~ The Travelers (Story) ~

"Dus het is volledig veilig?" vroeg ik nog een keer. Daar stonden we dan, alle vier tussen de draden en apperatuur van Romeo. Het moest er belachelijk uitgezien hebben aangezien we daar bang op een soort gloeiend platform stonden en we allemaal onder dingen zaten die bliepten en af en toe begonnen te knipperen. Ik keek om me heen om te kijken of de anderen uberhaupt nog wel leefden aangezien ik al een tijdje niets meer van ze gehoord had. Madi stond helemaal rechts en ik was bang dat ze door haar hevige trillen door haar dunne beentjes zou krakken, gelukkig had ze steun aan Cat die rechtop en zelfverzekerd als ze was daar stond alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Daarnaast stond Azeria die zenuwachtig haar lange, stijle haar aan het borstelen was met haar handen. Ze had laatst haar haar weer eens geverfd waardoor de onderste plukken nu allerlei kleuren van blauw tot paars en roze hadden en de bovenkant gewoon bruin was. Ik was jaloers, natuurlijk, zoals altijd. Ik stond helemaal rechts, kalm en niet bang voor wat er zou komen. Niet omdat ik wist wat er ging gebeuren als het fout ging maar omdat ik gewoon niet bang was om hier ten koste van de 'Illegale' wetenschap het loodje te leggen. Eerlijk gezegd leek het me wel Ironisch. Romeo stond voor ons en ik merkte dat hij naar mij keek " Nee, maar het vorige proefkonijn kwam gezond terug. Nu moet ik weten wat er gebeurd terwijl hij weg was" Hij grijnsde naar me en vistte ergens een flesje vandaan. Typisch Romeo: De sarcastische dronkaard die ondanks zijn verslaving op de meest fantastische uitvindingen kwam. "Romeo, leg die fles neer. Je zou sober zijn voor dit experiment..." Zei Cat die weer net iets eerder was dan ik. "Voor ja, dit is een ander geval, dit is Tijdens" Zei Romeo met een grijns op zijn gezicht waarna hij een paar grote slokken uit de fles nam. "Klaar?" zei hij nog steeds met dezelfde grijns terwijl hij naar een hendel wagelde en zijn hand erop legde. Heel even ontmoette zijn lichtblauwe ogen en mijn ogen elkaar en heel even leek alles bevroren. "En niet vergeten da..." Meer hoorde ik niet, ik zag alleen dat de hendel was overgehaald en ik hoorde een groot geruis en gezoem opstijgen: De reis was begonnen.
Dit alles moet je als bizar in de oren klinken. Het is ook behoorlijk bizar maar we zijn het gewend. Ik zou nu een heel verhaal kunnen houden vol met spannende momenten zoals deze maar ook vol leuke of grappige, maar dan zou ik een boek kunnen volschrijven terwijl ik het juist wil hebben over het Nu. Dus om een lang verhaal kort te houden: Ik, Moon, kwam in de brugklas met de stille Madi, die behoorlijk slim is en vaak dingen als eerste doorheeft, de bitch Cat die wist wat ze wou en dat altijd kreeg, en die perfect leiding wist de geven en Azeria die haar naam waarmaakt: ze is vernoemd naar een Vos en heeft inderdaad het sluwe van dit dier al kan ze ook overkomen als een typische volger. Het toeval wou dat wij de enige 4 waren die niemand in de nieuwe klas kenden en als buitenstaanders zochten we elkaar maar op. Al snel bleken we hetzelfde gevoel voor humor te hebben en we werden de hechste groep van de klas, misschien ook wel van de rest van de school. We haalden allemaal ons diploma in hetzelfde jaar en we wisten te regelen om kamergenoten te worden ondanks dat we allemaal iets totaal anders gingen studeren. We zitten inmiddels een halfjaar met z'n 7en in ons huis: Wij 4en, Romeo en dan nog Luke en Thomas: 2 goede vrienden die totaal verschillend zijn maar allebei van uitgaan en feesten houden. Het is tot nu toe een top halfjaar geweest op het feit na dat de andere 3 een vreemde deal hebben gemaakt met Romeo waarbij ze beloofden dat wij 4en de komende jaren proefkonijn spelen , nogmaals ik wist er eerst niets van en ze weigeren me te vertellen wat hun voordeel hierin was. Die deal heeft er tot nu toe ervoor gezorgd dat we 1 keer paars zijn geworden, ik een keer bijna in een coma ben beland en dat we heel veel vreemde soorten baksels hebben geproefd. Dat laatste was niet erg want Romeo kan nog wel aardig kokerellen. In elk geval dit is dus de korte samenvatting van mijn afgelopen jaar, als we de niet zo boeiende Journalistiek lessen van mij skippen die toch de meeste tijd innemen.
Ik open mijn ogen maar sluit ze meteen weer door het felle licht dat alles kan zijn behalve de donkere kelder waar we net waren. Dat kan 3 dingen betekenen: Ik lig in het ziekenhuis, Ik ben dood of de uitvinding heeft gewerkt. Ik begin langzaam de pijn in mijn hoofd en rug te voelen dus ik zal wel niet dood zijn. Nice, nog 2 opties over. Ik open nog een keer m'n ogen maar dit keer voorzichtiger. Verbaasd valt m'n mond open omdat ik geen wit plafond maar een blauwe lucht zie. Ik krabbel overeind en ga staan terwijl ik om mij heen kijk. Om me heen liggen de anderen die of dood of nog onder zeil zijn. Maar dat verbaast me niet zo erg als het landschap doet: Ik sta op een heuvel met achter me een groot woud en voor me 1 van de mooiste steden die ik ooit heb gezien, gebouwd op grote heuvel en met een stijl die ik niet zo snel kan plaatsen. "Gosh, Romeo je hebt het geflikt..." fluister ik voor me uit. Dan pas herinner ik die lichamen die nog om me heen liggen. Ik kniel naast Cat en doe 1 van de weinige dingen die de EHBOcursus op de Middelbare school me had geleerd: Ik meet haar polsslag en begin als een gek te denken wat ook alweer het normale getal moest zijn van de polsslagen. Ik kan er niet meer opkomen maar ik voel tenminste iets dus het moet wel goed zijn. Deze actie herhaal ik snel bij de andere en ik check snel of ze niet bloedden. Madi had een lelijke schaafwond opgelopen door een steen maar het zag er nog niet dodelijk uit en hij is niet diep dus liep ik maar terug naar Cat en probeerde ik haar wakker te schudden. Na lang schudden en schreeuwen gaan haar ogen open en kijkt ze me verbaasd aan. "What the... hij heeft het geflikt he?" en ze ging overeind zitten. Ik zweeg gewoon en knikte terwijl ik haar de kans gaf bij te komen. "Wat is er nou precies gebeurd?" Vroeg ik want ik was er al nieuwsgierig naar sinds ik bijgekomen ben. Ik heb gebrobeerd terug te halen wat er na het geruis gebeurde maar er komt gewoon geen informatie binnen. Cat bleef stil dus ik nam aan dat ze het ook niet wist. "Wat nu?" vroeg ik dan maar. We hadden er nooit op gerekend dat het zou lukken. "Wachten en hier blijven tot we opgepikt worden denk ik" Was Cat's antwoord. "Holy shit... het is ons gelukt!" hoor ik Cat fluisteren. Ik pluk een beetje aan het gras terwijl ik in het gras lig. "Heb je ook zo'n hoofdpijn?" hoorde ik een nieuwe stem zeggen. Ik draai mijn hoofd zodat ik gras en Madi's ogen zie. " Ja, bijwerking of gewoon de harde grond. Kijk uit, je hebt een snee op je schouder zitten" en ik zie dat ze naar haar schouder grijpt om te kijken of ik gelijk heb. "Holy..." fluistert Madi verbaasd. Ik kijk weer naar de wolken en bedenk dat alleen Azeria nog niet bijgekomen is. Nou ja, het maakte ook niet uit want we hoeven toch de komende tijd niet te bewegen. "Time travelers... De eerste die het overleefd hebben. Zie je de kranten al?" Hoor ik Cat zeggen. "Als we het overleven" voeg ik eraan toe met een duidelijke waarschuwing. Ik hoor haar zuchten en hoor haar vervolgens gaan liggen zodat we allemaal zwijgend naar de blauwe lucht en de warme zon boven ons keken.
Gekuch deed me overeind komen, nog net op tijd een glim opmerkend zodat ik uit reflex naar achter kruip tot ik tegen de rug van Cat kom. "Madi.." fluister ik en even later voel ik ook Madi's rug tegen de onze. Bang kijk ik naar de wezens om mij heen, en vooral naar de glimmende speren die ze vasthebben. De glimmende speren die nergens anders op gericht zijn dan onze lichamen. "We're damned"