disappointing hunt {Lionroar}

Wolftear keek om zich heen, wat verder zag ze een bruin konijn met een paardebloemblaadje in haar mond zitten. Snel zakte ze in sluiphouding. Voor het konijn was ze zo goed als ontzichtbaar tussen de lange grashalmen. Ze kwam langzaam dichter, en dichtter, tot Wolftear op een takje trapte en het konijn opkeek. Ze schoot vooruit, het konijn besloot dat het verstandig was dat ook te doen. Wolftear was best snel en kon het konijn bijhouden. Ze kwam langzaam dichter bij het konijn, toen ze het diertje bijna te pakken had, maakte hij een scherpe bocht. Wolftear stopte, het zou zinloos zijn als ze er nu nog achteraan zou gaan. Ze keek om zich heen, in de hoop dat niemand haar konijnen-fiasco had gezien.

Afwezig stapte hij door de dikke sneeuw heen, hij slaakte een diepe zucht. De kater voelde zich de laatste paar dagen niet zo heel goed, hij voelde zich eigenlijk verschrikkelijk van binnen. Toch zei hij tegen anderen altijd dat het goed met hem ging, maar diep vanbinnen leed hij pijn. Hij wilde even alleen zijn vandaag, maar ook dat lukte niet. Want hij had nog geen kwartier gelopen en er was weer een andere kat in zijn zicht. Hij herkende de kater als Wolftear en knikte naar hem. "Hallo, Wolftear." Miauwde hij een beetje afwezig. Hij keek de kater met zijn oceaan blauwe ogen recht aan, waarna hij ging zitten en de lucht diep in zich op nam.

-Wolftear is een poes, geen kater^^-

Een eindje verder zag ze Lionroar staan. Hij keek een beetje afwezig om zich heen. "Hallo, Wolftear.", zei hij een beetje afwezig. "Euh...Dag Lionroar", miauwde ze vriendelijk, in de hoop dat hij haar mislukte poging om een konijn te vangen, niet had gezien. Hij keek haar even aan, ging in de sneeuw zitten en haalde diep adem. "Is er iets?", vroeg ze, Wolftear kende Lionroar amper, maar zo had ze hem nog nooit gezien. Ze strekte zich poot voor poot uit, een enorme geeuw verliet haar mond en ze ging ook zitten.

"Is er iets?" De stem van de grijze kattin haalde hem uit zijn diepe gedachten en verbaasd keek hij omhoog. Oh ja, hij stond bij een andere kat. Rustig schudde hij zijn hoofd heen en weer. "Nee, er is niets." Miauwde hij, dit keer een stuk helderder. "Ik zit er alleen een beetje mee dat leaf-bare weer zo streng is." Met zijn poten veegde hij door de witte sneeuw, waarna hij een grijns op zijn gezicht toverde. Natuurlijk was het allemaal nep, maar dat wist de kat voor hem niet. "De prooi is zo schaars en.. je weet wel.. ik maak me zorgen over onze jongere leden." Zachtjes veegde hij enkele keren met zijn poot over de zachte, maar koude, sneeuw heen. Zijn blauwe ogen gleden naar de grond, terwijl hij aandachtig naar zijn poot staarde.

De kater rilde toen het begon te sneeuwen. Een sneeuwstorm was op komst, dat wist hij zeker. "Het wordt tijd dat ik terugkeer naar het kamp en ik beveel je aan om dat ook te doen." Sprak hij, waarna hij opstond en verdween uit het zicht van de ander.

- Topic uit