Following rumors of sheeps [Littlepaw]

Zeer voorzichtig stak de grijze Apprentice zijn kop uit de Den en toen hij de wacht even niet meer zag kroop hij er weer in. Zijn blauwe blik liet hij over de slapende katten gaan, totdat hij Littlepaw vond. Met een grote grijns op zijn gezicht porde hij haar schouder en ging voorzichtig zitten. Het was wel weer eens tijd dat ze samen iets leuks gingen doen, gewoon om de vriendschap verder op te bouwen. "Littlepaw," Fluisterde hij vervolgens om geen andere Apprentices wakker te maken. Hij was nog niet zeker wie hij nou wel en wie hij nou niet kon vertrouwen. Wie weet ging er wel eentje klikken bij Shrewstar en dan had hij al problemen voordat hij ook maar iets had gedaan. Het was namelijk erg vroeg in de ochtend en Ashpaw wist dat de wacht dan even weg zou zijn. "Sta eens op! Of moet ik je Lazypaw gaan noemen?" Grinnikte hij zachtjes en deelde nogmaals een por uit. Zijn plannetje moest gewoon lukken, elke kat moest dit wel eens gedaan hebben in zijn leven!

OOC; Ze zijn nu nog in het kamp [dus kunnen niet gepakt worden] maar zodra ze op WindClan gebied zijn mogen katten ze spotten enzo ~~Please let us enjoy the sheeps D:~~

Zachtjes rees haar borstkas op en neer, en verliet een zachte ademzucht haar mond toen iets of iemand haar begon te porren. Geïrriteerd rolde ze zich op haar andere zij, en verborg ze haar neusje onder haar pluizige staart. "Littlepaw," Fluisterde een stem. Echter was ze nog té slaapdronken om deze te herkennen. Dus rolde ze zich maar op in een bolletje in de hoop dat hetgeen dat haar zat te porren algauw zou opgeven en haar met rust zou laten. "Sta eens op! Of moet ik je Lazypaw gaan noemen?" Deze keer hoefde ze niet lang na te denken om een naam bij die woorden te plakken. Er was maar één iemand die zo tegen haar praatte, en het was waarschijnlijk ook de enigste kat waarvan ze dat toeliet. Voorzichtig ontspande ze zich weer en tilde ze loom haar kopje op. De zwakke, bladerdak gefilterde zonnestralen verlichtte de apprentice's den ietwat, en op een traag tempo hees ze zich uit haar nest. Enkele mosrestjes bleven plakken aan haar vacht, maar die zou ze straks pas eraf trekken. Ze nam eerst eventjes alle tijd van de wereld om goed wakker te worden. De gebeurtenissen van afgelopen dagen hadden haar energie langzaam maar zeker uit haar lichaam getrokken, en nu was ze dus eigenlijk energieloos. Maar voor Ashpaw zou ze wel alles doen, dus strompelde ze maar als een bejaarde kat de den uit en strekte ze haar lichaam toen de zwakke zon fel in haar oogjes scheen. "Geef me nog één minuutje," Miauwde ze nadat een grote geeuw uit haar bek was gekomen. Ze schudde haar kopje en knipperde meerdere keren met haar oogjes totdat ze weer een scherp zicht had op alles. Snel likte ze haar vacht schoon, en wendde ze zich nadien weer tot Ashpaw. "Goed, wat is er?" Vroeg ze met een kleine frons op haar voorhoofd.

De Apprentice was niet echt blij om zo vroeg op te staan, want ze bleef maar liggen in dat nest van haar. Maar na haar nieuwe bijnaam kwam haar kopje tevoorschijn en kwam ze uit haar nest. Eindelijk.. Ashpaw draaide zich om en verliet de Den, het licht was fel, maar de warmte had zich nog verscholen. Die zou waarschijnlijk ook niet komen. Kleine beetjes sneeuw lagen op de Dens in het kamp, toen de grijze tabby omhoog keek en de strakke grijze lucht zag, verwacht hij een sneeuwbui later deze dag. "Geef me nog één minuutje," De poes voor hem geeuwde wat en Ashpaw wist er zelf eentje tegen te houden. Hij voelde zich niet echt heel moe, want adrenaline stroomde door zijn lijf. Hij had er echt zin in, om op pad te gaan. "Goed, wat is er?" Vroeg Littlepaw vervolgens en Ashpaw glimlachte naar haar. "Ik denk dat ik dat beter buiten het kamp kan vertellen." Grinnikte hij wat geheimzinnig en deed al een paar passen in de richting van de uitgang. "Of is Lazypaw nog niet in staat om te lopen?" Met een grote grijns zette hij een wat snellere pas in, verliet het kamp en rende wat verder dan eigenlijk nodig was. Zo vroeg waren katten niet actief, laat staan dat ze zich in dit deel van het territorium bevonden. De kans om hier gepakt te worden was minimaal.

"Ik denk dat ik dat beter buiten het kamp kan vertellen." Ze hield haar kopje schuin, maar wist haar mond nog net in bedwang te houden en te zwijgen. "Of is Lazypaw nog niet in staat om te lopen?" Met een grote grijns zette hij een wat snellere pas in, maar Littlepaw was hem al voor en rende op een heftig tempo het kamp uit. "Wie is er nu de Lazypaw, eh?" Grinnikte ze waarna ze een sliding-stop maakte en de kater plagend aankeek. "Dus, wat is er nou dat je niet in het kamp durfde te vertellen?" Miauwde ze toen de kater eenmaal tot stilstand was gekomen. De kale bomen en de schrale struiken rondom hen droegen een dun laagje sneeuw op zich, en ook aan de grond kon je zien dat het Leafbare was. Hier en daar lag er een klein beetje sneeuw, maar Littlepaw wist dat het niet meer lang zou duren of ze kon er nog amper in stappen. Dat was één van de zovele minpunten aan haar grootte. Wanneer het hard had gesneeuwd en de grond had een dik pak sneeuw over zich heen gekregen, moest ze al op haar teentjes gaan staan om nog boven het witte spul uit te torenen. Ze wierp die gedachte even in een hoekje van haar gedachtenstroom, en keek de kater weer vragend aan. Afwachtende op enig respons van hem.

Langs hem kwam Littlepaw aanrazen en hij werd ingehaald. "Wie is er nu de Lazypaw, eh?" Ashpaw stak wat plagerig zijn tong uit toen Littlepaw dit tegen hem zei. Hij was gewoon wat langzamer, nou en? Zij was de luie kat hier. "Dus, wat is er nou dat je niet in het kamp durfde te vertellen?" Niet durfde? Ashpaw glimlachte weer even en keek voor de echte zekerheid even om hem heen. "Goed, jij bent Lazypaw en ik ben Slowpaw." Kwam hij even tot de conclusie en keek Littlepaw toen weer wat serieuzer aan, maar serieus kon hij niet genomen worden, want hij kon nauwelijks stil op zijn poten blijven staan. "Ik heb gehoord dat er op WindClan gebied een boerderij staat met de meest vreemde wezens." Sprak hij met een zeer enthousiaste toon. "Dus ik wilde dit wel eens gaan bekijken, want wie weet liegt diegene gewoon. Maar ja, alleen zou het niet leuk zijn plus, niemand zou mij dan geloven. Dus, ga je mee, Lazypaw?" Vroeg hij vervolgens, wie weet zou Littlepaw nu zijn tripje weigeren en dan zou hij er alsnog alleen voor staan. Want ja, Ashpaw was er zeker van dat hij die vreemde wezens zou gaan aanschouwen.

OOC; Ik neem aan dat ShadowClan katten geen schapen kennen? x'D

"Goed, jij bent Lazypaw en ik ben Slowpaw." Littlepaw greens even en haalde haar schouders op. "Mij goed, Slowpaw." Grinnikte ze. En toen Ashpaw de serieuze blik opzette, kon ze het niet laten even luid te lachen. "Ik heb gehoord dat er op WindClan gebied een boerderij staat met de meest vreemde wezens." Sprak hij met een zeer enthousiaste toon. Ze spitste haar oortjes naar hem toe en hield afwachtend haar mond. "Dus ik wilde dit wel eens gaan bekijken, want wie weet liegt diegene gewoon. Maar ja, alleen zou het niet leuk zijn plus, niemand zou mij dan geloven. Dus, ga je mee, Lazypaw?" Ze wachtte even af om de spanning op te bouwen, maar knikte nadien wild met haar kopje. "Natuurlijk ga ik mee!" Sprak ze opgewonden. Ze keek hem plots energiek aan en sloeg even met haar staart in de lucht. "Na u, Slowpaw." Miauwde ze nadien, waarna ze een buiging maakte en teken deed dat hij de leiding mocht nemen. Shrewstar had haar gezegd dat ze gewoon haar apprentice taken even moest opnemen, en ze wou niet dat andere katten haar raar begonnen te vinden omdat ze met niks meedeed. Maar misschien kon ze het Ashpaw wel toevertrouwen? Voor enkele seconden flitste er een onzekere blik in haar ogen, maar algauw schudde ze zachtjes haar kopje en keek ze de kater weer speels aan.

Toen de stilte viel was hij even bang dat ze 'nee' zou zeggen. Was hij dan wel zo zeker dat hij zomaar in zijn eentje ging? Maar gelukkig knikte Littlepaw wel. "Natuurlijk ga ik mee!" Zijn glimlach werd weer wat breder. "Na u, Slowpaw." Ze maakte een buiging naar hem waardoor hij zijn kopje trots ophief. "Dank u, Lazypaw." Grinnikte hij en nam daarna de leiding. Goed WindClan gebied, dan moest ze gewoon het Thunderpath volgen en dan gewoon hopen op een glimp van Twoleg huizen, toch? Toen Ashpaw zijn kop omdraaide naar Littlepaw ving hij een wat vreemde blik op. Voor een moment keek hij haar met een wat bezorgde blik aan, maar schudde toen zijn kopje. Het waren vast zijn gedachten maar geweest. Langzaam kwam hij weer in beweging, maar kon er niets aan doen om soms door enthousiasme wat harder te gaan rennen. Hij wilde zo graag de gevaarlijke kant van zijn Apprentice-leventje opzoeken. Diep in het WindClan gebied indringen, hoe spannend kon dat wel niet zijn? "Goed, we blijven een paar vossenlengtes van het Thunderpath vandaan, voor de zekerheid en als we aankomen bij het WindClan gebied, steken we over. Want tot dan zijn we alleen maar op ons gebied geweest." Zei hij toen hij het zwarte pad had opgemerky tussen de struiken.

"Dank u, Lazypaw." Grinnikte de kater waarna hij de leiding nam. Littlepaw zelf wist eveneens als Ashpaw ook een grinnik niet te onderdrukken, en toen de kater verder liep volgde ze met plezier. Haar staartje hield ze vrolijk kaarsrecht in de lucht gehouden en haar groene oogjes twinkelden van opwinding. Ze vroeg zich af wat ze te zien zouden krijgen. Misschien waren die wezens wel gevaarlijk! Littlepaw schudde zachtjes haar kopje en toen de lichtere grijze kater voor haar harder begon te rennen, versnelde ze haar eigen passen ook ietwat. "Goed, we blijven een paar vossenlengtes van het Thunderpath vandaan, voor de zekerheid en als we aankomen bij het WindClan gebied, steken we over. Want tot dan zijn we alleen maar op ons gebied geweest." Ze knikte instemmend en keek even opzij naar de richting waar Ashpaw zelf ook naar had gekeken, en merkte het stinkende pad algauw op. De gebeurtenis die zich daar enkele dagen geleden had afgespeeld stond nog altijd als een verse wonde in haar geheugenvlies gebrand. Al wist ze nog altijd niet wie of wat haar op het pad had geduwd, ze was blij dat Ashpaw op tijd bij haar was gekomen en haar had willen redden, zelfs na hun ruzie. Ze glimlachte eventjes zachtjes en bleef doorrennen totdat ze vlak naast de oudere kater liep. Wie ook van haar af wou zijn, ze voelde zich veilig bij Ashpaw. “Wat doen we als we een Windclan krijger tegenkomen?” Vroeg ze luid, zodat het geluid van de snijdende wind haar stem niet zou overmeesteren. Ze zou eventueel kunnen zeggen dat ze naar kruiden aan het zoeken was, maar gezien het nog altijd niet zeker was of ze daadwerkelijk Medcine cat apprentice werd, overwoog ze dan toch maar wijselijk haar mond te houden. Ze zou Ashpaw wel het woord laten nemen wanneer het er echt op aan kwam.

“Wat doen we als we een Windclan krijger tegenkomen?” Kwam er als vraag zijn richting op, Ashpaw keek eventjes om naar Littlepaw en haalde luchtig zijn schouders op. "Dan worden we sowieso gepakt," Zei hij kalmpjes en drukte zijn oortjes wat tegen zijn nek toen er een monster langs kwam rennen. Waarom moesten ze dat hele harde geluid nou weer maken? Hoe zouden ze ooit kunnen jagen? Maar goed. "Dan worden we óf naar hun kamp gebracht óf naar ons kamp. En het lijkt me stug dat twee Apprentices worden bestraft voor iets onschuldigs, we stelen geen prooi, we komen alleen kijken naar die vreemde wezens." Sloot hij met een glimlach af en vervolgde zijn pad weer. "We hebben onze nieuwe namen nog, weet je?" Grinnikte hij vervolgens en sprong vrolijk weer verder. Aan de overkant van het Thunderpath zag hij dat de bomen flink uitdunden en verderop zag hij al de uitgestrekte vlaktes. Ook ShadowClan gebied werd wat dunner qua bomen en aan de horizon verscheen Highstones al. "Ik denk dat we nu beter kunnen oversteken," Besloot hij te zeggen toen de overkant zeker was overgegaan in WindClan gebied, maar voor de zekerheid keek hij Littlepaw nog aan.

"Dan worden we sowieso gepakt," Ze grinnikte even en wierp hem een speelse blik toe. Ja, dat kon ze nu ook nog vatten. Ze keek eventjes naar de kater die zijn oren in z'n nek legde, en volgde zijn blik. Algauw begreep ze de reactie van hem, en deed ze hetzelfde. Het harde geluid van monsters die voorbij kwamen razen was niet bepaald aangenaam, maar je raakte er na een tijdje wel aan gewend. "Dan worden we óf naar hun kamp gebracht óf naar ons kamp. En het lijkt me stug dat twee Apprentices worden bestraft voor iets onschuldigs, we stelen geen prooi, we komen alleen kijken naar die vreemde wezens." Sloot hij met een glimlach af. Ze knikte en beet eventjes op haar lip. Ze wou niet gepakt worden... Ze was bang dat Shrewstar haar dan weer terug gewoon tot warrior liet getraind worden... De poes sloot haar groene ogen en haalde even diep adem. Zou de zwart witte poes dat echt doen? "We hebben onze nieuwe namen nog, weet je?" Het was Ashpaw die haar weer uit haar gedachten sleurden met zijn woorden. Ze keek hem even aan, en knikte. "Ik denk dat we nu beter kunnen oversteken," Miauwde Ashpaw, waarna hij haar even aankeek. Ze knikte instemmend en wachtte af op enig teken van de kater. Ze vertrouwde erop dat hij haar veilig naar de overkant zou brengen, de gebeurtenis van enkele dagen geleden was ze nog altijd niet vergeten, en dat zou ze waarschijnlijk ook nooit doen.

Ashpaw fronste even toen Littlepaw wat ver weg leek. Ze ging nu toch niet terugkrabbelen, hè? Want op dit moment was zijn nieuwsgierigheid zo groot dat hij niet eens meer terug wilde gaan als hij er alleen voor stond. Maar gelukkig kwam ze weer wat bij en wachtte af op hem. De grijze tabby nam een hap lucht en deed een paar passen in de richting van het stinkende pad. Warme walmen drongen tot zijn neus door en hij trok daardoor een wat vies gezicht. Een groot glinsterend monster raasde voorbij waardoor de kater wat in elkaar dook. Snel liet hij zijn blik naar beide kanten gaan, deed snel een pas achteruit toen er nog een monster voorbij kwam en wierp toen snel een blik op Littlepaw. Nu! Gromde hij naar zichzelf in zijn gedachten en zette zich af. Zijn poten wilden het pad niet raken, maar bij elke aanraking ging er een schok door zijn lijf. Toen hij zijn kop de ene kant op draaide werden zijn ogen groot. Een gigantisch monster kwam op hem af. Een gil kwam uit zijn longen en de kater kwam door angst tot stilstand. Een rilling gleed door zijn lijf en een of ander instinct beval hem door zijn poten te zakken. Alsof hij flauwviel zakte hij in elkaar en drukte zijn voorpootjes op zijn oortjes. Het geraas was bijna oorverdovend en toen hij het waagde op te kijken zag hij het monster dichterbij dan ooit. Zijn blik kon hij niet afwenden, zo angstaanjagend was het. Het monster kwam dichterbij en stond toen voor hem, maar de dodende pijn kwam er niet. De zwarte poten raakten hem niet en het grote lijf raakte hem niet eens aan. En toen was het monster weg. Snel krabbelde Ashpaw overeind en vluchtte naar de overkant, de grond voelde als een redding. Pas toen merkte hij op hoe erg snel zijn ademhaling ging. De kater ging liggen en sloot zijn ogen, zijn lichaam rilde van de beelden die hij net had gezien. Waar was Littlepaw nu?

Een zachte, geschokte ademzucht verliet haar bek toen Ashpaw naar voren schoot en het pad probeerde over te steken. Haar olijfgroene ogen hield ze strak op het gestalte van hem gericht en door de spanning begon haar ademhaling iets sneller te gaan. "Kijk uit!" Gilde ze toen een Monsters op hem af kwam gereden. Alsof ze plots een slaapmiddel had gekregen, viel ze tegen de grond en drukte ze haar voorpootjes over haar ogen, in de hoop zo niets van het bloederige gebeuren op te vangen wanneer het zover was en het Monster Ashpaw vermoordde. De kater was te ver weg, ze had niet de kans gekregen hem te redden.. Echter hoorde ze geen doodskreet, geen klap, niets. Alleen het luide lawaai van glinsterende Monster wist zich een weg te banen naar Littlepaw's gehoorstelsel, maar voor de rest niets... Haar hele lichaam beefde, en het leek wel alsof in de enkele seconden die voorbij waren gegaan, al de kracht die haar overeind hield uit haar poten was weggetrokken. Alsof het Monster het had meegenomen toen die voorbij was komen razen. Maar toch wist ze zich nog te vermannen, en kwam ze weer schokkend overeind. Ashpaw was ... weg? Vragend keek de poes rond, op zoek naar het grijze lichaam van de kater die nu waarschijnlijk dood was. Maar ze vond niets. Pas toen ze weer naar de overkant van het Donderpad keek ving ze een glimp op van de kleur die toebehoorde aan de kater zijn vacht. "Ashpaw!" Gilde ze, zowel bang als gelukkig. Zonder eerst na te zien of de kust wel veilig was, holde ze het pad over en drukte ze haar neus tegen zijn wang. "I-ik dacht dat je d-dood was!" Snikte ze, waarna enkele kleine tranen over haar wangen begonnen te rollen.

"Ashpaw!" De stem was maar half hoorbaar voor hem. Deels gekomen door het lawaai en deels door de adrenaline in zijn lijf. Zijn ademhaling was wat rustiger geworden, maar de kater staarde wat levenloos over het pad. De kracht in zijn poten was weggeëbd en hij kon de kracht niet vinden om zijn kopje in de richting van het geluid te draaien. Wat had hij zojuist meegemaakt? Een aanraking deed hem echter opschrikken uit zijn bijna niet bijbewustzijn. "I-ik dacht dat je d-dood was!" De Apprentice knipperde een paar keer en hief zichzelf langzaam op en schudde vervolgens zijn kopje om weer helder te worden. "Ik ook.." Mompelde hij nog wat afstandelijk en liet zijn blik weer naar de overkant van het pad gaan. "Ik ook.." Herhaalde hij zichzelf en scheurde zijn blik weer los. Littlepaw was nu degene die zijn aandacht nodig had. "Maar het is goed gekomen en als we nu teruggaan lopen we alleen maar meer gevaar op in een korte tijd. De vreemde wezens kunnen het maar beter waard zijn!" Een vertrouwde glimlach verscheen weer op zijn gelaat en hij maakte weer even een energiek sprongetje.

Onderwerp: Re: Following rumors of sheeps [Littlepaw]