Loose ground

De mormels van Leafstorm waren geboren, dat had hij nog wel gehoord, ja. De tabby stapte met een nors gezicht uit de Apprentice Den en wierp zijn kop woest in de richting van de Nursery. Daar lag ze hoor. Queen of everything. En dacht ze nu dat alles goed was? Natuurlijk, maar daar zou Timberpaw zelf wel een stokje voor steken. Zodra ze nog een training zou geven, zou hij niet komen of gewoon overal een stokje voor steken. Had ze zelf voor gezorgd, dus ze moest maar leven met haar gevolgden.

Zonder op te letten was hij naar de plek gegaan waar vroeger een woeste das had geleefd. Ach wat kon het hem ook schelen, dat beest was er niet eens meer. De tabby stapte op een kleine helling en begon de grond vervolgens onder zijn poten te kneden. Hoe had ze gedurfd hem zo achter te laten?! Plots gebeurde alles in een paar seconden. De grond onder zijn poten viel weg, waarschijnlijk omdat hij op de dassenburcht stond en het plafond het had begeven. Een gil ontsnapte uit zijn keel terwijl hij onder de grond belandde en met een doffe plof viel hij neer op de grond. Zijn kop raakte de harde ondergrond en Timberpaw zag dat zijn beeld langzaamaan donker werd.

OOC; Eerste post gereserveerd voor Musicpaw ~

Er werd hem een klein streepje zicht gegund, maar meer kreeg hij ook echt niet. Zijn zicht was vervaagd en niets zag er bekend uit. Plots voelde hij meerdere bonzen in zijn kop, iemand kwam er aan! Timberpaw wilde zijn kopje ophalen, maar de pijn was te erg en zijn spieren wilden niet luisteren. Een zachte kreun ontsnapte uit zijn mond toen zijn kop bijna explodeerde toen de kat in het hol sprong. Het was veels te luid, alles was veels te luid! Maar toen stopte het alsof iemand de pijn uit zijn kop had gehaald. Langzaamaan kreeg Timberpaw weer een beetje gevoel in zijn lijf, maar dat was het dan ook. Met veel moeite kon de kater zijn kop opheffen, hij versmalde zij blik en zag een calico kat voor hem. Het maakte hem niet uit wie het was, als deze hem aar zou hebben. Een plotselinge pijnscheut deed hem zijn kop weer neervallen op de grond. "..Help.." Kreunde de kater pijnvol en kneep zijn ogen dicht.

"I..ik" Timberpaw was dankbaar voor het zachte geluid, maar zonder oplossing zou hij hier nog wel een hele tijd liggen. Plots werd hij bij zijn nekvel gegrepen en hingen zijn voorpootjes in de lucht. Timberpaw kneep zijn ogen dicht, het gebonk werd weer harder en pijnlijker. Door een snelle beweging voelde hij zijn kop bijna contact maken met de aarde, maar hij werd nog steeds opgetild. Snel werd hij weer neergelegd en hoorde weer het gebonk van pootstappen. Toch was de rust niet voor eeuwig en werd hij weer bij zijn nekvel opgetild. Dit keer werd hij in een wat koeler gedeelte neergelegd en nu was de rust er wel. "Alsjeblieft laat dit helpen.. ik weet niet wat ik moet doen.. antwoord.. alsjeblieft... moet ik de medicine cat halen?" Timberpaw schudde zijn kop. Nee, dan lag hij zo weer een Moon in die stomme Den! "B..bedankt.." Mompelde Timberpaw terwijl hij zich op zijn andere zij draaide en zijn gezicht zowat begroef in het zand. In ieder geval hoorde hij nu bijna niets en werd het gebonk minder.