Come from way above to bring me love

Onder het ligt van een halve maan stapte een nachtzwarte poes uit het struikgewas. Haar azuurblauwe ogen gingen het gebied af. Ze scande naar onheil. Haar bek was lichtelijk geopend om elke geur die ze rook te kunnen proeven en haar klauwen waren ontbloot. Hoewel de wereld in permanent wit was gehuld door de leaf-bare deed dat niet af voor de duisternis om haar heen die nog steeds even verblindend was. Nightwing viel op als een zwart schaap in een witte kudde- daarom waagde ze zich niet in het open. De schaduwen waar ze in was opgegroeid waren haar domein. Voorzichtig stapte ze uit de schaduwen en draafde de kleine open plek open tussen de bomen door. Zodra ze weer in de schaduwen was gestapt van de omringende bomen was haar hart weer gaan liggen. Gerust door de veiligheid die ze boden verslapte haar pas langzaam naar een kalme tred. Het was doodstil in het bos. Alles sliep of was vertrokken naar het zuiden. Dieren lagen in hun winterslaap, katten waren veilig in hun nesten .. Nightwing was altijd al een poes geweest die zich afzonderde. Haar nachtelijke tripjes in het territorium waren dus ook geen uitzondering. Diegene die zich er buiten bevonden echter wel. Haar spieren stopte automatisch bij het horen van geluiden. Ze waren ver weg voor haar maar luid genoeg voor haar scherpe gehoor om het op te pikken. Ze zonk verder in de schaduwen en liep geluidloos over de sneeuw. Haar ervaring met de moerassen in ShadowClan maakte haar lichtvoetig. Niet alleen was ze daardoor vrijwel geluidloos maar ook wel onzichtbaar als ze zich met haar nacht zwarte pels in de nachtelijke schaduwen vestigde. Toen een stel vogels opvloog achter haar keek ze voor één tel om. Ze staarde heel lang naar de open plek die nog in haar gezichtsveld lag- en toen keerde ze zich weer terug. De oorzaak van het geluid bood zich vrijwel meteen aan. Op enkele meters afstand van haar stond een kat. Hij rook vies en vuil- dit was geen Clankat. Ze zonk mogelijk nog dieper in de schaduwen. Het enige wat haar verried was haar geur. Met haar azuurblauwe ogen tot spleetjes geknepen liep ze om hem heen zodat haar geur overal kwam te hangen. Ze maakte effectief gebruik van de schaduwen zodat hij geen idee had wie ze was en waar ze zich bevond. Eenmaal klaar klom ze vluchtig in een boom en ging ze op een laaghangende tak liggen. Met een zelfingenomen glimlach rond haar lippen die ze zo vaak droeg als ze weer een van haar spelletjes begon lag ze daar. Te wachten tot de muis de ijzeren klauwen voelde. Die van haar.

1ste post gereserveerd voor Bilbo

Bilbo sloop door de bosjes. Hij was opzoek naar een prooi. Aangezien het Leaf-Bare was en de meeste prooien een winterslaap hielden of doodvroren kon dat nog lang gaan duren. Hij snuffelde wat rond. Geen prooi te bekennen. Maar wel iets anders. Een andere kattin. Misschien wel een mooie poes... Maar nu eerst een prooi. Hoe kon je nou je charmes in de strijd gooien met een lege maag? Een klein bruin stipje in de witte sneeuw trok zijn aandacht. Hij rook er even aan en trok zijn snuit gauw weer terug. Bah, hermelijnen keutel. Dat zijn geen fijne prooien en weinig vlees... Hij zou nog even verder zoeken. Waren er nou maar sappige konijntjes... Een aangename geur drong zijn neus binnen. Duif! Hij keek naar de boomtoppen, en ja, daar zat een dikke duif een beetje te doezelen. Zo stil als hij kon klom Bilbo de boom in. Eenmaal op de tak had de domme duif nog niets in de gaten. Door het harde werken in de kou was hij helemaal uitgeput. Dus nu zat hij even te dommelen terwijl hij veilig hoog in de bomen zat. Althans, hij dacht dat hij veilig was. Maar niemand is veilig voor een hongerige Bilbo. Bilbo sloop naar hem toe, en met een genadige beet was het beest dood. Snel schrok hij het hele beest naar binnen. 'Hèhè, na zo'n maaltijd kan ik wel een dutje gebruiken!', Zij hij tegen zichzelf. Hij voegde de daad bij het woord en ging liggen op de tak. Hij sloot zijn ogen en viel al snel in slaap

Langzaam opende Bilbo zijn ogen. Hij was in de hemel! Overal waren dikke konijnen en muizen en, het allerbeste, poezen! Ze aanbidden hem, en gaven hem hun eten. Er was een poes die dat niet deed. Ze zat alleen maar. Toch moest hij steeds naar haar kijken. Ze was zo mooi....

Met een schok werd Bilbo wakker. Hij verlangde terug naar de droom, waar al dat heerlijke eten was. Ondanks de duif had hij nu al weer honger. Hij sprong behendig uit de boom en landde keurig op de grong. Hij besloot een stukje te gaan wandelen. Toen rook hij opeens een geur. Een poes! En niet zomaar een poes, een uit de ShadowClan. Bah, clankatten. Hij haatte clankatten. Toch besloot hij er op af te gaan. Na een eindje wandelen zag hij haar staan. Hij bekeek haar van top tot teen. Ze was helemaal zwart en redelijk mooi. Het werd een harde not om te kraken, maar hij ging ervoor. 'Hallo daar, schoonheid', zijn hij.

Terwijl de jonge, nacht zwarte poes op haar tak lag, observerend hoe de kater haar in het oog kreeg verroerde ze zich niet. Nightwing’s glimlach was geforceerd en vreugdeloos maar ze stak hem desondanks toch op. Blijkbaar ging hij voor avances. Dat had ze nog niet eerder gehad. Haar staart tikje heel langzaam heen en weer terwijl hij over de tak heen hing. “Gegroet” Miauwde ze simpel met een zelfingenomen glimlachje die ze in geen enkel opzicht meende. Ze besloot zijn spelletje schaamteloos mee te spelen en miauwde op haar ‘liefste’ toon die ze maar voort kon brengen “Wat een donkere avond, vind je niet? Vertel me- wat is je naam, vreemdeling?” Haar azuurblauwe gingen niet weg van het schouwspel onder haar noch ging ze de boom uit. Ze wilde eerst zien hoe dit zich ging ontwikkelen. Dit was haar eerste keer dat ze een eenling tegen kwam maar ze had minder moeite om zijn karakter de doorgronden dan bij die akelige Quietwind. Ze had de impressie nu al niet erg hoog zitten bij het zicht van de avances van de rogue.

De zwarte poes lag boven op de tak, en keek Bilbo doordringend aan. Dat word een uitdaging, dacht hij bij zichzelf. Bilbo liep een paar rondjes om de boom en maakte aanstalten erin te klimmen. “Gegroet” Miauwde de poes simpel. Misschien was dat om hem te laten denken dat ze simpel te verleiden was. Maar Bilbo wist wel beter. “Wat een donkere avond, vind je niet? Vertel me- wat is je naam, vreemdeling?” Haar azuurblauwe gingen niet weg van het schouwspel onder haar noch ging ze de boom uit. Dat betekende dat ze nog steeds op haar hoede was, ondanks haar lieve woordjes. 'Het is inderdaad een redelijk frisse avond, jongedame. De naam is Bilbo. En mag ik vragen welke naam deze schoonheid draagt?', zei hij hoffelijk. Hij zou die kille muur die duidelijk om haar heen stond wel breken. En dan zou ze van hem zijn. Hij klom in de boom en liep charmant naar haar toe. Black buety, dat was ze. Hij glimlachte fijntjes naar haar. De glimlach die zo veel poezen had laten smelten. Nu was zij zijn volgende doel.

Onderwerp: Re: Come from way above to bring me love