Is this.... StarClan?

De beelden flitsten voor de zoveelste keer aan haar ogen voorbij, het Thunderpath, het felle licht dat uit de ogen van het monster kwam, de klap die haar naar deze vreemde plek bracht... De grijze poes opende haar ogen, om haar heen was het donker en over waren fonkelende sterren die geen licht leken te geven. Haar mintgroene blik gleed door de duisternis, voor zo lang als ze hier was had ze nog nooit een andere kat gezien, gehoord of geroken. Met een beetje gekreun kwam ze overeind en rekte zich uit. Ze liep een stukje, ze had nooit honger of dorst, dat was iets dat bij dood zijn hoorde. Ze hoopte om ooit terug te kunnen naar de wereld van de levende katten, als reïncarnatie of om een voorspelling te brengen naar één van de Clans, maar hier waar ze nu was, was ze alleen en zag niets er naar uit dat het ooit zou gebeuren. Whispersong zuchtte, ze wist dat ze dom was geweest, maar van deze fouten zou ze niet kunnen leren. Deze domme fouten hadden haar haar leven gekost. Ze bleef even stilstaan en sloot haar ogen, alsof ze wachtte op een of ander mirakel dat zou gebeuren. Plots leek het alsof er een briesje door de vacht van de poes blies, het gaf haar koude rillingen aangezien er nooit een briesje waaide door het gebied waar ze "woonde". Ze opende haar ogen en zag in de verte een vreemd lichtpuntje. Het was geen ster, de sterren hier gaven niet zo'n licht zoals dat lichtpuntje deed. Whispersong, die zich aangetrokken voelde door de vriendelijke gloed van het lichtje in de verte, begon meteen ernaartoe te lopen. Langzamerhand begon ze steeds sneller  te lopen en uiteindelijk was ze bijna aan het rennen. Het lichtpuntje werd steeds groter naarmate ze dichterbij kwam. Toen ze bij het lichtpuntje aankwam was het ongeveer net zo groot als de Great Rock in het ThunderClan kamp. Ze bleef staan en bekeek de lichtbron met half dichtgeknepen ogen. Na even het gloeiende ding bekeken te hebben, stapte ze vooruit en duwde haar neus tegen de grote gloeiende bol. Plots voelde ze een harde wind haar vacht plat tegen haar lijf blazen en leek het alsof de lichtbol haar in zich opnam. Toen het felle licht en de harde wind verdwenen waren opende Whispersong haar ogen, ze was in een bos dat er verdacht bekend uitzag. Overal hingen katten- en prooigeuren en alles had een soort gloed om zich. Het duurde even voordat het tot haar doordrong waar ze was, ze was op de plek waar ze zo naar had gehoopt, StarClan. Voor het eerst in een lange tijd verscheen en een glimlach op haar snoet en ook was ze voor het eerst in lange tijd echt blij. Ze keek rond en liep naar de eerste beste kat toe die ze zag. "Is dit echt StarClan?" vroeg ze, niet beseffend hoe dom dat zou kunnen klinken in de oren van de kat.
{OOC: Hopelijk mag dit ^^"}
{OPEN :3}

De kater die ze had aangesproken ging zitten en likte zijn borst enkele keren. "Ja, dit is StarClan." mompelde hij. Whispersongs ogen begonnen te glimmen van blijdschap, maar tegelijkertijd ook van verdriet. Ze was blij om in StarClan te zijn in plaats van die donkere plek met sterren die geen licht gaven. De kater keek naar de grond. "Is er iets?" vroeg de grijze poes aan de tabby. Ze ging ook zitten en keek met haar mintgroene ogen naar de kater, hij leek niet erg blij. Zou hij iemand missen? Vroeg Whisper zich af. Ineens schoot er een steek van verdriet door haar heen. Earthwalker...