Snow, everywhere snow. [open]

Stilletjes sloop hij door de gang. Oortjes gespitst. Zijn amberkleurige ogen gingen oplettend heen en weer. Bij elke stap zakte zijn pootjes in het rode tapijt wat er lag. De tweebenen zaten in de woonkamer. De gezellige ruimte van het huis. Het was er altijd warm, en door het grote raam kon je goed de voortuin in de gaten houden. Bijna was hij aangekomen bij de grote deur, met daarin zijn kleine deurtje. Een kattenluikje, zo noemde de tweebenen dat. Met een klein sprongetje stond hij aan de andere kant. De voortuin van het huis was maar een saaie boel. Er lagen tegels en verder was het helemaal leeg, op de dode plant in de hoek na. Snel trippelde hij de tuin uit, de stoep op. Zo te zien had het vannacht weer volop gesneeuwd, het was weer een witte boel. Met rustige passen liep hij verder, waarbij zijn staartje vrolijk heen en weer ging.

[Open]

Dogfang liep door het besneeuwde landschap. Hij bedacht zich net hoe blij hij was met het gebrek aan katten, toen een poesiepoes geur zijn neus binnendrong. Hij volgde de geur, misschien kon hij nog een beetje pret beleven met zo'n zachte kat. Uiteindelijk zag hij een kleine zwart-witte kater lopen. Hij sprintte het laatste eindje en stopte vlak voor de kater. "En wat doet een poesiepoes met dit weer op straat?", zei hij chagrijnig.

"En wat doet een poesiepoes met dit weer op straat?", klonk het chagrijnig van voor Figaro vandaan. Verbaasd keek hij op. Een bruine kater met groene ogen stond voor hem. Geschrokken deed hij snel een stapje achteruit. Die kater, hij rook zo.. Zo wild, zo anders dan de katten die Figaro eerder had ontmoet. Voorzichtig snoof hij de geur in. Waarvandaan die kater kwam kon hij niet achterhalen, maar duidelijk was wel dat hij zeker niet van hier kwam."Ik.. Ik maak alleen maar een klein ommetje, het was binnen zo benauwd weetje en.." Sprak hij verlegen na een kleine stilte. Hij voelde zichzelf steeds kleiner worden. Wat moest hij hier nou mee? Hij had geen idee of deze kater ongevaarlijk was. Zo ongemerkt mogelijk keek hij om zich heen. Niemand te zien. Voorzichtig gleden zijn ogen weer naar de kater, waarbij zijn staartje ongeduldig door de sneeuw heen en weer gleed.

"Ik.. Ik maak alleen maar een klein ommetje, het was binnen zo benauwd en..", zei de onbekende kittypet. Hij leek nerveus, waarschijnlijk was hij bang van hem. Dogfang's ogen glinsterden ondeugend. Dit was het effect waar hij op gehoopt had. "En je weet wat voor een gevaren dat dat inhoud? Je weet het wel, Glad, koud, wilde katten.., zei hij zo onschuldig mogelijk, hoewel zijn ogen even glinsterden toen hij "wilde katten" zei. Hij ging nonchalant zitten en l-sloeg zijn staart om zijn poten. Als de kittypet wegvluchtte, had hij hem binnen no-time ingehaald. En als het om vechten ging hielp hun zachtheid hen ook niet echt. Dogfang daarentegen, was hard van het leven in het wild.

Sparklez keek door het raam naar de besneeuwde straat. Het gras in de voortuin was niet meer te zien en alles was wit. Hij sprong van de vensterbank, liep naar de gang, ging het kattenluik door en voor hij het wist had hij zijn vier poten buiten op het koude witte spul gezet. Een windvlaag vloog langs zijn gezicht, waar door hij zijn gele ogen even dichtdeed, en weer open. Hij rook nog meer katten. Geen bekende katten. Hij volgde de geur voorzichtig. Als er een eenling of een clankat was, zouden ze gelijk zien dat Sparklez een huiskat was. Dankzij de blauwe leren halsband. Sparklez zei altijd dat daar niks mis mee was. Hij liep verder en zag in de verte een bruingestreepde kater, bij een kleinere, zwartwitte kater zitten. De kater had een clankatten geur. Maar niet de geur van Spottednose, een clankat die hij ooit had ontmoet. Die was van een van de andere clans. De andere was ook een huiskat. Sparklez' herkende de geur gelijk. Voorzichtig liep hij dichterbij, de katten zouden hem snel genoeg op merken. De clankat leek gevaarlijk, dus Sparklez' zei niks, en wachtte af tot de katten hem zouden opmerken.

Oh fijn, nu kwam er nog iemand profiteren van het feit dat hij nog niet aangevallen had. Wisten ze nou niet dat ze hun einde tegemoet liepen? Hij zag dat de kat die erbij kwam een blauwe halsband aan had. "Wel wel, nog een slachtoffer", zei hij kwaadaardig. Waarschijnlijk was de eerste helemaal in de war van zijn stemmingswisselingen, maar dat was juist grappig. Hij bekeek de andere kat met een boze blik in zijn groene ogen. Hij had gouden ogen en een zwarte, lange vacht. Hij had een blauwe halsband en keek behoedzaam. Waarschijnlijk bang. Al die slappe kittypets waren hetzelfde; bang en soft.

"En je weet wat voor een gevaren dat dat inhoud? Je weet het wel, Glad, koud, wilde katten.., zei de kater zo onschuldig mogelijk, hoewel zijn ogen even glinsterden toen hij "wilde katten" zei. Vanbinnen huiverde Figaro, maar hij probeerde er zo min mogelijk van te laten merken. De kater ging nonchalant zitten en sloeg zijn staart om zijn poten. Figaro stond nog steeds voor hem. Hij wist zelf maar al te goed dat hij geen kant op kon. De kater was sneller, en bovendien een stuk sterker. Hij zou kunnen proberen met een smoesje weg te komen, maar nee, dat zou de kater zo door hebben. Snel keek hij achter zich, opzoek naar een uitweg. Daar stond een kat! Een kittypet, dat zag je aan de blauwe halsband. Bang keek Figaro de nieuwe kater aan, maar wende zich toen weer op de grote kater voor hem, deze had ook opgemerkt dat er een nieuwe kat in het spel was gekomen. "Wel wel, nog een slachtoffer", zei deze kwaadaardig. Slachtoffer? Dan was het dus toch geen vriendelijke kat.

Onderwerp: Re: Snow, everywhere snow. [open]