Stupid little kittens.. [SPT][Open]

Merida wandelde rond in het bedrijvige kamp. Het snuifje geweld dat hier altijd hing was heerlijk, in tegenstelling tot de blije bedrijvigheid die hier ook altijd heerste. Waarom was iedereen altijd zo vrolijk? Merida gromde. Ze zag een aantal kittens dartelen en spelen en zat er van op een afstandje naar te kijken. Wat zou ze er een plezier in hebben de koppen van die pluizige lijfjes te rukken.. Jammer dat er zo veel getuigen zijn. Anders was het slecht afgelopen met de vrolijke, pluizige bolletjes. Er kwam iemand op haar af, en meteen draaide Merida zich om. "Wat moet je?, snauwde ze.

Redmoon geeuwde even en keek rond in het kamp. Al snel merkte hij Merida op. Hij trippelde naar haar toe, maar nog voor hij haar bereikte zag hij dat ze niet in de stemming was. De rode kater wilde zich net weer omdraaien en iemand anders zoeken om me te kletsen toen hij haar hoorde snauwen. 'Wat moet je? Blies ze terwijl ze zich omdraaide. Redmoon zuchtte, hij was dat barse gedoe echt zo zat, maar het was nu al te laat. Hij draaide zich weer om naar Merida en zette een glimlach op. 'Goeiemorgen Merida, alles goed?' Vroeg hij met een opgewekte toon, die hij al beu gespeeld was, maar hé er moest toch iemand zijn die deed alsof hij alles ozo geweldig vond en zó gelukkig was. Het werd tijd dat iemand anders eens die rol overnam zodat hij eindelijk eens zichzelf kon zijn, vond Redmoon. In de verte zag hij enkele kittens spelen en hoorde hun irritante gepiep. 'Laat ze ophouden!' Mompelde hij in zichzelf.

"Goeiemorgen Merida, alles goed?", vroeg de rode kater die ze aangesproken had opgewekt. Merida kon wel kotsen, weer zo'n vrolijke geest zonder problemen. Jammer dat hij wel tien moons ouder was dan haar, anders had ze hem rauw gelust. "Natuurlijk is alles niet goed, doe die domme ogen eens open en kijk rond. Zie je die bedrijvigheid? Heb je geen zin om te kotsen bij het zien van al die vrolijke katten?", blafte ze terug. Toen hoorde ze hem iets mompelen, waardoor hij net een tikje minder erg werd. "Laat ze ophouden!". Het was niet van haar gewoonte zoveel woorden tegen iemand te zeggen zonder hem aan te vallen, maar nu deed ze het toch: "Zeg dat wel, ik zou hun pluizige koppen van hun bollige lijven willen rukken!".

'Zeg dat wel, ik zou hun pluizige koppen van hun bollige lijven willen rukken!' Zei Merida tegen haar gewoonte in. Redmoon had intussen besloten om niet meer te doen alsof hij alles geweldig vind en dat iedereen mocht komen klagen met hun zielige probleempjes en hen dan ook nog helpen. Nee, dat was verleden tijd, vanaf nu was hij zichzelf! 'Als het zou mogen doe ik met je mee.' Antwoordde hij simpelweg. Normaal gesproken zou hij walgen van zo'n jonge kat als Merida, maar zij was nog ok.'Kun je je voorstellen dat je die kleine demonen hebt?' Vroeg hij met een zure toon in zijn stem terwijl hij weer keek naar de spelende kittens. Hij vond het zo hatelijk om moederkatten zo liefdevol om te zien gaan met hun "schattige" kittens.

Clumb zag Merida en Redmoon samen praten, en boos naar de piepende kittens kijken. Clumb zuchtte. Ze was blijkbaar de enige in het kamp die van kittens hield, en die berijd was om voor ze te zorgen. Ze liep naar het duo toe en zei, toen het stil was, "Kittens zijn zo slecht nog niet joh, je moet gewoon aan hun gepiep wennen,'' Ze knikte vrolijk nar Redmoon, want hetgeen wat ze zei was meer voor Merida bestemd. Ze kende Redmoon meer als een vrolijke kater in het kamp, en ze snapte ook niet waarom zijn humeur zo was omgeslagen. Zelf was ze ook niet echt een blije kat, sterker nog; ze was meestal chagrijnig, maar haar humeur kon veel beter gemaakt worden door die spelende kittens.

Redmoon draaide plots zijn hoofd toen hij een kat hoorde aankomen, het was Clumb iedereen wist dat die poes wel van kittens hield."Kittens zijn zo slecht nog niet joh, je moet gewoon aan hun gepiep wennen,'' Zei ze nu dus weer. Ze knikte vrolijk naar hem en hij knikte terug, niet omdat hij dat wou, maar om de vrede een beetje te bewaren. Maar wacht eens, ging hij daar niet een ander voor laten opdraaien zodat hij eindelijk zichzelf kon zijn? Hij zuchtte toen hij zag dat Clumb het meer had tegen Merida dan tegen hem. 'Ik weet het zo net nog niet, hoe kun je nou aan dat vreselijke gepiep gewent raken?' Vroeg hij terwijl hij geïrriteerd naar met zijn oren naar de pluizebolletjes wees die nog steeds piepten als gekken.

'Ik weet het zo net nog niet, hoe kun je nou aan dat vreselijke gepiep gewent raken?' Clumb keek op en zag de grote ronde ogen van Redmoon. "Geen idee, mij is het ook gelukt" Clumb draaide zich naar de kittens en liep naar de grootste toe. Ze rolde wat over de grond en lande zachtjes op de kitten. Verrast keek deze op en hij gaf een zachte piep, maar speelde toen mee. Zo speelde ze een tijdje door.

Wiebe keek verrast op toen hij ineens verandering hoorde in het gesprek waar hij naar luisterde. "Kittens zijn zo slecht nog niet joh, je moet gewoon aan hun gepiep wennen,'' Hoorde hij Clumb zeggen. Hij stapte wat dichterbij en kon net Redmoon's reactie horen. 'Ik weet het zo net nog niet, hoe kun je nou aan dat vreselijke gepiep gewent raken?' Wiebe keek vragend naar Clumb, inderdaad dacht hij bij zichzelf, hoe raak je daar aan gewend... Clumb gaf een makkelijk antwoord. "Geen idee, mij is het ook gelukt" Waarna ze met de kittens ging spelen. Wiebe liep achter haar aan. En speelde het spel wat ze met de kitten deed mee, hij was er alleen niet zo goed in en zag er heel dom uit. Waardoor hij steeds moest grinniken. "Ik ben het met je eens weet je?" Zei hij tegen Clumb. Gek genoeg wilde hij heel graag dat ze wist dat hij er hetzelfde over dacht als zij. "Kittens zijn eigenlijk echt schattig soms. Wil jij het trouwens?" Hij besefte dat het een gekke vraag was en keek beschaamd naar zijn poten, waarna hij toevoegde. "Dat is geen huwelijksaanzoek hoor... Niet dat ik je niet aardig vind maar.." Hij haakt af, maar wat? Hij wist het niet...

Clumb keek verrast op toen Wiebe mee begon te spelen. Hij grinnikte constant omdat hij zo lomp deed, en Clumb vond het eigenlijk wel heel grappig. Na een tijdje zei hij: "Ik ben het met je eens weet je?" Clumb keek hem lang aan. Toen knikte ze. "Kittens zijn eigenlijk echt schattig soms. Wil jij het trouwens?" Clumb keek hem verrast aan, zo'n vraag had ze niet van Wiebe verwacht. Voor ze antwoord kon geven, zei hij: "Dat is geen huwelijksaanzoek hoor... Niet dat ik je niet aardig vind maar.." Clumb lachte hard. Ze had al lang een zwak gehad voor Wiebe, en ze gaf hem een vlugge lik. "Ik zou best graag kittens willen ja, en ik vind jou ook erg aardig haha!"

Onderwerp: Re: Stupid little kittens.. [SPT][Open]