[SPT] Here I am, once again

Voorzichtig trippelde Crystalsnow naar de uitgang van het kamp toe, en wierp ze nog gauw een blik over haar smalle schouder. Ze was van plan even een middagje alleen door te brengen bij de Fourtrees, dus wou ze er zeker van zijn dat niemand haar volgde. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat er de laatste tijd zoveel doden vielen. Inkmask, Spottedleaf en Fearlightning. Was dit Starclan's straf? Maar ze hadden toch helemaal niets verkeerds gedaan? Ze zuchtte nog even diep, en holde het territorium in. De aardbodem droeg een wit deken over zich heen, en elke keer dat ze haar voetjes neerzette op de grond liet ze een krakend geluid achter. De wind gleed over haar rug heen en sneed in haar gezicht als zweepslagen. Maar ze hield niet in. Integendeel zelfs, ze versnelde haar passen ietwat. Pas toen de vier machtige bomen in haar blauwe ogen verschenen, gleed ze tot stilstand en nam ze de omgeving eventjes in haar op. De grote rots stond waar 'ie normaal gezien hoorde te staan, natuurlijk. En de vier grote eiken zagen er kaler uit dan nooit tevoren. De poes besloot maar eventjes terug op adem te komen voordat ze zich weer omdraaide en terugkeerde naar het kamp. Er was hier per slot toch niemand, dus had ze eventjes de tijd om terug tot rust te komen.

+Limepaw

Haar pootstappen waren enkel een zucht in de wind. Staart laag, oren rechtop. Het Shadowclan territorium was goed beschut, waardoor je je in allerlei manieren kon verschuilen. Haar vacht deed enkel het meeste werk. Een lapjeskat, dus wit voor sneeuw en zwart en bruin voor verdorde bladeren. Onder elke stap knarste de sneeuw. Elke ademhaling voelde alsof ze heel veel sneeuw had ingeslikt. De vier eiken kwamen in zicht. Ze zuchtte. Drie andere geuren kwamen haar geur in. De drie Clans. Maar ook een andere. Haar lichaam verstijfde. Een kat. Ze bepaalde ongeveer de locatie, van Windclan kant. Ze liep ernaartoe, met haar staart én oren nu laag. Ze zou binnenkort geroken worden, dus stond ze maar meteen op. Ze probeerde neutraal maar verdedigend te staan, en geen angst te tonen. "Wie is daar?" Vroeg ze op een niet te harde toon.

Haar halflange vacht vloog zachtjes op toen de snijdende wind er nogmaals doorheen vloog. Haar lichte roze neusje voelde ijskoud aan, en toen ze zich even bukte om de sneeuw aan te raken met haar neusje, deinsde ze sneller naar achter dan dat ze zich had gebukt. Dat spul was véél te koud. Natuurlijk had ze het als kit ooit al eens aangeraakt met haar neusje, maar ze kon het alsnog maar niet geloven dat er zulke koude dingen uit de lucht konden vallen. De poes was er eentje die nogal snel verbaasd was. Ze stelde zich algauw alweer neutraal op en schudde haar vacht toen ze doorhad dat enkele sneeuwvlokjes erin blijven plakken waren. Ze verstarde even toen ze aankomende pootstappen hoorde aankomen, en toen ze ook nog eens een stem hoorde draaide haar maag even om. "Wie is daar?" Vroeg een kleinere gevlekte poes, welke de geur van de Shadowclan met zich mee had genomen. Crystalsnow nam even een klein stapje naar achter, slikte een krop door en opende nadien moedig haar mond. "E-een Windclan krijger!" Miauwde ze, ietwat hakkelend over haar eigen woorden. Ze had nog zo geprobeerd het strak uit te spreken, maar het geluk stond blijkbaar niet aan haar kant deze dag.

"E-een Windclan krijger!" Een krijger! Bang voor haar? Van Windclan, zoals ze al dacht. "Ik doe je niks kwaad, ik ben nog een Apprentice. Maar dat betekent niet dat ik niet kan vechten, als je dat soms dacht." Zei ze op dezelfde toon als eerst. Ze liep wat dichter bij. "Wat is jou naam?" Zei ze wat rustiger. Haar oren waren gespitst richting de poes, wachtend op een antwoord. De wind woei nog wat door. Het was koud, maar ze hield het vol. Nog steeds was ze verbaasd dat een Windclan krijger zo tegen haar, een Apprentice, reageerde. Ze waren tenminste bij Four Trees, dus als ze naar elkaar toegingen, hadden ze niet de krijgscode overtreden door de grenzen. Aan de ene kant wel elkaar te ontmoeten..

De apprentice leek niet blij te zijn met de manier waarop Crystalsnow antwoord had gegeven. Ze leek het ... raar te vinden dat ze haar niet vertrouwde, haar wantrouwde. Maar zo goed als iedere Shadowclan kat had iets slechts, zelfs leerlingen. Daarom was ze ook altijd op haar hoede wanneer ze in de buurt was van eentje. "Ik doe je niks kwaad, ik ben nog een Apprentice. Maar dat betekent niet dat ik niet kan vechten, als je dat soms dacht." Zei de poes. Crystalsnow bleef haar strak aanstaren met haar oceaanblauwe blik, en bleef stijfjes stilstaan alsof ze plots in een ijspegel was veranderd. "Ik ben niet bang." Mompelde ze, bijna toonloos. Geen haar aan haar lichaam dacht eraan vriendelijk te doen tegen de poes. Ze wende haar oortjes naar achter toen de vijandelijke kattin dichter naar haar toe liep, en krulde haar lip ietwat. "Wat is jou naam?" Zei ze weer, deze keer iets rustiger. "Waarom wil je die weten?" Miauwde ze zacht, bijna op een wantrouwende toon. Ze vernauwde haar ogen een beetje, en bleef waar ze stond. Ze zou pas in actie schieten wanneer de poes het waagde Windclan gebied te betreden. En natuurlijk zou ze zichzelf verdedigen wanneer het op een gevecht aankwam.

De poes staarde haar aan. "Ik ben niet bang." Mompelde ze, bijna toonloos. "Waarom wil je die weten?" Het leek er niet op dat deze poes vriendelijk wou doen tegen haar. Ach boeide wat. "Wat jij wil." Zei ze op een een beetje snauwende toon. "Windclan katten zijn altijd snel bang geweest." Zei ze een beetje eigenwijs. Of een gevecht, of snel van elkaar weg gaan. Want deze tijd zou handig voor een jacht of zo gebruikt kunnen worden. Limepaw ging zitten. Het geluid van sneeuw nog onder haar poten. Ze keek naar het middenstuk van haar en de krijgskat. Het sneeuw zou rood kunnen worden.. Het zou wel haar eerste gevecht zijn.. Maar zij was iemand die bijna nooit ruzie wilde maken, en nu opeens wel. Alsof ze het gewoon moest doen.. De poes heel voorzichtig tegenover een Shadowclan kat, bedacht ze. Ze schrok van binnen een beetje. Shadowclan was altijd een van de gevreesde Clans geweest. Limepaw zette een paar stappen naar achter, met een hoog opgeheven rug. Dat was een zonde voor een gevecht.

Crystalsnow bleef nog steeds dezelfde houding aannemen, en trok zich niet zo veel meer aan van de snauwerige toon waarop de gevlekte poes iets tegen haar zei. "Wat jij wil." Nou, die was ook snel op haar teentjes getrapt. Maar ze verwachtte ook niets anders van een Shadowclan kat. Ze stonden bekend om hun beperkte geduld en hun opvliegerige gedrag. Het leek wel of ijs door hun aderen stroomde. "Windclan katten zijn altijd snel bang geweest." Alsof het haar niets uitmaakte trok ze luchtig haar smalle schouders op en bleef ze de kattin met haar sierlijk koppie aankijken. De Windclan katten stonden bekend om hun snelheid, de lenigheid waarmee ze over de vlaktes renden. Zij hadden een reputatie hoog te houden, en gingen dus niet met iedere kat die ze tegen kwamen een gevecht aan. Zij waren sierlijk, lenig en loyaal. Ja, Crystalsnow sprak zéér trots over haar eigen Clan. Ook al was ze meer teruggehouden dan andere katten die hetzelfde bloed door hun aderen hadden stromen als haar, alsnog kon ze wel haar zegje doen wanneer ze dat wou. En toen de poes haar rug rechter maakte, alsof ze deed dat ze alles had en alles kon ging ze dat dus ook doen. "Shadowclan katten zijn altijd al zo opvliegerig geweest," Sprak ze, haar gelaatsuitdrukking strak in de plooi houdende. De kilheid waarmee ze de leerling behandelde was er altijd al geweest. "Geef het op, ik ben een krijger, jij nog maar een leerling." Ze wees even kort met haar neusje naar de Shadowclan kattin, en keek nadien zuchtend opzij waarna ze haarzelf iets meer neutraler opstelde.

"Shadowclan katten zijn altijd al zo opvliegerig geweest," Limepaw blies. "Geef het op, ik ben een krijger, jij nog maar een leerling." Nou, waarom leek je dan eerst bang voor me te zijn? Dacht ze. De poes zuchtte en zette zich iets neutraler op. "Als je alleen naar de buitenkant en de Clan kijkt, doe maar. Jij kent de katten zelf niet," Zei ze met een wat boze toon. Ze draaide de krijger de rug toe en liep naar de boom die aan Shadowclan kant stond. Ze ging ernaast zitten en keek de poes strak aan. Ze vond het echt flauw dat ze alleen naar Clan keek. Sommige konden ook aardig zijn. Ze schudde het uit haar kop en de vijandigheid ging verloren in de grond. Ze zette haar wat zachtere blik op en haar nagels waren ingetrokken. Wat zou de kattin nu van haar vinden? Een kleine poes die haar ouders heeft verloren, met nog maar een zus over en verder niemand. Haar mentor was dan wel de leider, maar dat betekende niet dat ze veel tijd had voor training.

De gele wolken die de sneeuw hadden veroorzaakt begonnen weer aan elkaar te plakken en werden voort gedreven door een zachte windbries. Het teken dat er zo meteen weer kleine sneeuwvlokjes uit de lucht zouden vallen. En als ze eerlijk moest zijn had ze toch niet meer zoveel zin om bij de Vierboom te blijven nu de Shadowclan apprentice zich helemaal niet meer kon inhouden. "Als je alleen naar de buitenkant en de Clan kijkt, doe maar. Jij kent de katten zelf niet," Miauwde ze kwaad. Hierna trippelde ze weg en ging ze naast één van de vier grote eiken staan, degene die zich het dichtste bij haar territorium bevond. Crystalsnow haalde haar wenkbrauw op en keek de poes na. "Ik hoef ze ook niet te kennen." Mompelde ze, half tegen zichzelf. De kans dat de leerling het had gehoord was zeer klein. Ze stonden immers enkele vossenlengtes van elkaar verwijderd, en het geluid van de suizende wind overheerste haar stem. Crystalsnow zuchtte even en keek rondom haar heen, het gebied in zich opnemende. Hierna snuffelde ze nog eens een keertje aan de lucht en merkte ze op dat er maar twee recente geuren in rondhingen. Die van de Windclan, zij dus, en de geur van Shadowclan. En die was waarschijnlijk afkomstig van de gevlekte poes wiens naam nog onbekend was voor haar.

De poes zei verder niks, al hoewel zag Limepaw wel even haar mond bewegen. Limepaw bleef in haar ongevaarlijke houding staan. Ze mocht de poes niet, maar ze wou wel een kans schoon zien vriendelijk met elkaar te kunnen praten. "Als jij niet wilt.." Fluisterde ze zacht, en liet haar kopje een beetje zakken. Ze was een ongeliefde Apprentice in de Clan, had weinig vrienden en dus ook weinig gezelschap. Daarom leek ze voor de meeste ook snel boos en verwend. Een niet te luid rommelend geluid doorklonk haar oren. Met schaamte liet ze haar oren in haar nek staan toen ze hoorde dat het van haar eigen maag kwam. Honger.. Nu voelde ze het weer. Al dagen lang had ze geen buikje meer gehad. Wat zou de poes denken? Dadelijk dacht ze dat Shadowclan zwakt was van de honger, makkelijk om aan te vallen. Nog een geluid. Geritsel. Prooi.. Snel probeerde ze zich iets te herinneren. Ze vond wat ze zocht, wetend dat ze op een patrouille was. Ze probeerde de locatie te bepalen, en te bedenken welk dier het was. Eem spitsmuis.. Ze liet zich in sluiphouding zakken en bewoog zich langzaam door de dikke sneeuw. Toen sprong ze bovenop de spitsmuis. Ze doodde hem met een snelle beet en liep een stukje terug. Ze hield de muis in haar bek toen ze aankwam.

Toen ze zich even in een ongemakkelijke houding zette en haar rug begon te wassen, zag ze in haar ooghoeken dat de poes zich begon te bewegen. Algauw keek ze voor voor zich uit, de Shadowclan leerling niet vertrouwende. Straks viel die haar nog aan terwijl ze zich aan het schoonmaken was. Het was dan misschien wel héél onbeleefd van haar dan, maar uit ervaring en verhalen wist ze dat Shadowclanners zich daar niets van aantrokken. De poes had een muis opgemerkt, eentje die zij al had opgemerkt van zodra ze de Vierboom had bereikt. Echter had ze niet de moeite genomen om er achter te gaan jagen, maar de gevlekte poes nam de moeite er dus wel voor. Rustig keek ze toe hoe de kattin zich langzaam door de sneeuw bewoog en het diertje nadien een dodelijke beet gaf, wat algauw de uitslag bekend maakte. Een zucht rolde over haar lippen waarna ze weer eventjes naar haar voetjes keek. Echter, toen een klein, ijskoud stipje op haar roze neus landde moest ze zachtjes niesen en schudde ze haar kopje verward. Nieuwsgierig keek ze naar boven en merkte ze de kleine, witte sneeuwvlokjes op die vredig naar de aardbodem toe dwarrelde. Het was best een rustgevend zicht, maar vooral koud. Als ze geen koude wou vatte zou ze zich al moeten omdraaien om terug naar het kamp toe te gaan. Maar ze vroeg zich af wat die apprentice zou gaan doen. Als die terug wou gaan naar haar kamp, dan zou ze eerst nog het Donderpad moeten oversteken, en dat als een nog jonge leerling doen was best gevaarlijk, zeker nu het zo koud en glad was..

Een nies doorklonk haar oren. Ze keek op naar de kant waar het vandaan kwam, en zag de Warrior omhoog kijken. Zij deed dat ook, en zag de witte korreltjes naar beneden dwarrelen. Sneeuw.. Ze hield de muis nog steeds in haar bek. Haar gele ogen keken naar elke korrel die dicht bij haar kwam. Ze was kortharig, en die korte vacht werd dus ook langzaam dik als het Leaf Bare was. Ze keek de poes aan. Die had een vrij dikke vacht, minder snel koud had zij het dus. Limepaw nam een paar happen van haar muis, en keek weer op. "Uhm.. Wil je nog steeds je naam niet vertellen?" Zei ze zachtjes. Ze wou nu voor het eerst in de gesprek een beetje goed vertrouwen opbrengen. "Ik zeg de mijne wel eerst, als je wil.." Zei ze nog net iets zachter.

De Shadowclan poes keek haar kant op. Crystalsnow keek ietwat vragend terug, niet zeker wetende wat ze nu van haar wou. "Uhm.. Wil je nog steeds je naam niet vertellen?" Vroeg ze zachtjes. Ze opende haar mond, maar er kwam geen geluid uit. Ze had al door dat de poes Crystalsnow's vertrouwen probeerde te winnen. "Ik zeg de mijne wel eerst, als je wil.." Sprak de poes iets zachter uit. Ze haalde haar schouders op en knikte, als teken dat ze eerst graag die van haar wou weten. Eerst zien, dan geloven. Dat hield ze zich altijd voor, en nu dus ook. Ze was niet iemand die eerst deed alsof ze niemand vertrouwde, maar nadien toch vriendelijk zichzelf begon te verkopen aan iedereen. Nee, ze was écht voorzichtig. Iedere pas die ze naar iemand nam berekende. Crystalsnow zou niemand in één twee drie vertrouwen, en al zeker geen kat vanuit een andere Clan. Toen ze haar oceaan getinte ogen op de gevlekte poes richtte, wachtte ze even af op antwoord. Misschien had ze wéér een gevoelige snaar van de kattin gekrenkt..

De poes opende haar mond, zonder geluid. Daarna knikte ze. Limepaw slikte. Was zíj wel te vertrouwen? Langzaam opende ze haar mond en sprak. "Ik heet.. Limepaw" Zei ze voorzichtig. Ze betwijfelde of het goed hoorbaar was, dus ze zei het nog een keer. "Limepaw" Langzaam ademde ze in en uit, en nam de laatste hap van de magere muis. "Nu jij." Sprak ze. Alle vijandigheid was uit haar eigen lichaam verdwenen. Maar zoals gewoonlijk bij haar, was er altijd één klauw stevig op de grond, voor goede afzet of snelle aanval. Niet dat dat haar plan was, het was iets wat ze van haar leider en mentor geleerd had. Maar het is zowieso niet zo slim op vrienden in een andere Clan te hebben. Nu betwijfelde ze die woorden van haar mentor een beetje. Als jou Clan een oorlog had met een andere, maar niet met de Clan waar je vrienden in had, dan kon je hulp verwachten..

De vijandigheid waarmee de Shadowclan leerling zich eerst op het toneel had gesmeten leek uit haar lichaam verdwenen te zijn. Zo ... plots. Crystalsnow haalde haar beide wenkbrauwen even ongeloofwaardig op, maar schudde nadien onopvallend haar kopje toen de vijandelijke kat zich ging voorstellen. "Ik heet.. Limepaw" Sprak de poes voorzichtig. Ze spitste haar oortjes en liet het antwoord van de kattin nog eens afspelen in haar hoofd. Zei ze nu Linepaw? Of was het Lightpaw? Maar nog voordat ze de kans had gekregen nog eens te vragen hoe de poes heette, opende deze alweer haar bekje. "Limepaw" Zei de Shadowclan leerling welke Limepaw scheen te heten. Limepaw dus. Ze maakte even een knikje met haar kop en begon ietwat ongemakkelijk met haar oortjes te wiebelen toen de poes verder ging. "Nu jij." Crystalsnow beet even op haar lip en vernauwde ietwat haar oogjes. Ze haatte het dat katten haar lagen rond te bevelen, en al vooral wanneer het een apprentice was. Ze haalde even diep adem, waar ze algauw spijt van kreeg toen de ijskoude zuurstof haar tot op het bot verkilde, en keek Limepaw strak aan. "Mijn naam is Crystalsnow." Verklaarde ze op een neutrale toon. Crystal had ze te danken aan de blauwe ogen die in het zonlicht wel eens durven op te schijnen, en snow had ze waarschijnlijk te danken aan de enkele pure witte plekken op haar pels. Veel interesseerde het haar niet. Ze was al blij dat ze een naam had. Ook al werd die naam niet vaak genoemd..

De wind blies rustig maar scherp door haar aderen. De oren van de poes wiebelden ongemakkelijk. Zij haalde een diepe adem en sprak daarna. "Mijn naam is Crystalsnow." Verklaarde ze op een neutrale toon. Limepaw knikte. Meer sneeuw viel naar beneden. Langzaam, maar dan ook met veel. Het sneeuw omringde haar tedere poten. Een bibber ging over haar rug. Weer keek ze naar de dikke vacht van Crystalsnow. Oef, was ze maar in het kamp. Dan had ze in de Apprentice den gelegen, ef op normale patrouille gegaan zodat ze warmte op kon bouwen. Ze schudde haar vacht om te voorkomen dat ze in een ijslolly veranderde.

Meer sneeuw viel vanuit de hemel naar beneden. Het wierp een dikker deken over het aardoppervlak en jaagde al het prooi hun holen in. Ook de natuur rondom hen heen leed onder de macht van leaf-bare. Bomen werden kaalgeschoren en gras werd terug de aarde in geperst. Maar ze wist dat zodra de sneeuw weer wegsmolt alles en iedereen weer begon open te bloeien. Ze zuchtte even en keek naar de leerling die haar pels uitschudde. "Wat doe jij eigenlijk zo ver weg van het Shadowclan kamp? Het kan hier gevaarlijk zijn." Merkte ze op met een frons op haar tweekleurige voorhoofd. Terwijl ze eventjes wiebelde met haar chocolade gekleurde oortjes om het witte stof eraf te krijgen keek ze de vijandelijke poes ietwat nieuwsgierig aan. Crystalsnow was verre af het gevaarlijkste dier dat hier rond liep. En gezien Limepaw helemaal alleen was, was de kans groter dat ze in gevaar zou zijn. Zeker omdat de poes nog maar een apprentice was. Crystalsnow zelf was al volwassen, dus ze hoefde zich geen zorgen te maken. Ze kon zich best verdedigen wanneer dat nodig zou zijn.

"Wat doe jij eigenlijk zo ver weg van het Shadowclan kamp? Het kan hier gevaarlijk zijn." Limepaw maakte zich niet zo'n zorgen. "Op jachtpatrouille, de andere katten waren wat verder aan het jagen. Meer katten maakt meer lawaai, dus minder prooi." Legde ze uit aan Crystalsnow. Ze wist dat het niet slim was alleen te gaan jagen, zeker niet in Leaf Bare. Hongerige vossen zeggen geen pardon tegen katten. En ook Twolegs kwamen soms rondkijken. Wat ze zo raar vond is dat hun steeds naar de grond keken, en met hun poten naar de grond wezen. Wat was daar zo interessant aan? Die beesten waren waarschijnlijk zo dom om hun neus niet te gebruiken, of proberen te luisteren.

"Op jachtpatrouille, de andere katten waren wat verder aan het jagen. Meer katten maakt meer lawaai, dus minder prooi." Verklaarde de leerling. Crystalsnow trok haar wenkbrauwen op en liet een zachte "oh" horen. Alsnog vond ze het niet echt snugger van de Shadowclan om een nog zó jonge leerling erop uit te sturen, vooral in dit gedeelte van het woud kon het nogal gevaarlijk zijn. Mede krijgers hadden haar gewaarschuwd voor vossen en dassen, maar gezien Crystalsnow al ervaring had opgedaan in haar leven wist ze prima hoe ze zichzelf moest verdedigen. Maar ze zou zich er niet meer druk om maken. Het was een vijandelijk kattin, een apprentice vanuit een andere Clan. Als de Shadowclan graag levens op het spel zette gewoon voor voedsel dan was dat hun probleem. Windclan pakte het tenminste slim aan, en zond hun krijgers op patrouilles en hielden hun jonge katten bij voor training. "Kun je alleen nog wel terug? En het donderpad oversteken, hoe ga je dat doen? Ik neem aan dat je al ondervonden hebt dat het donderpad glad is in deze tijd van het jaar?" Hoe zou ze anders naar hier gekomen zijn? Er was toch geen enkele andere weg om van Shadowclan gebied naar de vierboom te trekken? Of wel dan?

"Kun je alleen nog wel terug? En het donderpad oversteken, hoe ga je dat doen? Ik neem aan dat je al ondervonden hebt dat het donderpad glad is in deze tijd van het jaar?" Het werd Limepaw koud om de nek. Haar keel werd droog. Wat moest ze nu zeggen? "Oh gewoon.." Zei ze. Ze slikte. "Wat brengt jou eigenlijk zo dicht bij de grenzen?" Vroeg ze, om een beetje van onderwerp te veranderen.

Onderwerp: Re: [SPT] Here I am, once again