dat nou doen? Stilletjes en voorzichtig deed hij een stapje naar voren waarbij hij zijn blik strak op Leafheart gericht hield. Straks liet ze hem nog een keer schrikken.

De kittens miauwden een begroeting, en nu herkende Leafheart de donkerdere als Owlkit. "Hallo kleine kittens, horen jullie niet te slapen?", zei ze met gespeelde strengheid. De rode poes ging zitten en keek de kittens aan. Pebblekit leek niet zo op zijn gemak, misschien was hij nogal geschrokken. Ze moest toch eens proberen om niet iedereen zo te laten schrikken, maar nu was het te laat.

"Hallo kleine kittens, horen jullie niet te slapen?", zei Leafheart streng. "Ik ben geen kleine kitten meer hoor", snoof ze. "Binnenkort word ik apperentice, en we kunnen niet slapen", vervollegde ze, wat vriendelijker. Leafheart had waarschijnlijk geprobeerd om hun te laten schrikken, bij Owlkit was dat niet zo goed gelukt, Pebblekit daarintegen, zag er uit alsof hij een spook gezien had. Owlkit stond op en rekte zich teen voor teen uit. "En, wat doe jij hier midden in de nacht?", vroeg ze, terwijl ze de wit-bruine poes nieuwsgierig aankeek.

"Hallo kleine kittens, horen jullie niet te slapen?", zei Leafheart streng. Stilletjes wende Pebblekit zijn oogjes af, eigenlijk had hij inderdaad moeten liggen slapen. "Ik ben geen kleine kitten meer hoor", snoof Owlkit. "Binnenkort word ik apperentice, en we kunnen niet slapen", vervolgde ze, wat vriendelijker. Owlkit stond op en rekte zich teen voor teen uit. "En, wat doe jij hier midden in de nacht?", vroeg ze, terwijl ze de wit-bruine poes nieuwsgierig aankeek. Pebblekit volgde haar voorbeeld, maar bij hem was er nog een mengeling van angst van zijn gezichtje af te lezen. Hij schaamde zich ook wel een beetje, omdat hij zo overdreven had gereageerd, maar hij kon er toch ook niks aan doen?

"Ik ben geen kleine kitten meer hoor.", snoof Owlkit. Leafheart grinnikte zachtjes toen ze de verontwaardigde toon hoorde. "Binnenkort word ik apprentice, en we kunnen niet slapen. En, wat doe jij hier midden in de nacht?", vervolgde Owlkit, nu vriendelijker, nieuwsgierig. Leafheart geeuwde eens. Ze zag dat Pebblekit zich nog steeds niet helemaal op zijn gemak voelde. Daarna keek ze Owlkit nog eens aan. "Mijn buurman snurkt nogal. Ik sta versteld dat jullie hem niet horen brommen, hij lijkt wel een monster van op het thunderpad.", antwoorde ze zo chagrijnig als ze maar kon, hoewel ze een glimlachje niet kon onderdrukken.

"Mijn buurman snurkt nogal. Ik sta versteld dat jullie hem niet horen brommen, hij lijkt wel een monster van op het thunderpad.", gromde Leafheart chagerijnig. Een reusachtige gaap verliet mondje. "Het kan zijn dat ik hem wél hoor", grinnikte Owlkit terwijl ze met haar ogen rolde. "Maar ja, ik ben ook naar buiten gekomen om daar de sterren te kijken", glimlachte ze, terwijl ze naar de heldere, maanloze hemel keek. honderden sterretjes weerspiegelden in haar ogen en lieten ze stralen. Zo'n mooie nacht als deze had ze nog niet vaak meegemaakt.
-sorry verkeerde acc Embarassed

-

"Mijn buurman snurkt nogal. Ik sta versteld dat jullie hem niet horen brommen, hij lijkt wel een monster van op het thunderpad.", gromde Leafheart chagerijnig. Een klein glimlachje vormde zich op Pebbles gezicht. "Het kan zijn dat ik hem wél hoor", grinnikte Owlkit terwijl ze met haar ogen rolde. "Maar ja, ik ben ook naar buiten gekomen om daar de sterren te kijken", glimlachte ze, terwijl ze naar de heldere, maanloze hemel keek. Pebblekit deed hetzelfde. De sterren waren mooi, het waren kleine lichtjes aan de hemel. Licht, ja daar hield hij wel van. Donker en de nacht was niks voor hem. Alles werd er angstaanjagender van, en hij was niet bepaald een stoer type dat nergens bang voor was. Helemaal niet eigenlijk, bedacht hij spijtig."Ik kwam naar buiten omdat ik niet kwam slapen." Begon hij te vertellen."Door nachtmerries."

Onderwerp: Re: It's the night that bring me here. [Open]