Shall we play together? [Open]

Nala

Langzaam liet ze zich in de vechthouding zakken. Nog geen meter voor haar zat een konijn. Het dier zat daar oplettend, maar niet oplettend genoeg, bedacht Nala. Een klein arrogant glimlachje verscheen even op haar gezicht maar verdween vrijwel weer. Ze moest zich concentreren op haar 'maaltijd' zoals ze haar prooi ook nog wel eens noemde. Met haar krachtige achterpoten zetten ze zich af en sprong. Haar prooi zag haar pas toen ze al op hem lag. Haar scherpe klauwen boorde in zijn vacht. Het beestje keek haar nog even geschrokken aan, en met een uitdagende blik keek ze terug. De doodsangst was van het hele gezicht af te lezen. En dood. Het was een mager dier en het zou haar gehele honger niet stille. Maar ze mocht niet klagen. Het was Leaf-bare en de prooi was schaars. Ze pakte het konijn van de grond. Met charmante passen liep ze weg. Haar staart zwiepte vrolijk heen en weer. Je kon haar zeker een knappe poes noemen of 'Een lekkerding.' Ze kreeg dan ook best wat aandacht van katers en dat was niet iets wat ze nou echt vervelend noemde. Vaak vond ze het juist wel leuk. "En je kan er goed gebruik van maken." Mauwde ze zachtjes, waarbij er een tevreden glimlach op haar gezicht verscheen.

[Open]Denk niet door bij de titel, please ;-)

 

Stilletjes begon Nala te knagen aan het konijn. Ze was nauwelijks te zien in de schaduw van de boom waar ze tegen aan zat. Daardoor had ze ook enige bescherming voor de ijzige wind. Conclusie: Redelijk comfortabel, bedacht ze en een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Er klonk een zacht geritsel, en meteen was Nala weer alert. Schichtig inspecteerde ze de omgeving. Niets te zien. Maar toch.. Voorzichtig snoof ze de lucht in. Kat. Een kater om precies te zijn."Dat word leuk." Mauwde ze zachtjes, en nam de laatste hapjes van haar konijn."He, kom is te voorschijn, of ben je bang ofzo?" Riep ze, hard genoeg dat de kater het zou kunnen horen.

"Ik ben echt niet bang voor een klein poesje, als je dat soms denkt" snauwde de kater. Klein poesje? Wat dacht hij wel niet? "En nu geef jij mij een stukje van dat konijn, want ik sterf van de honger" vervolgde hij arrogant. Terwijl de kater naar voren trede door het hoge struikgewas, inspecteerde Nala hem snel. Groot, en gespierd. Niet iemand waar ik tegenop zou kunnen in een gevecht, bedacht ze spijtig. "Ik ben Chico, en jij bent?" Zei de kater."Ik ben Nala, en dat konijn.." Met een vieze blik keek ze naar het hoopje botten en vacht. Daar zou niet bepaald veel vlees meer aanzitten."Neem die maar." Mauwde ze tenslotte. Misschien werkte het als ze haar Charmes in de strijd zou gooien, bedacht ze en er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht."Dus, Chico. Hoe komt het dat zo'n grote sterke kater zelf geen eten kan vangen?"

"Denk je nou echt dat ik geen eten kan vangen?" Antwoorden hij. "Ik heb alleen stervenden honger van de reis, dus gooi me dat stuk vlees hier, dan schraap ik het wel even schoon" zei hij arrogant terwijl hij verder naar Nala toe wandelde. "En jij mag er ook wel wezen" zei Chico stoer. Nala kon maar moeilijk haar lachen inhouden. Wat een arrogante kater. Een verlegen glimlachje verscheen op haar gezicht."Oja?" vroeg ze zachtjes met een speelse ondertoon. Die was binnen. Met charmante passen liep ze naar hem toe, waarna ze hem een liefdevol kopje gaf."Nou, ik mag jou ook wel."

Chico moest een beetje lachen "Nou, waar kom jij vandaan, Nala" vroeg hij geïnteresseerd terwijl hij een hap nam van het konijn. Nala draaide zich even om. Dat hij dat nog opat! Walgelijk."Je gebruikt een goede techniek, misschien kun je me wat leren" zei Chico uitdagend. Snel draaide ze zich weer tot Chico. "Natuurlijk, maar nu niet." Mauwde ze verleidend. Wat een domme kater. Dacht hij nou echt dat zij hem wat zou leren? Dan had ze hem al lang achter zich gelaten. Met een vragende blik keek ze hem aan."Heb je anders zin om een stukje te gaan lopen?" Vroeg ze en stond op. Zachtjes wenkte ze hem met haar hoofd, terwijl ze de eerste stappen zetten."Kom je?"

"En wat voor prooi zit hier zo allemaal? Ik heb konijn gezien, en wat hazen onderweg" Sprak de kater terwijl ze begonnen te lopen."Van alles," Begon Nala te vertellen."Maar vooral muizen en konijn, en soms een musje, of ander vogeltje. Maar nu het koud is, is er nauwelijks prooi te vinden." Met sierlijke passen liep ze verder. Door de kale bomen kon je een zwak zonnetje zien schijnen. Aan de stand van die licht bol zag ze dat het al bijna avond was. Met een verleidelijk glimlachje richten ze haar blik op Chico."Waar kom jij eigenlijk vandaan?"

"Ik kom uit een huis, maar ben eindelijk ontsnapt van die verschrikkelijke mensen, je mocht helemaal niet naar buiten, en je woonde in zo'n hoog gebouw" Sprak Chico. Een poesiepoes dus. Met een schok zetten ze een stap naar achter. Was ze aan het aanpappen met een poesiepoes? "Maar ik ben gelukkig ontsnapt, en kan nu heerlijk jagen, maar ik hoorde dat hier clans waren? Is dat iets? Moet je je daar aansluiten, of kun je ook gewoon rondlopen, en je eigen leventje leiden? Want ik volg echt geen bevelen op van een stomme kat die denkt dat die de baas is" zei Chico arrogant."Wacht even. Ben jij een poesiepoes?" Vroeg Nala iets wat verbaasd."Een softie dus." Lachte ze.

"Wat zeg je!" schreeuwde Chico. Hij gromde naar Nala en was klaar om haar te bespringen. "En nu bied jij je excuses aan of dit is het laatste wat je meemaakte" gromde Chico dreigend. Nala bleef gewoon staan waar ze stond, wat dacht die kater wel niet? Dat ze bang was ofzo. Hij was vast wel sterker, maar zij was waarschijnlijk sneller en behendiger van het leven in het bos."Nou nou, wat een agressiviteit." Mauwde ze geduldig, terwijl haar staart om haar poten krulde.

"Als je soms denkt dat je sneller bent, dan heb je het mis" grauwde Chico. Dat dacht ik inderdaad. "Ik ben opgegroeid in een schuur, naast het bos, en wat een kater leert, vergeet hij dat nooit" gromde de kater."Zo, zo. Opgegroeid in een schuur? Charmant hoor." Mauwde Nala met een lichte grinnik in haar stem. Stilletjes ging ze zitten, terwijl ze de kater strak bleef aankijken. Haar blik stond serieus, maar vanbinnen moest ze keihard lachen. Dit was iets leuks van katers, domme katers. Met een klein glimlachje stond ze op."Zullen we verder lopen?"