Three things that my life will make great. One: my Clan. Two: Fastclaw. Three: life

Divestream gaapte een keertje. Het was ook erg vroeg. Ze besloot Dearpaw is lekker een vrije dag te gunnen. Ze hadden gisteren al een training gehad. Divestream wou haar Apprentice niet de hele tijd pushen door te gaan trainen. Ze stond zelf op en rende het kamp uit. Ze had wel geen idee waar ze naartoe moest gaan, dus keek ze maar een beetje om zich heen. Ze zakte in de sluiphouding toen ze een muis zag. Langzaam gingen haar poten over de grond. Ze sprong en doodde de muis, die dankzij haar landing tijdelijk verlamd was en waar nu geen leven meer in zat. Divestream dacht hierdoor weer met een pijnlijke stemming aan Willowkit. Een brok kwam in haar keel en ze schudde krachtig haar kopje. Nee... Deze keer wou ze is niet aan die fout denken die ze had gemaakt. Samen met Mousefur. Ze wou liever zichzelf de schuld geven dan Mousefur. Soms leek Mousefur nog erger aangedaan dan zij. En dan had je ook nog Nightpaw, die dacht dat het allemaal haar schuld was. Maar niemand wist hoe het echt gegaan was, ondanks dat Divestream en Mousefur dat al duidelijk hadden willen maken. Zij waren Willowkit uit het oog verloren. Ze had nog geleefd toen Divestream haar het water uit had gehaald. Als ze die conversatie met Angelos toen niet hadden gehad, was ze dan nog in leven geweest? Als Divestream Angelos gewoon opzij had geduwd en de gevolgen maar op zich had moeten nemen, was Willowkit dan nog in leven geweest? Divestream irriteerde zich er behoorlijk aan dat zij zichzelf steeds vragen stelde waarop ze het antwoord nauwelijks wist. Dat irriteerde haar soms zo erg. Maar soms wou zij zichzelf er ook mee irriteren. Ze wou van zichzelf weten dat ze Willowkit had laten sterven. Maar waarom geloofde hun Clan nu niet dat het haar schuld was? Waarom wouden ze nu allemaal geloven dat Willowkit op een manier gestorven was die zij allen niet hadden kunnen voorkomen? Als Divestream en Mousefur beter hadden opgelet, dan hadden ze die boom gewoon zien scheef staan en... Ze moest nu echt ophouden met zichzelf te kwellen. Ondertussen zag ze dat ze aanwas gekomen bij de Hooglanden. Allemaal herinneringen schoten haar te binnen, vooral toen ze de Hooglanders in het oog kreeg.

Bob de Bouwer, je mag reageren, Bob de Bouwer, nou en of! XD

Fastclaw lag doodmoe in de schaduw van een dikke boom, hij had deze nacht weer eens bijna niet geslapen door de vele nachtmerries die hij had. Hij was al die nachtmerries kotsbeu, het moest maar eens ophouden. Fastclaw wist heel goed dat hij eigenlijk moest gaan jagen, maar hij vond daar echt de kracht niet toe. Opeens zag hij een dikke muis onder de struiken rondlopen, en direct schoot hij overeind en sprong op de muis. Al zijn vermoeidheid was opeens weg. Fastclaw keek ongelovig naar zijn mooie vangst, zijn jachtinstinct had zijn vermoeidheid overwonnen. Hij voelde zich als herboren en spurtte vlug weg op zoek naar zijn volgende prooi. En niet veel verder ving hij de geur van een muis op, maar ook die van een kat die hem heel dierbaar was...Divestream! Hij besloot haar te verassen en kroop onder de struiken dichterbij, daar was ze. Divestream zat piekerend voor zich uit te staren, en hij kon al raden waaraan ze dacht. Dit kon Fastclaw niet aanzien, meteen sprong hij recht op Divestream. 'Zit nu niet te piekeren over Willowkit, dat heeft geen zin. Probeer me nu maar beter van je af te krijgen!', suste fastclaw in Divestreams oor.

Divestream kon de gedachte aan Willowkit niet verminderen en niet verergeren, dus keek ze zelf een beetje geërgerd voor zich uit. Ze ademde door haar mond en een tal van prooi schoot door haar heen. Muis, vooral muis. Nu er zoveel prooi aanwezig was, kon ze zich beter daarop concentreren. Maar haar verstand dacht daar heel anders over. Als die de leiding mocht nemen, zat ze hier morgen nog aan dat gedoe met Willowkit te denken. Haar zintuigen werden opeens scherp toen ze een geluid hoorde. Haar oren draaiden heen en weer en Divestream drukte zich tegen de grond. Wie of wat zat haar hier te besluipen? Haar tanden ontblootten zich en haar nagels klapten uit. Haar zacht gesnor hield op. De lucht leek mee te voelen. De zon verdween opeens achter een hoop wolken. Divestream liet een geërgerde grauw horen. Ze ademde diep door haar mond. Een geur kwam haar te binnen. Meteen trokken haar nagels zich in en haar mond klapte dicht, maar ze voelde al een hoop gewicht op haar. Divestream snorde zachtjes, terwijl ze Fastclaw probeerde aan te kijken. Aangezien dit onmogelijk was omdat die op haar rug zat, kon ze maar beter even horen naar wat hij te zeggen had. Toen ze Fastclaw's sussende woorden hoorde, snorde ze zachtjes. Ze maakte zich eerst helemaal slap, om vervolgens met een ruk om te rollen en Fastclaw daarmee van zich af te gooien. Zij zakte door haar poten en keek Fastclaw speels aan. Ze stond op en liep naar hem toe. Ze snorde geweldig hard. Het leek zelfs te echoën tegenover de bomen en Divestream likte Fastclaw zacht over zijn schouder. Ze drukte haar vacht tegen de zijne aan. 'En hoe wist je dat ik zat te piekeren? Mijn zintuigen stonden nog scherp hoor,' zei ze beteuterd, terwijl ze even sip keek, om hem vervolgens een lik te geven over zijn mond. Fastclaw was echt een geweldige kater. De gedachte dat hij van hààr was, maakte alles nog geweldiger dan het al was. De dood van Willowkit leek soms een obstakel te zijn tegenover haar levenswijze, maar Fastclaw maakte al die wonden weer heel. Ze keek hem aan en likte over zijn achterpoten. 'Je weet trouwens dat ik niet tegen je schattige kopje kan,' zei ze, terwijl ze hem diep in zijn ogen aankeek en luid snorde. Dit kreeg ze er nu altijd van als ze Fastclaw aan keek. Alsof hij een soort hypnotiserende invloed op haar had. Ze drukte haar flank tegen die van Fastclaw aan. Ze hoopte dat hij altijd bij haar zou blijven, wat er ook gebeurde. Ze legde zich op haar zij neer en wenkte Fastclaw om te komen liggen. 'Rust maar even, mijn geweldige kater,' knipoogde ze. Ze dacht even aan Willowkit, maar sneed die gedachte meteen weer van haar hersenen af. Waarom over Willowkit nadenken als ze er toch niks meer aan kon veranderen? Fastclaw had gelijk. Al zou ze hier alle uren achtereen zitten te piekeren over Willowkit, ze kwam er niet mee terug. Misschien moest ze juist op déze momenten lol maken met iedereen. Gewoon, om alle pijn even te vergeten.