Your second change might never have come {Appleblossom}

Step one you say we need to talk, she walks you say 'sit down it's just a talk'. She smiles politely back at you, you stare politely right on through. » Appleblossom

Honeyspots lag bij de ingang van het kamp. Ze wachtte. En wachtte. Ze was vroeg opgestaan met maar één doel voor ogen. Haar excuses aanbieden aan Appleblossom. Écht haar excuses aanbieden. Ze verwachtte kits en had haar bange, nerveuze en vooral verlegen vriendinnetje niet meer gesproken sinds de dag, dertien manen geleden, dat ze haar gruwelijk veel pijn had gedaan. Ze had een heleboel lelijke dingen gezegd. Dingen die je niet hoorde te zeggen ongeacht de situatie. Toen der tijd was ze nog gezichtsloos en haar pad kwijt. Met hulp van haar trouwe clan leider Stormstar was ze daar weer gekomen. Manen lang had het haar wakker gehouden. Maan na maan na maan. Appleblossom. Appleblossom. Appleblossom. Het bleef maar door haar hoofd spoken.. tot nu. Toen een bekende grijze gedaante uit de krijgers den kwam liep ze op haar af zonder omhaal en bleef recht voor haar staan. "We moeten praten" Ze draaide zich om en deed twee stappen maar stopte plotseling en ze draaide kaar op weer naar Appleblossom toe. ".. alsjeblieft" Fluisterde ze. Terwijl ze naar de uitgang liep ging haar logge buik heen en weer. Ze waggelde door haar dikke buik waardoor het er best komisch uit had kunnen zien als de situatie anders was. De spanning was om te snijden. Vanaf dit punt moest de schildpadpoes heel voorzichtig handelen. Één verkeerd woord en het zou fout gaan. Goed fout. Ze wist niet of Appleblossom volgde. Tegen de tijd dat ze de uitgang had bereikt zei een klein stemmetje in haar achterhoofd dat het hopelijk niet zo was. Ze wist dat Apple wel zou volgen als het haar tijd was. Eerder niet. Honeyspots was bang. Heel bang. Elk vezeltje in haar lichaam weigerde om door te lopen maar haar hart spoorde haar telkens weer aan. Ze haalde diep adem onder het lopen en probeerde haar ademhaling gelijkmatig te houden. Terwijl ze door waggelde was ze zich er van bewust dat het doodstil was geworden in het open stuk waar ze doorheen liepen. Geen dier bewoog of maakte geluid. Zelfs de wind leek langzaam te stoppen alsof ze de situatie aan konden voelen.

Some sort of window to your right as she goes left and you stay right. Between the lines of fear and blame you begin to wonder why you came. » Honeyspots

Honeyspots liep langs de rivier heen en stopte plotseling. Ze haalde nogmaals heel diep adem en sloot haar ogen voor een tel. Ze raapte al haar moed bijeen en liep een stukje tussen de bomen door tot het geluid van de rivier was weggestorven en er niets anders restte dan het geluid van haar pootstappen in de witte poedersneeuw onderhaar. Ze stopte op een kleine open plek groot genoeg voor twee katten en ze ging zitten. Sneeuwvlokjes dwarrelde neer op haar kop terwijl, tussen de kale boomtakken door. Daar zat ze dan. Compleet alleen. Haar binnenste voelde als een wervelwind van emotie en vragen. Geen enkele beantwoordde ze. Dit was wat ze moest doen. Ze sloot haar ogen en begon geduldig af te wachten.

""[» Apple]"Jij!" Klonk een krankzinnig hoge stem. Het echode en rinkelde in haar oren en liet Applepaw alleen maar verder ineen krimpen, de jonge apprentice was ondertussen misselijk van angst geworden en beefde zo erg dat al haar spieren pijn begonnen te doen. "JIJ!" De stem klonk alleen maar luider. De tranen begonnen over Applepaw's wangen te stromen terwijl ze alleen maar angstig jammerde en piepte. Ze wist niet meer hoe ze moest reageren, ze verborg haar kop onder haar poten. Ze kon niets meer uitbrengen. Honeypaw begon alleen maar harder te schreeuwen. “Hoe durf je!? Aaooh!” De stem werd alleen maar luider en de kreten beangstigender. Applepaw's hart klopte wild in haar borstkas als een gevangen vogel en de doodsangst groeide alleen maar. Ze wilde hier weg, ze wilde vluchten, ze wilde rennen, maar ze kon nergens heen. Haar spieren weigerden dienst, verslapt van angst.

[» Honey]“Stormstar .. hij is .. Icy zal ..” Hakkelde ze. Ze wilde wraak, ze wilde iets pijn doen iets .. vermoorden .. ze draaide zich om naar Applepaw en had in feiten haar klauw al opgeheven toen ze haar recht in de ogen keek en een flashback had. ‘”Dus, wat zeg je er van? Is alles weer oké nu? Vrienden?”’ Miauwde de mentale Honeykit vrolijk en hoopvol. Applekit keek heel voorzichtig naar Honeykit en knikte toen ja, met een kleine, flauwe glimlach op haar gezicht ..Honeypaw stond met grote ogen en haar klauw weer op de grond voor Applepaw. Haar ogen stonden vol schaamte, nog meer pijn en woede. Ze zuchtte en schudde toen haar kop. Ze besefte langzaam dat ze haar eigen ruiten in gegooid had! “Jij kleine, stomme, brutale kit! .. mijn mama is dood .. mijn mama is dood ..” Langzaam zwakte ze af en ging achteruit tot haar achterhand de boom raakte. Totaal gebroken legde ze haar oren plat in haar nek en snikte zacht. Dit was niet mogelijk .. dit gebeurde niet echt .. Het was allemaal een stomme droom .. zo meteen zou ze wakker worden en naast Dreamheart liggen, als kitten.. samen met Applekit.. Applepaw .. nee Applekit gaan trainen als ze leerling werden .. dit was niet mogelijk! Honeypaw liet een lange kreun horen, draaide om en sprintte toen in volle vaart de struiken, rennend voor haar leven.

[» Apple]Ze kon alleen maar als bevroren staan toen Honeypaw haar klauw hief. Met een doffe blik keek Applepaw ernaar, alsof ze niet meer in haar eigen lichaam zat maar vanaf een afstandje toekeek.""

Where did I go wrong, I lost a friend somewhere along in the bitterness.
And I would have stayed up with you all night, had I known how to save a life» Honeyspots

Toen de flashback weg was gedreven had ze haar ogen geopend. Én daar stond ze dan. De kleine kit die doodsbang in Honeyspot's ogen had gekeken het moment van de flashback enkele tellen geleden stond nu voor haar. Volwassen. Die pijnlijke steek drukte Honeyspot's keel dicht. Dit was de waarheid. Ze waren geen kits meer. Ze waren beide volwassen en niet meer zoals toen. Beide waren ze verandert en Honeyspots wist diep van binnen dat ze nooit vergeven zou worden. Ook wist ze dat dit háár doen was. Niemand behalve zijzelf kon dit repareren. Ze had alleen geen goede poten voor reparaties. Ze kon het lijmen, elk klein stukje dat gebroken was, maar het zou nooit meer mooi als één geheel er uit zien. Honeyspots' blik stond vol pijn. Treurig keek ze haar aan. Appleblossom. In die gouden ogen van haar. Die gouden ogen de ze één keer had zien schitteren. Ze was toen gelukkig. Écht gelukkig.

[» Apple]""”Dus, wat zeg je er van? Is alles weer oké nu? Vrienden?” Miauwde Honeykit. Vrienden? Wilde iemand haar vriend zijn? De wat ongelovige blik van Applekit zei voldoende eerst, maar daarna toverde voor de eerste keer een voorzichtige en waterige glimlach op haar gelaat. Zachtjes knikte ze, zonder een woord te zeggen.""

Honeyspots trok zichzelf uit haar flashback en keek haar weer treurig aan. De kits in haar buik schopte protesterend en ze ging daardoor verzitten en wendde haar blik voor een tel af. Zwijgend zaten ze daar. De één nog banger als de ander. De stilte om hen heen voelde oorverdovend aan. Niets maakte geluid. De sneeuwvlokjes dwarrelde steevast door en hadden een klein laagje op Honeyspots gevormd. Was dit hoe het eindigde? Zoals het begon?

He will do one of two things. He will admit to everything, or he'll say he's just not the same and you'll begin to wonder why you came» Appleblossom

Why should I welcome
your domination?
Why should I listen
to explanations?

Is it too late?
Nothing to salvage?
You look away
Clear of the damage

Met een zuchtje staarde Appleblossom naar de neerdalende vlokken die in een eindeloze dans de hemel uit dwarrelden. De sneeuw was weer gekomen. En niet eens in kleine hoeveelheden. De eindeloze stroom aan poederwitte vlokken werd maar los gelaten door de donkergrijze, rollende wolken hoog boven haar. Het zou niet lang meer duren, of de rivier zou waarschijnlijk bevroren raken. Of tenminste, daar rekende Appleblossom wel op. Dan hadden ze toch wel een probleem met z'n allen. Dan zouden ze moeten hopen dat ze gaten in het ijs konden breken met hun poten. Want anders zou de stroom van voedsel en vette vis ophouden. Dan zouden ze... Tja, dan zouden ze echt een probleem hebben. Appleblossom liet haar goudgekleurde oogjes weer dalen en over het landschap van het kamp uitglijden. Het zag er nu rustig uit. Vredig zelfs, de meeste katten sliepen immers nog. Zij was er enkel vroeg uit geweest om de sneeuw te aanschouwen. Terwijl er een glimlach op haar lippen begon te spelen, kwam haar adem in kleine wolkjes uit haar mond geslopen. Met interesse bekeek ze hoe deze oplosten en door de ferme bries meegenomen werden. Het was zo heerlijk rustig. Dat was ooit wel anders geweest...

Het was nog steeds moeilijk om met haar kop te omvatten. De ruzie met Honeyspots die ze hadden gehad toen ze apprentices werden en die alleen maar escaleerde. Appleblossom voelde haar maag weer in een stel knopen leggen en een misselijk gevoel opstijgen in haar buik toen ze eraan dacht. Wat had ze in Starclan's naam fout gedaan om zoveel haat te verdienen van Honeyspots? Beide ouders hebben? Nou, dat viel op dit moment ook vies tegen, dat kon ze Honeyspots wel vertellen. Honeyspots had tenminste een hele set aan broertjes en zusjes, zij had er maar eentje die ook verdwenen was. Zij had een partner, kreeg kits zelfs! Zij had wel een kater die haar leuk vond, maar zij vond hem niet leuk... In ieder geval, wie zou zich hier nou eenzaam moeten voelen? Zwijgzaam stapte Appleblossom het kamp in, haar kop rolde en tolde weer van de gedachtes. Ze kreeg ze nooit stil. Het was altijd een chaos in haar kop. En stiekem was er niemand om die chaos op dit moment te sussen. Ze wilde de clanleader niet blijven storen... Hij had haar al zo vaak gesust, zo vaak geholpen. Ze werd wel sterker met de manen, maar nog lang niet sterk genoeg. Ze wilde zelf ook heel erg graag weerbaarder zijn. Maar zoveel succes daarin had ze nog niet. Toch bleef ze proberen, zelfs als het telkens door tegenslagen weer neergemaaid werd.

Haar poten kraakten in de sneeuw toen ze langzaam de warriors den verliet en meteen geraakt werd door de onmiddellijke impact van het koude weer. De ferme bladkaal bries sloeg haar in haar gezicht als een zweepslag en liet haar eventjes haar kop geschrokken terug trekken. Haar dikke pels rimpelde iets in de wind, maar hield haar wel wat warm. Nee, het enige waar ze echt last van had, was haar gezicht. Daar was de pels niet zo dicht. Appleblossom was niet alleen gevoelig van karakter, nee, ze was ook zeer gevoelig qua pijn. Dat laatste gaf ze enkel niet toe. Dat zou alleen maar narigheid aan haar bezorgen, dat wist ze zeker. Zoals dat ene incident... Plotseling verstarde Appleblossom toen ze een poes met een vacht als een lappendeken in haar ooghoek zag bewegen vanuit de nursery. Degene die haar juist zoveel pijn had bezorgd. Degene met wie ze dan ook manen niet meer gesproken had. Honeyspots.

Appleblossom bleef star staan op haar plek. Ondanks dat ze elkaar maanden niet meer gesproken hadden, riep Honeyspots nog steeds een ongelofelijke schrikreactie bij de poes op. Ze kon het niet helpen. Honeyspots stond bij fout in haar gedachten en daar schrok ze automatisch van. En na al die bedreigingen, die woedende uitbarstingen, die beschuldigingen die vanuit het niks kwamen... Waarom zou Appleblossom níet zo reageren op de andere poes? Het was verraad van de hoogste plank geweest en Appleblossom snapte nog steeds niet waarom. Het liefst zou ze huilen, smeken, op haar knieën voor de poes vallen, biddende dat ze haar zou vertellen wat ze fout had gedaan. Maar dit ging Appleblossom's kleine beetje trots op dit moment ook weer te boven. Ze had namelijk zowaar wat trots bijeen geschraapt en ze was niet zo bang meer dat te gebruiken. Nou ja... Nog wel een beetje.

Ze liep dan ook gewoon door. No touch, no talk, no eye-contact. Dan moest het goed gaan. Honeyspots was zwanger, die had vast ook honger en geen behoefte meer om met Appleblossom te praten. Dat kwam prima overeen met Appleblossom's voorkeur voor ontwijkend gedrag naar katten die ze als naar ervoer. Maar dit keer kwam ze er niet zo makkelijk vanaf. Ineens stond Honeyspots namelijk voor haar. Appleblossom staarde voor een moment in de baby-blauwe ogen van de poes, voor een moment maakten ze oogcontact. In dat moment sloeg het hart van Appleblossom een keer over van pure schrik. Nadien dit moment over was, wendde ze dan ook vlug haar blik weer af, hopende dat het een foutje van Honeyspots was. Hopende dat ze niet nogmaals de vreselijkste dingen naar haar hoofd geslingerd kreeg. Was deze nachtmerrie dan toch nog niet over? Een kleine huivering ging van de top van haar oren tot aan de punt van haar staart. Ze kon het niet helpen. Ze was bang.

"We moeten praten" Miauwde Honeyspots. Appleblossom verstarde. Het was geen fout geweest, Honeyspots had het echt op haar gemunt. Waarom moesten ze praten? Waarom kon Honeyspots haar niet gewoon alleen laten? Had ze weer iets fouts gedaan? Ging Honeyspots haar uitlachen dat haar ouders nu uit elkaar waren? Iets in de trant van net goed? "Waarom.." Fluisterde Appleblossom zachtjes, niet zeker wetende of ze verstaanbaar was of niet. ".. alsjeblieft" Miauwde Honeyspots zachtjes, terwijl ze zich al had omgedraaid en naar de kamp uitgang was gelopen. Besluiteloos bleef Appleblossom eventjes staan. Ze voelde zich ongeveer net zoals die ene keer dat ze Icy, de Bloodclanleader was tegen gekomen op het Riverclan territory... Ze had zich toen van schrik in een struik verborgen en gehoopt dat de poes haar niet zou vinden. Dat was echter niet het geval geweest... In die tijd had ze voor twee keuzes gestaan. De struik uitkomen en het gevecht aangaan met de Bloodclan leader, of zich verstoppen en hopen dat het probleem zichzelf zou oplossen. Ze zou nu weer voor die keuze staan... Ze kon haar 'struik' verlaten en met Honeyspots gaan praten, het probleem rechtstreeks aanpakken met de kans om mentaal of zelfs fysiek gewond te raken. Of ze kon zich verstoppen en hopen dat het niet meer op haar pad kwam...

Weifelend bleef Appleblossom staan, de laatste keuze was zo enorm verleidelijk... Maar dan zou ze voor altijd bang moeten blijven. Appleblossom haalde eventjes huiverig adem. Haar keuze was gemaakt. Met langzame passen door de krakende sneeuw, volgde ze Honeyspots waggelende figuur het kamp uit. De poes moest hoog zwanger zijn, geen twijfel over mogelijk. Toch zei Appleblossom er niks over. Honeyspots had Cindersmoke daarvoor. Honeyspots had zelf waarschijnlijk geen idee hoeveel mazzel ze had met haar leven. Als ze het maar had gezien. Nog één maal wierp Appleblossom een blik over haar schouder het kamp in, maar daarna volgde ze Honeyblossom door de tunnel van riet.

Nervositeit liet haar poten prikken door de eindeloos stille tocht door het Riverclan gebied. Appleblossom durfde nauwelijks adem te halen als ze het eerlijk toegaf. Waarom wilde Honeyspots zo ver van het kamp verwijderd zijn? Appleblossom wist nu in ieder geval zeker dat ze veel sneller en harder kon rennen dan Honeyspots. Dus als het haar te heet onder de poten werd, kon ze er zo vandoor gaan. Ze zorgde er dan ook voor dat er ten alle tijden toch wel een vossenlengte afstand was tussen haar en de lapjespoes. Ze wilde zich niet weer laten verrassen. Niet zoals die ene keer. Ze sloot eventjes haar ogen en liet de beelden weer terug komen van die vreselijke apprentice ceremonie.

Want zie je, de jonge Applekit was altijd bang geweest om apprentice te worden, totdat er een zekere lapjespoes kitten haar overhaalde om niet bang te zijn. Deze lapjespoes kitten had Honeykit geheten... Haar allerbeste vriendin. Het was haar beloofd dat ze altijd beste vrienden zouden blijven... En met die belofte had Appleblossom moed bijeen geschraapt in die tijd, sterker nog, het was haar handvat. In die tijd was ze zo enorm bang geweest, bang voor alles... Honeykit had haar uit die schelp getrokken en haar laten zien dat het leven mooi was. En haar daarna in de rug getrapt en haar keihard verraden.

Ze was naar Honeypaw in die tijd toegelopen, dol enthousiast dat ze dezelfde mentor gehad hadden, dan konden ze samen trainen! Lostvoice, Appleblossom's moeder, was van hun beide de mentor geweest. Dolblij was Appleblossom toendertijd geweest, dolblij dat ze dezelfde mentor hadden gehad en dat ze dus samen konden opgroeien naar het warriorschap, net zoals ze samen hadden uitgekeken naar het apprenticeschap. Niks was minder waar geweest, woedend was Honeypaw naar haar uitgevallen, had de meest gemene woorden uitgekraamd. Dat Applepaw een verrader was geweest, dat Honeypaw haar nog wel zou krijgen. Allemaal beledigingen die Applepaw toendertijd, en nu nog steeds, stuk voor stuk mentaal hadden bezeerd. Het was vreselijk voor haar geweest. Het had van binnen iets gebroken in Appleblossom, in duizenden scherfjes. Zelfs Stormstar had deze scherfjes niet bijeen mogen lijmen, want iedereen die ze aanraakte, zou zichzelf maar ook tegelijkertijd Appleblossom ermee snijden. Die dag was de eerste maal dat Appleblossom het kamp uitgevlucht was. De eerste van vele malen... Haar handvat was afgebroken en zij was daarmee in het diepe duistere gat waaraan ze probeerde te ontsnappen in die tijd gevallen. Ze was weer terug bij af, ze was weer niks.

De rivier klotste in zijn eigen geul en Appleblossom maakte een mentale notitie dat deze blijkbaar nog niet bevroren was. Het was iets triviaals voor haar op dit moment, maar het droeg wel zeker bij aan haar jagen. Als ze iets binnen moest brengen, wist ze in ieder geval zeker dat ze nog kon vissen. Maar dat was nu niet aan de orde. Honeyspots liep immers voor haar. Toch hoopte ze haar kop een beetje af te kunnen leiden door aan dit soort dingen te denken. Om de zenuwen wat minder door haar aderen te laten gieren. Kalmeer... Adem, diep ademhalen...

Maar uiteindelijk draaide Honeyspots zich om en verstarde Appleblossom onmiddelijk. Angst flitste in haar goudgekleurde ogen, angst voor wat komen ging. Zou Honeyspots weer boos worden, zou ze weer gaan schreeuwen. Maar toch ging Appleblossom langzaam, maar toch in één vloeiende beweging, zitten. Haar pootjes had ze dicht tegen elkaar aan gezet. Enkel en alleen maar om te voorkomen dat ze weer eens nerveus met haar pootjes ging schuifelen. Haar goudgekleurde blik ging dan ook weer naar haar poten. Ze durfde niet naar de blauw-ogige warrior te kijken, bang voor wat ze in diens expressie zou kunnen vinden. Ze wilde het niet weten als ze heel erg eerlijk was. Ze wilde weer terug naar het kamp... Daar was ze veilig. Het liefste zou ze gewoon weer terug gaan naar haar kittentijd. Daar was alles sowieso veilig geweest.

Maar ze was nu niet in het kamp en ze hoefde ook niet te pretenderen dat ze daar was. Ze was ook geen kitten meer, ze was een volwassene, een volwassen warrior. Getraind en klaar. Ze was hier, ze was hier met Honeyspots. Ze was hier met degene die haar zoveel pijn had gedaan. Appleblossom sloot verslagen even haar ogen. Laat de pijn maar komen. Laat het maar over zijn. Laat de beledigingen maar vloeien. Ze was er nu mentaal ietwat klaar voor. Honeyspots kon maar beter opschieten. Dit strekte het leed alleen maar langer uit. Ze wist in ieder geval zeker dat zijzelf het gesprek niet ging openen... Die eer was aan Honeyspots

So are you friend or foe...
Cause I used to know

Honeyspots haalde diep adem en merkte dat ze geen woord uit haar keel kon krijgen. Dit was het moment waar ze manen naartoe geleefd had en ze kon niets uitbrengen. De kou vatte plotseling om haar heen en ze rilde kort. In elkaar gedoken tegen de sneeuw met haar oren afgewend en haar baby blauwe ogen vol emotie staarde ze Appleblossom aan. Bij het zien van de gesloten ogen van haar clangenoot voelde ze nog een steek van pijn door zich heen gaan. Als Honeyspots zich had voorgesteld dat ze ook maar een greintje goed in zichzelf had was de kat voor haar het levende bewijs dat ze helemaal niet zo goed was als vele dachten. Tenslotte kwam het maar op één ding neer. Ze had een poes pijn gedaan. Niet met klauwen of tanden maar met woorden. Soms drongen die dingen dieper dan het diepste gat in de aarde. De stilte hield aan terwijl Honeyspots zich dwong de woorden over haar lippen te krijgen. Ze opende haar bek maar niets kwam er uit. Gefrustreerd dat ze niet kon verwoorden wat haar hart voor dertien manen al leeg prikte wendde ze haar kop af en trilde ze zachtjes. Niet alleen van de kou.

Toen er zeker weten enkele minuten waren verstreken wist Honeyspots dat dit niet zichzelf vanzelf ging oplossen. Dit moest gedaan worden. Definitief. Ze wist niet waar te beginnen .. maar ze moest toch ergens beginnen. Ze kon het beter vanaf het begin doen. Ze dwong zichzelf Appleblossom aan te kijken zodat ze tenminste nog een greintje waardigheid overhield toen ze de woorden uitsprak ".. Ik weet niet waar ik moet beginnen" Haar stem klonk hol en treurig. Anders dan de normale, vrolijke Honeyspots die overal wel de humor van in zag. Haar gevederde staart ging heen en weer voor enkele tellen. Nerveus drapeerde ze hem weer om zich heen. "Ik denk dat 'het spijt me' niet meer gaat werken" Ze zuchtte hoorbaar en wendde haar blik af. "Ik wil gewoon dat je weet dat ons .. dit niet meer verder kan gaan zo. We zijn volwassen katten en we moeten dit onder ogen zien" Mentaal vervloekte ze zichzelf. Dit was niet wat ze in gedachten had. "Appleblossom ... weet wel dat ik het meende .. die ene dag dat we nog kits waren en zorgeloos waren. Toentertijd meende ik elk woord wat ik zei, dat ik je vriendin wilde zijn en dat ik je graag mocht.." Haar blik verduisterde bij het uitspreken van de volgende woorden. "Maar toen ik Dreamheart verloor voelde ik me zo alleen en zo boos. Ik snapte niet dat StarClan dit míj, míj uit alle katten die er op de wereld rondlopen, míj dit kon aandoen! Ik verdiende het niet .. ik had niets fout gedaan naar mijn weten en toch was ik alleen. Mijn broeders en zusters deden er niet meer toe. Het enige wat ik wilde was die ene poes die er áltijd was. Het maakte niet uit of ze dichtbij of ver weg was, ze was er altijd" Honeyspots moest even stoppen want ze voelde hoe haar keel dichtgeknepen werd. Haar kits waren eindelijk stil geworden waar ze dankbaar voor was. Heel even gaf ze haar buik enkele vlugge likken. "Ik was boos op je omdat jij het enige in de buurt was waar ik toentertijd om gaf en die er nog voor me was.. jij had ouders en dat klonk heel verkeerd in mijn oren toen ik nog Honeypaw was. Iedereen had nog ouders en ik niet meer" Nu keek Honeyspots haar weer recht aan. De pijn was duidelijk af te lezen in haar baby blauwe ogen. Ze voelde tranen opkomen maar ze bleven steken. Ze wilde niet eens meer komen. Het was alsof haar kits het aanvoelde want ze begonnen weer te bewegen. Ze haalde heel diep adem. "Ik was me er van bewust wat ik had aangericht toen ik je in het bos bijna aanviel. Als ik toen niet weggerend was had ik dat hoogstwaarschijnlijk ook gedaan. Ik wilde mijn woede en onbegrip kwijt. Alweer was jij het enige wat het dichte bij was. Ik zeg eerlijk dat ik dat op dát ene moment ook vol voldoening had willen doen.. als ik niet de seconde er na besefte wat ik wilde doen.. ik kan niet beginnen met mijn excuses aanbieden voor toen want ik weet dat je mij daar toch niet voor zal vergeven" Een zwakke verbittering in haar stem die alleen hoorbaar was voor Honeyspots deed haar stem trillen. Ze brak weer af en zweeg weer voor een hele lange tijd. Haar poten stonden dicht naast elkaar en ze had haar aandacht weer op haar kits gericht. Háár kits. Zelfs Cindersmoke was haar afgenomen op dit punt en het enige wat haar geestelijke gezondheid bij elkaar hield waren de pluizen in haar buik. Zich pijnlijk bewust van de blik van Appleblossom scheurde ze haar blik af van haar ronding en keek ze haar weer aan. "Stormstar heeft me geholpen" Zei ze plots, een grote glimlach op haar gezicht die werd overschaduwt door de pijn van het besef van haar daad zo veel manen terug. Nog een stilte. Harder dan eerst.

"Je moet weten Appleblossom .. dat bloed van een andere kat vuil smaakt" Haar toon was compleet verandert. Het klonk nu duisterder en angstiger. "Toen ik Icy eindelijk tegenkwam bij de rivier voelde het op dat moment alsof niets er meer toe deed. Het enige wat ik rook, zag en voelde was ultieme haat.. ik wilde haar aanvallen, pijn doen en haar laten voelen wat ik gevoeld had toen ze het lijk van mijn moeder naar binnen droegen op díe. Bepaalde. Dag." Ze huiverde bij het idee er aan terug. "Daar heb ik nu dit aan te danken .. en dank StarClan dat ik nog leef" Ze ging verzitten zodat het zwakke licht dat tussen de kale bomen doorkwam op haar linker zij scheen. Het litteken sierde zich van haar flank tot haar nek. Icy's werk. Een permanente herinnering aan haar verleden en stomme actie. "Toen ik eenmaal verslagen was .. wist ik niet meer wie ik was. Ik wilde haar vermoorden en aanvallen .. maar het idee om weer die vieze smaak te proeven .. het maakte me ziek" Ze schudde vlug haar kop en ze hield op met haar plotselinge getril. "Ik verwacht kits.. Appleblossom" Nu klonk Honeyspots banger dan ze in alle tijden gedaan had. De tranen stonden in haar ogen en haar lip trilde. "Mijn partner is verloren, mijn broeders en zuster .. mijn ouders .. allemaal.. verloren. Hoe kan ik mijn kits opvoeden in een wereld waar ik niet eens mijn naaste of mezelf kan beschermen" De tranen stroomde nu openlijk over haar wangen. Ze haalde moeizaam en trillerig adem. "Ik weet dat ik je niet kan helpen vergeten wat ik heb gedaan en dat onze band nooit meer één word .. maar alsjeblieft Appleblossom .. omwille voor mijn ongeboren kits, voor mij maar vooral voor jou .. vergeef het me .. of op zijn minst accepteer dat het nooit meer goed komt en .. kijk me nooit meer aan met zo veel angst. Ik wil je geen pijn doen en ik zal liegen als ik zeg dat ik dat ooit weer zal doen. Niemand wil ik pijn doen- zelfs Icy kan ik niet pijn doen.. Ik heb alles verloren Appleblossom. Nu wil ik dat enige wat ik nóg heb op zijn minst kunnen aankijken met iets anders dan spijt" Honeyspots kreeg het laatste nauwelijks over haar lippen en het voelde alsof elk vezeltje in haar lichaam nooit meer gelukkig kon zijn. Ze zakte in elkaar en bleef liggen op die plek. Ze stond nu onder Appleblossom en keek haar met totale verlorenheid aan. Ze wist maar al te goed dat het nooit meer zoals vanouds kon worden maar misschien wel weer zoals anders. Je kwam langs elkaar in het kamp en zei even een vlugge hallo als teken van vriendelijkheid maar daar stopte het ook. Je zou nooit vrienden worden met de ander maar je was blij dat diegene er was. Per slot van rekening was het je clangenoot. Ze hielen je in een strijd en zorgde er voor dat je nooit alleen was. Die besef had Honeyspots nog niet gehad tot ze Cindersmoke ontmoette. Nu was het wachten op een antwoord. Een simpele knik was het meeste wat ze verwachtte van haar clangenoot. Dat was al genoeg.

{Ik ga hier wss spijt van krijgen x'D}

Where is the wonder?
Where's the awe?
Where are the sleepness nights I used to live for?
I wish to see the lost in me

De stilte was op z'n minst bedrukkend te voelen en hing als een dikke deken over de situatie heen, verstikkend. Appleblossom beet eventjes op haar lip en zorgde er op een haar na haar scherpe parelwitte tanden niet het dunne vlies van haar lippen doorbrak. Op een haar na liet ze haar eigen bloed niet vloeien van de spanning. Appleblossom staarde bijna emotieloos van de zenuwen naar de lapjespoes die voor haar zat. Waar wachtte ze op? Waar wachtte Honeyspots op? De poes staarde haar enkel met haar blauwe ogen aan, vol van emoties die Appleblossom niet kon lezen. De poes wendde haar blik weer af, ze wilde Honeyspots liever niet meer zien. Zoveel pijn had ze geleden, zoveel angst... Het liefste wilde Appleblossom haat kweken voor de poes in zichzelf, maar zelfs daarin was ze gefaald. Appleblossom kon nagenoeg niemand haten... Ze was er gewoonweg niet goed in. Dus bleef ze enkel maar kijken, haar goudkleurige ogen half gesloten. Zoveel was gebeurd, zoveel had haar hart aan stukken gedreigd te scheuren. Ze wilde dit niet langer... Ze wilde vrede hebben in haar hart. Ze wilde katten kunnen vertrouwen, erop kunnen vertrouwen dat alles goed zou gaan. Maar tot nu toe had ze dat altijd nagenoeg alleen moeten doen.. Tot haar eigen grote wanhoop en tot haar eigen verdriet.

Eindelijk begon Honeyspots te spreken... Een lang verhaal waar Appleblossom stilletjes naar luisterde. Het was een verhaal vol emotie, een verhaal waar Appleblossom geduldig tot het eind van de rit naar luisterde. Ze maakte geen opmerking, zei niks. Ze liet Honeyspots zwijgend tot het einde van haar verhaal komen. Maar toch voelde de poes iets borrelen diep van binnen. De poes zuchtte zachtjes en krulde haar staart om haar voorpoten heen terwijl ze haar heldere, goudkleurige blik op de lapjespoes richtte, zoekende naar haar baby-blauwe ogen. De poes bleef eventjes stil, maar zette daarna haar oren alert naar voren, gefocust op de lapjespoes met haar blik. "Honeyspots..." Begon ze, nog wel op ietwat weifelende toon. "Ten eerste wil ik zeggen dat het me spijt wat je allemaal overkomen is en dat ik dat erg vervelend voor je vind." Miauwde ze nu, op verbazingwekkende rustige toon voor de normaal ernstig verlegen Appleblossom. Een lichte glimlach speelde op haar lippen terwijl ze naar de kalende takken keek. "Zoveel maanden zijn voorbij gegaan," Mompelde ze zachtjes, "We zijn geen van beiden meer kinderen." Hierna richtte ze haar blik op Honeyspots. "Ik hoop dat je beseft dat ik ook geen kind meer ben," Miauwde de poes bijna toonloos.

Appleblossom richtte haar goudkleurige blik weer op de lapjespoes. "Zoveel manen zijn voorbij gegaan," Herhaalde ze. "In die manen heb jij lol gemaakt met je vrienden, met Cindersmoke, in die maanden was ik alleen. Maar besef Honeyspots, ik ben ook niet meer het kleine kind dat anderen nodig heeft om zich aan vast te klampen en om zelfvertrouwen aan te ontlenen. Ik ben ook niet meer het kleine kind dat bang was voor de wereld. Ik ben ook gegroeid. Ik heb ook voldoende meegemaakt. Mijn zusje is verdwenen, mijn ouders zijn uit elkaar, ik ben aangevallen door een Shadowclan apprentice, ik ben aangevallen door Icy. Ik heb ook moeilijke beslissingen moeten nemen. En in die tijd liep jij met nieuwe vrienden rond." Ze keek Honeyspots aan met vonken in haar ogen, vonken van afgunst. "Nu jij niks meer over hebt, kom je ineens terug. Weet je hoe dat voelt Honeyspots? Ik ben ook geen prooi tussen de klauwen van een jager waarmee je kunt spelen." Appleblossom's stem haperde eventjes. "Het spijt me, maar ik kan je niet vergeten. Zeker nu nog niet." Er klonk spijt in Appleblossom's stem, maar ze was resoluut. "Het spijt me." En met die woorden draaide ze zich om en liep ze terug naar het kamp.

I WANT MY TEARS BACK

{sorry verkeerde acc maar ik moet gaan ;A;}

Just be friends. All we gotta do, just be friends.
It’s time to say goodbye, just be friends. All we gotta do, just be friends.

De stilte duurde voort. En toen begon ze te spreken. Elk woord voelde als een mokerslag. Was dit Appleblossom? Met ogen vol verbazing en onbegrip luisterde ze naar Appleblossom. En toen realiseerde ze het. Inderdaad was ze geen kit meer. Ze had haar manen niet gezien en de enige herinneringen die ze aan haar had was uit hun kittentijd. Die was allang voorbij. Honeyspots wendde nu wel haar blik af en herstelde die ook niet meer. Met tranen in haar ogen keek ze naar de grond met een blik vol triest verdriet. Bij het horen van de toon waarop ze haar aansprak was het duidelijk dat dit inderdaad niet meer die kleine Applekit was van toen. Dit was een volwassen poes met volwassen beslissingen. Wie was zij om zich daar vergeven boven te voelen? Even voelde ze de aandrang om Appleblossom te zeggen dat zij het half niet zo slecht had gehad als zij maar die verdween zo snel als het gekomen was. Was dat wel zo? Was dat niet zo? Vragen bleven door haar hoofd spoken. Ze had geen idee wat te doen. Als versteend keek ze op toen Appleblossom haar finale uitsprak. ”Appleblossom .. nee ” Kraakte ze, te zacht. Toen wendde ze haar blik weer af naar haar poten. Ze wist dat ze niet vergeven zou worden. Het deed alleen extra veel zeer op het moment dat je dat beseft. Honeyspots deed dat nu en elk greintje blijdschap van de afgelopen manen versplinterde mee met dat besef. Haar blik stond nu eveneens koud en leeg. Tranen vulde zich wel en begonnen te stromen. Alles wat ze wilde was gewoon een .. happy end .. If you think this has a happy ending, you haven’t been paying attention. Zwijgend bleef ze liggen tot Appleblossom vertrok. Ze zei niets. Ze deed niets. Ze voelde niets. Toen krulde de poes zich op en begroef ze haar neus in haar gevederde staart. Tranen begonnen nu vrij te lopen en voor ze het wist begon ze te snikken. Steeds harder tot het tot een haveloze ademhaling leidde en veel geluid.

Somehow I knew that from the deepest reaches of my heart.
The hardest choice would be the choice that tears us both apart.

Honeyspots wist niet hoe lang ze daar lag. Wel wist ze dat ze hier veilig was. Op dit kleine plekje vol stilte en vol vrede. Niemand kon haar hier pijn doen. Niemand kon haar hier iets van haar afnemen. Zo lang ze alleen was, was het goed. Haar kits bewogen in haar buik. Haar kits. De enige troost zie ze had en de enige die niemand van haar af kon nemen. Ze drukte zich dichter in elkaar zodat ze om haar buik heen gekruld was. Snikkend bleef ze liggen. De sneeuw was nog niet gestopt met vallen en de zon kwam op. Waterig en rood. Ze was ijskoud tegen de tijd dat ze haar gevoelens niet meer zo duidelijk voelde maar ook op haar omgeving begon te letten. Langzaam kwam ze overeind. Met hangende schouders zat ze daar dan. Ze staarde eindeloos naar haar ontblootte klauwen. Ze hief er eentje op en bestudeerde de scherpe punt van de grootste. Haar ogen gingen toen naar de sterren die al bijna helemaal vervaagd waren. Met een schamper gesnuif keek ze naar de enigste ster die nog het duidelijkst was. Er was hier geen StarClan. StarClan bestond niet. Het maakte niet uit hoe vaak je bad en smeekte, ze deden niets. Helemaal niets. Al gauw verwaterde haar blik naar die koude, trieste blik van eerst. Haar ogen reisde al gauw af naar haar buik en ze haalde diep adem. ”Nou kleintjes, het ziet er naar uit dat jullie het enige zijn wat er nog rest van me” Fluisterde ze geluidloos. ”Laten we gaan”. Honeyspots rees op van haar plekje en liep met hangende schouders in de richting van de hooglanden. Ook al was ze door en dood verkleumd en was de kou slecht voor haar en waarschijnlijk ook haar kits, ze wilde niet meer terug naar het kamp. Nog niet.

Don't you remember the first summer it was all worthwhile?
Every moment that we spent together made you smile.

FIN